บทที่11 แด๊ดดี้ของหนูมิรา

          ในเวลานี้ที่บ้านของรองอธิการบดีฐานิน เริ่มร้อนระอุขึ้นหลังจากญานินทราบเรื่องที่เขมมิกาได้ย้ายมาเป็นอาจารย์สอนพิเศษในมหาวิทยาลัยเกษมเมฆา                                                                

“ญาไม่ยอมนะคะพ่อ นางนั่นจะกลับมาแย่งศาสตราจารย์ปรเมศไปจากญาไม่ได้เด็ดขาด”    

“ใจเย็น ๆ สิลูก”                                                                         

“จะให้ญาใจเย็นยังไงไหวล่ะคะ”                                                 

“ด็อกเตอร์เขมมิกาเคยแต่งงานมาแล้ว เธอมีลูกกับผู้ชายอื่น ยังไงศาสตราจารย์ปรเมศคงไม่ไปคว้าเอาแม่ม่ายลูกติดมาเป็นคู่ชีวิตอย่างแน่นอน” รองอธิการบดีผู้รักลูกสาวยิ่งกว่าไข่ในหิน พยายามหาข้อบกพร่องของเขมมิกา เพื่อให้ญานินดูเหนือกว่าอีกฝ่ายทุกประการ                     

“เด็กคนนั้นเป็นลูกของใครคะ คงไม่ใช่ลูกของศาสตราจารย์ปรเมศหรอกนะ”                        

“พ่อให้คนไปสืบมาแล้ว เด็กคนนั้นเป็นลูกของผู้ชายอีกคนชื่อว่ามาลิค”                               

“คุณพ่อแน่ใจนะคะว่าข้อมูลไม่ผิดพลาด”                                    

“แน่ใจสิ หนูอยากไปชอปปิงไหม เอาบัตรนี่ไปรูดได้ตามใจชอบ ไม่ได้จำกัดวงเงิน” เวลานี้ท่านรองอธิการฐานินกำลังใช้เงิน เพื่อหลอกล่อให้ลูกสาวคลายความกังวลใจ ทั้งที่ผู้ชายเขาไม่มีใจให้หล่อนเลยสักนิ

“ขอบคุณค่ะพ่อ” หล่อนโผเข้าไปซบผู้เป็นบิดา พลางคว้าบัตรเครดิตมาถือเอาไว้ด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น

“สองพ่อลูกกำลังคุยอะไรกันอยู่เอ่ย” น้ำเสียงของมารดาดังขึ้น ซึ่งทำให้ญานินรีบโชว์บัตรในมือขึ้นมา

“วันนี้ญาขอตัวไปชอปปิงก่อนนะคะ รักคุณพ่อคุณแม่ที่สุดในโลกเลยค่ะ จุ๊บ! จุ๊บ!” หล่อนหันไปจุ๊บบิดามารดาคนละที ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าถือรุ่นลิมิเต็ดราคาหกหลัก เดินนวยนาดออกไปจากบ้านอย่างมีจริตจะก้าน มองมาจากดาวอังคารก็รู้ว่าหล่อนเอาแต่ใจตัวเองเป็นหลัก               

“คุณตามใจลูกอีกแล้วนะคะ”                                                      

“เรามีลูกสาวคนเดียว อะไรคือความสุขของลูกผมยินดีหามาให้ แม้แต่เดือนกับดาว ผมก็ยังจะคว้ามันมาให้กับญานินลูกสาวของเรา”    

ในเวลานี้ความถูกต้องกลายเป็นสิ่งผิดไปแล้ว เพราะในนิยามของชายสูงวัยมีแต่ความถูกใจ ไม่ว่ายังไงลูกสาวของเขาก็คือจุดกลางของจักรวาล น่าเสียดายความรู้ที่ร่ำเรียนมาไม่ได้ทำให้ญานินได้ใช้ประโยชน์ไปในทางสร้างสรรค์เลยสักนิด                                                                          

///////                                                                                        

รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาในบ้านหลังใหม่ ที่ยังตกแต่งไม่เสร็จ ทว่าเขาไม่ได้โฟกัสในจุดนั้น คนบ้านข้าง ๆ ต่างหากคือจุดหมายที่เขากำลังตามหา ทว่าเธอกลับมีลูกกับผู้ชายคนอื่นไปแล้ว                                       “คุณแม่ขา... วันนี้มิรามีเพื่อนใหม่หลายคนเลยค่ะ” ปาร์ตี้เล็ก ๆ หน้าบ้านของสองแม่ลูก กำลังกลายเป็นจุดสนใจของใครบางคน                           

“ไปโรงเรียนลูกดูสนุกดีนะ แบบนี้แม่ค่อยสบายใจหน่อย” เขมมิกายิ้มให้มิรา พลางแกะกุ้งให้ลูกสาวไปด้วย                                                       

“มิราเป็นเด็กฉลาดแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ คุณครูบอกว่ามิราเก่งพูดได้หลายภาษา ที่สำคัญคุณครูชมว่าแม่ของมิราสวยมาก ๆ เลยค่ะ”                   

