บทที่ 9

ค่ำคืนนี้ดูเหมือนเวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน เคนเน็ธ ชาร์ลสตัน ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานด้วยความรู้สึกกลัดกลุ้มและหงุดหงิด ทั้งที่พยายามบอกตัวเองว่าอัลเบิร์ตคงไม่กล้าทำอะไรอย่างที่พูดขู่เขา แต่หากเกิดคดีความขึ้นมาจริงๆ เขาก็ยังไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไร ที่แน่ๆ มันคงจะกลายเป็นข่าวเสื่อมเสียให้อับอายไปทั้งแวดวงธุรกิจทีเดียว ปัญหาไม่ใช่ตรงนั้น แต่มหาเศรษฐีเฒ่ากลัวว่าเรื่องครั้งนี้จะสร้างบาดแผลร้าวลึกให้กับหัวใจอันบริสุทธิ์ของเจโคบีต่างหาก

หรือเขาควรจะยอมปล่อยวางทิฐิแล้วเสียเงินสักก้อนเพื่อซื้อกรรมสิทธิ์ในตัวหลานชายสุดที่รักแทน... แต่นั่นคงเป็นการส่งเสริมให้อัลเบิร์ตกลายเป็นแมงดา หากินกับลูกไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จักจบสิ้น

ไม่มีทาง... เคนเน็ธจะไม่ยอมให้เจโคบีต้องตกเป็นเหยื่อความโลภของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแท้ๆ อย่างเด็ดขาด...

“ท่านคะ” เสียงนุ่มละมุนสะกิดชายสูงวัยให้หลุดจากภวังค์ความคิด เขากระพริบตาถี่ๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา

“นีนา... นี่ยังไม่เข้านอนอีกเหรอ” ทักทายกลับพลางหันไปมองด้วยความประหลาดใจ

“ดิฉันลงมาปิดประตูบ้าน พอดีเห็นไฟในห้องยังเปิดอยู่ก็เลยแวะมาดูน่ะค่ะ ท่านยังทำงานอยู่เหรอคะ จะรับน้ำชาหรือของว่างอะไรรองท้องซักหน่อยไหมคะ ดิฉันจะได้ไปเตรียมให้...”

ร่างบอบบางหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง ลมเย็นๆ โชยเข้ามาทางหน้าต่างกระจกบานใหญ่ภายในห้องทำงาน ทำให้นรินทร์นารถต้องกระชับผ้าคลุมไหล่เข้าหาตัว

เคนเน็ธทอดสายตามองหญิงสาวในชุดนอนผ้าฝ้ายตัวเก่าที่ชินตา แล้วก็ต้องลอบยิ้มออกมาพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ... คนบางคนก็รู้จักแต่ล้างผลาญ ไม่เคยเห็นคุณค่าของเงิน อีกคนกลับมัธยัสถ์เสียจนขัดหูขัดตา...

ทว่าสิ่งหนึ่งที่ชายสูงวัยต้องยอมรับก็คือ... ยามเมื่อเรือนผมดำขลับถูกมัดรวบเป็นหางม้าอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ยิ่งเผยให้เห็นใบหน้าเรียวเล็กที่ขาวกระจ่าง ทั้งดวงตาสุกใสและริมฝีปากสีกุหลาบ ส่งให้บุตรสาวบุญธรรมของเขาดูน่ารักชวนมองจริงๆ นี่เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ช่วยให้เคนเน็ธรู้สึกสบายใจขึ้นทุกครั้งเวลาที่ต้องเผชิญกับความเครียด...

“ไม่ต้องหรอก ขอบใจมาก...” มหาเศรษฐีเฒ่าตอบด้วยน้ำเสียงเอ็นดู “ถ้าเธอยังไม่ง่วงก็เข้ามานั่งคุยเป็นเพื่อนฉันสิ” เขาชักชวนต่อ

“ค่ะท่าน” หญิงสาวก็รับรู้ได้ถึงความกังวลที่แฝงอยู่ในสีหน้าของอีกฝ่าย ยิ่งก้าวเข้ามาภายในห้องแล้วสังเกตเห็นเศษขวดแก้วที่แตกกระจายอยู่บนพื้นมุมห้องก็ยิ่งเป็นห่วง “เอ่อ...คุณอัลเบิร์ต... ทำให้ท่านไม่สบายใจอีกแล้วเหรอคะ...” เธอลังเลใจที่จะถาม

