ตอนที่ 12 คิดว่าเป็นพนักงานบริษัท

6 โมงเช้าร้านสักแถวนั้น เปิดให้บริการแล้ว ทั้งๆที่ธุรกิจแบบนี้มันไม่จำเป็นต้องเปิดเช้าก็ได้แต่ฟาร์ก็ยังเปิดเวลานี้ตลอด..

เขาไขประตูบานพับดันขึ้นข้างบนจนเสียงดังครืดคราด วันนี้ช่วงเช้าจนถึงเที่ยงนั้นเด็กที่ประจำร้านเขาไม่อยู่เพราะมีธุระที่ต้องสะสางเขารับรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อหัวค่ำ

ความกระชั้นชิดที่ดันมาบอกเวลานั้น ทำให้เขาอดติเตียนอีกฝ่ายเสียไม่ได้ แต่เอาเถอะเอาเป็นว่าวันนี้มีแค่ไอ้โซนกับผม อีกอย่างงานเองก็ลดปริมาณลงเนื่องจากสภาพของผมไม่สามารถรับงานสักได้ในตอนนี้ หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลเขาก็นึกขึ้นได้และวุ่นวายอยู่กับการติดต่อบอกลูกค้าที่นัดสักเอาไว้ ดีที่คิวใกล้ๆถึงนั้นเข้าใจและยอมเลื่อนวันออกไปอีกนิด

"สวัสดีครับตาสวย" 

"เฮ้ย!!??" เสียงทักทายทำให้เขาหันไปมองก่อนจะตกใจเมื่อเห็นคิงในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม (แต่งตัวดูดีเห๊ะ ว่าแต่มาไงว่ะเนี่ย??)ดวงตาข้างซ้ายนั้นฉายความประหลาดใจก่อนจะหันไปมองรอบบริเวณ และกลับมาสำรวจชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นลง

คิงเผยรอยยิ้มเมื่อเห็นท่าทางดูตลกขบขันคิดไม่ผิดที่ตัวเองอุตส่าห์ลงทุนตื่นเช้าออกจากคอนโด ก่อนชูถุงใส่น้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ให้อีกคน

"กินไหมครับ?" 

"ห๊ะ?"คนตาสวยตอบคำถามด้วยความงงงวยมองถุงน้ำเต้าหู้สลับกับใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสของคิง

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า น้ำเต้าหู้ไงครับผมซื้อมาฝากนี้ยังเช้าอยู่--คุณคงยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม?"เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงขบขัน

"มะ ไม่ ดะ เดี๋ยวสิ คุณมาได้ไง?"ฟาร์เสียงตะกุกตะกักแต่ก็รับถุงจากมือคิงมาถือไว้

"ขับรถมา"

"กวน? มาทำไมแต่เช้า"

"มาดูว่าคุณเป็นยังไงบ้าง"

"ผมดีขึ้นแล้ว กลับไปได้แล้ว"

"คนอุตส่าห์เป็นห่วง ตื่นแต่เช้าไปต่อแถวซื้อปาท่องโก๋เจ้าดังมาให้"น้ำเสียงอ่อนลงกว่าปกติหน้าหงอยๆหางตาตก

"อ๊ะๆขอบคุณครับที่ซื้อมาให้"ฟาร์เห็นอีกฝ่ายทำงานเศร้าเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ

"😔"

"คุณกินอะไรมาหรือยัง"

"ยังเลยครับ"คิงตอบด้วยความซื่อ

"ถ้าอย่างงั้นก็กินด้วยกันนี่แหละ เยอะขนาดนี้ผมกินไม่หมดหรอก"

"😁"คิงฉีกยิ้มกว้างออกมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคที่อีกฝ่ายชักชวน

ทั้งสองนั่งกินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋อยู่หน้าร้านพูดคุยกวนกันไปมา

"ตาสวย?"คิงมองคนที่อยู่ตรงหน้าที่ตั้งหน้าตั้งตากินไม่สนใจเขาเลย

"อื่อ"ฟาร์ตอบเพียงสั่นๆเพราะปากยังเคี้ยวปาท่องโก๋จนแก้มตุ่ย

"อร่อยไหม?"

"อืม"

"พรุ่งนี้ผมซื้อมาให้อีก"

"แค่กๆๆ~ไม่ต้องแล้ว จะตื่นมาทำไมแต่เช้า"ฟาร์ถึงกลับสำลัก เขาจะมาทำไมทุกวัน

"อยากมาหา"คำตอบเพียงสั่นๆแต่ทำให้คนที่ฟังถึงกับอึ้งไปเลย

"อื่อ..มาหาเวลาปกติก็ได้"

"ผมทำงาน"

"คุณมีการงานทำกับเขาด้วยเหรอ"ฟาร์เห็นอีกฝ่ายเหมือนทำตัวว่างตลอด ไปที่ไหนก็เจอเจ้าตัวที่นั่น

"ผมเหมือนคนไม่เอาการเอางานขนาดนั้น"

"ใช่ ถ้าผมเป็นเจ้านายคุณนี้ไล่ออกแล้ว"

"ไล่ออก?"

"คุณทำงานบริษัทไม่ใช่หรือไง"ฟาร์เดาจากการแต่งตัวที่คนตรงหน้าใส่ น่าจะทำงานบริษัท

"ครับ ผมทำงานบริษัท"คิงไม่ทันได้อธิบายฟาร์ก็พูดแทรกเข้ามาซะก่อน

"เข้างานกี่โมง"

"เอ่อ.."

