ตอนที่ 3 เมื่อเจอกันในกลางดึก

“ใครครับ” เขาถามเสียงเบาๆ อยู่ในลำคอ เมื่อฝนแก้วได้ยินเช่นนั้นจึงค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและเห็นว่าเขากำลังใช้สายตามองสอดส่องเข้ามาในรั้วบ้านของเธอ เมื่อชายหนุ่มเจ้าของคำถามเห็นใบหน้าของหญิงสาวถึงกับผงะถอยหลังในทันที เพราะแสงไฟสว่างสลัวแบบนั้นยังทำให้พอจะเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าชัดเจนอยู่บ้าง

“เฮ้ย ผี” เสียงของชายหนุ่มตะโกนดังลั่นพร้อมกับวิ่งสอยเท้าเข้าไปในบ้านของตัวเองอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าของเขาที่วิ่งนั้น ทำให้ฝนแก้วต้องรีบวิ่งเข้าบ้านของตัวเองด้วยเช่นกัน

“ผีเหรอ ผีที่ไหน ที่บ้านฉันมีผีเหรอ” ฝนแก้วหายใจหอบถี่ด้วยอาการตกใจอย่างมากที่เขาเห็นผีในบ้านของเธอเอง หรือว่าจะมีผีจริงๆ แต่ช่วงนี้เธอเองก็ดวงไม่ดีด้วยน่ะสิ แต่ถ้ามีผีจริงๆ ทำไมเธอถึงไม่เคยเห็นล่ะ

 ชายหนุ่มร่างสูงสมส่วนรีบเดินขึ้นบ้านไปยังชั้นสองแล้วเปิดไฟทุกดวงในบ้านให้สว่าง

“ผีเหรอ แม่งเอ๊ยไม่น่าออกไปวิ่งตอนดึกแบบนี้เลย โคตรหลอนว่ะ” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาตาชั้นเดียวนัยน์ตาคมกริบสบถพร้อมกับถอดเสื้อผ้าออกเหลือไว้เพียงผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้นที่พันท่อนล่างของเขาเอาไว้

“ไรวะ มีอะไรโทรมาดึกๆ บอกไว้ก่อนถ้าให้ฉันไปรับตอนนี้ฉันไม่ไปหลอกนะ” เสียงที่อยู่ปลายสายพูดอย่างงัวเงียเพราะนี่มันเป็นเวลานอนของเขานั่นเอง

“เออๆ ไม่ได้ให้มารับโว้ย เมื่อกี้ฉันเจอผีว่ะไอ้ไร” ชายหนุ่มร่างสูงยืนเปิดผ้าม่านมองไปที่บ้านฝั่งข้างๆ ที่เขาเพิ่งเจอผีมา

“ไรอันโว้ย ช่วยเรียกให้เต็มด้วย ผีบ้าบออะไรมาหลอกนายวะ” เสียงปลายสายพูดอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเพื่อนของตัวเองเรียกชื่อย่อของเขา เพราะคำว่าไรมันฟังดูแปลกๆ คล้ายๆ จัญไรนั่นเอง

“ผีผู้หญิงว่ะ หน้าตาขาวโพลนอยู่ที่บ้านข้างๆ ฉันนี่แหละ” ชายหนุ่มที่นุ่งผ้าขนหนูอยู่รีบปิดผ้าม่านเมื่อเขามองให้มั่นใจแล้วว่าผีไปจากตรงนั้นแล้ว จึงเดินมานั่งที่เตียงนุ่มทันที

“ผีผู้หญิงเหรอวะ จะไปกลัวอะไรถ้ามาหลอกก็จับทำเมียซะเลยสิ แค่นี้นะจะนอน” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดตอบ คนที่อยู่ปลายสายก็ตัดสายทิ้งทันที

“ไอ้บ้า จะคุยเป็นเพื่อนหน่อยก็ไม่ได้ เออถ้าผีมาหลอกจริงๆ จะจับทำเมียแม่งให้หมด รับรองได้ตายรอบสองแน่ๆ “ชายหนุ่มยืนยืดอกพร้อมกับลูบเป้าของตัวเองอย่างภูมิใจ

ที่ห้องนอนของฝนแก้ว

 “โอ๊ย ฮ่าๆ ฉันอยากจะบ้าตาย ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะของฝนแก้วดังลั่นห้องน้ำเมื่อเธอกำลังยืนส่องกระจกดูใบหน้าของตัวเองอยู่ ยิ่งเธอเห็นใบหน้าสวยที่พอกมาส์กไว้จนขาวเรืองแสงก็ยิ่งหัวเราะจนตัวงอเพราะพื้นที่ว่างที่ไม่โดนมาส์กมีแค่รอบดวงตากับริมฝีปากเท่านั้น

จนมาร์กที่พอกไว้แตกหลุดเป็นแผ่นๆ ออกมา 

“ฉันขอโทษนะ ป่านนี้เขาหัวใจวายตายแล้วมั้งจะบาปไหมเนี่ยเรา ฮะๆ ทำไมฉันต้องมาขำอะไรแบบนี้ตอนตีหนึ่งด้วยเนี่ย” หญิงสาวรีบจัดการอารมณ์ที่ตลกขบขันของตัวเองแล้วรีบล้างหน้าเข้านอนในทันที

