รสชาติของความรัก : ดาร์คช็อก [3]

 

นับจากงานเลี้ยงของลุงจรัญในวันนั้น ฤชาก็ไม่ได้ออกไปไหนอีก นอกจากไปรับส่งบุตรสาว เขาใช้เวลาหมกมุ่นกับการทำงานมากกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัว หรือ ลึก ๆ แล้วเขาอาจจะกำลังหลบใครบางคนอยู่ก็เป็นได้ 

ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกอะไร แต่เรื่องทั้งหมดมันผ่านไปเนิ่นนานแล้ว ต่างคนก็ต่างเลือกทางเดินของตนเอง เขามีครอบครัวของเขา ชาคริตก็มีครอบครัวของชาคริต 

 

" พี่ใหญ่~~~~ "

เสียงหวานใสดังขึ้นมาจากหน้าบ้านก่อนจะกระโดดกอดหมับเข้าที่เอวบาง

" โตแล้วยังอ้อนเป็นน้องเนยไปได้ "

" สวัสดีครับ พี่ชา "

พลพิทักษ์ยกมือสวัสดีพี่ชายของคนรัก ทุกวันนี้เขารับส่งเจ้าตัวทุกวันไม่ขาด และกลายเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านไปแล้ว แม้ไม่ได้ค้างก็ตามแต่เรื่องข้าวเย็นสามารถมาฝากท้องได้ตามสบาย

" ไปอาบน้ำอาบท่าทั้งคู่ แล้วค่อยลงมากินข้าว "

ฤชาไล่น้องชายคนเล็กกับคนรักไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย

 

หลังจากพ้นพี่ชายมา พลก็ถามขึ้น

" ช่วงนี้พี่ชาดูซึม ๆ ไปหรือเปล่า "

" อืม พ่อของเนยมาไทยน่ะ "

ชลธีตอบตรง ๆ เขาไม่มีเรื่องปิดบังคนรัก

" เดี๋ยวนะที่รัก พ่ออีกคนของน้องเนยอ่ะนะ คนที่ทำพี่ชาท้อง? " 

" ใช่แล้ว "

" ไปไงมาไงล่ะครับเนี่ย "

จากนั้นพลก็ถูกลากเข้าห้องของชลธีและฟังเรื่องเล่านานครึ่งชั่วโมงก่อนจะพูดว่า...

 

" เป็นผู้ชายที่เฮงซวยมากครับ บอกเลย "

" เห็นด้วย ๆๆๆๆ เลวมาก "

" ที่รัก ผมจะไม่เป็นแบบนั้นเด็ดขาด "

" ก็ลองดูสิ น้ำเอาตายแน่ แง่ง!! "

 

พลพิทักษ์โดนกัดที่แขนเบา ๆ ก่อนจะเอาคืนโดยจับคนร่างเล็กกดไว้ใต้ตัวและมอบจุมพิตรสหวานล้ำเป็นการตอบแทน 

" อืม พล น้ำอยาก  "

หลังจากจูบกันไปมา แน่นอนว่าร่างกายวัยรุ่นย่อมต้องมีปฏิกิริยาเป็นเรื่องธรรมดา 

" งั้นไปอาบน้ำด้วย ทำไปด้วยนะครับคนดี เดี๋ยวพี่ใหญ่รอนาน จะโดนบ่นเอานะ "

คนตัวเล็กน่ายู่ แต่ก็ยอมตามแต่โดยดี

พลช่วยคนตัวเล็กถอดเสื้อผ้า เผยร่างกายขาวเนียนละเอียด เอวคอดบาง ขาเรียวสวย จุดสีชมพูเข้มแต่งแต้มตรงกลางหน้าอกทั้งสองด้านแล้วก็ต้องกลืนน้ำลายดังเอื๊อก เจ้าลูกชายตัวดีของเขาถึงกับแข็งจนปวด

เขารีบถอดเสื้อผ้าออกจนร่างเปลือยเปล่าก่อนอุ้มคนน้องเข้าห้องน้ำไปอย่างเร่งรีบ หลังจากนั้นเสียงครางอย่างมีความสุขหวานแหลมผสมแหบแห้วก็ดังลอดออกมาเป็นระยะไม่ขาดอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงก่อนจะหยุดลง

