บทที่ 16/2 ทบทวนความหลัง

            รสจูบวาบหวามจนยากจะหาสิ่งใดมาฉุดรั้ง ศาสตราจารย์หนุ่มเลื่อนมือมาปลดกระดุมเสื้อกระทั่งเม็ดสุดท้าย ก่อนจะหันไปจัดการกับชุดของเขมมิกา โดยที่เจ้าตัวให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี  

เรือนกายอวบอิ่มขาวผ่องไร้ซึ่งอาภรณ์ปิดกั้น ช่างสวยงามไร้ที่ติจนเขาอดที่จะเอามือสอดเข้าไปลูบไล้ทรวงอกอวบอิ่มใต้บราสีขาวไม่ได้ ขณะที่ริมฝีปากยังคงหมกมุ่นอยู่กับรสจูบแสนหวาน            

ชายตัวโตพึงพอใจในสิ่งที่เขมมิกากำลังแสดงออก เธอโต้ตอบได้อย่างน่ารัก เพียงแค่ได้สัมผัสกับความเนียนละเอียดที่เคยครอบครอง กำลังส่งผลให้เขารู้สึกหลงใหลได้ปลื้ม ทว่าคราวนี้จะไม่มีทางปล่อยเธอหลุดมือไปอีก ปลายลิ้นอุ่นยังคงหยอกล้อดึงดูดความสนใจคนตัวเล็กด้วยรสจูบที่วาบหวามเร่าร้อนขึ้นเรื่อย ๆ 

หญิงสาวถึงกับสั่นสะท้าน เมื่อผิวเนื้อสัมผัสกับเจ้าท่อนเอ็นลำเขื่อง ซึ่งกำลังพองตัวขึ้นอย่างอัตโนมัติ เธอบดเบียดทรวงอกเข้าหาซิกซ์แพ็กของเขาด้วยความปรารถนา เป็นจังหวะที่ศาสตราจารย์หนุ่มใช้มือปลดตะขอบราออกได้อย่างง่ายดาย                                                            

ก่อนจะหันมาจัดการกับแพตตี้ตัวจิ๋ว ขณะเดียวกันบ็อกเซอร์ของเขาได้ถูกรั้งไปกองกับพื้นอย่างไม่แยแส ทำให้เรือนกายของคนทั้งคู่เปลือยเปล่าล่อนจ้อน                                                                 

ในเวลานี้ชายตัวโตแทบคลั่ง เมื่อคนตัวเล็กใต้ร่างไม่ต่อต้านแถมยังเร่งมือให้เขายัดเยียดความเป็นชายให้กับเธอ มือเล็กป้วนเปื้อนอยู่ตรงบริเวณต้นขาของชายตัวโต เธอไม่สนใจสักนิดว่าเขาจะคิดเช่นไร ขอเพียงผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปได้ ค่อยหาทางกลับไปแก้ไขเธอไม่ไหวแล้วจริง ๆ         

“อื้ม... อ๊า ฉันไม่ไหวแล้วค่ะ”                                                       

“เงยหน้าขึ้นมา ลืมตาดู... ตอบมาก่อนว่าผมคือใคร” ขณะที่เรือนกายของเขาและเธอแนบชิด คนตัวโตยังคงคิดที่จะตั้งคำถามนี้กับเธอ       

“ปรเมศ... คุณคือศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศ ศิระเมฆา”            

“จำเอาไว้ให้ขึ้นใจ ผมคือสามีของคุณ”                                         

เมื่อพูดจบประโยค เขาดันเธอขึ้นเล็กน้อยแล้วกวาดสายตามองดูความสวยงาม ที่กำลังแอ่นหยัดเข้าหาร่างหนาของเขา ความงามของเธอทำให้เขาถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ทรวงอกกลมกลึงขาวผ่องตัดกับเม็ดบัวอมชมพูยิ่งมองก็ยิ่งหลงใหล                                                      

“คุณอ้อนผมหน่อยสิ เรียกผมที่รักแล้วผมจะยอมตามใจคุณทุกอย่าง”                                

“ที่รักขา... ช่วยฉันหน่อยนะคะ”                                                  

“หึ! หึ! พูดง่าย ๆ แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย” เสียงกลั้วหัวเราะดังออกมาจากลำคอ ก่อนที่เขาจะเอ่ยชมเธออกมาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์               

คนตัวโตเองก็อดใจไม่ไหวอยู่แล้วเหมือนกัน จากนั้นใบหน้าคมได้ซุกลงไปพรมจูบอกอวบอิ่มด้วยความหื่นกระหาย ริมฝีปากอุ่นเข้าครอบครองเม็ดบัวอมชมพู เขาดูดกลืนเข้าไปในโพรงปาก จนคนตัวเล็กใต้ร่างสะดุ้งเฮือกกับความรู้สึกเสียวซ่านแล่นพล่านไปทั้งตัว

มือเล็กควานหาที่เพิ่ง พลางลูบไล้ไหล่กว้างอย่างเร้าอารมณ์ แล้วใช้ปลายเล็บกดจิกลงไประบายความกำหนัดที่มันกำลังโลดแล่นไปทั่วเรือนกายของเธอ                                                                            