 เช้าวันใหม่

เสียงกดกริ่งหน้าบ้านของฝนแก้วดังในขณะที่เธอกำลังเตรียมตัวออกไปทำงาน วันนี้เธอออกไปเช้าหน่อยเพราะต้องไปขึ้นรถที่ทางเข้าหมู่บ้านห่างจากบ้านของเธอประมาณสองร้อยเมตร

หญิงสาวเดินมาที่ประตูอย่างงงๆ เพราะผู้ชายที่มากดกริ่งนั้นเธอไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ

“คุณมาหาใครคะ” หญิงสาวถามผู้ชายร่างสูงที่อยู่ในเสื้อเชิตสีขาวสะอาดสะอ้านที่ถือกล่องขนมอยู่ในมือ

“สวัสดีครับ ผมอยู่บ้านข้างๆ นี่เองครับเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเจ้าเล่ห์พูดพลางยื่นปากบู้ยไปทางบ้านของตัวเอง จนฝนแก้วมองตามปากของเขาที่ชี้ไป แล้วลืมตัวหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะเธอนึกถึงผู้ชายคนเมื่อคืนที่วิ่งหนีเธอเพราะคิดว่าเธอเป็นผี คงเป็นเขาเองสินะ

“ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฝนแก้วถามอมยิ้ม เขาคงไม่กลัวผีจริงๆ สินะถึงกล้ามากดกริ่งแบบนี้ หรืออาจจะเป็นมารยาทก็ได้ บ้านใกล้เรือนเคียงเผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน

“ผมมีขนมมาฝาก ผมชื่อ ราม ครับ” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อร้ายเจ้าเล่ห์ใช้สายตาโปรยเสน่ห์แพรวพราวใส่หญิงสาวไม่หยุด

“รามเหรอคะ พระรามหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอียงคอถามยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยน เพราะเธอเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเขากับรู้สึกผิดด้วยซ้ำที่เมื่อคืนทำเขาตกใจ

“รามสูร ครับ” ชายหนุ่มย้ำชื่อเต็มของเขาพร้อมกับแววตาคมกริบแวววาวจ้องมองหญิงสาวอย่างสนใจมากกว่าเดิม

“รามสูร หรือคะ” หญิงสาวเบิกตาโพลงในสิ่งที่เธอได้ยินและชื่อนี้เป็นสิ่งที่เธอต้องเลี่ยงด้วยหรือเปล่านะ เพราะชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าก็มีเสน่ห์และยังหล่อเหลาแถมหุ่นยังดีเอามากๆ ด้วย

“ครับ รามสูร ที่เป็นยักษ์ที่ขว้างขวานใส่เมขลาแต่คุณไม่ต้องกลัวผมหรอกนะครับ เพราะยักษ์คนนี้จะไม่ทำร้ายผู้หญิงสวยๆ แบบคุณแน่นอนครับ แล้วคุณชื่ออะไรครับ” ชายหนุ่มยังคงยืนรอให้หญิงสาวเปิดประตูมารับขนมจากเขา แต่ฝนแก้วไม่ยอมตอบ กลับรีบเปิดประตูและเดินเลี่ยงเขาออกมา

“ฉันไม่ชอบขนมค่ะ คุณเก็บไว้ทานนะคะขอตัวก่อนค่ะฉันต้องรีบไปทำงาน” หญิงสาวไม่รอให้เขาตอบอะไรก็รีบซอยเท้ากึ่งวิ่งกึ่งเดินออกมาจากเขาอย่างรวดเร็วคล้ายๆ กับจะวิ่งหนีอย่างนั้น

“ให้ผมไปส่งไหมครับ เผื่อทางเดียวกัน” เขาตะโกนตามหลังเธอไป

“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวหันมาตอบทีนี้เธอก็เปลี่ยนจากเดินมาเป็นวิ่งหนีเขาแทน 

“อะไรของเธอนะ หรือว่าจะตกใจเราที่มาจู่โจมถึงบ้านขนาดนี้” เขามองตามหลังร่างบางไปจนสุดถนนแล้วยักไหล่ไหวแบบงงๆ พร้อมกับมองสำรวจเข้าไปในบ้านของฝนแก้ว ผีน่ะก็กลัวอยู่นะ แต่อยากรู้จักเจ้าของบ้านหลังนี้มากกว่า แค่ได้คุยก็ทำให้เขาตื่นตัวมากขนาดนี้กลิ่นน้ำหอมของหญิงสาวยังคงติดจมูกรัญจวนใจ จนเขาอยากจะลองสูดดมเจ้าของเนื้อหอมๆ นั่นซะแล้วสิ

คุณรามสูรคะ กรุณาอย่ารุกแรงนะคะ น้องตกใจหมดแล้ว

ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและติดตาม กดเข้าชั้น กดใจด้วยนะคะ