“ก็จะมีเรื่องอะไรได้อีกล่ะ หือ...” เคนเน็ธแกล้งยิ้มแย้ม เห็นเป็นเรื่องขบขัน “ไอ้ลูกไม่เอาถ่านนั่นมันก็มาด้วยเรื่องเดิมๆ นั่นแหละ แต่ฉันก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าถ้าหากมันยังเปลี่ยนนิสัยไม่ได้ มันก็จะไม่มีวันได้อะไรไปจากฉันอย่างเด็ดขาด”

“เขาคงคงจะหัวเสียมาก... แต่ดิฉันคิดว่า ซักวันคุณอัลเบิร์ตคงจะเข้าใจเหตุผลของท่านแน่ๆ ค่ะ...” หญิงสาวพยายามพูดปลอบ

“ถ้าหวังจะให้มันเข้าใจอย่างที่เธอว่า เห็นทีฉันคงจะแก่ตายไปเสียก่อนกระมัง... รู้ไหมนีนา คราวนี้มันกล้าถึงกับใช้เจค็อบมาข่มขู่ฉันเลยนะ...”

“ข่มขู่... ข่มขู่อะไรเหรอคะ” ดวงตาสีดำเบิกกว้างด้วยความสงสัย

“มันบอกว่าจะเอาเจค็อบกลับไปเลี้ยงเอง”

“เจค็อบ... ทำไมล่ะคะ... สองสามปีมานี้คุณอัลเบิร์ตกับคุณโรสแทบจะไม่เคยได้เจอหน้าเจค็อบด้วยซ้ำ... ทำไมจู่ๆ จะพาตัวเขากลับไปล่ะคะท่าน...” หญิงสาวลนลานถามจนมหาเศรษฐีเฒ่าต้องโบกมือปราม

“ฉันบอกแล้วไงว่ามันแค่ใช้เรื่องนี้มาข่มขู่ขอเงิน น้ำหน้าอย่างพวกมันผัวเมียน่ะเหรอจะมีปัญญาเลี้ยงลูก”

“แล้ว... ท่านจะทำยังไงต่อไปล่ะคะ” ความกังวลใจยังขมวดแน่นอยู่ที่กลางหว่างคิ้ว

“ฉันไม่มีวันยกหลานชายของฉันให้ไปอยู่กับพ่อแม่สันดานเลวๆ อย่างนั้นหรอก...”

“ท่านจะยอมให้เงินคุณอัลเบิร์ตเหรอคะ...”

“เรื่องนั้นก็ไม่มีวันอีกเหมือนกัน... คนอย่าง เคนเน็ธ ชาร์ลสตัน น่ะเหรอจะยอมให้ไอ้ลูกเมื่อวานซืนมาขู่” แค่นเสียงเฮอะ “ถ้ามันคิดจะเล่นกับฉัน มันก็ต้องไปหาทางสู้กันในชั้นศาลเท่านั้น แล้วฉันก็มั่นใจว่าทนายของฉันจะเล่นงานพวกมันจนหมดทางดิ้นรนอีก” นั่นคือทางเลือกสุดท้าย ถ้ามันจำเป็นจริงๆ... เขาคิด

นรินทร์นารถค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาได้บ้าง แต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้ “หวังว่ามันจะไม่รุนแรงถึงขนาดนั้นนะคะ ถ้าเจค็อบต้องขึ้นศาลด้วยเรื่องนี้... เขาคงเสียใจมาก”

“ฉันก็เป็นห่วงเรื่องนี้เหมือนกันกับเธอนั่นแหละ นีนา...” เคนเน็ธถอนหายใจซ้ำๆ การได้ระบายกับหญิงสาวทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมากก็จริง หากทว่าลางสังหรณ์บางอย่างก็บอกว่าเรื่องนี้คงไม่ลงเอยง่ายๆ อย่างที่คิด “ยังไงก็ตาม... ช่วงที่ฉันกลับไปลอนดอน คงต้องวานให้เธอดูแลเจค็อบอย่างใกล้ชิดเป็นพิเศษ...”