ร่างใหญ่อุ้มร่างเล็กห่อผ้าเช็ดตัวออกมา ก่อนจะช่วยเช็ดตัว ไดร์ผมและแต่งตัวให้ 

" เมื่อยมือไปหมดเลยอ่าา พล "

เจ้าตัวเลยประท้วงงุ้งงิ้งอย่างน่ารัก จนเขาก้มลงไปจูบขมับอย่างช่วยไม่ได้

" ขอบคุณที่รัก แล้วที่รักสบายตัวไหมครับ วันนี้ของตัวเองอร่อยนะ "

พร้อมแลบลิ้นเลียริมฝีปากบางได้รูปของตัวเอง ทำเอาคนตัวเล็กหน้าแดงก่ำนึกถึงเหตุการณ์ในห้องน้ำที่ผ่านมาเมื่อครู่ที่ยังคงแจ่มชัดในความทรงจำ 

" อื้ม ไปกินข้าวกัน หิวแล้ว "

ชลธีหาเรื่องเฉไฉเพื่อลดความเขินอายลง 

พลพิทักษ์ก็พอจะรู้และก็ยอมตามใจคนรักแต่โดยดี เมื่อลงมาก็พบว่านาวีกลับมาแล้วเช่นกัน

" พี่วี~~~~ "

" สวัสดีครับพี่วี "

" อื้ม "

" พี่รองหน้าบูด ใครทำไรพี่อ่ะ "

น้องชายคนเล็กของบ้านถามขึ้นอย่างสงสัย ปกติ แม้เหนื่อยหรือเจอเรื่องไม่ดี นาวีจะไม่เอากลับมาที่บ้านให้คนในบ้านเห็น 

" เพื่อนบ้านย้ายมาใหม่น่ะ "

เจ้าตัวบอกสั้น ๆ

ข้าง ๆ บ้านของพวกเขามีบ้านที่เจ้าของปล่อยขายอยู่หลังหนึ่ง แต่เนื่องด้วยราคาที่แพงและยุคเศรษฐกิจตกต่ำจึงหาคนมาซื้อต่อยาก แม้จะปล่อยเช่าก็ยังไม่มีคนมาเช่าต่อ มันจึงว่างไร้คนอาศัยมาจะครบปีแล้ว 

" บ้านนั้นมีคนซื้อไปแล้วหรอครับ "

ชลธีถามพี่ชายคนรอง

" อืม "

" ก็ดีนี่พี่ ไม่เห็นจะเป็นไร ยังไงก็ไม่ได้ยุ่งกันอยู่แล้ว ทำไมพี่อารมณ์เสียล่ะ "

น้องชายคนเล็กถามด้วยความสงสัยเข้าไปอีก ลางสังหรณ์ไม่ดีชักจะทำงานขึ้นมากะทันหัน

" อย่าบอกนะว่า.... "

" ก็ตามที่คิดแหละ "

พลมองสองพี่น้องพูดเป็นประโยคไม่หัวท้ายและเข้าใจกันเองก็ทำหน้างง 

" คนรู้จักของพี่ชาน่ะ "

พลก็บรรลุว่าทำไมสองพี่น้องทำหน้าบอกบุญไม่รับขึ้นมา 

" ทำไมตื้อนักวะ ครอบครัวก็มีหน้าด้านชิบหาย "

นาวีสบถออกมาอย่างหัวเสีย 

" ริยำมาก นี่ยังไม่ยอมปล่อยพี่ใหญ่อีก แม่งเอ้ย! "

น้องคนเล็กโกรธตาม 

พลได้แต่ดึงอีกฝ่ายมาลูบหัวเบา ๆ ให้อารมณ์เย็นลง เขาก็เห็นด้วยกับทั้งสองคน ในเมื่อตัวเองแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วยังมาตามตื้ออะไรกับพี่ชาอีก มันจะหน้าด้านเกินไปเหมือนกัน ขนาดเขาที่เป็นผู้ชายเหมือนกันยังรู้สึกรังเกียจ

" พี่ชารู้แล้วหรือยัง "

น้องชายคนเล็กของบ้านเอ่อยขึ้น

" รู้นานแล้ว "

นาวีตอบแบบไม่สบอารมณ์

" แล้วพี่ใหญ่ไม่พูดอะไรบ้างหรอ "

" บอก บอกว่าเป็นสิทธิ์ของเขาที่เขาจะอยู่ที่ไหน และสิทธิ์ของเราที่จะไม่สนใจและยุ่งเกี่ยว "

