บทที่ 4 ห้ามพลาด 2 (NC20+)

บทที่ 4

ห้ามพลาด

“ลีฟแค่ถามเผื่อเอาไว้ อยากรู้ว่าต้องทำยังไงถ้ามันพลาดขึ้นมา”

“ทางเดียวที่ผมมีให้ คือคุณต้องเอาเด็กออกเท่านั้น”

หัวใจคนฟังวูบโหวงเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาจะใจร้ายกับเด็กที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองได้จริงหรือ

ทว่า...เมื่อคิดอีกมุมก็พอเข้าใจได้ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาเป็นเพียงผู้ขายกับผู้ซื้อ ไม่แปลกที่เขาจะไม่ต้องการลูกที่เกิดจากผู้หญิงขายบริการ เธอเองก็ไม่อยากให้ลูกเกิดมาท่ามกลางสภาวะอย่างนี้เช่นกัน

จิณณ์มองคู่สนทนาด้วยแววตาจริงจัง เขาไม่ได้แค่พูดเล่นหรือพูดไปอย่างนั้น เพราะถ้าเรื่องนั้นมันเกิดขึ้นจริง นั่นคือทางเลือกเดียวที่เขามีให้

“เพราะฉะนั้นจะต้องไม่พลาดเด็ดขาด ผมจะป้องกันด้วยวิธีของผม ส่วนคุณ ถ้าสะดวกก็ควรไปฉีดยาคุมกำเนิด หรือจะใช้วิธีฝังก็แล้วแต่คุณเลือก ค่าใช้จ่ายมาเบิกที่ผม”

“ค่ะ ถ้าหาเวลาว่างได้ ลีฟจะไปจัดการตามที่คุณบอก” รวมถึงศึกษาว่าแบบไหนดีกว่ากัน เพราะเธอไม่มีความรู้ในด้านนี้เลย วิธีคุมกำเนิดเธอรู้จักแค่การนับประจำเดือนหน้าเจ็ดหลังเจ็ด ถุงยางอนามัย ยาคุมแบบแผง และยาคุมฉุกเฉิน ส่วนแบบฉีดหรือฝังเธอแทบไม่มีข้อมูลในหัว

“ดี มีตรงไหนข้องใจอีกไหม” จิณณ์ถามพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ

“ไม่มีแล้วค่ะ”

“งั้นก็ไปอาบน้ำ จะได้เริ่มกันสักที”

“ค่ะ”

จรัสรักเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองตามที่เขาบอก ทั้งที่อันที่จริงอยากถามเขาเรื่องการจ่ายเงิน เธออยากรู้ว่าเขาสามารถจ่ายให้เธอวันนี้เลยได้หรือไม่ เนื่องจากเธอมีความจำเป็นต้องใช้เงินด่วน แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าถาม เพราะคิดว่าคงไม่มีใครกล้าจ่ายเงินล่วงหน้าก้อนใหญ่ให้ขณะเพิ่งเริ่มงานได้แค่วันเดียว

สงสัยสัปดาห์นี้คงได้จ่ายแค่ดอกเบี้ยเหมือนเดิมอีกเช่นเคย

หญิงสาวออกมาจากห้องน้ำพร้อมใบหน้าสดไร้เครื่องสำอางเหมือนคราวนั้น ทำเอาคนที่นั่งรอเข้าไปอาบต่อมองด้วยแววตาพอใจ ไม่ใช่ว่าตอนแต่งหน้าเธอไม่สวย แต่เขาชอบแบบนี้มากกว่า เพราะมองแล้วรู้สึกสบายตา

จิณณ์ใช้เวลาอาบน้ำเพียงสิบห้านาที คราวนี้เขาออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูซึ่งพันรอบเอวไว้อย่างหมิ่นเหม่ มองไปยังร่างบางที่นั่งรออยู่ปลายเตียง มือทั้งสองข้างประสานกันไว้บนตัก ทั้งท่าทางและสีหน้าของเธอดูเกร็งไม่ต่างจากครั้งที่แล้ว

รอบก่อนเขาคิดว่าเธอเสแสร้งแกล้งทำ ทว่าตอนนี้เขารู้แล้วว่าสิ่งที่เธอแสดงออกนั้นมาจากความรู้สึกจริง ๆ แต่ก็น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกหงุดหงิดเลยสักนิด

“ถอดชุดคลุมออกแล้วขึ้นไปนอนบนเตียง” จิณณ์ออกคำสั่ง สายตาทอดมองร่างเล็กที่ทำตามอย่างว่าง่าย หญิงสาวก้มหน้าหลบตา มือบางดึงปมเชือกคาดเอว ก่อนจะถอดชุดคลุมออกช้า ๆ เผยให้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่า

ชายหนุ่มเผลอกลืนน้ำลายลงลำคอแห้งผาก เขากระชากผ้าขนหนูทิ้งแล้วขึ้นเตียงตามอีกคนไป

“หะ...ให้ลีฟทำให้ก่อนไหมคะ” จรักรักถาม รู้สึกประหม่าเมื่อแววตาร้อนแรงไล้มองร่างกายเธออย่างไม่ปิดปัง และไม่ใช่แค่สายตาของเขาเท่านั้นที่ทำใจเธอสั่นรัว เพราะส่วนแข็งขึงกลางกายซึ่งเหยียดขยายตั้งแต่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็ทำให้เธอหายใจติดขัดอย่างไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าร้อนผ่าวเกินจะควบคุม

“ไม่ต้อง” จิณณ์โยนอุปกรณ์ป้องกันลงหัวเตียงสี่ชิ้น ประสบการณ์ครั้งก่อนบอกเขาแล้วว่าแค่ชิ้นเดียวมันไม่พอ ครั้งนี้เขาจึงเตรียมเผื่อเอาไว้

ชายหนุ่มสำรวจผิวกายที่เนียนไปทุกส่วนอย่างละเอียดแล้วลอบกลืนน้ำลายอีกครั้ง เขาจับขาเรียวสวยแยกออกจากกัน ก่อนจะขยับเข้าไปนั่งระหว่างกลาง มือหนาทว่านุ่มยิ่งกว่ามือผู้หญิงลูบไล้ไปตามเรียวขาเนียนสวยไร้ขน สายตายังคงจับจ้องอยู่รอยแยกกลางกายสาวซึ่งแบะอ้าออกเพียงเล็กน้อย

เขาเลื่อนมือเข้าไปใกล้มากขึ้น จรัสรักเผลอกัดปากและเกร็งตัวเมื่อปลายนิ้วร้ายสัมผัสใจกลางความเป็นหญิง

“ไปเลเซอร์ขนมาหรือเปล่า” จิณณ์เอ่ยถามขณะมือยังลูบไล้ สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่ความนวลเนียนราวกับว่ามันคือสิ่งมหัศจรรย์

“มะ...หมายถึงอะไรคะ”

“ตรงนี้” เขาเพิ่มน้ำหนักตรงปลายนิ้ว เพื่อให้เธอรู้ว่าเขาหมายถึงส่วนไหน “ไปเลเซอร์ขนมาใช่ไหม”

“ไม่...ไม่ค่ะ ไม่เคยทำ”

“อืม”