ตอนที่13เซิ่นเหยี่ยน

ในครัวเก่าที่อบอุ่นไปด้วยไอร้อน ซูหว่านยืนคนหม้อซุป ฟองเบาๆ ลอยขึ้นมา เสียงเดือดปุดๆ คล้ายจะร้องเพลงเบาๆ ให้ฟัง ฟักเขียวหั่นเต๋านุ่มใสลอยในน้ำซุปกระดูกไก่หอมหวาน ยอดตำลึงสีเขียวอ่อนที่เพิ่งเด็ดใส่ลงไปยังคงสดกรอบ ส่งกลิ่นคลอไปกับไอร้อน

ซูหว่านตักซุปขึ้นมาลองจิบ น้ำซุปใสกลมกล่อมจนริมฝีปากนางเผลอยกยิ้มบางๆ

“อืม…ใช้ได้ เด็กๆ ต้องกินได้แน่”

ยกถาดไม้เรียงถ้วยซุปขึ้น เดินเข้าไปในห้องเล็กๆ ที่มีเงาร่างเล็กสองร่างนอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่ม อาเยวี่ยนกับอาอวี่ตัวร้อนจนแก้มแดงจัด ดวงตาครึ่งหลับครึ่งตื่น

“มากินซุปกันนะ เด็กดี” เสียงของซูหว่านอ่อนโยนเหมือนกล่อม

ซูหว่านนั่งลงข้างเตียง ตักซุปคำเล็กๆ เป่าให้หายร้อน ก่อนค่อยๆ ป้อนเข้าปากอาเยวี่ยนทีละช้อน กลิ่นซุปหอมจนเด็กชายกลืนน้ำลาย แล้วค่อยๆ อ้าปากรับ แม้ไร้เรี่ยวแรงแต่แววตาก็สว่างขึ้นนิดหน่อย

“อร่อยใช่ไหม” ซูหว่านหัวเราะเบาๆ ลูบศีรษะเขา ก่อนหันไปป้อนอาอวี่บ้าง

เด็กหญิงเล็กอมช้อนอึกหนึ่งน้ำตาคลอเหมือนจะร้องไห้แต่เมื่อรสหวานหอมไหลลงคอร่างเล็กก็ยิ้มบางๆ ออกมา ซูหว่านเฝ้ามองด้วยหัวใจอุ่น

“ไม่ต้องกลัวนะ แม่จะทำให้อาการไข้ลดลงเอง”

ทันใดนั้น เสียงสูดลมหายใจแรงๆ