บทที่ 5

บทที่ 5

เปรมาจ้องเขาตรง ๆ เห็นสายตาคมเข้มยังกวาดไล้ไปบนร่างกายของเธอดั่งประเมินตีราคางานที่เขาประมูล และเธอไม่ชอบมันเลยสักนิด

“ผมทำอะไรเลิฟ”

“ก็คุณกำลังกวาดตาประเมินราคาฉันอยู่น่ะสิ แล้วชื่อนั้นมีไว้สำหรับคนที่สนิทเท่านั้น”

แซคยิ้มกว้างจนเปรมาสะอึกสะดุดลมหายใจของตัวเอง เธอคิดว่าเขารู้ตัวดีเลยทีเดียวว่าถ้าเขาทำแบบนี้สาว ๆ ทั้งหลายจะพากันหลอมละลาย

“แต่เรากำลังจะเกี่ยวดองเป็นญาติกัน นั่นยังไม่ถือว่าสนิทกันอีกหรือครับ และผมชอบดูของสวย ๆ งาม ๆ ซึ่งคุณเป็นหนึ่งในนั้น”

บ้าจริง! เปรมาสะบัดหนีดวงตาคมเข้ม เธอรู้สึกว่าเขากำลังเปลื้องผ้าเธอออกทีละชิ้นอย่างช้า ๆ ด้วยสายตา และประเมินว่าเธอเหมาะสมกับครอบครัวของเขาหรือเปล่า

“พูดสิ่งที่คุณคิดดีกว่าคุณฮิวส์”

“สิ่งที่ผมคิดก็คือพวกเขายังเด็กเกินไป”

“พวกเขาไม่เด็กแล้ว ปีหน้าพวกเขาก็อายุยี่สิบซึ่งบรรลุนิติภาวะ”

“นั่นมันเรื่องของปีหน้า แต่ปีนี้พวกเขาเพิ่งสิบเก้าปีเท่านั้น”

“แต่เด็กทั้งสองคนรักกัน และฉันคิดว่าเราควรสนับสนุน”

“เลิฟ พวกเขายังเด็กเกินไป”

แซคเสียงเข้มขึ้นเมื่อพูดถึงเรื่องของลูกชาย เขาเองไม่อยากให้แซมต้องหยุดชีวิตวัยรุ่นเพียงผู้หญิงคนเดียวตั้งแต่อายุยังน้อย แซมควรได้เผชิญโลกกว้างและใช้ชีวิต ทำสิ่งที่ต้องการเพื่อตัวเองก่อนลงหลักปักฐาน

เปรมาหันดวงหน้าคมกลับมา เธอเม้มริมฝีปากเมื่อพยายามพูดลอดไรฟัน

“คุณก็สิบเก้าเมื่อมีแซม คุณฮิวส์”

“บ้าฉิบ! เลิฟ ก็เพราะผมเคยผ่านมันมาก่อนผมถึงรู้ว่าไม่ควรให้พวกเขาแต่งงานกัน”

“อย่ามาสบถใส่ฉัน!”

“งั้นคุณก็อย่าตะวาดผมด้วยเสียง.. เสียงหวาน ๆ ของคุณ”

เปรมาสะบัดหน้าหนีอีกครั้งอย่างเหลืออด เธอมองแก้วกาแฟอเมริกาโน่และเค้กช็อกโกลแลตที่เขาทานเหลือไว้

เขาว่ากันว่าของกินบ่งบอกนิสัย เขาเลือกอเมริกาโน่ก็แสดงว่าเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองมาก กล้าคิดกล้าทำ มีจุดยืนที่หนักแน่นไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดได้ ทานคู่กับเค้กช็อกโกแลต หมายถึงเขาเป็นคนโรแมนติกหรือหมายถึงมากรัก พวกเซ็กซ์จัด

แซคมองตามสายตาของเปรมาไปยังแก้วกาแฟและจานเค้กที่เหลือบนโต๊ะ ใคร่สงสัยว่าเธอกำลังคิดอะไรแต่คงไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไรนักถ้าสังเกตจากสายตา

“เอาเป็นว่า ผมไม่ยอมเด็ดขาด”

เปรมาละสายตาจากของบนโต๊ะกลับมาสนใจบทสนทนา พ่อของแซมพูดว่า ไม่ยอมเด็ดขาด! ดวงตาคมรีหรี่ลง

“หมายความว่ายังไงคุณฮิวส์ คำว่าไม่ยอม”

“ผมไม่ยอมให้พวกเขาแต่งงานกันเด็ดขาด และผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าพวกคุณเป็นคนยังไง”

เปรมาตกตะลึง เธอเบิกตากว้างจ้องเขา แม้หน้าตาของเขาหล่อเหลาแต่จิตใจช่างสกปรก

“คุณ คุณหมายความว่ายังไงที่บอกว่า ..”

“พี่เลิฟคะ พวกหนูกลับก่อนนะคะ”

เสียงขัดจังหวะแทรกเข้ามา เปรมามองนาฬิกาบนผนังในร้าน จึงตกใจ ไม่น่าเชื่อว่าเวลาผ่านไปเร็วขนาดนี้ เลยเวลาร้านปิดมาสักพักแล้ว

“จ๊ะไปเถอะ ที่เหลือพี่จัดการเอง”

“ค่ะ กลับก่อนนะคะ”

แซคมองตามเปรมาที่ลุกขึ้นจากโต๊ะไปหน้าร้านเพื่อเก็บป้ายและช่วยพนักงานร้านปิดประตูเหล็กลูกกรงแบบเก่าก่อนจะล็อคประตูกระจกด้านใน

