Home / ระบบ / ครัววิเศษของม่ามี๊ลูกสอง / ตอนที่4 ที่แบบไหนกัน

Share

ตอนที่4 ที่แบบไหนกัน

last update Last Updated: 2025-08-28 17:45:11

“ท่านแม่พักเสียจะได้หายเร็วๆ ข้ากับอาอวี่กลัวว่าท่านจะตายเสียแล้ว”

“ข้าไม่ตายหรอกน่าเห็นไหมยังอยู่ที่นี่ไม่ต้องห่วง…ข้ายังอยู่” แช่งกันซ่ะล่ะ

เด็กหญิงยกมืออ้วนป้อมกอดรอบเอวของซูหว่าน ซูหว่านกลับคิดถึงเซิงเจี๋ยกับหยางลู่ป่านนี้จะเป็นอย่างไรหนอ คงร้องไห้จนตาบวมเสียใจที่ฉันตายโถ่วน่าเศร้าจริงๆ ฉันไม่อยู่พวกเขาคงเสียใจมาก

“ท่านแม่หายเร็วๆ พาพวกเราหนีไปจากที่นี่เถอะ ตั้งแต่ท่านพ่อไม่อยู่ข้าก็ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว” อาเยวี่ยนพูดเบาๆ พร้อมกับก้มหน้าหลบตา

ซูหว่านพยักหน้าขึ้นลง ไปจากที่นี่เหรอแล้วที่นี่คือที่ไหนร้ายดีอย่างไร ซูหว่านไม่รู้อะไรสักอย่าง แล้วจะไปไหนทำอะไร ข้างนอกเป็นโลกแบบไหน มีมอนเตอร์ไหม มีเทพเซียนไหม

“ที่นี่มีสำนัก จอมยุทธ มีเทพเซียนไหม อ่อ อีกอย่างมีสัตว์อสูรไหม”

อาอวี่กับอาเยวี่ยนทำหน้างงๆ มองหน้ากัน

“ท่านแม่พูดถึงอะไร ที่นี่มีแต่ท่านย่าที่ใจร้ายกับท่านปู่ที่เอาแต่เรียกสาวใช้เข้าไปบีบนวด ถ้ามีทานเทพท่านเทพก็ใจร้ายมาก”

“ช่างเถอะๆ ข้าคงมาผิดช่วงเวลาไปหน่อย แต่ตอนนี้สิ่งที่ข้าสงสัยที่สุดก็คือพวกเจ้าทำไมถึงมีแต่รอยเขียวคล้ำไปทั่วตัวอย่างนี้" ซูหว่านถามเสียงแข็ง

อาอวี่ที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ ถอนหายใจอย่างยาวก่อนจะหลบสายตาของซูหว่าน อาอวี่ค่อยๆ หันมองไปที่พี่ชายอย่างลังเล อาเยวี่ยนที่นั่งนิ่งอยู่เหมือนจะรู้ว่าถึงเวลาแล้วที่เขาต้องพูดความจริงออกมาได้แล้วตามแบบลูกผู้ชายและพี่ชาย

"ท่านแม่...ข้าขอสารภาพ…" อาเยวี่ยนพูดเสียงเบา ใบหน้าของเขาหมองลง 

"อาเยวี่ยนไปขโมยหมั่นโถวจากในห้องครัวมาให้ท่านแม่...แต่พี่ใหญ่ไม่ผิดนะ เราแค่อยากให้ท่านแม่ได้กินของดีๆ" อาอวี่รีบฟ้อง

ซูหว่านขมวดคิ้วแน่น แล้วถอนหายใจ

"ขโมยหมั่นโถวทำไมต้องขโมย เจ้าไปหยิบมาเฉยๆ ก็ได้นี่ ที่นี่เป็นบ้านของบิดาพวกเจ้าไม่ใช่หรือ" ซูหว่านถาม ไหนๆ จะขโมยแล้วทำไมไม่ขโมยของดีๆ มาว่ะน่ะ เด็กหนอเด็ก

อาเยวี่ยนยกมือขึ้นปาดน้ำตาอย่างยากลำบาก ก่อนจะพูดเสียงสั่นเครือ 

"ข้า...ข้าไปหยิบหมั่นโถวมาจากในครัวเพื่อท่านแม่...ท่านย่าตีข้า... ตีข้าทั้งตัว...ท่านย่าไม่เคยอนุญาตให้เรากินอะไรได้ นอกจากน้ำแกงกับแป้งแผ่นย่างไฟวันละมื้อเท่านั้น"

