ตอนที่ 4 ยักษ์ไม่กินคนแก่?

 เมื่อฝนแก้วมาถึงบริษัทก็รีบโทรศัพท์หา จิน เพื่อนสนิทของเธอโดยไม่รอช้า

“ได้ๆ งั้นเดี๋ยวเราไปกินมื้อเที่ยงด้วยกัน วันนี้ฉันมีงานแต่งหน้าให้กับนักแสดงใกล้ๆ ที่ทำงานของแกด้วยเดี๋ยวเจอกันนะ” ฝนแก้วพูดจบก็วางสายและจัดการดูตารางงานที่เธอต้องออกไปข้างนอก และยกกระเป๋าอุปกรณ์แต่งหน้าไปนอกสถานที่ทันที

 งานที่ฝนแก้วมาทำวันนี้ก็คือ แต่งหน้าให้กับนักแสดงประกอบในละครเรื่องหนึ่งที่เธอต้องแต่งหน้าให้มีสามคน

“ฝนแก้วมาแล้วเหรอ พี่ฝากน้องๆ ด้วยนะ ช่วยแต่งให้สวยให้หล่อเพราะพี่จะดันน้องๆ ให้แจ้งเกิดเรื่องนี้เลย” ผู้กำกับสาวพูดพลางพาฝนแก้วไปที่ห้องแต่งตัวของทีมงาน 

เมื่อเข้าไปข้างในก็พบช่างแต่งหน้าทำผมไม่กี่คนที่นักแสดงมารอแต่งหน้าเพื่อเข้าฉาก หญิงสาวจึงไปนั่งตรงมุมหนึ่งของห้องเพื่อไม่ให้เกะกะคนอื่นมากนักเพราะมีทีมงานเดินเข้าออกตลอด ไม่นานก็มีน้องๆ ผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับผู้ชายอีกหนึ่งคน ฝนแก้วรู้งานทันทีจึงเชิญให้ทั้งสามนั่งก่อน

“สวัสดีค่ะ พี่ชื่อฝนแก้วนะคะวันนี้พี่มารับหน้าที่แต่งหน้าให้น้องๆ เห็นผู้กำกับบอกว่าจะแจ้งเกิดน้องๆ จากเรื่องนี้พี่จะแต่งให้สุดฝีมือเลยค่ะ เชื่อใจพี่ได้ ว่าแต่ใครจะเริ่มก่อนคะ” ฝนแก้วยิ้มอย่างอ่อนโยน เพราะเธอมั่นใจในฝีมือของตัวเองมากว่าไม่เป็นรองใครแน่ๆ

“หนูค่ะ พี่ฝนแก้ว” สาวน้อยวัยยี่สิบหน้าตาน่ารักรีบยกมือขึ้น

“ได้ค่ะ เรามาเริ่มกันเลยค่ะ ก่อนอื่นต้องเช็ดหน้าเพื่อความสะอาดก่อนนะคะ” ฝนแก้วเปิดกระเป๋าเครื่องสำอางแล้วหยิบโทนเนอร์มาเช็ดหน้าอย่างแผ่วเบา แล้วเริ่มทาครีมบำรุงและต่อด้วยไพรเมอร์และรองพื้นต่างๆ อย่างชำนาญจนเนรมิตให้สาวที่อยู่ตรงหน้าสวยสะพรั่งอย่างกับคนละคนกัน จนมาถึงชายหนุ่มที่ถูกแต่งหน้าเป็นคนสุดท้ายเพราะรายละเอียดไม่ต้องเพิ่มเติมมากนัก จึงง่ายต่อการแต่งและเร็วกว่าสาวๆ ก่อนหน้านี้มาก

“พี่ฝนแก้วเป็นช่างแต่งหน้ามานานหรือยังครับ” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าของหญิงสาวถามพลางแอบลอบมองริมฝีปากของหญิงสาวอย่างลืมตัว

“ก็ได้ประมาณสี่ปีแล้วมั้ง ตั้งแต่อายุยี่สิบเอ็ดตอนเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ” หญิงสาวพูดพลางค่อยๆ ตบแป้งพัฟเบาๆ ไปที่ใบหน้าหล่อใสของเขา ดูๆ แล้วเขาน่าจะอายุไม่ถึงยี่สิบสามแน่ๆ

“งั้นตอนนี้ พี่ก็อายุยี่สิบห้าสินะครับ อายุเท่าผมเลยผมก็ยี่สิบห้าเหมือนกัน” ชายหนุ่มยิ้มหวานราวกับว่าถูกใจที่เธอมีอายุใกล้เคียงกันกับเขา

“เหรอคะ แต่หน้าของคุณยังเด็กอยู่เลย อิจฉาจัง” ฝนแก้วยิ้มแบบอายๆ เมื่อรู้สึกว่าหน้าของเขาอ่อนกว่าเธอ อาจเป็นเพราะทรงผม ผิวพรรณและการแต่งตัวด้วยมั้งเลยทำให้เขาดูเด็กกว่าเธอ เพราะเธอต้องแต่งตัวรัดกุมและเรียบร้อยจะได้เป็นการให้เกียรติลูกค้าด้วย คงไม่เหมาะแน่ๆ ถ้าหากเธอจะใส่เสื้อผ้าเปิดตรงนั้นโชว์ตรงนี้มาทำงานคงจะถูกหัวหน้าต่อว่าไม่น้อย