เมื่อความปรารถนาพลุ่งพล่านจนถึงขีดสุด ไฟในกายลุกโชนจนแทบคลั่ง เขาดูดซอกคอหอมกรุ่นย้ำแรง ๆ จนเป็นรอยแดงไปทั่ว กระทั่งคนตัวเล็กใต้ร่างทนไม่ไหว                                                                

“อืม...” เมื่อเขาสอดใส่ความเป็นชายเข้ามาในช่องแคบ เสียงหวานครางพร่าด้วยความเสียซ่านจนยากที่จะสะกดกลั้นเอาไว้ได้                   

สะโพกแกร่งเริ่มโยกเข้าโยกออกเบา ๆ ทว่าน้ำหวานจากเกสรดอกไม้งามกลับเป็นใบเบิกทางให้เจ้าท่อนเอ็นลำเขื่องมุดเข้าไปสำรวจได้ง่ายขึ้น เนินเนื้ออวบอูมที่เขาเคยบุกรุกมาก่อน ยังคงสวยสดไม่ต่างจากตอนที่เขาได้ครอบครองครั้งแรก                                                                    

คนตัวเล็กใต้ร่างไม่มีทีท่าประท้วงแต่อย่างใด ซ้ำเธอยังยกสะโพกขึ้นรับช่วงจังหวะตอกอัดได้อย่างลงตัว ท่อนเอ็นลำเขื่องถูกดันเข้าออกครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่าความรู้สึกคับแน่นกลับไม่เป็นอุปสรรค เนื่องจากความกำหนัดกำลังพุ่งถึงขีดสุด                                                                          

ตับ! ตับ! ตับ!                                                               

“อ๊า... อืม” เสียงครางของเขาและเธอดังแข่งกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อ เมื่อต่างคนต่างก็โหยหาความปรารถนานี้ไม่ต่างกัน ถึงแม้มันจะมาในรูปแบบที่คาดไม่ถึง ทว่าคนตัวโตกลับพึงพอใจที่ได้สานสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขมมิกาอีกครั้ง                                                                                     

กว่ายาจะหมดฤทธิ์ศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศคงต้องทำให้คนตัวเล็กหยุดทรมานด้วยการทำให้เธอผ่อนคลาย ถ้าหากไม่มีอะไรผิดพลาดโอกาสที่เขาจะได้ลูกเพิ่มอีกคนสูงมากเลยทีเดียว

          เช้าของวันใหม่ เขมมิการู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว เธอค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ ด้วยความรู้สึกราวกับคนกำลังหมดแรงลุกยืน หญิงสาวมองเพดานอย่างไร้จุดหมาย เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองผู้ชายที่กำลังนอนอยู่ข้างกาย                                                                       

“ตื่นแล้วเหรอ เดี๋ยวผมจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้นะ” น้ำเสียงทุ้มทำให้เขมมิกาปรายหางตาหันไปมอง เธอไม่คิดที่ปริปากพูดกับเขาเลยสักนิด ถึงแม้จะจดจำเรื่องราวอันเร่าร้อนได้บ้าง หญิงสาวอยากให้มันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย เธอไม่ต้องการกลับไปยืนอยู่ที่ตรงนั้นอีกแล้ว                                 

“ผมให้นทีไปเอาชุดที่บ้านมาให้คุณ ป้าพิกุลเป็นคนเลือกเอง รูปร่างของคุณก็ไม่เปลี่ยนแปลงคงใส่ได้เหมือนเดิม... รับไปสิ” เขาพูดพลางมองมายังเธอด้วยแววตาลึกซึ้ง ทำเอาอีกฝ่ายรู้สึกอึดอัดเหมือนกับกำลังถูกต้อนให้จนมุม                                                                        

“คุณจะไม่พูดอะไรกับผมสักคำหน่อยเหรอ” เมื่อเขาเห็นอดีตภรรยาเมินหน้าหนี ความรู้สึกผิดได้เกิดขึ้นภายในใจของศาสตราจารย์หนุ่ม เขมมิกาดูเฉยชาไม่แยแสต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเลยสักนิด                            

“ต่อไปอย่าทำอะไรเสี่ยงแบบนี้อีกนะ ถ้าผมมาไม่ทันจะทำยังไง” น้ำเสียงของเขานุ่มนวลกว่าที่เคย ทว่าหญิงสาวกลับคิดว่าเขาเป็นฝ่ายได้เปรียบกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น                                          

“ขอบคุณนะคะ” เธอกล่าวออกมาด้วนน้ำเสียงเรียบเฉย พลางคว้าชุดและผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ ขณะที่ศาสตราจารย์หนุ่ม มองตามแผ่นหลังของเธอออกไปด้วยความรู้สึกเหมือนพายุกำลังโหมกระหน่ำเข้ามาอยู่กลางหัวใจ หายนะของภัยธรรมชาติเรามักจะคาดไม่ถึงเสมอ พอ ๆ กับความคิดของเขมมิกา ไม่รู้ว่าหัวใจของเธอยังคงมีเขาเป็นเจ้าของเหมือนเดิมหรือเปล่า                                                      

เมื่อความทรงจำมากมายฝังลึกอยู่กลางหัวใจของเธอ หญิงสาวไม่ได้เข้าไปแช่น้ำอุ่น เธอเดินเข้าไปเปิดฝักบัวล้างตัวด้วยความรู้สึกเกลียดตัวเอง สุดท้ายร่างกายนี้ก็ถูกเขาย่ำยีอีกจนได้