เขมมิกาตั้งใจฟังลูกสาวสาธยายเป็นเรื่องเป็นราวยังกับผู้ใหญ่ เธอรู้สึกภูมิใจที่วันนี้มีมิราอยู่ข้างกาย จากชีวิตที่เคยมืดมนแสงสว่างจากเทียนเล่มเล็ก ๆ กลับนำทางให้เธอได้ค้นเจอทางออกของชีวิต

“พูดเก่งไม่มีใครเกิน แม่ภูมิใจในตัวหนูมากเลยนะเด็กดี”               

“มิราก็ภูมิใจในตัวแม่ค่ะ”                                                           

“เข้าใจพูดนะเราเนี่ย อิ่มหรือยังคะ”                                             

“อิ่มแล้วค่ะ”                                                                              

“ถ้าอย่างนั้นแม่เอาของไปเก็บเลยนะ หนูเข้าบ้านเลยไหม”             

“มิราขอนั่งวาดรูปตรงนี้ก่อนได้ไหมคะคุณแม่”                              

“ได้สิจ๊ะ แม่เอาของไปเก็บก่อนนะ ห้ามออกนอกบ้านเข้าใจไหมคะ”                                   

“เข้าใจแล้วค่ะ แม่ย้ำทุกวันจนมิราจำขึ้นใจแล้วค่ะ”                       

“รู้ก็ดีแล้วค่ะ แม่ย้ำเพราะเป็นห่วงรู้ไหมยัยเด็กแสบ” เขมมิกาพูดพลางส่ายศีรษะไปมาเบา ๆ ลูกสาวของเธอต่อปากต่อคำเก่งเหมือนใครก็ไม่รู้ ตัวแค่นี้แต่ใจนักเลง ไม่ยอมถูกรังแกอยู่ฝ่ายเดียว จนเขมมิกากลัวว่าลูกสาวของเธอจะเป็นเด็กก้าวร้าว                                                                      

หลังจากเขมมิกาเก็บของเข้าไปในบ้าน ศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศ ถึงกับยกมือขึ้นมาแตะอกข้างซ้ายเบา ๆ หัวใจของเขามันเต้นแรง เสียจนแทบกระเด็นออกมา นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เจอหน้า นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ไดยินน้ำเสียงอ่อนหวานกับท่าทีอ่อนโยนของเธอ               

“มันสายไปแล้วใช่ไหมเขมมิกา ผมคงไม่สามารถพาคุณกลับมาใช้คำว่าเราได้อีกแล้วใช่ไหม” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แววตาที่เคยเป็นประกาย ในเวลานี้กลับแฝงไปด้วยร่องรอยของความสิ้นหวัง     

“เจ้าคาโก้กลับมาเดี๋ยวนี้นะ” เจ้าแมวเหมียวสีขาวขนปุกปุย เป็นของขวัญที่เนเน่ซื้อให้กับมิรา แทนตัวเดิมที่อยู่อเมริกา ซึ่งมันได้หายไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ จนมิราร้องไห้รอมันกลับมาหาทั้งเช้าเย็น แต่แล้วก็ต้องตัดใจ                                                                                             

แมวตัวนั้นกระโดดข้ามรั้วเข้าไปในบ้านข้าง ๆ ซึ่งทำให้มิรายืนขึ้น พลางถอนหายใจราวกับผู้ใหญ่ เธอแสดงสีหน้าโกรธขึ้งก่อนจะกรอกตามองบนอย่างไม่ชอบใจเจ้าคาโก้ ซึ่งมันไม่ฟังคำสั่งของเธอเลยสักนิด      

            “คาโก้! เจ้าคาโก้” มิราเรียกชื่อเจ้าแมวเหมียวขึ้นมาอีกครั้ง แต่เจ้ากรรมมันกลับกระโดดหายไปต่อหน้าต่อตาของเธอ                                          

มิราก้าวเท้าเบา ๆ แล้วชะเง้อคอมองเข้าไปในบ้าน พอเห็นมารดากำลังง่วนอยู่กับการล้างจานอยู่ในครัว เธอจึงค่อย ๆ เดินกลับมาแล้วข้ามรั้วกั้นเขตแดนที่ไม่สูงมาก เข้าไปในบ้านหลังข้าง ๆ             

“เจ้าคาโก้... เหมียว... เหมียว” เด็กน้อยผู้น่ารักกำลังเรียกเจ้าแมวกลับบ้าน แต่ดูเหมือนเจ้าขนปุกปุยสีขาวอยากแกล้งเธอให้วิ่งตามเข้าไปข้างในบ้าน                                                                              

หมับ! ศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศคว้าเจ้าแมวเหมียวจอมซนมาอุ้มเอาไว้ ทั้งที่ปกติแล้วเขาไม่ชอบสัตว์เลี้ยงพวกนี้เอาเสียเลย              