“หมายความว่ายังไงเหรอคะ... หรือคุณอัลเบิร์ตจะ...”

“ฉันคิดว่ามันคงไม่กล้าพาตัวเจค็อบไปในตอนที่ฉันไม่อยู่หรอก... แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ต่อให้ต้องแจ้งตำรวจเธอก็ต้องทำ เข้าใจใช่ไหมนีนา...”

“ท่านคะ เอ่อ...” หญิงสาวอึกอัก ลำบากใจที่จะรับปาก แต่สุดท้ายก็ต้องก้มหน้ารับคำ “ดิฉัน... จะดูแลเจค็อบจนสุดความสามารถค่ะ...”

“ไม่ต้องห่วงหรอกนะ... ฉันก็แค่พูดเผื่อเอาไว้เท่านั้นแหละ...” มหาเศรษฐีเฒ่าหัวเราะแกนๆ คนอย่างไอ้อัลเบิร์ตน่ะไม่กล้าเสี่ยงกับข้อหาบุกรุกหรอก มันรู้จักนิสัยพ่อของมันดี ถ้ากล้าลองดีกับฉัน ฉันก็ไม่ปล่อยมันไว้แน่ๆ” คำพูดนั้นสร้างความอุ่นใจให้แก่เธอได้มากโข “เสร็จงานคราวนี้ ฉันตั้งใจจะพักร้อนแล้วพาเธอกับเจค็อบหลบเรื่องบ้าๆ นี่ไปล่องเรือที่เมดิเตอร์เรเนียนกันซักครึ่งเดือนดีไหม...”

“ทุกอย่างก็แล้วแต่ท่านเถอะค่ะ ดิฉันไม่ขัดข้องอะไร แต่คนที่ดีใจที่สุดคงจะเป็นเจค็อบ เพราะรายนั้นดูจะคลั่งไคล้เรือเอามากๆ” นรินทร์นารถต้องยิ้มออกเมื่อคิดถึงภาพเด็กน้อยกำลังตื่นเต้นดีใจอยู่บนเรือยอชต์ลำใหญ่ท่ามกลางทะเลกว้าง

เคนเน็ธมองรอยยิ้มของบุตรสาวบุญธรรมผู้ดื้อรั้นด้วยความรักใคร่ ไม่ว่าเธอจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม เขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะดูแลให้เธอได้รับทุกสิ่งทุกอย่างอย่างที่บุตรสาวคนหนึ่งควรจะได้รับจากบิดา และนั่นทำให้เขานึกถึงอีกเรื่องหนึ่งซึ่งเกือบจะลืมไปเสียแล้ว

“จะว่าไปแล้วฉันก็เอาแต่ห่วงเจค็อบจนลืมเรื่องเธอไปเลย...”

“เรื่องอะไรเหรอคะท่าน...” นรินทร์นารถเอียงคอสงสัย

“ก็เรื่องพ่อหนุ่มแม็คลาเรนที่ฉันเคยแนะนำให้รู้จักยังไงล่ะ เท่าที่เคยคุยกัน ฉันคิดว่าเขาดูจะเป็นคนหนุ่มที่มีความสามารถและนิสัยใจคอใช้ได้ทีเดียว... ในเมื่อจนป่านนี้แล้วเธอก็ยังไม่ยอมเรียกฉันว่าพ่อ เธอก็น่าจะหาคนมาทำหน้าที่นี้แทนเธอนะ นีนา...” เขาพูดกลั้วหัวเราะ “ถ้าได้นักธุรกิจเก่งๆ อย่างเขามาเป็นลูกเขยล่ะก็ คงจะพอทดแทนลูกชายไม่เอาอ่าวอย่างไอ้อัลเบิร์ตได้ ว่าไง หือ...”

