รสชาติของความรัก : ดาร์คช็อก [1]

...ดาร์คช็อกโกแลตนั้นให้รสหวานที่มีความขมแทรกอย่างลงตัว รสขาตินี้ก็ไม่ต่างกับชีวิตของเขาเท่าไหร่นัก...

งานเลี้ยงแต่งงานที่ถูกจัดขึ้นในโรงแรมดังแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มหน้าหวานยิ่งกว่าหญิงสาวในชุดเชฟสีขาว กำลังขมักเขม้นทำขนมในครัวของโรงแรมให้กับเจ้าของงานอย่างตั้งใจ

เชฟคนนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ฤชา หนึ่งในเจ้าของร้านขนม สามพี่น้อง ที่โด่งดัง

ปกติเขาไม่รับงานทำขนมส่วนตัว เขามักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ในการเลี้ยงบุตรสาวคนเดียววัยห้าขวบ และใช้เวลาที่เหลือคิดสูตรขนมใหม่ ๆ และส่งต่อให้เชฟคนอื่นไปทำแทน

ยกเว้นเสียแต่ว่างานนี้เป็นงานแต่งงานของบุตรสาวของผู้มีพระคุณที่ช่วยเขาในช่วงเวลาที่ลำบากให้ยืมเงินทุนมาลงทุนร้านสามพี่น้องจนมีทุกวันนี้ ทำให้เขาผ่านช่วงเวลายากลำบากมาได้

ดังนั้นงานสำคัญของบุตรสาวของอีกฝ่ายเขาจึงลงมือทำขนมในงานเลี้ยงให้ด้วยตนเอง โดยมีเชฟคนอื่นเป็นลูกมือ

" ตะโก้เผือกเสร็จแล้วครับเชฟ รายการสุดท้ายแล้ว "

" ส่งออกเลย "

งานเลี้ยงนี้เป็นแบบบุปเฟ่ซึ่งให้แขกเดินตักอาหารไปนั่งทานกันเอง

" เชฟครับ คุณจรัญเชิญครับ "

" อืม "

ฤชา ถอดหมดคลุมผมเชฟออก ก่อนจัดเสื้อผ้าและทรงผมให้เรียบร้อยและเดินออกจากครัวไป

เขาเดินตรงไปหาลุงจรัญผู้มีพระคุณของตน

" ฤชา มานี่สิ "

จรัญ เห็นลูกชายของเพื่อนรักที่เสียชีวิตไปจึงกวักมือเรียกให้เข้าไปหา

" มีอะไรหรือครับคุณลุง "

" ลุงจะแนะนำบรรดาเหล่าลูกค้าให้ นี่คือเชฟทำขนมของงานนี้ สนใจติดต่อได้ รับประกันการันตีฝีมือและความอร่อย "

ลุงจรัญก็สมเป็นลุงจรัญ อย่างไรก็มักหาช่องช่วยเหลือพวกเขาสามพี่น้องอยู่เสมอ

" โอ้ อายุไม่มาก แต่ฝีมือเยี่ยม ไว้พวกเราต้องอุดหนุนแน่ ๆ "

ก่อนที่ฤชาจะแจกนามบัตรมือเป็นระวิง จนไม่รู้แจกให้ใครไปบ้าง

" ชา.... "

เสียงที่ไม่ได้ยินมาหลายปี

" ครับ "

เขาหันกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงแบบไม่หลบตา เขาไม่ใช่ฤชาคนนั้นที่อ่อนประสบการณ์อีกแล้ว

" ผมขอนามบัตรสักใบ "

" นี่ครับ สนใจสั่งขนมกับทางเราก็ติดต่อไปตามเบอร์ในนามบัตรได้ครับ "

" เบอร์คุณ... "

" เบอร์ร้านครับ ทางเราไม่มีนโยบายให้เบอร์ส่วนตัวกับลูกค้าครับ ต้องขออภัยด้วยด้วยครับ "

จากนั้นเขาก็หันกลับไปแจกนามบัตรให้กับแขกคนอื่นต่อ

ชายคนนั้นไม่มีผลต่อเขาอีกต่อไปแล้ว นับตั้งแต่อีกฝ่ายเลือกจะเดินออกจากชีวิตของเขาในวันนั้น

