ตอนที่ 10 ทำอะไรให้ชัดเจน

น่านน้ำตื่นตั้งแต่เช้ามาทำอาหารใส่กล่องให้คินทร์ไปทานตอนเที่ยงที่บริษัท ช่วงนี้น่านน้ำว่างเพราะไม่มีงานอะไรต้องทำ เพียงแค่รอสอบสัมภาษณ์

“วันนี้ไปบริษัทกับเฮียไหม” คินทร์เอ่ยถามพร้อมรับถุงผ้าใส่กล่องอาหารจากมือน่านน้ำ

“น่านไปมีแต่จะกวนเวลาทำงานเฮียเปล่า ๆ”

“วันนี้เฮียมีเดินตรวจแผนก ไม่อยากไปจริง ๆ เหรอ”

เจ้าของร่างสูงเอ่ยถามเพราะเห็นว่านานน้ำสนใจเรื่องการวาดรูป ออกแบบถ้าได้ไปเดินดูการทำงานอาจจะชอบ ถือเป็นการเรียนรู้ศึกษาไปในตัว

“แต่...”

“ไม่กวนหรอก ไปเถอะ” คินทร์เอ่ยอีกครั้งคล้ายคะยั้นคะยอเสียด้วยซ้ำ

“ก็ได้ครับ”

“ยืนคุยอะไรกันอยู่สองคน”

เด็กหนุ่มวัยสิบหกปีวิ่งเข้ามากอดคอพี่ชายตัวเล็กด้วยความเคยชิน แม้คีนจะโตขึ้นแล้วแต่พฤติกรรมเด็กน้อยที่มีก็ยังหลงเหลืออยู่มาก ยังเป็นเด็กที่น่ารักของน่านน้ำเสมอ

“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” คนอายุมากเอ่ยทีเล่นทีจริง

“คีนไม่เด็กแล้วนะเฮีย”

“เหรอ หืม”

จมูกโด่งถูกบีบเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว เด็กหนุ่มมุ่ยหน้าลงเล็กน้อยที่โดนพี่ชายแกล้ง หันไปกอดออเซาะน่านน้ำ เสียงเจื้อยแจ้วพูดฟ้อง

“พี่น่านดูเฮียสิแกล้งคีน คีนไม่เด็กแล้วนะ ใช่ไหมครับ”

“อือ คีนโตแล้ว”

“พี่น่านน่ารักที่สุด เหมาะสมแล้วกับตำแหน่งพี่ชายดีเด่นอันดับหนึ่งของคีน”

เด็กตัวโตยิ้มกว้างเมื่อน่านน้ำเข้าข้างตน ทั้งยังก้มลงหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่ พลางหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่พี่ชายที่ยืนขมวดคิ้วมุ่น

เขาน่ะไม่เด็กแล้ว โตจนดูออกแล้วว่าเฮียคินทร์คิดอย่างไรกับน่านน้ำ

“พอแล้วคีน รีบไปกินข้าวเฮียจะไปส่งที่โรงเรียน มีสอบแก้ไม่ใช่หรือไง” น้ำเสียงทุ้มเข้มขึ้นต่างจากก่อนหน้านี้ แกะแขนน้องชายออกจากน่านน้ำ ก่อนจะดันหลังให้มานั่งที่โต๊ะ

หลังจากแวะส่งคีนที่โรงเรียนเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองคนก็แวะเข้าบริษัททันที ร่างบางเดินตามหลังคนพี่ไม่ห่างราวกับกลัวว่าจะหลง

น่านน้ำไม่เคยเข้ามาภายในบริษัทเลยสักครั้งตลอดสามปี ที่ผ่านมาก็มากสุดก็นั่งรอคินทร์อยู่หน้าล็อบบี้

บรรยากาศภายในเป็นเรื่องน่าตื่นตาตื่นใจสำหรับเด็กที่ไม่เคยเห็นมาก่อน พนักงานมากหน้าหลายตาทั้งชายหญิงเอ่ยสวัสดีเมื่อเจ้านายเดินผ่าน

กระนั้นยังมีสายตาหลายคู่ที่ลอบมองเขาด้วยความสงสัย เพราะไม่มีใครเคยเห็นเขามาก่อน อย่างนั้นก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก เพียงแต่น่านน้ำรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับการถูกมอง

ห้องทำงานของคินทร์อยู่ชั้นบนสุดก่อนถึงเพนต์เฮาส์ ซึ่งเป็นชั้นเดียวกับห้องประธาน ต่างกันแค่ความกว้างของห้องเล็กกว่าเล็กน้อย

“เดี๋ยวน่านนั่งเล่นรอไปก่อนนะ ประมาณสิบโมงถึงจะเริ่มเดินตรวจ”

“ครับ”

“เฮียให้เลขาไปหาหนังสือแนวที่น่านชอบอ่านมาให้ เผื่อว่านั่งรอเฉย ๆ แล้วจะเบื่อ”

ตรงโซนนั่งเล่นมุมห้อง มีหนังสือกองใหญ่วางอยู่บนโต๊ะกระจก คินทร์โทรบอกให้เลขาเตรียมไว้ให้ตั้งแต่ก่อนเขาออกจากบ้าน เพราะคิดไว้แล้วว่าน่านน้ำอาจจะเบื่อหากต้องนั่งรออยู่เฉย ๆ

ร่างเล็กเดินไปนั่งบนโซฟานุ่ม หยิบหนังสือแต่ละเล่มมาอ่านหน้าปก เพื่อเลือกเล่มที่ตนเองสนใจ

คินทร์นั่งประจำที่ตัวเอง หยิบเอกสารที่รอให้เขาตรวจสอบขึ้นมาอ่าน พลางลอบมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่โซนมุมห้องด้านหน้าเป็นระยะ ทั้งยังแอบยิ้มคนเดียวราวกับเด็กวัยแรกรุ่นทีแอบชอบใครสักคน

น่านน้ำนั่งอ่านนอนอ่านด้วยความตั้งใจ ทว่าไม่นานก็ผล็อยหลับไปเสียดื้อ ๆ

ร่างสูงลุกขึ้นมาย่อตัวลงข้าง ๆ หยิบหนังสือที่วางกางอยู่บนหน้าอกมาปิดตั้งไว้มที่โต๊ะ เอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าหวานทัดหูอย่างเบามือ

ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้เขาจะหลงรักใครได้มากขนาดนี้ เด็กอายุยี่สิบปี กับเขาที่อายุยี่สิบเจ็ด จะสามารถเข้ากันได้หรือเปล่า ถ้าเขาอยากลองเดินหน้าแสดงความรู้สึกที่มีออกไปให้ชัดเจนมากกว่านี้ น่านน้ำจะยินดีหรือยินร้ายเขาก็ไม่สามารถเดาได้ แต่ถ้าหากให้เข้าข้างตัวเอง เด็กคนนี้ก็คงมีใจให้เขาไม่น้อยเหมือนกัน

...

หลายวันที่ผ่านมาน่านน้ำถูกคินทร์หว่านล้อมให้มาบริษัทด้วยกัน โดยมีข้ออ้างที่ว่าอยู่บ้านบ่อย ๆ มันน่าเบื่อ ออกมาเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้างดีกว่า ทว่าสิ่งได้ทำมากสุดก็คือเดินเล่นตามแผนกต่าง ๆ จะออกไปไหนมาไหนคนเดียวก็ไม่กล้า กลัวว่าจะไปสร้างความวุ่นวาย

คินทร์มอบหน้าที่ให้ปาริตาเลขาสาวช่วยดูแลน่านน้ำ คอยอธิบายการทำงานของแต่ละแผนก ซึ่งเธอค่อนข้างชอบเด็กอย่างน่านน้ำจึงไม่ปฏิเสธ เด็กหนุ่มตั้งใจฟังทุกคำอย่างสนใจ พนักงานในบริษัทก็เอ็นดูน่านน้ำอยู่หลายคน ทำให้รู้สึกหายเกร็งลงไปได้บ้าง

“น้องน่านอยากลองทำดูไหม”

หัวหน้าแผนกออกแบบเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าอีกคนให้ความสนใจกับภาพวาดในกระดาษ เป็นการออกแบบเครื่องประดับชุดใหม่ที่กำลังจะนำเสนอในที่ประชุมอาทิตย์หน้า

“น่านทำได้เหรอครับ” ดวงตากลมใสเป็นประกายวับขึ้นทันตาเห็น

“ได้สิ คุณคินทร์ไม่ว่าหรอก”

เป็นอย่างที่เธอพูด คุณคินทร์จะว่าได้อย่างไรในเมื่อเป็นคนฝากฝังไว้ด้วยตัวเอง

“น่านอยากทำครับ”