คำพูดของอาอวี่ทำให้ซูหว่านรู้สึกเหมือนโดนพลังคลื่นเต่า ความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อนเกิดขึ้นในใจ ไม่เคยคิดเลยว่าเด็กๆ จะต้องทนทุกข์ขนาดนี้เพื่อให้เธอได้กินหมั่นโถวแข็งๆ นั่น ชักรู้สึกผิดแล้วสิ

"ทำไม...ทำไมใจร้ายแบบนี้ ทำไมต้องทำแบบนี้ แล้วทำไมพวกเจ้าไม่บอกท่านย่าไปว่า...ว่าท่านแม่เจ้าบาดเจ็บ" พยุงตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก

อาอวี่เงียบไปสักพักก่อนจะพูดเสียงเบา 

"ท่านย่าไม่ให้แน่ ท่านย่าอยากให้ท่านแม่ตาย พวกเขาอยากให้ท่านแม่ตาย…แต่เราสองคนไม่อยากให้ท่านแม่ตาย ถ้าเรานำหมั่นโถวมาท่านแม่ท่านจะดีขึ้นแน่ๆ ..."

ซูหว่านมองไปที่เด็กๆ สองคนที่ท่าทางหมดแรงและบอบช้ำไปทั้งตัว พวกเขากล้าหาญจริงๆ ความกลัวและความเจ็บปวดของพวกเขายังขัดขวางพวกเขาจากการช่วยเหลือแม่ไม่ได้

ความรู้สึกผิดแผ่ซ่าน ซูหว่านเริ่มรู้สึกถึงความหนักหน่วงที่เธอต้องแบกรับไว้ และในเวลาเดียวกันก็รู้สึกว่าเธอต้องทำบางสิ่งเพื่อเปลี่ยนแปลงชีวิตของเด็กๆ เหล่านี้ให้ได้

"ไม่ต้องกลัวอีกแล้ว...ข้าอยู่นี่แล้ว" ซูหว่านพึมพำกับตัวเองยกมือขึ้นกอดร่างเล็กทั้งสองไว้ในอ้อมแขน แต่อย่างไรก็ตามสิ่งที่เธอพูดออกไปไม่ได้ช่วยเยียวยาความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับเด็กๆ แม้แต่ครึ่งหนึ่ง

“แล้วพ่อของพวกเจ้าเล่าไปไหนเสีย”

“ท่านพ่อตายแล้ว…….” เด็กๆ งุนงงแต่ก็ก้มหน้าลงพูดอ้อมแอ้ม

“เป็นอะไรตาย” ซูหว่านขมวดคิ้ว

“ท่านย่ากับชาวบ้านเขาบอกว่าท่านแม่วางยาท่านพ่อ แต่ข้ากับอาอวี่เราไม่เชื่อว่าท่านแม่จะใจร้ายขนาดนั้น แล้วคืนที่ท่านพ่อถูกวางยาท่านแม่ก็ป่วยหนัก นอนอยู่กับพวกเรา”

ซูหว่านพยักหน้าขึ้นลง นี่มันความรุนแรงในครอบครัวสินะ

เช้าสดใส

เสียงไม้กระทบผนังดังลั่น เริ่มไม่สดใสละ เสียงดังทำให้ซูหว่านสะดุ้ง ใจของเธอกระตุกพร้อมกับเสียงที่แหลมสูง ในความมืดที่ยังคงปกคลุมห้องนอน สายตาของซูหว่านยังคงพร่าเบลอจากความเหนื่อยล้า

"ตื่นได้แล้ว ถึงเวลาแล้ววววววว" เสียงของสาวใช้ที่ดังขึ้นจากภายนอกห้องไม่ค่อยน่าฟังนัก น้ำเสียงใช้คำสั่งที่ชัดเจนอย่างไม่เคารพกัน ก็ไม่มีทางหลีกหนีได้สินะ คนจะหลับจะนอนจะมาเรียกทำไม

