บทที่ 4 ห้ามพลาด

บทที่ 4

ห้ามพลาด

หลังจากเห็นว่าใครนั่งอยู่ในรถ จรัสรักก็ยอมเดินไปขึ้นรถอย่างง่ายดาย เธอยอมรับยังไม่ปิดบังว่าเธอทั้งโล่งใจทั้งดีใจที่เป็นเขา...ลูกค้าคนแรกของเธอ

จิณณ์ขับรถพาหญิงสาวมายังโรงแรมเดิมที่เคยมาด้วยกันเมื่อครั้งแรก ระหว่างทางที่นั่งรถมาไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้น ต่างคนต่างนั่งเงียบ แต่เมื่อเข้ามาในห้องเจ้าของร่างสูงก็เอ่ยถามเลยทันที

“ไหนบอกจะเป็นเด็กผม ทำไมยังไปทำงาน”

แม้ว่าสีหน้าเขาจะเรียบนิ่ง น้ำเสียงฟังดูปกติ แต่จรัสรักกลับสัมผัสได้ถึงความเย็นเหยียบในประโยคนั้น

“ก็…คุณหายไป” หญิงสาวตอบตามความจริง

“ผมบอกคุณแล้วว่าจะติดต่อไป”

“มันคือการปฏิเสธแบบสุภาพไม่ใช่เหรอคะ” แม้จะคิดอย่างนั้น แต่ในความเป็นจริงเธอกลับเฝ้ารอการติดต่อจากเขาอย่างมีความหวัง หากพรุ่งนี้ไม่ใช่วันครบกำหนดที่จะต้องชำระหนี้งวดต่อไป เธอก็น่าจะยังรอเขาต่อไป

“รับลูกค้าไปกี่คน”

“คะ ?”

“ผมถามว่าคุณรับลูกค้าไปแล้วกี่คน”

ใบหน้าสวยหมดจดฉายความฉงนเล็กน้อย ไม่กระจ่างในคำถามสักเท่าไร แต่กระนั้นก็ชูนิ้วชี้ตอบ “หนึ่ง...หนึ่งคนค่ะ”

บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ จิณณ์ไม่พูดหรือถามอะไรต่อ เขามองหน้าหญิงสาวด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา หากแต่ทำให้อีกฝ่ายใจเต้นไม่เป็นระส่ำ ไม่อาจสบตากับเขาโดยตรง

“รัก...เอ่อ...ลีฟคิดว่าคุณปฏิเสธ ก็เลยไม่ได้รอ” เธอพยายามอธิบายเหตุผลของตัวเองให้เขาฟัง

“คุณบอกว่าไม่อยากรับลูกค้าคนอื่น แต่ก็ยังรับ”

“ลีฟมีความจำเป็นต้องใช้เงินค่ะ” หญิงสาวบอก “จริง ๆ ลีฟรอคุณแล้ว แต่คุณก็ไม่ติดต่อมาสักที ลีฟรอนานกว่านั้นไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจออกมารับงานวันนี้ค่ะ”

“วันนี้ ?”

“ค่ะ” จรัสรักพยักหน้า ก่อนจะขยายความเพิ่มเติม “กำลังจะได้ลูกค้า แต่เจ๊เข้ามาเรียกก่อน คุณโทรหาเจ๊เหรอคะ”

“ผมโทรหาคุณ แต่คุณไม่รับ” เขาไม่แน่ใจว่าเบอร์ที่หญิงสาวให้มามันถูกต้องหรือเปล่า โทรติด แต่ไม่มีใครรับ เขาจึงลองโทรไปสอบถามที่ร้าน ทำให้เขาได้รู้ว่าเธอไปรับลูกค้าที่ร้าน ทั้ง ๆ ที่วันนั้นเธอเป็นคนพูดเองว่าจะเป็นเด็กเขา และบริการแค่เขาคนเดียว

“ที่ร้านไม่ให้พกโทรศัพท์ตอนทำงานค่ะ”

“ที่คุณบอกว่ารับลูกค้าไปหนึ่งคน หมายถึงผม ?”

“ค่ะ”

น้ำเสียงและสีหน้าของจิณณ์ยังคงราบเรียบ ทว่าแววตาผ่อนคลายลง บรรยากาศภายในห้องจึงไม่ได้อึมครึมชวนอึดอัดเท่ากับตอนแรก

“งั้นเรามาทำข้อตกลงกัน”

“ได้ค่ะ”

ชายหนุ่มสืบเท้าไปนั่งบนโซฟาเดี่ยวริมกระจก พร้อมผายมือบอกให้จรัสรักไปนั่งปลายเตียง เพื่อจะคุยข้อตกลงกันให้ชัดเจนมากกว่าคราวที่แล้ว

เมื่อนั่งเรียบน้อย เขาก็ถามเข้าประเด็นเลยทันที

“คุณต้องการค่าดูแลเดือนละเท่าไร”

