บทที่ 5

“วันนี้เลิกเรียนเร็ว เลยอยากเจอปลาย ไม่ได้เจอกันนานเลย” ผาพูดขึ้นพร้อมทั้งยิ้มให้ฉันอย่างที่เคยทำ เพราะรอยยิ้มแบบนี้ คำพูดแบบนี้ไง ฉันเลยไปไหนไม่รอดสักที

ผาเลื่อนถุงกระดาษใบเล็ก ๆ ส่งมาให้ฉัน

 “อะไรเหรอ”

“ของขวัญวันเกิดย้อนหลัง” อ๋อ วันเกิดฉันเมื่ออาทิตย์ก่อน ผาไม่ได้แวะมาหาที่บ้าน คงเพราะติดธุระมั้ง ฉันไม่ได้ซีเรียสหรอก แค่คำอวยพรฉันก็ดีใจแล้ว

“ขอบคุณนะ” ฉันยิ้มด้วยความดีใจ รีบแกะของขวัญออกมาทันที

“กระเป๋าใส่ตังค์เหรียญ เห็นปลายชอบใช้” คนให้อธิบาย ฉันมองดูแม้กระเป๋าใส่ตังค์เหรียญหนังแบรนด์ดัง ถึงใบจะเล็ก แต่ราคาของมันก็ไม่ได้เล็กตามขนาด

“ขอบคุณนะผา ปลายจะใช้อย่างดี”

“ผาใส่เงินเป็นขวัญถุงให้ด้วยนะ”

“เหรอ ๆ” ฉันตาโตกับสิ่งที่ผาบอก รีบเปิดดูเงินขวัญถุงที่เขาว่า มีเงินอยู่ในกระเป๋าจริง ๆ ด้วย

“ปลายเกิดวันอาทิตย์ ควรมีแบงก์ห้าร้อยและลงท้ายด้วยเลขแปด เงินทองจะได้ไม่ขาดมือ” ผาอธิบาย แบงก์ห้าร้อยที่เขาใส่ไว้ในกระเป๋า ผารู้ว่าฉันคือสายมูตัวยง เขาเลยไปหาข้อมูลมาแน่นเลย ฉันยิ้มจนเมื่อยหน้าหมดแล้วตอนนี้

“ขอบคุณนะผา”

“ไม่เป็นไร ปลายเป็น...เพื่อนเรา”

เออใช่ ฉันเป็นเพื่อนผานี่นา เป็นเพื่อนที่ดีมากเลย ย้ำจัง ฉันแอบค้อนในใจ แต่ไม่เป็นไร เป็นเพื่อนไปก่อนก็ได้ วันหนึ่งต้องมีโอกาสของฉันบ้างแหละ  

และแล้วความหวังของฉันก็กลับมาอีกครั้ง เมื่อขึ้นปีหนึ่งเทอมสอง ผาเลิกกับรุ่นพี่คนนั้นเพราะต่างคนต่างความคิด เขาบอกว่าเธอเป็นฝ่ายขอเลิกเพราะไลฟ์สไตล์ไม่เหมือนกัน

ฉันกับผายังคุยไลน์กันตลอด จึงรับรู้ว่าเขาเลิกกับรุ่นพี่คนนั้น แต่ผาไม่เคยเอาเรื่องแฟนเขาไม่ว่าคนไหนมาปรึกษาหรือเล่าให้ฉันฟังเลยนะ ไม่ว่าจะตอนคบกัน ตอนเลิกกัน เขาเป็นคนให้เกียรติผู้อื่นเสมอ และนั่นฉันยิ่งรักผา

ห้องไลน์ส่วนตัว ภูผา ปลายฟ้า

PP_Sky : เลิกเรียนหรือยัง

Pha_phu : เลิกแล้วแต่มีติวต่อ

PP_Sky : เคเคอย่าลืมกินข้าว ปลายฝากไว้ที่นิติ

Pha_phu : น่าจะบอกก่อนจะได้เจอกัน 

PP_Sky : ไม่เป็นไรปลายไม่อยากกวนผา

Pha_phu : ไม่กวนเลย ขับรถดี ๆ นะ

PP_Sky : จ้า..(สติกเกอร์ OK)