"จะแปดโมงแล้ว รีบไปได้แล้ว"ฟาร์เอี่ยวตัวมองดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังในร้านมองดูเวลาแล้วถึงกับรีบไล่คนตรงหน้าไปทำงานทั้งดึงทั้งดันทั้งผลักให้เดินไปขึ้นรถ

"ห๊ะๆๆ คะครับ..ร.รีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ"คิงเดินตามแรงที่ฟาร์เอามือดันตรงแผ่นหลังของเขาเดินออกมาจากหน้าร้านอย่างงงๆ 

หลังจากที่คิงขับรถออกไปจากฟาร์ครุ่นคิดขึ้นมา(ทำงานบริษัทอะไรวะเงินเดือนน่าจะเยอะพอตัวดูจากสูทที่ใส่รถคันหรูที่ขับมา แต่ดูเหมือนไม่ใช่คันที่เขานั่งมากับเจ้าตัวเมื่อวาน น่าจะมีหลายคัน) แต่ก็ช่างมันเถอะ..ฟาร์สลัดความคิดนั้นออกจากหัว จัดร้านต่อ

พอคิงเข้ามานั่งภายในรถ นึกถึงคำพูดของฟาร์ถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตาสวยเล่นกูอีกแล้ว อยู่ๆจากประธานบริษัทได้เป็นพนักงานบริษัทแทน ตาสวยไม่ดูชุดสูทที่ใส่บางเหรอว่ะตัดมาราคาเหยียบแสน หรือกูใส่แล้วไม่มีสง่าราศีประธานบริษัทเลยเหรอ ฮ่า ฮ่า กูควรพิจารณาตัวเองได้แล้วสินะ "

โซนที่พึ่งตื่นเดินลงมาจากชั้นสองของร้าน มองเห็นแผ่นหลังกว้างของใครไม่รู้คุ้นๆเดินออกไปจากหน้าร้าน 

"ใคร?"โซนถามฟาร์ที่เดินเข้ามาในร้านพอดี

"เฮียคิง"

"เฮียคิงมาทำอะไรแต่เช้า"เมื่อวานเรื่องของสองคนนี้ยังค้างคาในหัวเขาอยู่เลย วันนี้ยังมาทำให้สงสัยหนักเข้าไปอีก

"เอ่อ…"

"🤨"

"เขาแค่แวะมาดูว่ากูเป็นยังไงบ้าง"

"เช้าขนาดนี้นะ"

"คงยังรู้สึกผิดอยู่ละมั้ง"

"เหรอ"

"เขารีบไปทำงานด้วย เลยแวะมาดูก่อน เดี๋ยวเข้างานไม่ทัน"

"เฮียคิงนี่นะกลัวจะเข้างานไม่ทัน"

"ใช่มึงสงสัยอะไรนักหนา"

"ไม่สงสัยได้ไงเฮียคิงเป็นเจ้าของบริษัทอสังหาฯที่ใหญ่อันดับต้นๆของประเทศเลยก็ว่าได้"

"ห๊ะ!!มึงอย่ามาหลอกกู"

"กูจะหลอกมึงทำไม นี่มึงไม่รู้"

"-"//ฟาร์ส่ายหน้า

"เห็นเหมือนจะรู้จักกันแล้วก็นึกว่ารู้"

"เขาไม่เคยเล่า อีกอย่างกูก็ไม่ได้สนใจเรื่องของเขาขนาดนั้น"

"เหรอ😏 เฮียคิงเป็นเจ้าของคอนโดอีกหลายที่"

"คอนโด?"

"อื่อ คอนโด"

"ไม่น่าล่ะ…"วันนั้นเขาคิดแค่ว่าอีกคนพักที่คอนโดนั้น แต่ไม่คิดว่าจะเป็นถึงเจ้าของคอนโด (อ๊ะ..กูทิ้งเงิน2,000ให้เจ้าของคอนโดเหรอเนี่ย ดูท่าจะรวยกว่าที่คิด น่าอายฉิบหายจะเอาหน้าที่ไหนไปสู้หน้าเขาละทีนี้)

"ไม่น่าอะไร มึงเคยไปคอนโดเฮียคิงเหรอ"โซนทำหน้าสงสัย

"เปล่า!!.กูจะเคยไปได้ยังไง"ฟาร์รีบปฏิเสธทันทีกลัวโซนจับพิรุธได้

"ถึงว่ามีเงินเลี้ยงเด็กเป็นว่าเล่น"ฟาร์นึกขึ้นมาได้เผลอพูดออกมา

"รวยขนาดนั้นใช้ชาตินี้ไม่รู้จะหมดหรือเปล่า เลยหาคนใช้ช่วยละมั้ง"

"คงอย่างนั้นแหละ"

"อืม แล้วตามึงเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหม"

"ยังเหมือนแสบๆอยู่นิดหน่อย"

"มึงไปพักเถอะ กูดูร้านเอง"

"อื่อ ขอบใจมึงมาก มีอะไรก็เรียกกูก็แล้วกัน" ฟาร์เดินขึ้นไปบนชั้นสองของร้านด้วยสีหน้าครุ่นคิดเรื่องของคนที่พูดถึง