Chapter 25

"คุณพายุรีบหรือเปล่าคะ ฝ้ายอยากจะชวนคุณไปดูแบบที่ร่างเอาไว้แล้วลืมหยิบมา ฝ้ายอยากได้แบบนั้น แต่ออกแบบไม่เป็นอยากให้คุณพายุแนะนำ คุณรีบหรือเปล่าคะ" ฝ้ายถามชายตรงหน้าออกไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่สายตาของเธอกลับหวานหยาดเยิ้ม พายุพอจะเดาได้ว่าหญิงตรงหน้าต้องการอะไร สำหรับเขาแล้วเวลานี้มีเพียงแพรไหมที่จะทำให้หัวใจเขานั้นพองโต                                                                                                      

"พอดีผมมีนัดกับลูกค้า เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกันนะครับคุณฝ้าย" พายุพยายามปฏิเสธออกไป เพื่อรักษาน้ำใจของหญิงสาวตรงหน้า                       

"ตกลงค่ะ แต่คราวหน้าคุณพายุห้ามปฏิเสธ เพราะว่าฝ้ายอยากได้ลายนั้นมาก แต่ว่าออกแบบไม่เป็น ต้องรบกวนคุณพายุแล้ว" ฝ้ายยังคงพูดจาจีบปากจีบคอส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มแบบนั้นมาที่พายุเหมือนเดิม         

"ไม่มีปัญหาครับเดี๋ยวคราวหน้าผมจะแวะไปดูให้" ยิ่งพายุพูดแบบนั้นออกไป ยิ่งทำให้ฝ้ายปลาบปลื้มใจ ที่ชายหนุ่มนั้นจะไปพบเธอ ตามที่ได้ตั้งเจตจำนงเอาไว้ เพื่อหลอกล่อชายตรงหน้าไปตกหลุมพรางของเธอ

"ขอบคุณนะคะ นอกจากคุณพายุจะหน้าตาดีแล้ว ยังใจดีอีกต่างหาก" หล่อนยังไม่ลดละความพยายามที่จะทอดสะพาน ส่งสายตามายังเขา                                                                                                                    

"ผมต้องเสียมารยาท ขอตัวไปพบลูกค้าต่อเลยนะครับคุณฝ้าย ไว้เดี๋ยวเราค่อยนัดเจอกันใหม่ ขอตัวนะครับ"

"เชิญเลยค่ะคุณพายุ แล้วเจอกันนะคะ" คำพูดของพายุ ทำให้ฝ้ายนั้นไม่ขัดข้อง เมื่อเธอนั้นตีความหมาย จากคำพูดของเขาเป็นอื่นไม่ได้ เพราะหล่อนรู้ตราตรึงกับคำว่าแล้วเจอกันใหม่                                               

พายุเดินออกมาจากร้านอาหารหรู เขาตรงไปที่รถในทันที ก่อนรีบกดโทรศัพท์ต่อสายหาเลขา เพื่อถามถึงเด็กหญิงที่มานั่งรอ                                    

"ฮัลโหลสวัสดีค่ะท่านประธาน" เสียงหวานของเลขาแสนสวยดังออกมาตามสายโทรออก      

"คุณญาดา เด็กคนนั้นยังอยู่หรือเปล่า" พายุถามออกไปด้วยหัวใจที่เต้นระรัวอย่างบอกไม่ถูก เขาก็ไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมต้องตื่นเต้นก็แค่เด็กหญิงธรรมดาคนหนึ่งมาขอพบเท่านั้นเอง

"เธอยังคงรอท่านประธานอยู่ที่ห้องค่ะ"                                   

"โอเคบอกเธอให้รอก่อน แล้วผมจะรีบไป ส่วนคุณญาดากลับไปพักได้เลย หมดเวลางานของคุณแล้ว"     

"ขอบคุณค่ะท่านประธาน สวัสดีค่ะ"                                                       

เมื่อวางสายจากเลขา ท่านประธานหนุ่มรีบขับรถตรงไปที่บริษัททันที ด้วยหัวใจที่จะจ่อถึงใบหน้าของเด็กหญิง เขาเพิ่งเจอเธอมาแค่ครั้งเดียวไม่กี่นาที แต่กลับทำให้พายุนั้นอยากทำความรู้จักกับเธอมากขึ้นกว่าที่เป็น ช่วงนี้รถค่อนข้างจะติด เนื่องจากเป็นเวลาที่เร่งรีบ แต่ใจของท่านประธานหนุ่ม แทบจะอยากขับแซงรถทุกคันแต่ก็ทำไม่ได้

พอพายุขับรถมาถึงบริษัท เขารีบจอดแล้วเดินไปตรงไปเข้าลิฟต์ในทันที ความเงียบสงบของออฟฟิศ เมื่อทุกคนเลิกงานกลับไปหมดแล้ว ยิ่งทำให้ประธานหนุ่มใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ                                        

แกร่ก! เสียงเปิดประตูทำให้เด็กหญิงที่นั่งอยู่ หันหน้ามองออกไปพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้กับชายร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามา ความหล่อเหลาของเขานั้นทำให้เด็กหญิงรู้สึกตื่นเต้นดีใจ เมื่อบิดาของเธอนั้นรูปหล่อไม่แพ้โอปปาเลย                                                                                                              

