ตอนที่ 1 เชื่อหรือไม่เชื่อ

ในห้องพิเศษของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

“ฟาดเคราะห์ไปนะแกเอ๊ย ฉันน่ะคิดว่าแกจะไม่ตื่นขึ้นมาซะแล้ว” จิน คือเพื่อนสนิทของหญิงสาวพูดในขณะที่กำลังรินน้ำใส่แก้วให้หญิงสาวที่กำลังทานข้าวมื้อเช้าของโรงพยาบาลเพิ่งเสร็จ

“ฉันน่ะตายยากจ้ะ แล้วคนที่ช่วยฉันไว้เป็นยังไงบ้างไม่เห็นแกพูดให้ฉันฟังเลย” หญิงสาวลุกจากเตียงผู้ป่วยแล้วไปหยิบเสื้อผ้าที่จินเพื่อนสาวเตรียมมาให้เพราะว่าฝนแก้วออกจากโรงพยาบาลวันนี้นั่นเอง

“ทำเป็นพูดดีไป หมอดูเขาทักเธอมาแบบนั้นเชื่อซะที่ไหน แล้วเป็นไงล่ะครั้งนี้เจ็บหนักจนต้องเข้าโรงพยาบาลเลย ส่วนคนที่ช่วยแกรับกระถางน่ะเขาไม่เป็นอะไรมากหรอกบินไปทำงานต่างประเทศแล้ว อย่าห่วงไปเลย” จินบ่นร่ายยาวเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของเธอไม่สนใจเรื่องดูดวงสักนิด

“เชื่อแล้วๆ ฉันเจอขนาดนี้มันต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ แกจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ฉันยังไม่เคยเจอยักษ์เลย หรือแกเคยเจอมาแล้วยัยจิน”

“ฉันก็ไม่เคยเจอ แต่ทำไมหมอดูไม่บอกล่ะว่ายักษ์อะไรหรือว่าจะเป็นรูปปั้นหรือสัญลักษณ์แกคิดเหมือนฉันไหม” จินใช้ความคิด

“ฉันก็คิดเหมือนแก เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วก็น่าจะลองดูหน่อยแล้วกันไม่เสียหายอะไร

แต่ฉันต้องไปทำงาน แล้วจะให้แต่งตัวเป็นคนแก่ได้ยังไงกันล่ะ” เพราะงานของหญิงสาวคือ  เมคอัพอาร์ติส ที่เนรมิตความสวยให้กับลูกค้าที่จ้างเธอไปแต่งหน้าออกงานต่างๆ และด้วยฝีมือของหญิงสาวที่เก่งนั้นก็มีงานเข้ามาทุกวันจนเธอเองแทบไม่มีเวลาหยุดพัก บวกกับบริษัทที่เธอทำงานอยู่ก็ให้โบนัสงามๆ กับเธอทุกเดือนฝนแก้วเลยสู้ขาดใจนั่นเอง

“งั้นแกก็ไปซื้อเสื้อผ้าคนแก่ วิกผมคนแก่ ส่วนหน้าแกนะแก่อยู่แล้วไม่ต้องแต่งมาก” จินพูดพลางอมยิ้มขบขันที่แซวเพื่อนของตัวเองได้จนทำให้ฝนแก้วยิ้มออกมา

“ยัยเพื่อนบ้า แต่ยังไงก็ขอบใจนะที่มาอยู่เป็นเพื่อนกัน” ฝนแก้วเอ่ยพลางจับแขนของจินทำหน้าปนอ้อน

หลังจากที่ฝนแก้วกลับมาที่บ้านเธอก็จัดแจงอาบน้ำและทำอาหารทาน สำหรับมื้อเย็น

บ้านหลังนี้อยู่เกือบๆ ด้านในสุดของหมู่บ้านทำให้ไม่ค่อยมีรถวิ่งผ่านมาเท่าไหร่นัก 

หญิงสาวจึงมักจะออกมานั่งเล่นตรงสวนหย่อมที่เธอจัดสวนไว้อยู่เป็นประจำหลังจากเลิกงานหรือวันหยุดนั่นเอง และวันนี้ก็เช่นเดียวกันที่เธอออกมานั่งเล่นอย่างสบายอารมณ์เพราะเพิ่งออกจากโรงพยาบาล

หลังจากที่นอนเป็นผักอยู่สามวัน บ้านหลังนี้มีขนาดไม่ใหญ่มากนักหากเปรียบเทียบกับบ้านหลังใหญ่โตที่อยู่ข้างบ้านของเธอ หญิงสาวเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีรถยนต์คันหรูเพิ่งขับผ่านหน้าบ้านเธอไปและเลี้ยวเข้าไปในบ้านหลังนั้นทันที

“สงสัยจะเป็นเจ้าของบ้านคนใหม่ ก็ดีนะที่ยังมีคนมาอยู่ ถ้าปล่อยให้ร้างไว้นานเสียดายบ้านแย่เลย” หญิงสาวมองตามรถยนต์คันหรูที่เพิ่งตีไฟเลี้ยวซ้ายเข้าไปในบ้าน

 เธอจึงลากสายยางมารดน้ำต้นไม้ที่เธอปลูกเอาไว้ บ้านหลังนี้ใหญ่เกินไปสำหรับเธอที่จะอยู่คนเดียว บ้านสองชั้นที่พ่อกับแม่ของเธอซื้อเอาไว้ให้หญิงสาวก่อนที่ทั้งคู่จะแยกย้ายกันไปมีครอบครัวใหม่และทิ้งให้เธออยู่บ้านหลังนี้ตั้งแต่อายุสิบหกนั่นคือเธอเพิ่งจะอยู่มัธยมที่ห้าเท่านั้นเพราะเธอเข้าเรียนก่อนเกณฑ์หนึ่งปีนั่นเอง 

การใช้ชีวิตของเธอในช่วงเรียนนั้น ต้องใช้ความอดทนและใจสู้อย่างมากที่จะผลักดันให้ตัวเองได้เรียนต่อและมีงานดีๆ ทำโดยที่พ่อกับแม่ของเธอไม่ส่งเสียให้เธอเลยสักนิดคงจะเห่อลูกใหม่อยู่นั่นเอง นั่นยิ่งทำให้ฝนแก้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินของพ่อกับแม่จึงไม่กล้าติดต่อไป

 และเธอก็คิดเข้าข้างตัวเองว่ายังมีบ้านหลังใหญ่ให้เธอซุกหัวนอนไม่ได้เร่ร่อนไปไหนก็ขอบคุณพ่อกับแม่มากๆ แล้ว

หญิงสาวรดน้ำต้นไม้อยู่โดยที่ไม่ได้สังเกตว่าบ้านหลังข้างๆ ที่มีรถยนต์คันหรูเลี้ยวเข้าไปนั้น มีสายตาของชายหนุ่มที่กำลังจ้องมองเธอยิ้มกริ่มอย่างพึงพอใจอยู่ที่ชั้นสองของบ้านที่มองหญิงสาวทุกการเคลื่อนไหวไม่อาจละสายตาไปไหนได้เลย

.........

ใครกันนะมองฝนแก้ว ไอ่หื่นที่ไหนกันอย่ามาทำรุ่มร่ามนะ 🤪

ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นกันน๊าาา เพื่อไม่พลาดการอัปเดตตอนต่อไปค่ะ กดใจหรือจะคอมเม้นก็ได้เลยค่ะ ปิ๊งๆ