ตอนที่ 11 ลองกระซิบรัก

คนอายุมากกว่าทำเหมือนว่าหากปล่อยมือแล้วอีกคนจะพลัดหลงหายไปอย่างไรอย่างนั้น เพราะตั้งแต่บริษัท ในรถ จนถึงห้างสรรพสินค้าคินทร์ไม่คิดที่จะปล่อยมืออีกคนสักนาที

“เฮียครับ” น่านน้ำเอ่ยเรียกอีกคนเสียงเบา ทว่าดังพอที่จะทำให้คินทร์ก้มลงมามอง

“ครับ”

“ปล่อยมือน่านก่อนได้ไหมครับ”

“น่านไม่อยากให้เฮียจับเหรอ..” ดวงตาคมมองสบเข้าไปในตากลมใส รอฟังคำตอบ เขาไม่ใช่คนที่จะเอาแต่ใจเพียงแค่อยากลองทำตามใจตัวเองบ้าง หากน่านน้ำไม่ชอบเขาก็คงไม่ทำ

“ไม่ใช่ครับ แต่มือน่านมัน.. เหงื่อออก”

ดวงหน้าหวานเอ่ยพูดเสียงอ้อมแอ้มพร้อมแก้มนวลที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ความรู้สึกมากมายที่เกิดขึ้นทำให้หัวใจต้นโครมครามจนทำตัวไม่ถูก ใช่ว่าจะไม่เคยจับมือกัน เพียงแต่ครั้งนี้มันนานกว่าครั้งไหน ๆ ความตื่นเต้นทำให้เหงื่อผุดขึ้นจนฝ่ามือเปียกชื้น น่าอายจะตายไป...

ทว่านอกจากคินทร์ไม่ปล่อยแล้วยังแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู น่านน้ำคิดว่าเขาจะรู้สึกรังเกียจกับแค่เหงื่อที่มือหรือยังไงกัน

“งั้นถึงร้านอาหารแล้วเดี๋ยวเฮียค่อยปล่อย”

เอ่ยพูดก่อนดึงมือคนน้องเดินไปร้านอาหารที่เจ้าตัวเป็นคนเลือกเอง ครั้นเดินมาถึงโต๊ะมือทั้งสองก็ปล่อยออกจากกันตามที