ชาคริต มองแผ่นหลังแบบบางที่ตอนนี้แข็งแกร่งจนเขาจำแทบไม่ได้ ถ้าวันนั้นเขาตัดสินใจเด็ดขาดกว่านี้ ตอนนี้พวกเขาคงเป็นคู่รักที่มีความสุขกันแล้วใช่ไหม

เขาอยากได้อีกฝ่ายกลับมาแต่เขาก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นคนใจแข็งแค่ไหน เกรงว่างานนี้คงไม่ง่าย

ตลอดหลายปีเขากำจัดทุกคนทุกอย่างที่จะขัดขวางพวกเขาไปหมดแล้ว แต่ใจของอีกคนดูไม่รู้สึกกับเขาอีกแล้วนี่สิ

ไม่รู้สึกก็ไม่เป็นไร เขาเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้นก็ได้ ขอแค่มีโอกาสแค่ 1% เขาก็จะพยายาม ข้อนิ้วของมือใหญ่ถูกกำจนขึ้นสีขาวซีด บ่งบอกอารมณ์ของเจ้าของมันได้เป็นอย่างดี

" ทำไมหน้าเหมือนไปเจอหมาเน่าแบบนั้นล่ะพี่ "

" หมาเน่าจริง ๆ นั่นแหละ พ่อของเนยน่ะสิ ซวยชะมัด "

" ห๊า!!! ไอ้ห่านั่นมาไทยแล้ว? "

" อืม มันไม่ได้ทำอะไรพี่ใช่ไหม "

" ไม่ "

" ดีแล้ว พี่คงไม่กลับไปใช่ไหม "

" พี่แกกินข้าว ไม่ได้กินหญ้าเป็นอาหาร "

" อย่าเข้าใจผมผิด ผมแค่คิดว่าเผื่อเนยอยากเจอพ่ออีกคน พี่จะใจอ่อน "

" อย่าโง่วี พ่อแบบนั้นอย่ามีเลยจะดีกว่า สู้ไม่รู้จักแต่แรกดีที่สุด "

" อืม "

แม้จะพูดแบบนี้ แต่เขาก็ยังหวั่นใจ เขารู้จักชาคริตดีกว่าใคร อีกฝ่ายเหมือนหมาบ้า ลองจ้องอะไรก็กัดไม่ปล่อย เขากลัวเหลือเกินถ้าอีกฝ่ายรู้เรื่องบุตรสาว คนคนนั้นจะไม่ยอมปล่อยทายาทเพียงคนเดียวของตนไป แต่เขาก็จะสู้สุดใจ นี่ก็คือลูกสาว...เลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเช่นกัน

อีกฝากของเมือง

" ไปสืบเรื่องของร้านขนมหวานสามพี่น้องมาให้ละเอียด ทุกเรื่องทุกอย่างในช่วงเจ็ดปีนี้มาให้ละเอียดที่สุด "

" ครับนาย "

ช่วงเวลาหลายปีนี้เกิดอะไรขึ้น เขาไม่ได้ตามข่าวของฤชาเลย แต่เท่าที่ฟังคนในงานวันนี้คุยกัน เขาพอจะได้ข้อมูลคร่าว ๆ ว่า ฤชามีบุตรสาว อายุ 5 ปี ฤชาแต่งงานแล้วหรือ? แล้วแม่ของเด็กคือใคร?

เขาไม่ยอม! เขาไม่ยอมเสียฤชาให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น!!

ประเทศ F เมื่อ 7 ปีก่อน

ฤชาได้รับทุนมาดูงานด้านปาติซิเยร์ที่ประเทศ F เป็นเวลาสามเดือน เขาจำใจทิ้งร้านให้น้องชายคนรองที่พึ่งเรียนจบดูแลพร้อมกับฝากฝังเชฟอาวุโสช่วยเป็นกำลังหลักในการทำขนมขาย โชคดีที่ร้านมีแค่สาขาเดียวงานจึงไม่วุ่นวายมากนัก เขาเป็นห่วงก็แต่น้องชายคนเล็กที่กำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่น และมักไม่ค่อยฟังพี่ชายคนรองเท่าไหร่ ก่อนมาเขาทั้งฝากทั้งฝังน้องคนรองและกำชับเจ้าตัวเล็กแสนดื้อให้เชื่อฟังพี่ชายคนรองให้ดี ไม่งั้นเขากลับมาเจ้าตัวจะโดนเขาลงโทษ

