บทที่ 3 ความลับของเวคิน

 บทที่ 3

ความลับของเวคิน

........................................

 

@Clubs 

 

"พี่เคสวัสดีค่ะ" 

 

"พลอยวันนี้มาเร็วจัง" หนุ่มลุคแบดบอยไว้ผมทรงรากไทรสุดเท่ห์นามว่าเพี่เคเอ่ย เขาเป็นเจ้าของผับที่ฉันทำงานอยู่ พี่เคนิสัยดีมาก ทั้งใจดี ให้ค่าจ้างดี แถมยังหน้าตาดีอีกต่างหาก อ๊ะ ๆ ที่ฉันชมเขาไม่ใช่เพราะเขาให้ค่าจ้างเยอะหรอกนะ เงินน่ะซื้อคนอย่างพริ้งพลอยไม่ได้หรอกหากไม่มากพอ

 

"พอดีวันนี้ร้านกาแฟคนไม่ค่อยเยอะน่ะค่ะ ก็เลยได้ปิดร้านเร็วหน่อย" 

 

"ขยันจังเลย ถ้าใครได้เป็นแฟนคงโชคดีตาย" พี่เคเอ่ย ก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน เขาก็เป็นซะแบบนี้ อะไรก็ดีหมด เสียก็แต่ขี้หลีไปหน่อย หลีไปทั่วแม้แต่กับลูกจ้างแบบฉันก็ไม่เว้น

 

"พี่เคนี่ลูกน้องค่ะ อย่าเสียเวลามาหยอดเลย"

 

"โถ่พลอย นี่พี่จริงจังนะ"

"ไม่อยากเป็นคุณนายแฟนเจ้าของผับหรอ(^_^)"

 

"ไม่เอาค่า ถ้าได้เป็นแฟนคนขี้หลีอย่างพี่เคพลอยคงช้ำใจตาย" ฉันเอ่ยยิ้ม ๆ พร้อมกับสายหน้าไปมาให้กับความช่างหยอดของเจ้านาย ก่อนจะรีบเดินเอาข้าวของไปเก็บหลังร้านพร้อมกับเปลี่ยนยูนิฟอร์ม เพราะหากยังยืนอยู่คงไม่แคล้วถูกเจ้านายป้อล้อไม่เลิก เขาก็เป็นซะแบบนี้ ซึ่งฉันชินซะแล้ว

 

 

20.00 น.

ตอนนี้เหล่าผีเสื้อราตรีต่างทยอยกันมาเรื่อย ๆ หน้าที่ของฉันก็คือคอยเสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับลูกค้าตามโต๊ะ ในขณะเดินเข้ามาตามออร์เดอร์อาหารในครัวฉันก็เหลือบมองชุดยูนิฟอร์มสาวเสิร์ฟที่กำลังสวมใส่อยู่อีกครั้ง ก่อนจะต้องถอนหายใจออกมาเบา ๆ ให้กับความคิดของพี่เค

 

"เกลียดยูนิฟอร์มร้านนี้ชะมัด"

 

"เกลียดทำไมกัน พลอยใส่สวยออก ชุดเมดน้อยสาวสวย" สาวสวยที่มีใบหน้าทันสมัยนามว่ากุ้งนางเอ่ย เธอเป็นเพื่อนร่วมงานของฉัน พวกเราอายุเท่ากันเพราะงั้นจึงสนิทกันพอสมควร ตอนฉันมาทำงานแรก ๆ เธอก็เป็นคนที่ช่วยสอนฉัน และ ให้คำแนะนำเป็นอย่างดีในสิ่งที่ฉันไม่รู้

 

"ไม่คิดว่าคนที่สั่งให้เราใส่ชุดพวกนี้โรคจิตไปหน่อยหรอ" ฉันก้มมองสภาพตัวเองอีกครั้ง ทั้งชุดเมดสีดำรัดรูป ทั้งถุงน่องสุดเซ็กซี่ มันไม่มีตรงไหนเลยที่ปกติเลยสักนิด ถึงแม้จะใส่ยูนิฟอร์มนี้มาสองปีแล้ว แต่ทว่ากลับไม่ชินสักที ครั้นเคยถามกับเจ้าของร้านเรื่องเหตุผล พี่เคก็ตอบว่าที่ให้ใส่ชุดนี้ เพราะความชอบส่วนตัวล้วน ๆ 

 

"แต่เราชอบนะ ถึงจะโดนลวนลามบ่อย ๆ เพราะชุดแบบนี้ก็เถอะ" 

"ทำยังไงได้ เพราะชุดนี้มันเป็นจุดขายของร้าน ก็อย่างว่าแหละคนที่มาที่นี่ใครเขามากินเหล้ากัน เขามาดูเด็กเสิร์ฟกันต่างหาก" กุ้งนางเอ่ยขำ ๆ 

ซึ่งเป็นเรื่องจริงที่เด็กเสิร์ฟในร้านถูกลวนลามบ่อย ๆ และ นี่ก็เป็นหนึ่งในจุดขายของร้านในยุคที่ผับ และ บาร์ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด แต่ทว่าพี่เคผู้เป็นเจ้าของร้านก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ เขาถึงกับออกกฎ และ จ้างการ์ดมาโดยเฉพาะ ใครที่ทำการลวนลามเด็กเสิร์ฟจะถูกตื้บ และ ถูกแบล็คลิสต์ไม่ให้เข้ามาใช้บริการได้อีก แถมยังต้องจ่ายค่าปลอบขวัญก้อนโตให้กับพนักงานด้วย ซึ่งฉันก็ได้ค่าปลอบขวัญค่อนข้างบ่อยทีเดียว ถึงจะไม่อยากได้ก็ตาม พูดแล้วก็อยากจะร้องไห้ (︸~︸)

 

"อึก....." ทำไงดี จู่ ๆ ก็ปวดฉี่ขึ้นมาเฉยเลย

 

"เป็นไรไป ปวดฉี่หรอ" กุ้งนางเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นท่าทางที่ยืนบิดไปบิดมาของฉัน ฉันเป็นพวกกลั้นฉี่ไม่ได้ พอปวดปุ๊บก็ต้องรีบเข้าห้องน้ำทันที

"ไปเถอะ อาหารของโต๊ะสามใช่ไหม เดี๋ยวเราเอาไปเสิร์ฟให้เอง"

 

"โอเค ฝากหน่อยนะ ขอบใจมาก" เอ่ยจบฉันก็รีบกุลีกุจอไปเข้าห้องน้ำทันที