ซูหว่านหันไปมองเด็กๆ ที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ รู้สึกเหมือนกับตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายที่ไม่สิ้นสุด เด็กๆ ยังนอนอยู่เงียบๆ อยู่ข้างๆ แต่เมื่อเสียงของสาวใช้ดังขึ้นเด็กชายและเด็กหญิงก็เริ่มตื่นขึ้นตามเสียงนั้น

"ไปเทถังส้วมให้ฮูหยินใหญ่ได้แล้ว ได้ยินไหม" เสียงของสาวใช้ดังขึ้นอีกครั้ง ไม่สนใจความเหนื่อยล้าหรือความเจ็บปวดของซูหว่านเลย

ซูหว่านอ้าปากค้าง มองไปที่เด็กทั้งสองที่นอนอยู่ข้างๆ

“อะไรอี๊กกกกทีนี้” ซูหว่านถามออกไปทั้งที่ยังงัวเงียอยู่

"ท่านแม่ท่านจะขัดคำสั่งท่านย่าหรือ เดี๋ยวท่านย่าก็ให้คนมาตีท่านอีก" อาเยวี่ยนพูดเสียงเบาหันมามองซูหว่าน 

“นั่นสินะโหดร้ายจริงๆ ตีจนตาย ไม่แปลกใจเลยทำไมนางตาย เพราะแบบนี้นี่เอง นี่มันยุคไหนสมัยไหนกันป่าเถื่อนโหดร้ายที่สุดกับเด็กกับผู้หญิง”

"ท่านแม่...เจ็บป่วยแค่ไหน ท่านแม่ก็ต้องไปเทถังอึให้ท่านย่าทุกวัน ท่านอย่าขัดคำสั่งท่านย่าเลย อาเยวี่ยนกลัวว่าท่านจะถูกตีอีก"

อาอวี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ พยักหน้าตาม พร้อมพูดด้วยเสียงเศร้าๆ 

"ท่านแม่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เราจะช่วยท่านแม่เทอึเอง" เสียงของอาอวี่ดูหนักใจแต่ก็ยังพยายามให้กำลังใจ

ซูหว่านไม่สามารถขยับตัวได้ทันที สายตาปนระแวงสงสัยหันไปมองข้างนอกห้อง ข้างนอกประตู มีเสียงไม้ที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ขณะที่สาวใช้ดูเหมือนจะรอคำตอบ

อย่าให้ฉันหายดีนะ ซูหว่านไม่เคยคิดว่าจะต้องเผชิญกับชีวิตแบบนี้ หลังจากที่ได้ผ่านความตายและฟื้นขึ้นมาในโลกใหม่ ทุกสิ่งรอบตัวกลับกลายเป็นความจริงที่ท้าทายให้เธออยู่รอดและยิ่งอยากจะเอาชนะ ว่าแต่เอาชนะเรื่องเทขี้เนี้ยนะ

แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอรู้ว่าเธอไม่มีทางเลือก

"ไปกันเถอะ" ซูหว่านพึมพำเบาๆ พยายามตั้งสติและในที่สุดก็ลุกขึ้นจากฟูก แรงที่เคยมีในตัวตอนนี้ยังไม่กลับมาเต็มร้อย แต่ก็ยังต้องทำเพื่อให้ทุกอย่างผ่านไป

"พวกเจ้าจะต้องคอยระวังตัวไว้หน่อย อย่าห่วงข้าเลย ถ้าจวนตัวก็หนีเอาตัวรอดไปเสีย" ซูหว่านพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะมองไปที่เด็กๆ 

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ครัววิเศษของม่ามี๊ลูกสอง   ตอนที่73ตรงใจฝ่าบาทหรือไม่