“งั้นผมเรียกฝนแก้วเฉยๆ ได้ไหมครับ” ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ายกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม

“ได้…ค่ะ” ฝนแก้วเอียงคอตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจเพราะเธอกับเขาเพิ่งเจอกันทำไมเขาถึงคุยไม่ถือตัวแบบนี้ เมื่อชายผิวขาวตาสองชั้นได้ยินก็ยิ้มอย่างพอใจในคำตอบ จนฝนแก้วเกาท้ายทอยของตัวเองอย่างงงๆ ไม่เธอก็เขาแหละที่เข้ากับคนง่ายขนาดนี้ อัธยาศัยดีเกินเบอร์อะไรขนาดนั้น

“ผมชื่อ ซัน นะครับ” ชายหนุ่มส่งสายตาทอประกายไปให้ฝนแก้ว จนหญิงสาวเองต้องรีบหลบตา คนอะไรจะดูอัธยาศัยดีขนาดนั้น 

“ค่ะ คุณซัน” หญิงสาวเอ่ยชื่อของเขา

“เรียกผมว่าซันเฉยๆ ก็ได้ครับ” ชายหนุ่มยิ้มจนตาหยี

จนฝนแก้วยิ้มตาม แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะอาจจะไม่ค่อยได้เจอกันแล้วหลังจากนี้ แล้วอีกอย่างใครจะกล้าเรียกเขาว่าซันเฉยๆ โดยไม่มีคำว่าคุณนำหน้า เพราะไม่ได้สนิทกันเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มที่ลุกเดินออกไปหลังจากที่เธอแต่งหน้าให้เขาเสร็จเพราะมีพี่ๆ มาเรียกเขาออกไปเข้าฉากนั่นเอง

เมื่อจบการทำงานฝนแก้วจึงขอกลับก่อนและออกไปทานข้าวกับจินเพื่อนสนิทที่นัดกันไว้

ณ ร้านอาหารตามสั่งแถวๆ ออฟฟิศที่จินทำงานอยู่

“เป็นยังไงยัยฝนแก้ว แกมีอะไรจะเล่าให้ฉันฟังเหรอ” 

“แกจำ หมอดูที่บอกว่าให้ฉันอยู่ให้ห่างจากยักษ์ได้ไหม” 

“ได้สิ ทำไม”

“ฉันเจอยักษ์แล้ว”

“แกเจอยักษ์ ตัวเป็นๆ เลยเหรอ แกเจอที่ไหนบอกฉันหน่อยสิ”

“ใจเย็นๆ ค่อยๆ ถามสิ ฉันน่ะไม่ได้เจอยักษ์ตัวเป็นๆ หรอก แต่ฉันเจอคนที่ชื่อรามสูรอยู่ข้างบ้านของฉันเอง เขาเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่”

“รามสูรเหรอ รามสูรที่แปลว่ายักษ์น่ะเหรอ”

“ใช่ แบบนี้ฉันจะต้องหลีกเลี่ยงยังไงล่ะ อยู่บ้านใกล้กันขนาดนี้”

“แกต้องปลอมตัวเป็นคนแก่เลย ไม่ว่าจะออกมาทำงานหรือว่าจะกลับเข้าบ้านไป” จินพูดขึ้นเพราะว่านี่มันเป็นทางป้องกันภัยร้าย ที่ได้ผลที่สุดตามที่แม่หมอดูดวงเอาไว้

และเหมือนว่าฝนแก้วจะเห็นด้วย เพราะขนาดเมื่อเช้า เขายังเดินมากดกริ่งเรียกเธอ ทั้งที่เธอยังไม่ทันตั้งตัวเลย ทำแบบที่จินเพื่อนสาวของเธอแนะนำน่ะก็ดีเหมือนกัน

หญิงสาวพยักหน้าถอนหายใจ เพราะเธอจะต้องแต่งหน้าเป็นคนสูงวัย และยังต้องใส่เสื้อผ้าที่ดูเป็นผู้หญิงอายุเยอะอีก 

“เอาอย่างนั้นก็ได้ ฉันจะเอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนตอนทำงานแล้วกัน ขืนให้ฉันทำงานด้วยสภาพคนแก่แบบนั้นลูกค้าหายหมดพอดี”

ยัยน้องเตรียมใจแล้วนะ แต่จะแก่ขนาดไหนถึงจะไม่ถูกยักษ์รามสูรขวางขวานใส่ เอาแบบหนังเหนียวเลยไหม ดึงเนื้อทีเป็นยางยืดหนังสติ๊กก็สงสารพ่อยักษ์รามสูรอยู่เหมือนกันนะ