“งั้นนั่งสิจ๊ะ” นับพรขยับไปนั่งเก้าอี้อีกตัว เพื่อให้เด็กหนุ่มได้นั่งแทนที่เธอ

“ตาฝากน้องด้วยนะคะพี่นับ เดี๋ยวตาต้องขอตัวกลับไปทำงานก่อน เผื่อคุณคินทร์เรียก”

“ได้จ้ะ เดี๋ยวพี่ดูแลเอง”

น่านน้ำนั่งมองปาริตาเดินกลับไปทางเดิม ก่อนจะหันมองหญิงสาวข้างกายที่ส่งยิ้มอ่อนให้ เธอเริ่มอธิบายถึงคอนเซ็ปต์ของงานชิ้นนี้ เพื่อง่ายต่อการออกแบบให้ตรงตามความต้องการมากที่สุด

มีตัวอย่างอยู่ให้น่านน้ำได้ดูเป็นแนวทาง ก่อนที่นับพรจะปล่อยให้น่านน้ำลองจินตนาการและออกแบบเครื่องเพชรชุดนี้ด้วยตัวเอง

พนักงานในแผนกหลายคนให้ความสนใจกับเด็กคนนี้ นึกแปลกใจที่น่านน้ำได้เข้ามายุ่งเกี่ยวทั้งที่ไม่ใช่คนของบริษัท ไม่ใช่ลูกหลานของวิรุฬห์โยธินด้วยซ้ำ อีกทั้งไม่ใช่นักศึกษาฝึกงาน และแน่นอนว่าหากมีอะไรแปลกตาเกิดขึ้น จะมีคนกลุ่มหนึ่งที่ชอบซุบซิบนินทานำไปพูดคุยกันราวกับเป็นปัญหาชีวิตตัวเอง

แม้จะมีคนที่เอ็นดูน่านน้ำอยู่หลายคน แต่ก็มีคนที่ไม่ชอบเหมือนกัน เป็นเรื่องปกติของมนุษย์โลกจริง ๆ ทั้งที่ไม่รู้จักกัน แต่กลับไม่ชอบกันเพียงแค่ไม่ถูกชะตาหรือทำอะไรไม่เข้าตา

น่านน้ำสังเกตเห็นสีหน้าของคนพวกนั้นจึงรับรู้ได้ว่าใครรู้สึกอย่างไรตอนมองมาที่เขา ทว่าเขาเลือกที่จะปล่อยผ่านไม่สนใจ

หลายชั่วโมงที่น่านน้ำอยู่กับนับพรที่แผนกออกแบบ จนรองประธานอย่างคินทร์ต้องเดินมาตาม ก่อนจะหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าห้องมองเด็กที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรสักอย่าง หลายนาทีที่คินทร์ไม่ขยับตัวไปไหน จนคนในห้องเงยหน้าขึ้นมาเห็น

“เฮีย..” น่านน้ำดูตกใจเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มหวานให้เขา พร้อมกับลุกขึ้นเดินมาหา “มานานยังครับ”

“ไม่นานครับ”

“มาตามน่านเหรอ”

“ครับ ถึงเวลาเลิกงานแล้ว แต่เฮียไม่เห็นน่านขึ้นไปที่ห้อง เลยลงมาดู”

“พี่นับให้น่านลองออกแบบเครื่องเพชรคงจะเพลินไปหน่อย ขอโทษนะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่หิวหรือยัง?”

เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก ตอนแรกก็ไม่ค่อยหิวแต่พอถูกถามท้องก็ร้องขึ้นมาทันที

“งั้นไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านดีไหม”

“ครับ”

ไม่ว่าคินทร์จะเสนออะไรน่านน้ำไม่คิดที่จะปฏิเสธ มือเล็กถูกกอบกุมพาเดินออกไปพร้อมกัน โดยไม่สนสายตาของพนักงานคนอื่น ๆ ที่ยังไม่กลับบ้าน

นั้นเพราะคินทร์คิดไว้อยู่แล้วว่าอยากทำอะไรให้ชัดเจน ไม่คิดที่จะปิดบังอะไรใครทั้งนั้น ไม่สนว่าคนอื่นจะมองยังไง ต่างจากน่านน้ำที่ก้มหน้าเดินพลางลอบยิ้มอยู่คนเดียวจนถึงรถ