    เสียงสัญญาณการประกวดการแข่งขันดังขึ้นจากทุกทิศทาง ผู้เข้าแข่งขันต่างเตรียมพร้อมและทำอาหารด้วยความมุ่งมั่น บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความคาดหวังจากทุกฝ่าย ท่ามกลางกลิ่นหอมของอาหารหลากหลายชนิดที่เต็มไปด้วยความพิเศษและรสชาติที่ไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อนท่านฮ่องเต้ทรงทอดพระเนตรไปยังเหล่าผู้เข้าแข่งขันแต่ละรายพร้อมกับขันทีข้างกายที่คอยรายงานข้อมูลและชี้ชวนให้ดูยังจุดต่างๆ ภายในบริเวณงาน การมองลึกๆ ของพระองค์สะท้อนถึงความใส่ใจในทุกรายละเอียด และความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับการประกวดในครั้งนี้"นั่นใช่ไหม เปิ่นหลี่ของอ๋องแปด"ฮ่องเต้ถามพร้อมกับมองไปยังผู้เข้าแข่งขันในชุดประดับที่เด่นชัดขันทีข้างกายยิ้มและตอบอย่างนอบน้อม "พ่ะย่ะค่ะ ความจริงแล้วโรงเตี๊ยมที่ลงแข่งขันทั้งหมดล้วนมีจุดเด่น และเปิ่นหลี่ของอ๋องแปดก็เป็นหนึ่งในนั้น ข้าว่าท่านอ๋องแปดคงคิดหนักหน่อยเมื่อเห็นผู้เข้าแข่งขันเหล่านี้ ทุกคนล้วนมาเพื่อแข่งขัน"ฮ่องเต้พยักหน้าแล้วทอดพระเนตรต่อไปที่ผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ ก่อนจะเลื่อนสายตามาหยุดที่ซูหว่าน ที่กำลังก้มลงเติมฟืนในเตาอย่างมุ่งมั่นท่ามกลางเตาอาหารที่ยังคงคุกรุ่นไปด้วยความร้

  • ครัววิเศษของม่ามี๊ลูกสอง   ตอนที่72เริ่ม

    ไม่ใช่คู่แข่งที่น่ากลัวแต่ก็ประมาทไม่ได้ โรงเตี๊ยมผิงจื้อมีชื่อด้านสุราหอมหวนอาหารที่ทำล้วนแต่เป้นกับแกล้มที่คยนกินรุ้สึกสึกปากเมื่อต้องกินคู่กับสุราฉะนั้นประมาทไม่ได้เรื่องรสชาติอาหารที่จัดจ้าน” ซูหว่านพยักหน้ายิ้มๆด้านข้างหอโอชารสที่เข้าแข่งขันครั้งนี้ด้วย ป้ายแผ่นไม่ด้านหลังงดงามด้วยตัวอักษรที่พลิ้วไหว“หอโอชารส”“หอโอชารส ส่วนมากจะปรุงอาหารที่นิยมในหมู่ขุนนางและคนในราชสำนักนับว่ายกระดับอาหารจากที่ชาวบ้านกิน ส่วนมากแล้วขุนนางในราชสำนัมักจะนัดพบปะพูดคุยหารือเรื่องต่างๆ หรือตกลงกันด้วยเรื่องการเมืองมักจะมากินอาหารที่นี่เสมอมีทั้งสุราดีและนารีที่งดงาม” ซูหว่านยิ้ม“แล้วนั่นล่ะค่ะ” ชี้มือไปที่ด้านนซ้ายนถัดจากโรงเตี๊ยมไห้ถัง“นั่นโรงเตี๊ยม จือฮวาที่แค่คงตั้งใจเข้ามาร่วมการแข่งขันเพื่อให้คนรู้จักมากขึ้นเพราะข้าเพิ่งเห้นว่าดรงเตี๊ยมแห่งนี้เพิ่งจะเปิดได้ไม่กี่วัน” ฟงหงเหวินชี้มือไปที่โรงเตี๊ยม เปิ่นหลี่“เปิ่นหลี่”“นั่นคือคู่แข่งคนสำคัญเพราะเป็นโรงเตี๊ยมที่ขายให้เฉพาะคนในราชสำนักีรุ้ใจเข้าใจคนในวังหลวงว่าชมชอบอาหารแบบไหนซึ่งคนในวังหลวงก็มีฝ่าบาทในนั้นด้วยเกรงวาสครึ่งใจของฝ่าบาทจะเทไปที่เ

  • ครัววิเศษของม่ามี๊ลูกสอง   ตอนที่71การแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้น

    ซูหว่านก้มมองตัวเองพร้อมกับรอยยิ้ม แสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องเข้ามาทำให้ดูสง่างามอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ชุดกี่เพ้าแบบฟ้าขาวทำให้ดูสวยงามและสงบเยือกเย็น แต่ก็มีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น เข้ากับบุคลิกของซูหว่านอย่างลงตัวฉายหยาเลิกคิ้วขึ้น พลางมองไปที่ซูหว่านจากหัวจรดเท้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงใสซื่อ"อ่อ พี่เซิ่นหยี่ยนเข้าใจหาลูกค้านะคะ นางกำลังจะลงแข่งขันการปรุงอาหาร สวมอาภรณ์ที่มาจากผ้าเนื้อดีและตัดเย็บมาจากร้านหวงฝูเหอแบบนี้ เท่ากับช่วยโฆษณาสินค้าของร้านหวงฝูเหอสินะคะ เพราะว่านางเป็นหญิงเพียงคนเดียวที่ลงแข่งขันในครั้งนี้ ทุกสายตาในงานเทศกาลจะต้องจับจ้องมาที่นาง อาภรณ์ชุดนี้พออยู่บนตัวนางยิ่งทำให้นางดูงดงาม แบบนี้หญิงงามทั้งเมืองจะต้องอยากได้ชุดแบบนี้บ้างสินะคะแล้วร้านหวงฝูเหอก็จะ ทำยอดขายเป็นกอบเป็นกำสินะคะ พี่เซิ่นเหยี่ยนนี้สุดยอดจริงๆ"คำพูดของฉายหยาเหมือนมีแรงกดดันบางอย่าง และเมื่อพูดถึงร้านหวงฝูเหอ น้ำเสียงนั้นก็เหมือนจะตีความว่าเซิ่นเหยี่ยนกำลังใช้ซูหว่านเป็นเครื่องมือในการโฆษณา แม้ว่าคำพูดของฉายหยาออกจะดูเหมือนการชมเชย แต่ก็แฝงไปด้วยการวิจารณ์บางอย่างเซิ่นเหยี่ยนถอนหายใจ เขากลับรู้ส

  • ครัววิเศษของม่ามี๊ลูกสอง   ตอนที่70งดงาม

    เซิ่นเหยี่ยนก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ข้างๆ ฉายหยาที่เกาะแขนของเขาเดินไปติดๆ ในขณะที่ทั้งคู่เดินไปข้างหน้า หยางลู่ที่เดินอยู่ข้างหลังอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง ทั้งๆ ที่พยายามทำใจให้สงบ แต่ทว่าความรู้สึกบางอย่างกลับฉุดรั้งให้ไม่สามารถละสายตาจากแผ่นหลังของเซิ่นหยี่ยนได้เซิ่งเจี๋ยที่ยืนอยู่ข้างหน้าเห็นหยางลู่ที่เดินเข้ามาใกล้ก็ยกมือขึ้นมาโบกให้กับหยางลู่รอยยิ้มบนใบหน้า แม้จะเป็นเพียงการแสดงออกธรรมดา แต่ก็ไม่ได้แสดงถึงความรู้สึกบางอย่างในเมื่อหยางลู่สวมชุดสีแดงเพลิงสะดุดตาขนาดนั้นฉายหยาที่เห็นเซิ้งเจี๋ยโบกมือก็พูดขึ้นยิ้มๆ"พี่จะไปหาพี่เซิ่งเจี๋ยก็ได้นะคะ ส่วนข้ากับพี่เซิ่นเหยี่ยนเราจะได้ใช้เวลาด้วยกันเพียงลำพัง พี่เองก็จะมาเดินตามเราทำไมกัน" เสียงของฉายหยาที่พูดด้วยท่าทางไร้เดียงสาแทรกเข้ามาในหูของหยางลู่ แม้รอยยิ้มใสใสที่ส่งมาเป็นเพียงแค่การแสดงออกภายนอก แต่หยางลู่กลับเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ในแววตาของฉายหยาความเย้ยหยันที่แฝงมาในท่าทีที่แสนสงบ ทำให้รู้สึกไม่พอใจ"อืม เข้าใจแล้ว ก็น่าเห็นใจเจ้านะฉายหยานานๆ ครั้งไม่สิคงไม่มีโอกาสได้เดินเคียงข้างคุณชายหวงสินะ วันนี้จึงอยากจะใช้โอกาสนี้ใ

  • ครัววิเศษของม่ามี๊ลูกสอง   ตอนที่69จอมปลอม

    รถม้าหลายคันเคลื่อนเข้ามาอย่างรวดเร็ว ล้อไม้ดังเสียงกรอบแกรบขณะที่พาหนะแต่ละคันวิ่งเข้ามาหยุดยังบริเวณงาน บริเวณนี้เต็มไปด้วยคนของโรงเตี๊ยมทั้งใหญ่และเล็ก ทุกคนต่างช่วยกันจัดเตรียมทั้งอุปกรณ์ทำอาหารและการก่อเตาฟืนกลางแจ้งเพื่อใช้ในการแข่งขันครั้งนี้"ทุกอย่างพร้อมแล้วใช่ไหม" เสียงของเซิ่งเจี๋ยดังขึ้นในระหว่างที่เขากำลังเดินไปมาในพื้นที่ เขายืนอยู่ในชุดสูทที่ทันสมัย ดูสง่างามและนอบน้อม ในขณะที่ขุนนางที่มีตำแหน่งสูงต่างๆ เดินผ่านมา พวกเขาหยุดและกล่าวทักทายเขาด้วยท่าทางสุภาพ จนทำให้บรรยากาศรอบๆ ยิ่งดูเป็นทางการและยิ่งใหญ่“จอมปลอม” ซูหว่านเผลอพึมพำเบาๆรุ้สึกหนักอึ้งกับภาพตรงหน้าเซิ่งเจี่ยคนเดียว“เจ้าว่าอะไรนะ”“อ่อเปล่า…….ข้ากำลังรู้สึกว่าฮ่าาาๆๆๆๆบางอย่างมันดูยิ่งใหญ่ที่สุดเลยจริงๆไม่เคยเห้นอะไรแบบนี้มาก่อนงานปีใหม่นี่ดีจริงๆนะฮ่าาาาา”"หลังจากจบการแข่งขันการทำอาหารข้าจะพาเจ้าเดินชมงานเทศกาลรอบๆ ที่นี่มีของขายมากมายและยังมีการแสดงหุ่นกระบอกกับการร่ายรำกระบี่ที่หาดูยากแล้วในตอนนี้อีกด้วย" ซุหว่านพยักหน้ายิ้มๆ"ขอบคุณคุณชายมากๆเลยคะ ข้าคงใจจดจ่อที่การแข่งขันในตอนนี้ แต่พวกเด็กๆไม่รอแล้ว

  • ครัววิเศษของม่ามี๊ลูกสอง   ตอนที่68ซูหว่าน

    ก่อนจะตอบออกไปอีกทีอย่างรวดเร็ว "ไม่ ไม่ยกเว้นใครทั้งนั้น!"หยางลู่ผุดลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง มองไปข้างนอกที่มีแสงจากพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า "เราจะต้องเหนือกว่าทุกคนที่นี่โดยเฉพาะซูหว่านนางขอทานนั่น ที่นี่เรามีเงิน มีอำนาจ ทุกอย่างที่คนธรรมดาไม่มี คุณจะกลัวทำไม ซูหว่านก็แค่ผู้หญิงไร้พิษสงคนหนึ่งเท่านั้น!"คำพูดของหยางลู่ยังดังก้องในห้อง แต่เซิ่งเจี๋ยกลับมองไปที่หยางลู่ด้วยแววตาที่ไม่อาจบอกได้ว่ากำลังคิดอะไร เขายังคงเงียบ และท่าทางนั้นทำให้หยางลู่หันกลับมามองเขาด้วยความสงสัย"คุณไม่เชื่อใช่ไหมคอยดูก็แล้วกัน ซูหว่านจะต้องไร้ที่ยืนที่นี่" หยางลู่ถามเสียงต่ำเซิ่งเจี๋ยพยักหน้าอย่างช้าๆ เขารู้ดีว่าไม่ใช่แค่ซูหว่านที่เขาต้องระวัง แต่ยังมีคนอื่นๆ ที่เขาต้องคิดถึงอีกมากมาย... " คุณเกลียดอะไรเขาหนักหนาผมไม่เข้าใจ ผมก็แค่ไม่อยากเห็นความผิดพลาดครั้งใหญ่" เขาพูดเบาๆหยางลู่ยิ้มหยัน"ไม่ต้องห่วง คุณชายเซิ่งเจี๋ย ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง ที่นี่จะไม่มีคำว่าผิดหวังในเมื่อต้นทุนเรามาดีขนาดนี้ฉันถึงปฏิเสธระบบบ้าบอนั่นอย่างไรเล่า"หยางลู่พูดก่อนจะหันกลับไป และจากไปด้วยท่าทีที่มั่นใจ จะไม่ยอมให้ใ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status