" พี่ไม่กลัวพี่ชากลับไปหรอ "

ชลธีถาม

" ไม่หรอก พี่รู้จักพี่ใหญ่ดี "

นาวีรู้ว่าลองฤชาตัดแล้วก็คือตัด ในเมื่อเลือกแล้วที่จะไม่มีอีกคนในชีวิต เขาไม่เคยเห็นฤชาคร่ำครวญหรือเศร้าเลยสักครั้ง แต่มุ่งมั่นดำเนินชีวิตอย่างมีพลังและสวยงาม เลี้ยงลูกสาวและน้องชายอย่างมีความสุข เขาคิดว่าต่อให้อีกฝ่ายย้ายมาสิงในบ้านเขา ฤชาก็ไม่กลับไปอยู่ดี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอีกฝ่ายเป็นคนมีครอบครัวด้วยแล้วหรอกนะ ฤชายิ่งไม่สนใจเข้าไปใหญ่ เพราะสิ่งที่ฤชารังเกียจที่สุดคือ คนมีครอบครัวแล้วแต่นอกใจและสามีหรือภรรยาตนเอง

แต่เขาต้องเห็นหน้าไอ้เหี้ยนี่ทุกวัน แค่คิดก็หงุดหงิดโว้ยยยย ผู้ชายริยำนี่!!

" ช่างเถอะ แค่หาทางกีดกันไม่ให้อีกฝ่ายมายุ่งกับพี่ชาก็พอ "

ชลธีบอก

" แต่ไม่มีใครเฝ้าพี่ชาได้ตลอดเวลาหรอกนะ ใครจะรู้ว่าตอนไหนมันจะดอดมาบ้านเราได้น่ะ "

 นาวีเอ่ยอย่างขุ่นเคือง

" พี่วี น้ำ ใจร่ม ๆ ก่อนครับ ลองคุยกับพี่ชาดีไหมครับ "

พลเสนอความคิด เอาจริงเขาว่าพี่ชาเห็นนุ่ม ๆ แบบนี้แต่ที่จริงใจแข็งมาก เป็นคนที่ลองตัดสินใจแล้วก็คือตามนั้น ลองอีกฝ่ายตัดจบมันก็จบ ความสัมพันธ์นั้นก็ไปต่อไม่ได้ อีกอย่างพี่ชาเป็นผู้ใหญ่แล้ว แกมีความคิดเป็นของตัวเอง ในฐานะคนที่ดูแลเลี้ยงเด็กมาสามคนตั้งแต่อายุยังน้อย เขาว่าพี่ชามีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุและตัดสินใจได้ดี ดูจากการเลือกเดินจากมาในเมื่อรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่สามารถเลือกตนได้ เขาก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนเด็ดขาด อย่าได้ถูกหน้าตาหวาน ๆ นั่นหลอกเอาได้ ในบ้านนี้ บอกเลยว่าเขากลัวและเกรงใจพี่ชามากกว่าพี่วีหลายเท่าตัว นาวีแค่ปากร้ายแต่ขี้ใจอ่อน ไม่มีพิษมีภัยอะไร 

ในบ้านนี้ถ้าพี่ชาไม่ยอมรับความสัมพันธ์ของเขากับน้ำแม่นิดเดียวเขาก็เลิกหวังได้เลย

หลังจากกินข้าวและส่งน้องเนยขึ้นนอนเรียบร้อย สามพี่น้องก็นั่งคุยกันแบบเป็นการเป็นงาน 

" พี่ใหญ่รู้ใช่ไหมว่าคนข้างบ้านเป็นใคร  "

นาวีถามขึ้น

" รู้ "

" แล้วทำไมพี่ไม่รู้สึกโมโหบ้างหรอ "

คราวนี้เป็นน้องชายคนเล็กถาม

" จะใส่ใจทำไมล่ะ เรื่องของคนอื่น สิทธิ์ที่เขาจะอยู่ที่ไหน มันเงินของเขาที่เขาจ่ายไป เราห้ามไม่ได้ แต่ถ้าเขาจะมายุ่มย่ามกับบ้านเราพี่ก็ไม่ยอม นี่คือเส้นที่ขีดไว้ชัดเจนของพี่ ใครก็ล้ำเข้ามาไม่ได้เช่นกัน "

ฤชาตอบเสียงราบเรียบชัดเจน สายตาหวานกลายเป็นดุดัน

" พะ พี่ใหญ่จะไม่กลับไปใช่ไหม "

