Chapter 24

"สรุปไม่มีใครคิดจะช่วยเลยใช่ไหม" พายุถามออกมา ขณะที่เขานั้นเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ เพราะช่วงบ่ายเขามีนัดสำคัญกับลูกค้าและก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ช่วยของเขา ที่เป็นดีไซเนอร์ถึงไม่มาทำงานสักที ในเมื่อคุณเกริกพลหุ้นส่วนบริษัท บอกว่าเธอได้เดินทางมาถึงเมืองไทยหลายวันแล้ว                        

"ขอตัวก่อนนะพอดีมีนัด แล้วค่อยเจอกันตอนเย็นก็ได้ ที่ผับโอเคไหม" กวินถามออกไปเพื่อรักษาน้ำใจพายุเอาไว้ เพราะเรื่องที่เพื่อนขอเขาช่วยไม่ได้จริงๆ อยู่ดีๆ จะให้ไปตามหาคน ที่ไม่ทราบประวัติของเธอมาก่อนใครจะไปตามหาเจอ

"ค่อยคุยกันใหม่นะครับท่านประธาน วันนี้ไม่ว่างจริงๆ ขอตัวก่อน" เก้าพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง เวลานี้เหลือเพียงแค่แบงก์ เขานั่งใช้ความคิดอยู่ที่โซฟากว้าง เพราะแน่ใจว่าพายุกับแพรไหมต้องมีอะไรมากกว่าที่พวกเขารู้แน่นอน เพราะหลังจากเกิดเรื่องวันนั้นพายุก็กลายเป็นคนละคน ชอบเก็บตัวเงียบและมักอยู่เพียงลำพัง ทำตัวลึกลับขึ้นทุกวัน   

"เดี๋ยวจะให้เพื่อนที่ทำงานอยู่บริษัทนักสืบช่วย" แบงก์พูดออกมาพร้อมกับจ้องมองไปที่ใบหน้าคมของพายุ เพื่อจับพิรุธของชายตรงหน้า  "มองทำไม ไปทานมื้อเที่ยงด้วยกันไหม" พายุถามออกไป เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ไม่ให้เพื่อนของเขานั้นจับพิรุธได้                                      

"เชิญท่านประธานเลยครับ ป่านนี้เมียคงรอแย่ ขอกลับก่อนละกัน"                                                

"อิจฉาคนมีลูกมีเมียจัง" คำพูดของพายุอาจจะฟังดูธรรมดา แต่มันมีนัยแอบแฝง ที่แบงก์พอจะเข้าใจ    

"ก็รีบตามหาเธอให้เจอสิไป แล้วนะ" แบงก์พูดจบพร้อมกับเอามือตบลงที่ไหล่ของพายุ ก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้ท่านประธานหนุ่ม สงสัยในคำพูดคลุมเครือของเพื่อน                                               

หลังจากที่บรรดาเพื่อนๆ ของเขาออกไปจากห้องจนหมด โทรศัพท์ในห้องก็ดังขึ้น เขารีบยกขึ้นมาแนบหู ก่อนจะพูดออกไป                        

"ฮัลโหลมีอะไรครับคุณเลขา" พายุเอ่ยถามออกไป ด้วยความสงสัย เพราะใกล้เวลานัดแล้ว     

"มีคนมาขอพบท่านประธาน เธอรอจนหลับไปแล้ว ไม่ทราบว่าท่านประธานจะให้ปลุกเธอเข้าไปพบไหมคะ" คำบอกเล่าของเลขา ทำให้ประธานหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย เขาไม่ได้นัดใครเอาไว้ มิหนำซ้ำมานอนรอจนหลับ ใครกัน นั่นคือคำถามที่เกิดขึ้นภายในใจของพายุ                                 

"ผู้หญิงหรือผู้ชาย" เสียงทุ้มของท่านประธานหนุ่มเอ่ยถามออกไปตามสาย                                 

"เป็นเด็กผู้หญิงค่ะท่านประธาน อายุของเธอน่าจะประมาณสิบสี่สิบห้าปีเห็นจะได้ ปลุกเธอเข้าไปพบเลยไหมคะ" เลขาคาดเดาอายุของเธอแล้วรีบพูดรายงานกับท่านประธาน เพราะเลยเวลามื้อเที่ยงไปเกือบครึ่งชั่วโมง เวลานี้เธอรู้สึกหิวจนตาลาย แต่ก็ต้องทำหน้าที่อยู่หน้าห้องท่านประธานต่อ เพราะเด็กหญิงที่มานั่งรอ ทำให้เธอนั้นยังไม่กล้าไปรับประทานมื้อเที่ยง                                                                                              

"ไม่ต้องเดี๋ยวผมจะออกไปดูเองแค่นี้นะ"                                               

"ค่ะท่านประธาน" เมื่อวางสายจากเลขาหน้าห้อง พายุยังคงยืนครุ่นคิด ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไป เพื่อดูว่าเด็กหญิงคนนั้นเป็นใคร เขาไม่ได้นัดใครเอาไว้ แล้วเธอจะมาพบเพื่ออะไร ยิ่งตอนนี้เป็นชั่วโมงเร่งด่วน เมื่อเขาต้องรีบไปพบลูกค้ารายสำคัญอีกด้วย