ตั้งแต่ฉันเรียนมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้อยู่หอพัก แต่กลับบ้านมาอยู่กับพ่อและย่าเหมือนเดิม ซึ่งตอนนี้ฉันมีรถยนต์ส่วนตัวขับมาเรียนแล้ว ส่วนผานั้นพักอยู่หอใน เขาเองก็มีรถยนต์ส่วนตัวแล้วเหมือนกัน ทำให้บางวันฉันต้องอาศัยจอดรถไว้ในมอ ถ้าเรามีนัดกินข้าวหรือนัดเที่ยวด้วยกัน

ปีสอง ใกล้วันวาเลนไทน์

         ตอนนี้ผาไม่ได้อยู่หอในแล้วเพราะที่มหาวิทยาลัยจะให้นักศึกษาอยู่หอในมอแค่ช่วงปีหนึ่งเท่านั้น เขามีคอนโดส่วนตัวอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย

“เป็นอะไรปลาย” หน้าฉันคงแสดงความคิดหนัก ทำให้เพื่อนถามออกมาแบบนี้

“พิมเอาอะไรให้แฟนเหรอ วันวาเลนไทน์” ฉันไม่ตอบคำถาม แต่กลับถามพิมกลับไป พิมมีแฟนเป็นรุ่นพี่หนุ่มวิศวะ เพิ่งคบกันได้ไม่กี่เดือน

“เฮ้อ ไม่อยากให้อะไรหรอก เพิ่งทะเลาะกัน” พิมถอนหายใจ เอนหัวพิงไหล่ฉัน แล้วเริ่มเล่าเรื่องที่ทะเลาะกัน

“เรื่องเดิมนั่นแหละ เพื่อนเขาแอบชอบเขา ฉันบอกว่าให้เขาห่างจากเพื่อน เขาก็ไม่ยอม บอกว่าไม่มีอะไร ไม่มีอะไร” ทำไมสิ่งที่พิมพูดทำให้ฉันรู้สึกตีบตันที่ลำคอจังเลย

“อาจไม่มีอะไรก็ได้แก”

“ปลาย ผู้หญิงด้วยกันดูผู้หญิงด้วยกันออก สายตามันซ่อนไม่ได้หรอก” พิมยังคงพูดต่อไป ดีนะที่พิมไม่ได้จ้องตาฉันอยู่ตอนนี้ ไม่อย่างนั้นพิมต้องรู้แน่ ว่าฉันแอบชอบเพื่อนของตัวเอง

“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมอะ ถ้าแอบชอบเพื่อนตัวเองก็น่าจะบอก ๆ ไป ไม่ใช่มาคอยเป็นหอกข้างแคร่อยู่แบบนี้” พิมยังบ่นต่อ คำพูดของพิมเข้ามาในหัวฉันราวกับคลื่นซัด

หรือว่าฉันควรทำอะไรสักที...

สารภาพไปเลยดีไหม จะได้รู้ว่าเขาชอบหรือไม่ชอบ ถ้าเขาไม่ชอบจะได้เลิกหวัง ถ้าเขาชอบ ฉันจะได้คบกัน

แล้วความเป็นเพื่อนจะมีอยู่ไหมนะ!

ฉันอยากซื้อกระเป๋าสตางค์ให้ผาบ้าง เพราะเขาเคยซื้อให้ฉันแล้ว ผาเกิดวันจันทร์ ฉันเลือกสีดำให้ดีกว่า ดูเหมาะกับผู้ชายอย่างเขาด้วย

วันนี้วันที่สิบสามแล้วสินะ รีบไปซื้อดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่ทันให้ผา ฉันเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อยู่หลายร้าน กว่าจะได้แบบกระเป๋าที่ต้องการ รีบกลับไปนอนดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาสวย ๆ ไปหาผา

เช้าวันแห่งความรักแสนสดใส ฉันตื่นมาตั้งแต่ตีห้าเพื่ออาบน้ำแต่งตัวสวย ๆ แต่ชุดนักศึกษาคงสวยมากไม่ได้ ทำผมลอน ๆ หน่อยดีกว่า หน้าจะได้หวานขึ้นอีกหน่อย