ร่างอวบอิ่มเดินกลับมายังแซคที่ลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้ว เขาสูงใหญ่มากทีเดียว ทำให้เธอรีบหยุดเท้าลงเสียก่อนถึงร่างแกร่งพอประมาณ

“เราต้องคุยกันต่อคุณฮิวส์ คุณหมายความยังไงคำว่า พวกคุณเป็นคนยังไง คุณเห็นพวกฉันเป็นคนยังไง”

แซคเริ่มสาวเท้าเข้าใกล้เม่นสาวที่ยืนพองขนอยู่ห่างจากเขา แล้วหยุดลงเมื่อใกล้พอจะกลิ่นของเธอ กลิ่นหอมแปลกประหลาด

“ในชีวิตของผมมีคนหลายจำพวกที่ต้องการเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ซึ่งอาจจะเป็นพวกคุณสองพี่น้อง ฉะนั้นผมแค่ต้องกันไว้ก่อนดีกว่ามานั่งแก้ปัญหาทีหลัง”

เปรมาเบิกตาคมกว้าง สิ่งที่นายแซคกำลังพูดถึงคือพวกเธอสองพี่น้องเป็นพวกนักตกทอง ที่จ้องจับแต่คนรวย ดวงตาคมรีจ้องปากหนาที่ยังพ่นประโยคต่อไป

“โดยเฉพาะแซม เป็นคนหัวอ่อนและเชื่อคนง่าย ผมจะไม่ยอมให้ลูกชายของผมต้องตกเป็นเหยื่อพวกคุณเด็ดขาด”

“คุณมัน มัน เป็นพวกเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ คุณก็เห็นว่าพวกแกรักกันแต่ยังขัดขวาง และพวกฉันก็ไม่เคยคิดต้องการเงินทองของใคร ฉันหาเลี้ยงตัวเองได้”

“รักงั้นเหรอ เลิฟ คุณเคยมีคนรักหรือยังผมถามหน่อย คุณรู้หรือว่ารักน่ะมันเป็นยังไง อีกอย่างคุณอาจเบื่อที่ต้องทำงานหนักมาตลอดเพื่อเลี้ยงดูน้องสาว ใครจะรู้”

เปรมาสะอึก เขาตีเธอตรงจุดแสดงว่าเขาได้สืบข้อมูลของเธอมาอย่างดีก่อนมาหาที่ร้าน

“ฮึ ทำไมเงียบไป คุณไม่รู้หรอกหรือว่าในช่วงวัยรุ่นฮอร์โมนของหนุ่มสาวมันพลุ่งพล่านขนาดไหนเลิฟ”

ร่างอวบอิ่มเริ่มเดินถอยหลังเมื่อแซคก้าวเท้าเข้าใกล้เธออีก จนกระทั่งแผ่นหลังกระทบเคาน์เตอร์จึงทำให้ไม่สามารถถอยได้อีกแล้ว

ร่างสูงใหญ่ย่างเท้าเข้าใกล้โน้มร่างลงใกล้หญิงสาว ใบหน้าแกร่งร้อนชะโงกลงชิดติดแก้มนวลใสจนเธอได้กลิ่นบุหรี่อ่อนจาง

“ความลุ่มหลงเร่าร้อนของฮอร์โมนจะทำให้คนเราตาบอดเห็นผิดเป็นชอบ เห็นสิ่งที่เรียกว่าความใคร่เป็นความรัก แซมกำลังหลั่งเทสโทสเตอโรน และลิฟกำลังมีเอสโตรเจน ซึ่งนั่นคือเหตุผลที่ทำให้คนทั้งคู่คิดว่าตัวเองกำลังตกหลุมรักกันและกัน”

“คุณมันบ้า!”

เปรมาตะลึงงัน นอกจากหน้าตาดีแล้วพ่อของแซมคงไม่มีอย่างอื่นในตัวให้ชื่นชม อ้อ คงจะเป็นรูปร่างภายนอกอีกอย่างที่พอให้เจริญตา

“คุณมีกลิ่นวนิลาปนอบเชย”

ดวงหน้าหวานคมของเปรมามีสีระเรื่อขึ้นเมื่อจู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง ลมหายใจอุ่นร้อนของแซคยังเป่ารดที่ข้างแก้มนวล แต่แล้วร่างสูงใหญ่พลันยืดกายขึ้นหากแต่ยังใกล้เธอเกินไป

“ผมหิวแล้ว ไปทานข้าวกันแล้วจะได้คุยกันต่อ”

“ไม่ค่ะ เชิญคุณตามสบาย”

“อย่าบอกนะว่าคุณกลัวผม”

เปรมาเบือนหน้าออกจากภาพด้านหน้า แผงอกกว้างอยู่ในระดับสายตาของเธอพอดี กระดุมสามเม็ดที่เขาปลดออกทำให้เห็นขนหน้าอกรำไร

“ฉันไม่ได้กลัวคุณ แต่มันคงไม่เหมาะ เชิญคุณตามสบายเถอะค่ะ”

แซคยังก้มหน้ามองดวงหน้างามที่หันมองทางอื่นที่ไม่ใช่เขา แก้มนวลใสเสียจนเขาอยากใช้นิ้วลูบไล้ เขายิ้มมุมปากก่อนถอยออกเพื่อให้เธอคลายใจ บางครั้งการรุกรวดเร็วในครั้งแรกอาจใช้ไม่ได้ผลกับผู้หญิงบางคน

“ถ้าอย่างนั้น ผมคงพูดให้คุณได้ยินชัดเจนดีแล้ว”

เปรมาหันกลับมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด ร่างอวบวิ่งไปหน้าร้านตามชายหนุ่มออกไปหากแต่เจอแต่ความว่างเปล่า

บ้าจริง ทำไมหายไปเร็วขนาดนี้