เมื่อเห็นน้ำตานองหน้าของเจ้าตัวเล็กจอมดื้อตอนมาส่งเขาที่สนามบิน ก็ทำเอาฤชาไม่อยากจะก้าวเท้าเข้าเกทเลยทีเดียว แต่ก็ได้น้องชายคนรองโบกมือไล่ให้ได้สติ เพื่ออนาคตของธุรกิจ เขาอุตส่าห์เข้าแข่งขันจนชนะได้ทุนฝึกงานมา เขาย่อมไม่อาจปล่อยโอกาสนี้ให้เสียเปล่าไปไม่ได้ แค่สามเดือนเท่านั้น เขาก็จะได้บินกลับบ้านแล้ว

เมื่อเขามาถึง ที่นี่อยู่ในฤดูร้อนพอดี อากาศไม่ต่างกับเมืองไทยหน้าร้อนเท่าไหร่ เขาจึงใส่เสื้อกล้าม กางเกงยีนส์เข้ารูป รองเท้าผ้าใบ โดยหารู้ไม่ว่า ชุดนี้อวดโฉมความงามทั้งร่างกายและใบหน้าของเขาจนไปต้องตาต้องใจใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง

ชาคริตมาเฟียหนุ่มมองชายหนุ่มหน้าหวานผิวสีน้ำผึ้งผมสีดำตรงยาวยาวถึงกลางหลังและมัดไว้ลวก ๆ ด้วยยางรัดผมแบบผ้าสีฟ้า รูปร่างในชุดรัดรูปช่างกระตุ้นเร้าอารมณ์ทาวเพศของเขาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งใบหน้าและรูปร่างคือสเป๊กในฝันของเขาชัด ๆ

เขาสังเกตอีกฝ่ายมาสักพักแล้วและเหมือนอีกฝ่ายจะมีปัญหาเรื่องภาษาทำให้การสื่อสารเป็นไปอย่างไม่ราบรื่นเท่าที่ควร เกรงว่าอีกฝ่ายคงไม่รู้ว่าที่นี้ พูดกันแต่ภาษา F ไม่ค่อยพูด ภาษา E กันเท่าไหร่ ในเมื่อโอกาสมาถึง มีหรือเสือร้ายจะยอมปล่อยเหยื่อให้หลุดมือ

" สวัสดีครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ "

ฤชาได้ยินภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ แม้จะแปลกใจแต่ก็รู้สึกดีด้วยเช่นกัน

" พอดีผมจะติดต่อให้เขาไปส่งที่โรงแรมแต่สื่อสารเรื่องค่าโดยสารไม่รู้เรื่องน่ะครับ "

" ถ้าไม่รังเกียจ ผมไปส่งให้ได้นะครับ ผมชาคริต เป็นคนพื้นที่ครับ อ่ะนี่นามบัตรผม ผมทำธุรกิจที่นี่ถูกกฎหมาย พอดีเห็นคนไทยด้วยกันก็อยากช่วยเหลือ "

ฤชาที่สมัยนั้นยังละอ่อนและอ่อนต่อโลกก็หลงเชื่อโดยง่าย ในเมื่ออีกฝ่ายดูน่าเชื่อถือ จึงยอมตามอีกฝ่ายไป จริง ๆ ก็นับเป็นโชคดีของเขาที่อย่างน้อยชาคริตนอกจากหวังในเรือนร่างของเขาแล้วไม่ได้คิดจะจับเขาไปขายทอดตลาดแต่อย่างใด

ไม่นานนัก ชาคริตก็พาเขามาถึงโรงแรมปลายทางที่เขาจะใช้พักอาศัยตลอดสามเดือนที่อยู่ที่นี่ โชคดีที่โรงแรมพนักงานพูดภาษาอังกฤษได้ปกติ การติดต่อสื่อสารจึงเป็นไปอย่างราบรื่น ชาคริตเองก็ช่วยอำนวยความสะดวกให้หลายอย่าง

" ผมช่วยขนของขึ้นไปมี่ห้องนะครับ จากนั้นขอเชิญไปทานข้าวด้วยกันได้ไหม "

