บทที่7

ร่างอรชรอ้อนแอ้นในชุดเดรสสีเรียบแน่นิ่งไป นายมานพถึงกับช็อก กว่าจะรู้ตัวว่าต้องดึงลูกสาวไฮโซก็สายไปเสียแล้ว

“อีบ้า ปล่อยกู…มึง..อีน้องมึงสมควรตาย มึงไม่ควรเกิดมา บนโลกนี้ไม่มีคนรักมึงหรอก” น้ำเสียงไร้สติกระแทกเข้าใจบุพการีแท้ๆ

ฆาตกร

คำนี้ลอยขึ้นมาในห้วงความคิดของคนทั้งคู่ ชวนให้ตัวแข็งทื่อ

“เหี้ยแล้วล่ะ อีสาลี่..ทำไงดี” ชายคนเดียวในห้องกล่าวด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย

ฉิบหายกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว!!

ยังดีเมียคู่ทุกข์คู่ยากยังมีสติกว่า

“ธารินหนูใจเย็นก่อนนะลูก ใจเย็น” เสียงแม่แท้ๆ แทรกเข้ามาในโสตประสาทพยายามประโลมปลอบ สติที่หลุดลอยไปด้วยฤทธิ์อิจฉาริษยาย้อนเริ่มกลับเข้ามา เนื้อตัวเริ่มสั่นด้วยความกลัว

ร่างลูกสาวตัวจริงนอนขดตัวจมกองเลือด ศีรษะถูกทุบจนแทบจำสภาพเดิมไม่ได้

“กรี๊ด กรี๊ด ฉันไม่ได้ฆ่าผู้หญิงคนนั้น ฮือออออ”

“ใจเย็นก่อนนะลูก ใจเย็นก่อนมีพ่อกับแม่..ทุกอย่างจะไม่เป็นไร”

“มีคนตายในบ้านจะไม่เป็นไรกับผีบ้านมึงสิ..อีสาลี่” คนเป็นผัวตะคอกเสียงร้อนใจ 

ชีวิตแม้จะหาดีไม่ได้..ทว่าเรื่องฆ่าคนก็เกินกว่าที่จะมองว่าเป็นเรื่องปกติ

“พี่ใจเย็นก่อน”

“กูบอกพวกมึงสองตัวเลยนะ กูจะไม่ยอมติดคุกตอนแก่แน่!!” เท้าสะเอวข่มขู่สองแม่ลูก ในขณะที่นางสาลี่ลูบหลังปลอบลูกสาวผู้น่าสงสาร ที่ตอนนี้สติกำลังเตลิด

“แม่สาลี่จ๋า ช่วยรินด้วย ฮือออ รินไม่อยากติดคุก”

“แม่รู้ลูก..แม่ไม่ให้รินติดคุกแน่ๆ” สาลี่ยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น หล่อนรักลูกทุกคน..ยิ่งลูกที่อยู่ห่างอกยิ่งรักเป็นพิเศษ นายมานพชักหนาวๆ ร้อนๆ เกรงว่านังเมียจะโยนความผิดมาให้ตน

“อีสาลี่ มึงหยุดความคิดชั่วๆ ของมึงไว้เลยนะ กูบอกเลยกูไม่ยอมติดคุกแทนอีลูกอกตัญญูแน่!!”

“พี่ฟังฉันก่อน อย่าพึ่งโวยวายได้ไหม”

“เออๆ มึงพูดมา”

“ในบ้านหลังนี้..มีฉัน” เสียงเล็กแหบแห้งชี้ที่ตนเองก่อนชี้ไปยังลูกกับผัว

“มีลูก และมีพี่”

“….”

“ถ้าพี่ไม่พูด ฉันไม่พูด…รินไม่พูด..ใครจะรู้ล่ะ” กล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นต่อ มานพมีท่าทีลังเลเล็กน้อย ดวงตาเจ้าเล่ห์กลอกกลิ้งไปมา

“มึงพูดง่าย”

“มันก็ไม่ยากไหมพี่”

“อีรินมันฆ่านังน้องตายเลยนะ” พูดไปก็ใจหาย ลูกสาวแสนดีตั้งแต่เกิดยันโตไม่เคยนำเรื่องเดือดร้อนมาให้..ไม่ว่าตนจะทำผิดแค่ไหนลูกก็มีแต่อภัยให้..ไม่เคยต่อว่า..ทั้งยังหาดิ้นรนแก้ปัญหาให้ทุกครั้ง

“อือ ฉันเห็นแล้ว”

“นี่..แกมีหัวใจบ้างไหมว่ะอีสาลี่”

“แล้วไง? มันไม่ใช่ลูกฉัน”

“แต่…”

“หรือพี่จะรับผิดชอบติดคุกแทนลูกริน” นังเมียผู้ไม่ต่างจากงูพิษเท้าสะเอวท้าทาย

แน่ล่ะ เขาไม่มีวันติดคุกเด็ดขาด

ผู้ชายเพียงคนเดียวในบ้านถึงกับทึ้งศีรษะด้วยความเครียด

“แล้ว..ศพนี่ล่ะ”

“ฝั่งที่สวนหลังบ้านก็จบล่ะไหมพี่?”

“มึงพูดง่าย..แล้วถ้ามีคนตามหามันล่ะ?” มานพไม่เห็นด้วย

“พี่ลืมอะไรไปอย่างนะ”

“อะไรวะ?”

“ครอบครัวนังนั่นก็เราไง ส่วนครอบครัวอีไฮโซไรนั่นมันไม่ยอมรับผู้หญิงขายตัวเข้าวงศ์ตระกูลมันหรอก” ดวงตาเจ้าเล่ห์กลอกกลิ้งไปมา

อีพวกผู้ลากมากดีหวงหน้าตายิ่งกว่าอะไร ยิ่งนังขนิษฐาเรียนก็ไม่จบ ทำตัวเหลวแหลกฝั่งนั้นยังไงก็ไม่มีทางยอมรับ

“แล้ว..ถ้ามีคนมาตาม”

“ก็บอกว่ามันหนีตามผู้ชายไปก็จบ..ไปพี่ ไปขุดหลุมหลังบ้านไว้ก่อน เอาลึกๆนะ ส่วนรินเอาผ้ามาห่มนังนี้ไว้ก่อน จะได้ช่วยกันขนไปฝัง”

ธารินร้องไห้พยักหน้ารับตัวสั่น ความหยิ่งผยองหายไปกับตา มารดาแท้ๆ สั่งให้ทำอะไรก็ทำ

น่าเศร้านัก อย่าพูดถึงความยุติธรรม…แม้แต่ยามตาย..ยังไม่มีแม้แต่พิธีกรรมที่สมควรได้รับ นี่หรือผลตอบแทนของหญิงสาวผู้ทุ่มเทให้กับครอบครัว?