ชลธีถามขึ้นมา

" ไม่หรอก พี่ไม่สนใจคนมีครอบครัวแล้วหรอกนะ บาปกรรม "

" สบายใจหน่อย เอาเถอะ ถ้ามีอะไรอย่าลืมเรียกพวกเราล่ะ เข้าใจใช่ไหมพี่ชาย พวกเราจะอยู่ซัพพอร์ตพี่เอง "

นาวีเอ่ยนำ เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายความรู้สึกของฤชาอีกแล้ว เขายังจำได้ดีถึงวันที่ฤชากลับมาและตอนที่รู้ว่าตัวเองท้องและต้องฝ่าฟันอะไรบ้าง

" อืม ขอบใจนะ "

" พี่น้องกัน ขอบคุณบ้าบออะไร "

นาวีกล่าวอย่างเขิน ๆ

" ใช่ ๆ พี่ใหญ่พวกเรารักและเป็นห่วงพี่มากนะ "

ชลธีเข้าไปนั่งกอดเอวพี่ชายของตนแน่น เอาหน้าซุกอกแบนราบแต่อบอุ่น พี่ชายที่เหมือนพ่ออีกคนของเขา

 

 

 

 

ทางด้านชาคริต ที่กำลังนั่งไล่อ่านรายงานของฤชาที่ได้รับมาตลอดเจ็ดปี ยิ่งอ่านหน้าเขาก็ยิ่งไร้สีเลือดขึ้นเรื่อย ๆ

เขาไม่เคยรู้เลยว่า จริง ๆ เขามีบุตรสาวกับฤชาอยู่คนหนึ่งและฤชาก็ไม่แม้จะยอมบอกให้เขาได้ทราบ 

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าร่างกายฤชาพิเศษและสามารถท้องได้เฉกเช่นเดียวกับเพศหญิง

ความโกรธความโมโห ทำให้เขาแทบคลั่ง เรื่องสำคัญขนาดนี้ทำไมอีกฝ่ายถึงปิดบังเขามาตลอดหกเจ็ดปีทีผ่านมา 

เขาดูภาพเด็กหญิงตัวเล็กที่ใบหน้าถอดแบบใบหน้าตนมาเสียเจ็ดแปดส่วน กำลังยิ้มน่ารักในขณะที่แม่ของตนกำลังอุ้มถ่ายรูป

เขาใช้นิ้วหัวแม่มือลูบไปที่ใบหน้าของคนทั้งสองในรูป ก่อนจะนั่งเงียบ

ในห้องเป็นเวลานาน

 

 

" เดินทางกันดี ๆ ล่ะ วีก็อย่าลืมทานมื้อกลางวันด้วยล่ะ "

ฤชาบอกทุกคนที่เดินทางออกจากบ้านไปหมด 

วันนี้นาวีอาสาไปส่งหลานสาวให้ที่โรงเรียน เขาไม่อยากให้พี่ชายออกไปข้างนอกมากนัก เผื่อโดนไอ้เห้นั่นดักเจอกลางทาง อีกฝ่ายเป็นมาเฟีย เขายอมรับว่าเขาไม่มีปัญหาทำอะไรได้มากถ้ามีเรื่องเกิดกับพี่ชายของเขา

 

ฤชาที่กำลังคิดสูตรขนมตัวใหม่ของร้านได้ยินเสียงกริ่งจากหน้าประตู เขาจึงเดินไปดูที่กล้องวงจรปิดตัวที่อยู่หน้ารั้ว ก่อนจะถอนหายใจ 

" อะไรที่ต้องมาก็มาสินะ "

ฤชาบ่นพึมพัมกับตัวเองเบา ๆ

เขากดเปิดประตูรั้วให้รถสีดำราคาแพงวิ่งเข้ามาจอดที่ลานหน้าบ้าน ก่อนจะเดินออกไปต้อนรับ 'แขก' 

 

" สวัสดีครับ คุณชาคริต "

" ฤชา คิดว่าเรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน "

" เชิญในบ้านครับ "

ฤชาเชิญอีกฝ่ายเข้าบ้านตามมารยาท

ชาตเห็นฤชาที่เฉยชา มองเขาเหมือนคนแปลกหน้าก็ใจเสียทั้งยังโกรธมากขึ้นไปอีก มือในแขนเสื้อสูทกำแน่น กรามแกร่งบดเข้าหากันจนขึ้นรูป เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบ

" เชิญนั่งก่อนครับ ผมจะไปนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ "

ไม่นานชาอังกฤษก็ถูกนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะรับแขกในห้องนั่งเล่น 

 

" คุณมาคุยเรื่อง 'น้องเนย' สินะ "

ฤชาเปิดเรื่อง

" ทำไมชาไม่บอกผมล่ะ ทำไมคุณถึงปิดบังมาตลอด "

เสียงชาคริตดังขึ้นหลายระดับ แต่มันไม่มีผลต่อฤชาทั้งสิ้น เขายังคงนั่งจิบชาแบบอารมณ์เย็น

" ผมว่าคุณเข้าใจอะไรผิดนะคุณชาคริต น้องเนยเป็นลูกสาวของผม ไม่ใช่ของคุณ คุณเป็นแค่คนบริจาคอสุจิ คุณที่แต่งงานแล้ว มีครอบครัวแล้ว หมดสิทธิ์เป็นพ่อของเธอตั้งแต่ตอนนั้นแล้วครับ "

ชาคริตสะอึก สิ่งที่ฤชาพูดเป็นความจริงทุกอย่างที่เขาปฏิเสธไม่ได้

" ผมขอบอกคุณตอนนี้เลยว่าอย่ายุ่งกับเธอ อย่าให้เด็กน้อยต้องไปเข้าใจความโสมมของผู้ใหญ่เลยครับ เธอไม่เข้าใจหรอกครับว่าทำไมพ่อของเธออีกคนถึงอยู่กับพ่ออีกคนไม่ได้ และทำไมพ่ออีกคนต้องแต่งงานกับคนอื่น ถ้าคุณมีความรู้สึกกับเธออยู่บ้างกรุณาอย่าเห็นแก่ตัวครับ "

คำพูดของฤชาพุ่งตรงเข้าโจมตีจุดอ่อนในใจของชาคริตทุกอย่างจนเขาปฏิเสธไม่ได้ 

" ชา ผมไม่ได้แต่งงานแล้ว "

" นั่นก็ปฏิเสธความจริงก่อนหน้าไม่ได้ครับ อย่างไรเธอก็จะถาม เธอฉลาดมาก คุณไม่อาจหลอกเธอได้หรอกครับ อย่าเอาความเห็นแก่ตัวมาทำร้ายเธอครับ "

ชาคริตสะอึก สิ่งที่ฤชาพูดออกมา เหมือนเขาโดนหมักฮุกเสยคางน็อกสลบกลางอากาศทุกหมัด 

" คุณมีอะไรอีกไหมครับ ผมยังมีงานต้องทำต่อ "

ฤชาถามเสียงเรียบ

" ชา เรา พวกเรากลับมาคบกันแบบเมื่อก่อนไม่ได้หรอ "

" ฮะ คุณนี่ตลกนะ ตอนนั้นจำได้ไหมว่า ผมถามคุณแล้วให้คุณเลือก ในเมื่อคุณเลือกแล้ว ผมก็เลือกของผมเหมือนกัน สิ่งที่มันผ่านไปแล้วมันก็คือผ่านไปครับ เราย้อนเวลากลับไปไม่ได้หรอกครับคุณชาคริต เชิญคุณกลับนะครับ และเรื่องน้องเนย ขอให้คุณอย่าพยายามยุ่งกับเธอครับถ้าคุณยังมีความรู้สึกให้เธออยู่บ้าง สงสารเธอนะครับ "

ฤชาลุกขึ้น และเดินนำออกไปด้านนอกเป็นการส่งแขกไปในตัว ชาคริตที่ไม่คิดว่าฤชาจะใจแข็งและเมินเฉยเขาได้ขนาดนี้

" ชา... "

" เชิญครับ ผมไม่ส่งนะครับ "

จากนั้นฤชาก็เดินกลับเข้าไปในตัวบ้านพร้อมปิดประตู 

ชาคริตทำได้แค่อดทน ก่อนจะเดินไปขึ้นรถและให้คนขับรถขับออกไป 

เขาไม่ยอม เขาไม่ยอมเสียฤชาไปอีกแล้ว!! เขาพยายามกำจัดอุปสรรคมาตลอดหลายปีก็เพื่อวันนี้ เลือดเนื้อที่เสียไป ต้องไม่สูญเปล่า!