ฤชาที่รู้สึกว่าอีกฝ่ายช่วยเขาไว้ค่อนข้างเยอะเลยใจอ่อนยอมตกลงตามคำชวน

ตามจริงชาคริตก็หน้าตาดี ดูจะเป็นลูกครึ่งมากกว่าไทยแท้ แต่ภาษาไทยพูดได้ชัดพอ ๆ กับคนไทยปกติ อีกอย่างสไตล์และใบหน้าของชาคริตตรงความชอบของเขาไปหมด นี่อาจเป็นสาเหตุให้เขาใจอ่อนกับอีกฝ่ายมากกว่าปกติก็เป็นได้

ชาคริตพาเขาไปร้านอาหารฝรั่งเศสหรูหรา ดีที่เขาเตรียมชุดทางการไว้บ้างไม่งั้นคงขายหน้าแย่

" คุณฤชามาทำอะไรที่นี่หรือครับ "

" เรียกชาก็พอครับ ชาแข่งขันทำขนมได้ทุนมาศึกษาดูงานด้านการทำขนมที่นี่สามเดือนครับ แต่เวลาน้อยไปหน่อยเลยไม่ได้เตรียมตัวเรื่องภาษาเลย ให้ตายสิ "

ฤชายอมรับอย่างไม่อายเมื่อไวน์แดงแก้วที่สองหมดลง หน้าหวานมีสีอมแดงเล็กน้อยบนผิวแก้ม

" ถ้าไม่รังเกียจ ผมสอนภาษาเรื่องการสื่อสารง่าย ๆ ให้เอาไหมครับ อย่างไรคุณก็ต้องอยู่ที่นี่ตั้งสามเดือน คนที่นี่ไม่ค่อยพูดภาษา E กันเท่าไหร่ ผมแนะนำว่าควรฝึกภาษา F ให้สื่อสารพื้นฐานได้นะครับ "

ชาคริตโยนข้อเสนอใจดี ซึ่งเบื้องหลังแฝงจุดประสงค์เอาไว้

" จะไม่เป็นการรบกวนหรือครับ ผมเกรงใจ "

" ไม่หรอก ผมจะพาคุณไปซื้อซิมของที่นี่แล้วคุณเม็มเบอร์ผมไว้นะ จะได้ติดต่อกัน ผมว่างทุกเย็น เราก็มาทานข้าวและอาศัยเวลานี้คุยกันไปด้วยเป็นการฝึกภาษาไปในตัว โอเคไหมครับ "

ฤชาที่โดนฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงานจนกรึ่ม ความคิดแบบมีเหตุผลลดต่ำลง จึงไม่สามารถใคร่ครวญอะไรมาก จึงได้ตอบตกลงไปอย่างง่ายดาย

สำหรับชาคริต เขาไม่รีบเร่งจะกินกระต่ายน้อยตัวนี้ เขาจะรอให้อีกฝ่ายไว้ใจเสียก่อน การได้อย่างยินยอมพร้อมใจย่อมดีกว่าแบบบังคับกดดัน

จากนั้นชาคริตก็พาฤชาไปซื้อซิมโทรศัพท์และส่งกลับที่พักพร้อมเม็มเบอร์ตัวเองให้เสร็จสรรพ

ก่อนกลับ เขากอดและจูบแก้มอีกฝ่าย โดยใช้ข้ออ้างว่ามันเป็นการทักทายของที่นี่

ฤชาที่โดนชายหนุ่มปล้นจูบหอมแก้มครั้งแรกได้แต่ตะลึง แต่เขาไม่รังเกียจ ออกจะใจเต้นแรงเสียด้วย หน้าที่ยิ่งแดงอยู่แล้วก็ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่

วันแรกของการฝึกงานเป็นไปอย่างยากลำบาก แม้ว่าคนที่นี่จะสื่อสารภาษา E ได้แต่มักจะใช้ภาษา F กัน ฤชาพบความยากลำบากในการทำความเข้าใจจนผิดพลาดบ่อยครั้ง สร้างความไม่พอใจให้เพื่อนร่วมงานอย่างมาก

" พวกลิงเหลืองนี่ไม่ได้คุณภาพจริง ๆ นั่นแหละ "