ฟังคำสัพยอกของผู้สูงวัย แก้มของหญิงสาวชาวไทยก็แดงระเรื่อขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พานนึกไปถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของ โฮเวิร์ด แม็คลาเรน นักธุรกิจหนุ่มทายาทตระกูลผู้ดีในสกอตแลนด์ที่แวะมาติดต่องานกับเคนเน็ธที่คฤหาสน์ชาร์ลสตันอยู่เสมอๆ

“ท่านอย่าพูดล้อเล่นอย่างนั้นสิคะ... คุณแม็คลาเรนเป็นถึงผู้สืบสายเลือดของท่านเอิร์ล (3) ดิฉันไม่กล้าคิดอะไรกับคนระดับนั้นหรอกนะคะ” แม้จะลนลานปฏิเสธ แต่ลึกๆ ในใจหญิงสาวเองก็ชื่นชมอัธยาศัยของเขาอยู่ไม่น้อย

“ท่านองท่านเอิร์ลอะไรกัน สมัยนี้มีใครสนใจกับบรรดาศักดิ์โบราณไร้สาระนั่นล่ะ” เคนเน็ธดุยิ้มๆ “แต่ถึงเป็นเอิร์ลก็จะเป็นไรไป ทุกวันนี้ตระกูลแม็คลาเรนเองยังต้องพึ่งพาอาศัยพ่อค้าธรรมดาๆ อย่างฉันเลยนี่... นีนา ตอนนี้เธอได้ชื่อว่าเป็นลูกสาวของ เคนเน็ธ ชาร์ลสตัน แล้ว ฉันพูดได้เต็มปากว่าต่อให้เป็นมาร์ควิสหรือดยุคก็ไม่มีใครกล้าปฏิเสธเธอหรอกนะ” น้ำเสียงของเขาฟังดูเป็นจริงเป็นจัง

“แต่เรื่องนี้ เอ่อ... คุณแม็คลาเรนเขาไม่ได้สนใจดิฉันหรอกค่ะ ท่านเอาเรื่องนี้มาหยอกดิฉัน ใครได้ยินเข้าเขาจะหัวเราะเยาะเปล่าๆ...” หญิงสาวก้มหน้างุด ใบหน้าร้อนผ่าวแต่ก็แอบซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น

“ไม่สนใจก็ไม่สนใจ เอาเป็นว่าถ้าเขามาสู่ขอเธอกับฉันเมื่อไหร่ ฉันจะปฏิเสธไปก็แล้วกันนะ” มหาเศรษฐีเฒ่าแกล้งเย้า

“ท่านก็... ดิฉันไม่คุยกับท่านแล้วนะคะ” นรินทร์นารถทำเสียงกระเง้ากระงอด

“เอาล่ะๆ ฉันไม่พูดเรื่องนี้แล้ว เธอไปพักผ่อนเถอะ ฉันเองก็จะขึ้นไปนอนแล้วเหมือนกัน” เคนเน็ธบอกพร้อมๆ กับดันตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้

“เอ่อ...” สายตาเธอเหลือบมองเศษแก้วบนพื้นด้วยความลังเลใจ ใจหนึ่งนึกอยากจะอยู่เก็บกวาดห้องให้เรียบร้อยเสียก่อน แต่หญิงสาวก็ไม่อยากสะกิดให้อีกฝ่ายหวนคิดถึงเรื่องที่เขากำลังกลัดกลุ้มอีก “ถ้าอย่างนั้น... ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“ราตรีสวัสดิ์ นีนา”

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะท่าน” หญิงสาวย่อตัวน้อยๆ เป็นการลาตามมารยาท

สายตาเอื้ออาทรของเคนเน็ธเฝ้ามองร่างของบุตรสาวบุญธรรมก้าวออกไปจากห้องอย่างเศร้าๆ ถ้าหากเอลิซาภรรยาของเขายังมีชีวิตอยู่ ด้วยความที่อยากมีบุตรสาว เธอคงจะรักใครเอ็นดูนรินทร์นารถมาก และเธอก็คงจะทุกข์ใจมากกว่าเขา ถ้ารู้ว่าอัลเบิร์ตกลายเป็นคนต่ำช้าขนาดนี้

มหาเศรษฐีเฒ่าถอนหายใจหนักๆ อีกครั้งก่อนจะเดินตามออกไปช้าๆ แสงไฟจากโคมระย้าในห้องมืดดับลงพร้อมกับเสียงประตูค่อยๆ แง้มปิด เคนเน็ธได้แต่ภาวนาและหวังว่าช่วงเวลาสี่ห้าวันที่เขากลับไปลอนดอนจะไม่มีเรื่องร้ายใดๆ เกิดขึ้นกับคนที่เขารักทั้งสองคน