10.1 อย่าสงสัยในความเป็นเพื่อน

“เราจะทำยังไงกับมันต่อดีคะ”

“ปล่อยมันไปก่อน ขอเวลาฉันคิดแผนให้รอบคอบกว่านี้แล้วเราค่อยลงมือ”

หญิงวัยกลางคนยกยิ้มร้ายมุมปาก เธอจะไม่ปล่อยให้มันหลุดมือไปเป็นครั้งที่สอง เมื่อสิบปีที่แล้วมันทำกับเธอและลูกเอาไว้อย่างเจ็บแสบ ถึงเวลาเธอจะเอาคืนให้สาสม

คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่ย้ายมาอยู่กรุงเทพฯ ไม่อย่างนั้นเฟญ่าคงไม่ไปเจอกับพลับจีนโดยบังเอิญแบบนั้น ถือว่าครั้งนี้โชคเข้าข้างเธอจริง ๆ

“ติดต่อไปหาไอ้เข้ม บอกมันว่าเจอตัวแล้ว ให้มันเตรียมตัวเอาไว้ ถึงเวลาเมื่อไรฉันจะให้ลงมือทันที”

“นานแค่ไหนคะ ญ่าไม่อยากรอแล้ว เราลงมือเลยไม่ได้เหรอคะแม่ ญ่าเกลียดมัน มันทำให้ญ่าต้องเจ็บ”

หญิงสาวกัดฟันกรอดด้วยความเคียดแค้น เธอรอเวลานี้มานาน ในเมื่อศัตรูอยู่ตรงหน้าแล้วทำไมยังต้องรออีก สิบปีที่ผ่านมามันก็มากพอแล้วไม่ใช่หรือ

“ไอ้เด็กนั่นมันแสบ มันฉลาดกว่าที่แกคิด ไม่อย่างนั้นมันจะหนีพวกเรามาได้จนถึงสิบปีหรือไง”

“แต่ญ่า.. ก็ได้ค่ะ เอาตามที่แม่ว่าก็ได้”

ครั้นจะเถียงกลับก็ต้องหยุดชะงักไป จริงอย่างที่แม่เธอพูด พลับจีนมันฉลาดเอาตัวรอดเก่งหากบุ่มบ่ามมีแต่จะเสียเปรียบ อดทนรอตามที่แม่บอกไว้ก็พอ ถึงเวลาเมื่อไรแม่คงจัดการทุกอย่างให้เหมือนทุกเรื่องที่ผ่านมา

.

.

ลมเย็น ๆ กับแสงแดดอ่อน ๆ ยามเย็น พลับจีนเดินมานั่งคิดทบทวนอะไรมากมาย หลุดอยู่ในภวังค์นานหลายนาที น่านน้ำเฝ้ามองเพื่อนเงียบ ๆ ไม่พูดไม่ถาม เพราะคิดว่าตอนนี้พลับจีนคงยังไม่พร้อมที่จะเล่า เขาแค่อยู่ข้าง ๆ ให้พลับจีนรับรู้ว่าเขายังอยู่ตรงนี้ก็พอ

หลังจากขับรถมาสักพัก น่านน้ำก็หาที่จอดรถพาพลับจีนมาเดินเล่นที่สวนหลวง แม้ว่าช่วงเย็นแบบนี้คนจะเยอะไปเสียหน่อยแต่ก็ไม่ได้ทำให้เสียบรรยากาศ ทั้งสองคนพากันเดินมาเรื่อย ๆ จนมาหยุดนั่งอยู่ที่ศาลารับลมริมแม่น้ำเจ้าพระยา

“น่านโกรธเราไหม”

“หือ? เรื่องอะไร”

จู่ ๆ พลับจีนก็พูดขึ้นหลังจากเงียบมานาน

“เรื่องที่เราไม่ได้บอกว่ามีน้อง”

“เราจะโกรธพลับทำไม มันเป็นสิทธิ์ของพลับที่จะบอกหรือไม่บอก เรื่องแค่นี้เราไม่โกรธหรอก”

“มีอีกหลายอย่างที่เราไม่เคยบอกน่าน”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย เราเองก็มีหลายเรื่องที่ไม่เคยบอกพลับเหมือนกัน เราทุกคนมีเรื่องที่ไม่อยากจะพูดถึงหรือเล่าให้ใครฟังกันทั้งนั้น ต่อให้สนิทกันมากแค่ไหนก็ไม่จำเป็นต้องเล่าทุกอย่างสักหน่อย พลับเองก็อาจจะมีความจำเป็นบางอย่างที่ไม่พูดออกมา เราเข้าใจดี” เขาเองก็มีเรื่องที่ไม่อยากเล่าให้ใครฟังเหมือนกัน ไม่เรื่องแปลกสักหน่อยที่ไม่พูดเรื่องของตัวเองออกมา