จรัสรักทบทวนตัวเลขที่คิดมาทั้งสัปดาห์ เธอปรึกษาคนมีประสบการณ์อย่างศศิตามาแล้ว ทว่าจำนวนเงินที่เพื่อนเห็นว่าเหมาะสมมันไม่เพียงพอต่อการจ่ายหนี้นอกระบบ ซึ่งมีดอกเบี้ยพอกพูนขึ้นมาหลายเท่าตัว อีกทั้งยังมีรอบจ่ายเป็นรายสัปดาห์

แต่ถึงแม้จะรู้ว่ามันมากเกินไป กระนั้นเธอก็เลือกที่จะลองเสนอดู

“หนะ...หนึ่งแสน หนึ่งแสนบาท...ได้ไหมคะ” เสียงเธอสั่นในช่วงท้ายเมื่อได้สบกับนัยน์ตาคมกริบ มือบางซึ่งวางอยู่บนตักเผลอจิกลงหน้าขาของตัวเองด้วยใจลุ้นระทึก ต้องยอมรับว่าจิณณ์เป็นผู้ชายที่เงียบแล้วดูน่ากลัว เธอไม่สามารถอ่านความคิดเขาผ่านแววตาหรือสีหน้าได้เลย

“…”

เมื่ออีกฝ่ายเงียบนาน จรัสรักก็ยิ่งใจไม่ดี ใจเธอร้อนรนกลัวว่าเขาจะยกเลิกดีลนี้ หญิงสาวรีบเสนอลดราคาให้เขา

“ถ้าคุณคิดว่ามันมากไป สะ...สักแปดหมื่นก็ได้ค่ะ”

“ผมจะได้อะไรบ้าง”

“ในหนึ่งเดือนคุณจะเรียกลีฟมาหากี่ครั้งก็ได้ แต่ขอเป็นช่วงหลังสองทุ่มเป็นต้นไป อาจจะมีบางวันเสาร์หรือวันอาทิตย์ที่ไม่ว่าง แต่ลีฟจะแจ้งคุณก่อนล่วงหน้า ส่วนสถานที่ก็แล้วแต่คุณเลือกเลยค่ะ ขอแค่ไม่ไกลเกินไป ลีฟไปได้ทั้งหมด เรื่องถุงยางคุณจะเตรียมเองหรือให้ลีฟเป็นคนเตรียมก็ได้ค่ะ”

“เรื่องนั้นผมจัดการเอง” เพราะเป็นเรื่องที่เขาให้ความสำคัญมากที่สุด เขาไม่ไว้ใจหากเครื่องป้องกันชิ้นนั้นไม่ใช่ชิ้นที่เขาเป็นคนหามาเอง จิณณ์ซีเรียสเรื่องความผิดพลาดมาก ถึงขนาดไม่ยอมเสร็จในตัวผู้หญิงคนไหนเลย แม้จะใส่สวมถุงยางอนามัยชั้นดี แต่สุดท้ายเขาก็มักจะดึงออกมาเสร็จข้างนอกเสมอ

“คุณจะทำอะไรกับลีฟก็ได้ ขอแค่ต้องป้องกันทุกครั้ง”

“นอกจากที่ผมต้องจ่ายรายเดือน มีอย่างอื่นนอกเหนือจากนี้ไหม คอนโด ชอปปิง เดินทาง ?”

“ไม่มีค่ะ” จรัสรักรีบส่ายหน้า เธอคิดว่าคอนโดกับชอปปิงมันมากไปและไม่จำเป็น ที่สำคัญจำนวนเงินที่เธอเรียกไป ก็ถือว่าเยอะมากแล้ว ถึงจะลดให้เขาไปตั้งสองหมื่นก็ตาม “ค่าเดินทางก็แล้วแต่คุณจะให้ หรือไม่ให้ก็ได้ ลีฟรวมในรายเดือนทั้งหมดแล้ว คุณล่ะคะ นอกจากไม่จูบกับไม่...เอ่อ...ไม่เลีย มีอะไรเพิ่มเติมอีกไหมคะ”

“ระหว่างที่เป็นเด็กผม ห้ามคุณรับลูกค้าคนอื่นอีกเด็ดขาด”

“ได้ค่ะ” หญิงสาวรีบตอบรับทันที เพราะเป็นสิ่งที่เธอต้องการให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว

“ห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของผม ที่สำคัญห้ามท้องเด็ดขาด”

“ถ้าเกิดว่ามันพลาด...”

“จะไม่มีคำว่าพลาด” เขาแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นโดยไม่รอให้เธอพูดจบ

“ลีฟแค่ถามเผื่อเอาไว้ อยากรู้ว่าต้องทำยังไงถ้ามันพลาดขึ้นมา”

“ทางเดียวที่ผมมีให้ คือคุณต้องเอาเด็กออกเท่านั้น”