“ขอโทษนะคะคุณลุง หนูมาขอแมวของหนูคืนค่ะ” ดวงตากลมโตปากนิดจมูกหน่อยของหนูน้อย มองยังไงก็ดูน่ารักไปเสียหมด ถ้าเธอเป็นลูกสาวของเขาคงดี แต่ทำไมเด็กคนนี้ไม่มีเค้าของมาลิคเลยสักนิด      

“น่ารักจัง หนูชื่ออะไรเหรอ” เขาอดที่จะเอ่ยชมหนูน้อยออกมาไม่ได้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าคุยกับผู้มาเยือนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแก้มแทบปริ      

“มิราค่ะ หนูชื่อมิรา ส่วนเจ้าเหมียวมันชื่อคาโก้ค่ะ”                        

“ทำไมชื่อคาโก้ล่ะครับ... หืม”                                                     

“อืม... ไม่รู้สิค่ะ มิราชอบชื่อนี้ค่ะ”                                                

“บ้านของหนูสวยดีนะครับ พ่อกับแม่ไปไหนกันล่ะ” เขาลองหยั่งเชิงถามหนูน้อยออกไป พลางจดจ่อรอฟังคำตอบ                                                

“แม่กำลังล้างจานค่ะ ส่วนพ่อ... พ่อของหนูตายแล้วค่ะ เขาตายไปตั้งแต่สงครามโลกแล้วค่ะ แต่หนูยังมีแด๊ดดี้มาลิคนะคะ”                                 

“ฮ่ะ! ตัวแค่นี้ใครเป็นคนสอนหนูให้พูดแบบนี้”                                          

“แม่ค่ะ แม่บอกว่าพ่อตายไปแล้ว แม่ยังสั่งห้ามให้หนูพูดถึงพ่ออีกด้วยค่ะ”               

 ความใสซื่อของมิรากำลังทำให้ศาสตราจารย์ปรเมศโกรธเขมมิกาอยู่เนือง ๆ แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ หากเด็กคนนี้เป็นลูกของเขาจริง ๆ เขมมิกาคงไม่ยอมรับ ยังไงก็ต้องหาทางพิสูจน์                            

“แล้วมาลิคล่ะ เขาไม่ใช่พ่อของหนูเหรอ”                                      

“ไม่ใช่ค่ะ หนูมีแด๊ดดี้มาลิค แต่เขาก็ไม่ใช่พ่ออยู่ดี”                        

“อะไรกันสรุปแล้วเด็กคนนี้เป็นลูกของใครกันแน่” ศาสตราจารย์หนุ่มพูดออกมาเบา  ๆ ใบหน้าของเขาแฝงไปด้วยร่องรอยของความสงสัย           

“มิรา! วาดรูปเสร็จแล้วรีบเข้าบ้านนะลูก” เสียงเรียกของเมมิกาดังขึ้น ซึ่งทำให้มิรารีบหันมาขอบคุณเจ้าของบ้าน                                          

“คุณลุงใจดี มิราขอบคุณมาก ๆ นะคะ ที่จับเจ้าคาโก้ไว้ให้”            

“ถ้าลุงย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เมื่อไหร่ หนูมาวิ่งเล่นที่บ้านของลุงได้เลยนะ”                                              

“แต่ต้องขออนุญาตคุณแม่ก่อนนะคะ”                                         

“เอาแบบนี้ดีไหม ไหน ๆ เราสองคนก็เป็นเพื่อนกันแล้ว อย่าเพิ่งให้แม่หนูรู้ เก็บเป็นความลับก่อน หนูห้ามบอกว่าเจอลุงที่บ้านหลังนี้ดีไหม”             

“ทำไมเหรอคะ”                                                                         

“ถ้าบอกไปลุงกลัวว่าแม่ของหนู จะไม่ยอมให้เจ้าคาโก้มาวิ่งเล่นที่บ้านของลุงอีกน่ะสิ”                      

“ลุงก็ชอบเจ้าคาโก้เหรอคะ”                                                        

“ใช่! ใช่! ชอบมากเลยแหละ แล้วลุงก็อยากเป็นเพื่อนกับหนูด้วย”   

“โอเคค่ะ เรามาเกี่ยวก้อยกัน”                                                     

“มาสิ หนูเป็นเพื่อนกับลุงแล้วนะ” ไม่คิดเลยว่าผู้ชายอย่างศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศจะมีมุมอ่อนโยนขนาดนี้ เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาเคยทำเอาไว้กับเขมมิกา ถ้าหากเด็กคนนี้คือลูกสาวของเขาจริง ๆ เธอคงไม่ยอมให้เขาได้เข้าใกล้มิราอย่างแน่นอน                                       

เมื่อตกลงทำสัญญาใจที่จะเป็นเพื่อนกันเสร็จเรียบร้อย จึงทำให้หนูน้อยอุ้มเจ้าคาโก้กลับเข้าไปในบ้านของเธอ คำพูดของเด็กบางทีก็เชื่อถือไม่ได้ แต่ศาสตราจารย์หนุ่มกลับปักใจเชื่อในสิ่งที่มิราเล่ามาทั้งหมด