คำสบประมาทที่ชาคริตแปลให้เมื่อเขาจำไปถามอีกฝ่าย เล่นเอาเขาสะอึก เขารู้สึกแย่มากที่ทำให้คนไทยเสียหน้าจากความไม่เอาไหนของตัวเอง

" อย่าคิดมาก มาเรียนภาษากันต่อเถอะ พอคุณดข้าใจในภาษา F แล้ว ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง "

ชาคริตโอบไหล่ปลอบอีกฝ่าย ก่อนจะเริ่มสอนภาษาอย่างตั้งใจ ด้วยความที่ฤชาหัวดีและความจำดี ภายในหนึ่งเดือนเขาสามารถสื่อสารพื้นฐานได้อย่างไม่ติดขัด ทำให้การฝึกงานราบรื่นมากขึ้น ในขณะเดียวกัน เขากับชาคริตก็สนิทกันมากขึ้นตามไปด้วย

ทุกวันนี้ชาคริตมักจะมาทานอาหารเย็นด้วยกันกับเขาหรือแวะมาทานอาหารที่เขาทำเองที่บ้านพัก

บ้านพักนี่ชาคริตก็เป็นคนให้ยืม บอกว่าได้ประหยัดค่าโรงแรม แม้ว่าเขาจะเสนอเงินค่าเช่า แต่อีกฝ่ายก็ยังปฏิเสธ บอกแค่ว่าจ่ายเป็นอาหารแทนแล้วกัน ดังนั้นตอนนี้เกือบทุกเย็นที่ชาคริตไม่ได้ไปงานเลี้ยงธุรกิจ เขามักจะกลับมาทานอาหารเย็นด้วยกันกับฤชาเสมอ

แน่นอนว่า นอกจากความสนิทสนมแล้ว ความรู้สึกของฤชาที่มีต่อชาคริตก็พัฒนาไปในทางที่ไม่คาดคิดอีกด้วย

ฤชารู้สึกตัวว่าเริ่มคิดกับชาคริตแบบไม่ใช่เพื่อน เขาชอบอีกฝ่ายแบบที่คนรักมีให้กัน แต่เขากลัวชาคริตลำบากใจ ดังนั้นเขาจึงได้แต่เก็บงำความรู้สึกนี้ไว้ในใจเท่านั้นไม่ได้บอกออกไปกับอีกคน

" คริต กินเข้าไปขนาดไหนเนี่ย เมาแอ๋เลยนะ "

ฤชาลากอีกฝ่ายไปนอนที่โซฟา ก่อจะไปเตรียมทำน้ำแกงแก้สร่างเมาให้อีกฝ่าย แต่ก่อนที่จะได้เดินไป เขาก็โดนชาคริตดึงจนลงไปนอนทาบทับบนตัวแนบสนิท

" คริต ปล่อย เล่นอะไรน่ะ "

" ไม่ปล่อย ชาอยู่กับผมก่อน "

" งั้นปล่อยชาก่อน นอนทับแบบนี้ไม่อึดอัดหรือไง "

" งั้นชาให้ผมนอนทับแทนสิ "

ฤชาฟังเสียงแหบทุ้มเซ็กซี่พูดประโยคนี้ออกมาก็อดหน้าแดงไม่ได้

ชาคริตหมาป่าเจ้าเล่ห์รู้สึกว่ามันควรแก่เวลาเก็บเกี่ยวผลประโยชน์แล้ว จึงดำเนินแผนการขั้นต่อไป

" ชา คริตอยากจูบชาจัง "

ไม่พูดเปล่า ริมฝีปากหยักได้รูป แนบลงกับริมฝีปากอิ่มของคนร่างบาง ความไร้ประสบการณ์ของฤชาทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ถูกอีกฝ่ายนำไปในพายุอารมณ์ เรียวลิ้นถูกแทรกเข้ามาในปากนุ่ม ก่อนจะดูดชิมน้ำหวานอย่างหิวกระหาย

ฤชานรู้สึกแขนขาไร้เรี่ยวแรงกะทันหัน รู้ตัวอีกมี เขาก็กลายเป็นฝ่ายถูกกดลงบนโซฟาแทนเสียแล้ว ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะทับทาบลงมา