บทที่ 13

ด้านในคลับ...จะบอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเคยมาคลับก็ไม่ผิด หลายคนคงจะคิดว่าโตจนป่านนี้แล้วทำไมเพิ่งจะเคยมา ต้องบอกไว้ก่อนเลยว่าฉันอยู่บ้านสวนตลอด และจากบ้านสวนเข้าไปในเมืองก็หลายกิโล อีกอย่างฉันก็ไม่อยากมาเที่ยวอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ฉันชอบไปร้านนมกับมายมากกว่า

“คนเยอะจัง” ฉันบ่นพึมพำเบาๆ เดินเอนตัวไปมาหลบคนที่กำลังเต้นอยู่

“เดินดีๆ” จู่ๆ คุณป๋าก็คว้ามาจับมือฉันแล้วพาเดินตามมายไป

ใจมันเต้นรัวตุบๆ เมื่อก้มมองมือของคุณป๋าที่กำลังกุมมือฉันเอาไว้อยู่ ทะ ทำไมฉันถึงรู้สึกหวั่นไหวแบบนี้กันนะ

“ฝะ ฝุ่นเดินเองก็ได้ค่ะ” ฉันดึงมือตัวเองกะจะให้คุณป๋าปล่อย แต่ตรงกันข้าม คุณป๋ากลับกุมมือฉันเอาไว้แน่นกว่าเดิม

มายพาฉันกับคุณป๋าเดินไปที่ไหนก็ไม่รู้ นางคุยโทรศัพท์กับรุ่นพี่ที่เป็นพี่รหัสอยู่ให้เขาบอกทาง แต่เดินตามไปเรื่อยๆ เสียงเพลงก็เริ่มเบาลงๆ แล้วข้างทางก็เป็นผนังห้องสองฝั่งพร้อมกับมีห้องเป็นห้องๆ แล้วมีทางเดิน

“แกมาถูกทางแน่นะมาย”

“ใช่ๆ ฉันคุยกับพี่ธีอยู่”

“แต่มันไม่เหมือน...”

“มันเป็นห้องวีไอพี” คุณป๋าพูดขึ้น

ฉันก็ได้แต่พยักหน้าตอบแบบเข้าใจ ทั้งที่จริงไม่รู้หรอกว่าวีไอพีที่คุณป๋าพูดถึงคืออะไร

“คุณป๋า ปล่อยมือฝุ่นได้แล้วค่ะ” ฉันกระซิบบอกเบาๆ ตอนนี้ไม่มีผู้คนเบียดกันแล้ว แต่คุณป๋าก็ยังจับมืิอฉันไม่ยอมปล่อย

“อื้ม” มือของฉันกับคุณป๋าค่อยๆ หลุดจากกัน แต่หัวใจดวงน้อยของฉันมันยังเต้นรัวอยู่ไม่ยอมหยุด

“น้องมายครับ ทางนี้ๆ” เสียงพี่ทีมตะโกนเรียกพร้อมกับโบกมือขึ้นให้เราเห็น

พี่ทีมคือพี่รหัสของฉัน ส่วนพี่ธีคือพี่รหัสของมาย เขาเป็นแฝดกันน่ะ

พี่ทีมนำทางเราไปที่ห้องๆ หนึ่ง ด้านในมีเพลงเปิดเสียงดัง แล้วก็มีไฟอะไรก็ไม่รู้วิบวับๆ ลายตามาก แต่ไหนบอกว่าจะมีสายรหัสคนอื่นๆ มาด้วยไง ทำไมเห็นแค่พี่ธีกับพี่ทีม หรือคนอื่นๆ จะยังไม่มา

“คุณพ่อสวัสดีครับ ^_^” พี่ธีกับพี่ทีมรีบยกมือไหว้คุณป๋า ท่าทางพี่เขาดูเกร็งๆ กันทั้งคู่

“แม้ ผมไม่คิดว่าพ่อน้องฝุ่นจะยังดูหนุ่มขนาดนี้ มีวิธีดูแลว่าเองแนะนำมั้ยครับคุณพ่อ” พี่ธีถามคุณป๋า

“ฉันไม่เคยมีลูก แกสองคนไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ” ฉันหันไปมองหน้าคุณป๋า ตอนนี้ดูท่าคุณป๋าจะไม่พอใจพี่ธีกับพี่ทีมพอสมควร แต่เขาก็เรียกตามมารยาทนี่นา ทำไมต้องไม่พอใจด้วย งานวันนี้คงจะกร่อยเพราะคุณป๋าแน่ๆ

“คุณป๋าคะ พี่ธีกับพี่ทีมเป็นพี่รหัสของฝุ่นกับมายค่ะ” ฉันบอก คุณป๋าไม่พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าตอบก็เท่านั้น

“ป๋าโกรธมากแน่ๆ เลยฝุ่น” มายแอบมากระซิบบอกฉัน ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วแหละสีหน้าบ่งบอกขนาดนี้

“มาๆ นั่งๆ กันดีกว่าครับ” พี่ทีมพูด

ในห้องจะมีเด็กเสริฟอยู่หนึ่งคน เขาจะคอยเดินมาชงเหล้าให้

“น้องฝุ่นดื่มเหล้าผสมอะไรครับ ?” พี่ทีมถามฉัน

“น้ำเปล่า” แต่คนที่ตอบกลับเป็นคุณป๋า ฉันยิ้มเล็กน้อยให้พี่ทีมอย่างเกรงใจ แต่ถึงจะให้ฉันพูดเองฉันก็เลือกดื่มน้ำเปล่าอยู่ดี

“อะเคครับ ^_^”

“คนอื่นๆ ยังไม่มาหรอคะ” มายถาม

“พวกนั้นคงไม่มาแล้วแหละน้องมาย มันติดธุระกัน” พี่ธีตอบ

“หึ !!” เสียงของคุณป๋าดังขึ้นมาเบาๆ มีเพียงฉันที่นั่งอยู่ข้างๆ กับคุณป๋าเท่านั้นที่ได้ยิน

คุณป๋าไม่ได้พูดกับใครเลยนะ เอาแต่ดื่มแล้วก็มองหน้าพี่ทีมกับพี่ธี

หลายชั่วโมงผ่านไป ทุกคนดื่มเหล้ากันหมดยกเว้นฉัน ส่วนคุณป๋าออกไปสูบบุหรี่ด้านนอก ไปนานแล้วยังไม่กลับเข้ามาเลย

“พี่ขอนั่งตรงนั้นได้มั้ย ?” พี่ทีมชี้มาตรงที่ว่างข้างๆ กับฉัน

“เอ่อ...” ฉันมีท่าทางคิดหนัก ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงดี จู่ๆพี่ทีมกูลุกขึ้นมานั่งข้างๆ กับฉันโดยที่ฉันยังไม่ทันได้อนุญาตเลย

“สนุกมั้ย ?” พี่ทีมถามฉัน

“ค่ะ แต่ฝุ่นไม่ค่อยชอบมาเที่ยวแบบนี้เท่าไหร่” ฉันขยับตัวออกห่างจากที่ทีมเพราะพี่เขานั่งติดกับฉันจนเกินไป

“พี่ทีมคะ เดี๋ยวคุณป๋าของฝุ่นมาเห็นเข้าฝุ่นจะเจอบ่นเอานะคะ” มายขัดขึ้น

“อ่าๆ ขอนั่งแป๊บเดียว คราวหลังต้องมาคนเดียวนะครับ เอาพ่อมาด้วยแบบนี้หมดสนุกเลย” พี่ทีมยื่นหน้ามากระซิบใกล้ๆ กับหูของฉัน

มันเป็นจังหวะเดียวกันกับคุณป๋าที่เปิดประตูห้องมาพอดี ฉันเลยรีบดันพี่ทีมออก

“มึงทำอะไร !!” คุณป๋าไม่รู้เป็นอะไร จู่ๆ ก็กระชากคอเสื้อพี่ทีมขึ้นไปอย่างหาเรื่อง

“เปล่าครับ ผมแค่คุยกับน้อง” พี่ทีมตอบ

“คุยกัน แล้วทำไมต้องยื่นหน้าไปใกล้แบบนั้น !!”

“ก็เสียงเพลงมันดังไงครับ”

“คุณป๋าฝุ่นขอนะคะ อย่าทำแบบนี้ พี่ทีมเป็นพี่รหัสฝุ่นนะ” ฉันรีบห้ามคุณป๋า ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอกนะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมองหน้าพี่ทีมติดได้ยังไงถ้าคุณป๋าพรั่งมือไปทำร้ายพี่ทีม

“หรือเธอชอบ?” คุณป๋าหันมาถามฉัน หมายความว่ายังไงกันคำที่คุณป๋าถาม

ผลัก!! คุณป๋าผลักพี่ทีมล้มลงจากนั้นก็เดินมากระชากแขนฉันให้ลุกขึ้น คุณป๋าดึงฉันออกไปจากห้องโดยไม่ฟังเสียงของใครเลย ยัยมายก็รีบวิ่งตามฉันไปติดๆ

เมื่อมาถึงรถคุณป๋าก็จับฉันยัดเข้าไปในรถ โดยมีมายนั่งอยู่เบาะหลัง

“คุณป๋าคะ ใจเย็นๆนะคะ คือจริงๆ ฝุ่นมันก็โตแล้ว คุณป๋าก็หวงฝุ่นเกินไปนะคะ” มายเห็นท่าไม่ค่อยดี เพราะคุณป๋าขับรถเร็วเอามากๆ

คุณป๋าเงียบไม่ตอบอะไร บรรยากาศภายในรถเงียบจนกระทั่งถึงคอนโด บอกเลยว่าคืนนี้ฉันอยากไปนอนกับมายที่สุด เพราะรู้ดีว่าถ้าเข้าไปในห้องต้องเจอคุณป๋าดุแน่ๆ

ภายในห้อง...

“เหตุผลที่อยากไปคือผู้ชายไม่ใช่เพื่อน แบบนั้นสินะ” คุณป๋าหันมาจ้องหน้าฉันตาเขม่ง “โกหกฉัน ทั้งที่ผ่านมาเธอไม่เคยเป็นแบบนี้ มาเรียนไม่เท่าไหร่ก็ใจแตก”

คำพูดของคุณป๋าทำฉันอึ้งไปเลย มันเป็นคำพูดที่แรงมากนะสำหรับฉัน แล้วคือฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย สิ่งที่คุณป๋าเห็นมันทำให้คิดไปได้ไกลขนาดนี้เลยงั้นหรอ

“ทำไมต้องคิดว่าฝุ่นจะเป็นแบบนั้นด้วยละคะ”

“เธอดีไม่ได้ครึ่งพี่สาวเธอเลยจริงๆ” คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

มันไม่มีใครอยากถูกเปรียบเทียบหรอกนะ แล้วยิ่งคนคนนั้นคือพี่สาวของฉัน มันยิ่งตอกย้ำให้ฉันเสียความรู้สึก

“ก็นี่ฝุ่น ฝุ่นก็คือฝุ่น จะให้ฝุ่นเป็นแบบพี่ฝนคงไม่ได้หรอกนะคะ”

“ใช่ เธอเป็นแบบฝนไม่ได้ ฉันคิดผิดไปเองจริงๆ” คุณป๋ามองฉันแล้วส่ายหน้าไปมาแววตาผิดหวัง

“ค่ะ ฝุ่นไม่ใช่คนดีอะไร ต่อไปนี้ฝุ่นจะทำอะไรมันก็ชีวิตของฝุ่น ในเมื่อคุณป๋าก็ไม่เคยมองฝุ่นดีอยู่แล้ว” ฉันพูดออกไปด้วยความรู้สึกที่น้อยใจ มันน้อยใจที่ถูกเอาตัวเองไปเปรียบเทียบ มันน้อยใจที่ไม่เคยดีในสายตาคุณป๋าได้เลย

“คิดจะทำอะไร” คุณป๋าปรี่ตัวพุ่งเข้ามาประชิดกับตัวฉัน มือหนากำแขนของฉันแน่นจนมันเจ็บร้าวไปหมด

“ฝะ ฝุ่นเจ็บ” ฉันพูดเสียงสั่นเครือแล้วพยายามแกะมือของคุณป๋าออก

“เธอได้เจ็บมากกว่านี้อีกแน่ฝุ่น”

สิ้นสุดคำพูดของคุณป๋า ร่างของฉันก็ถูกฉุดเข้าไปในห้องนอน คุณป๋าเหวี่ยงร่างฉันลงบนเตียงอย่างแรง