               "ท่านประธาน ดูนั่นสิคะเธอรอนานจนหลับไปแล้ว" เลขาสาวชี้ไปที่ใยไหม ซึ่งเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในขณะที่ตาก็ปิดตัวของเธอมีโอนเอนไปบ้าง แต่เด็กหญิงกลับหลับสนิท                                                   

พายุมองไปที่ใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาของเธอ เขารู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้อย่างบอกไม่ถูก และรู้สึกคุ้นเคยเหมือนกับว่าเคยเจอกันมาก่อน ซึ่งพายุแน่ใจว่าเด็กหญิงตรงหน้านี้ เขาไม่ได้รู้จักเธออย่างแน่นอน แต่ทำไมถึงรู้สึกผูกพันอย่างบอกไม่ถูกก็ไม่รู้                                                                       

"ผมต้องไปแล้ว วันนี้คุณไม่ต้องไปกับผม ถ้าเด็กคนนี้ตื่นให้ไปรอผมที่ห้อง แล้วคุณเลขาช่วยจัดการอาหารมื้อเที่ยงให้เธอด้วย" เมื่อท่านประธานหนุ่มสั่งเลขาเสร็จ เขาได้เดินตรงไปที่ลิฟต์ทันที ภายในหัวใจของเขาในเวลานี้ มันรู้สึกรักเด็กหญิงหน้าตาแป้นแล้นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีสายใยบางๆ ผูกพันเอาไว้ อยากให้เขาเข้าใกล้อยากปกป้องและดูแลเธอ เมื่อเวลานี้ภายในส่วนลึกของความรู้สึก เหมือนกับว่าเด็กคนนั้น เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ที่เขาไม่สามารถหาเหตุผลอะไรมาอธิบายได้ ทั้งที่ไม่รู้ความเป็นมาของเธอ

พายุเดินทางไปพบลูกค้ารายสำคัญ เนื่องจากลูกค้ารายนี้มักจะสั่งผ้าไหมล็อตใหญ่ ซึ่งมีมูลค่าหลายพันล้าน นั่นคือสาเหตุสำคัญที่ทำให้เขานั้นต้องลงมาดูแลด้วยตัวเอง                                                                

"คุณพายุ ฝ้ายชอบลายต้นสนขอแบบเน้นๆ ด้วยนะคะ แต่ขอแบบไม่ซ้ำกัน" ฝ้ายคือสาวสวยลูกสาวของลูกค้ารายใหญ่ ที่วันนี้เขาได้ส่งตัวแทนมาเจรจา ที่สำคัญฝ้ายแอบชอบพายุตั้งแต่แรกเจอ เธอพยายามส่งสายตาเพื่อทอดสะพานมาที่เขาหลายครั้ง                                                                        

"ตกลงครับ เดี๋ยวผมจะออกแบบให้กับคุณฝ้ายเป็นพิเศษเอง" พายุพูดออกไปในฐานะเจ้าของธุรกิจกับลูกค้าเพียงเท่านั้น แต่หญิงสาวตรงหน้ากลับคิดไปไกล เมื่อเขาพูดคำว่าพิเศษออกมา

"ขอบคุณนะคะสำหรับความพิเศษที่ส่งมาให้ ฝ้ายขอนัดเจอคุณบ่อยๆ จะได้ไหมคะ" ฝ้ายพูดพร้อมทั้งส่งสายตาเย้ายวนมาที่ดวงตาคมของชายตรงหน้า แต่พายุกลับเมินเฉย การกระทำของเขายิ่งทำให้ฝ้ายได้ใจ เมื่อเธอนั้นอยากได้ท่านประธานหนุ่มมาครอบครอง                                                  

"ได้สิครับ ถ้ามีอะไรขัดข้องตรงไหนก็แจ้งที่เลขาของผมได้เลย แล้วจะรีบแก้ไขให้คุณฝ้ายได้ถูกใจ ยังไงบริษัทของผมกับพ่อของคุณก็ทำธุรกิจกันมานานหลายปี" พายุพยายามพูดอธิบายออกไปอย่างสุภาพ แต่หญิงสาวตรงหน้านั้น ไม่ได้ลดละความพยายาม เมื่อหล่อนมีความต้องการชายร่างใหญ่มากกว่าธุรกิจ    

"ขอบคุณนะคะ สำหรับมิตรภาพและความสัมพันธ์อันยาวนาน" ฝ้ายพูดออกมาแบบมีนัยแอบแฝง แต่เวลานี้พายุกลับแสดงสีหน้าออกมาอย่างเป็นกังวล เขาพยายามจะไม่เสียมารยาท แต่ก็อดใจไม่ไหวที่จะเหลือบไปมองดูนาฬิกาเรือนแพงที่ข้อมือ เนื่องจากเวลานี้ผ่านไปหลายชั่วโมงจวบจนจะเย็นแล้ว เขาไม่รู้ว่าเด็กหญิงหน้าตาแป้นแล้นจะยังรออยู่ที่ห้องหรือเปล่า แล้วเธอเป็นลูกเต้าเหล่าใครทำไมถึงอยากเจอเขา ยิ่งคิดพายุก็ยิ่งร้อนรนใจอยากรีบไปเจอเด็กน้อยให้เร็วไว แต่ก็ไม่อาจทิ้งหน้าที่ความรับผิดชอบนี้ลงได้