พายุเองก็ฉีกยิ้มกว้าง เมื่อดวงตาของเด็กหญิงนั้นส่องประกายมีส่วนคล้ายเคียงกับดวงตาของเขา รอยยิ้มของเธอคล้ายกับใครบางคนที่ท่านประธานหนุ่มนั้นรอคอย ยิ่งมองใกล้ๆ เขายิ่งมั่นใจ เด็กหญิงคนนี้มีรอยยิ้มคล้ายกับแพรไหมเป็นอย่างมาก                                                

"สวัสดีค่ะ ท่านประธานพายุ" ใยไหมลุกขึ้นพร้อมกับพนมมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสวยงาม ผิดกับเมื่อวานที่เธอไหว้ผู้ชาย ที่ชื่อดนัยแตกต่างกันยังกับหน้ามือเป็นหลังมืออย่างชัดเจน                                     

"สวัสดีครับ รอนานเลย หิวไหม" น่าแปลกใจที่ทั้งสองคุยกันอย่างกับคนคุ้นเคย พายุนั่งลงข้างๆ เด็กหญิงจากนั้นเขาได้หยิบกระปุกคุกกี้ออกมาส่งให้กับเธอ                                                                         

"ขอบคุณมากค่ะ หนูชอบกินคุกกี้ แต่คุณแม่บอกว่ากินเยอะไม่ได้" ใยไหมยิ้มร่าออกมา เมื่อได้รับคุกกี้จากพายุ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเศร้าลงเล็กน้อย เมื่อผู้เป็นมารดาไม่ชอบให้เธอนั้นรับประทานคุกกี้ มารดาชอบบอกว่าจะอ้วนและไม่ดีต่อสุขภาพ                                                                    

"ทำไมแม่ถึงห้าม หนูเคยถามถึงเหตุผลหรือเปล่า"                               

พายุเอ่ยถามเด็กหญิงออกไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน พร้อมกับใช้ฝ่ามือได้ลูบลงมาที่แพรผมเงาของเธอ สัมผัสอบอุ่นที่ได้รับทำให้ใยไหมนั้นอดไม่ไหว เธอโผเข้าไปซบกับอกกว้าง เมื่อไออุ่นนี้ที่เด็กหญิงโหยหามาแสนนาน กลิ่นอายความอบอุ่นช่างทำให้เธอแล้วรู้สึกดี ใยไหมเพิ่งรู้วันนี้อ้อมกอดของบิดาเป็นเช่นไร   

"คุณพ่อ หนูคิดถึงพ่อ คุณคือพ่อของหนู ฮึกฮื้อ!" ใยไหมพูดออกมาพร้อมกับน้ำเสียงที่สั่นเครือปนสะอื้น เมื่อเธอเรื่มร้องไห้จนตัวโยน เพราะอีกใจกำลังคิดว่าพายุนั้นอาจปฏิเสธลูกสาว ที่เขาไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอนั้นเกิดมาก็อาจเป็นได้                                                                              

พายุเองก็ยังคงสตั้น กับคำบอกเล่าของเด็กหญิง (ลูกสาวเหรอ?) พายุคิดในใจ แล้วเธอเป็นลูกของใคร เขาไปไข่ทิ้งไว้ตอนไหน นั่นคือคำถามที่เกิดขึ้นภายในใจของท่านประธานหนุ่มในเวลานี้

ภายในห้องทำงานของท่านประธานกำลังที่เงียบงัน แต่เต็มไปด้วยคำถามมากมายที่เกิดขึ้นภายในใจของพายุ ในขณะที่เด็กหญิงยังคงซบที่อกกว้างของเขาเอาไว้ ตอนนี้เธอหยุดร้องไห้แล้ว เมื่อพายุปลอบและขอให้เธอหยุดร้อง เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาที่เห็นเด็กคนนี้ร้องไห้ เขาถึงรู้สึกเจ็บปวดปิ่มจะขาดใจ ไม่ต่างจากเด็กหญิงคนนี้เลย                                  

"เอาล่ะ เรามาพูดกันตรง ๆ หนูเป็นลูกของใคร แม่ชื่ออะไร แล้วทำไมแม่ถึงปล่อยให้หนูมาคนเดียว" พายุเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเหมือนอย่างเคย ไม่ว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของผู้หญิงคนไหน ไม่ว่าจะเกิดจากความผิดพลาดของเขาเพราะเหตุใด หากเธอเป็นเลือดเนื้อเชื้อไข พายุก็พร้อมที่จะรับอุปการะและดูแลอย่างดีที่สุด                 

"หนูชื่อใยไหม แม่ไม่มีทางมาพบพ่อหรอกค่ะ เพราะว่าแม่พร่ำสอนหนูมาตลอด ให้หนูอยู่ให้ได้โดยที่ไม่ต้องมีพ่อ เพราะแม่จะเป็นทุกอย่างให้หนูเอง แต่หนูขัดคำสั่งของแม่และพยายามทำทุกวิถีทาง เพื่อตามหาพ่อ" พายุขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน ถึงไม่ต้องการให้เด็กคนนี้มีพ่ออย่างเขา ที่สำคัญชื่อของเด็กคนนี้มันกำลังสะกิดใจของท่านประธานหนุ่มให้นึกถึงใครบางคน