“เรากลัวน่านผิดหวังที่มาเป็นเพื่อนกับเรา เพราะเราไม่ใช่คนดีอะไรเลย เราไม่เคยมีเพื่อนมาก่อน เราเลยกลัวว่าถ้าน่านรู้เรื่องทั้งหมดของเราแล้วน่านจะไม่อยากเป็นเพื่อนกับคนแบบเราอีก”

“ไม่จริงหรอก ต่อให้เราไม่รู้อะไรเลย หรือรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับพลับ เราก็ไม่เคยผิดหวังที่ได้เป็นเพื่อนกับพลับ เราดีใจมากเลยนะที่มีพลับเป็นเพื่อน และเราก็เชื่อว่าเรามองคนไม่ผิด เพราะพลับที่เรารู้จักคือคนที่ดีคนหนึ่ง ไม่ว่าจะทำอะไรเราเชื่อว่าพลับต้องมีเหตุผล”

“...”

“อย่านึกสงสัยในความเป็นเพื่อนของเราเลย พลับน่ะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเราแล้ว”

“ขอบคุณนะน่าน”

น่านน้ำขยับเข้าไปกอดพลับจีนเอาไว้ ค่อยลูบหลังปลอบคนคิดมาก นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นพลับจีนร้องไห้ น่านน้ำไม่รู้หรอกว่าพลับจีนเจออะไรมา ผ่านเรื่องราวมามากน้อยแค่ไหน แต่เขาไม่เคยผิดหวังในตัวพลับจีนเลยอย่างที่อีกคนคิด เพราะตั้งแต่ที่มีพลับจีนเข้ามาในชีวิต การที่ได้มาเป็นเพื่อนกันชีวิตเขาก็ไม่เหงาอีกเลย

น่านน้ำมาแวะมาส่งพลับจีนที่ป้ายรถเมล์ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไปส่งให้ถึงที่พักแต่พลับจีนก็ปฏิเสธ นี่คงเป็นอีกอย่างที่พลับจีนไม่อยากให้เขารู้ เพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาน่านน้ำไม่เคยรู้เลยว่าพลับจีนพักอยู่ที่ไหน สภาพแวดล้อมเป็นยังไง

“ขอบคุณมากนะน่านสำหรับวันนี้”

“อือ พลับก็กลับดี ๆ ถึงห้องแล้วโทรมาบอกเราด้วยนะ เข้าใจเปล่า”

“เข้าใจแล้ว น่านก็ขับรถดี ๆ ไม่ต้องรีบ ถึงห้องแล้วเราจะโทรบอก”

“งั้นเราไปนะ”

“อือ”

พลับจีนยกมือขึ้นโบกลาเพื่อนสนิท มองอีกฝ่ายขับรถออกไปจนลับตา ก่อนจะเดินไปหาวินมอเตอร์ไซค์แถวนี้เพื่อกลับห้องพัก อาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวไปทำงานต่อคืนนี้

แม้ว่าจะมีเรื่องมากมายให้ต้องคิดพลับจีนก็ไม่สามารถหยุดงานได้ ถึงใจไม่ไหวแต่ร่างกายยังต้องสู้

ระหว่างที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองก็เจอกับเคนที่กำลังเดินลงมาพอดี เมื่อเช้าตอนออกมาทำงานเคนยังอยู่ที่ห้อง เพราะต้องรอเสื้อผ้าให้แห้ง อีกทั้งยังต้องรอรถลากมาเอารถไปร้านซ่อม พลับจีนมีงานต้องทำเลยอยู่รอด้วยไม่ได้ ทิ้งกุญแจห้องไว้ให้อีกฝ่าย ช่วงบ่ายเคนก็เอามาให้ที่ทำงานแล้วก็ออกไปไม่ได้พูดคุยอะไรกัน

ตอนนี้ก็เหมือนกัน ยืนจ้องตากันอยู่เกือบนาทีแต่กลับไม่คิดจะทักทายหรือพูดอะไรออกมาสักคำ จนพลับจีนเป็นฝ่ายเลี่ยงเดินหนีขึ้นไปแทน ทว่าข้อมือกลับถูกกระชากให้เดินตามไปอีกฝั่งไม่ใช่ห้องวีไอพีที่เขาต้องไปดูแลลูกค้า เป็นประตูลับตรงมุมอับที่เขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน และดูเหมือนจะไม่ได้ใช้กุญแจแต่เป็นคีย์การ์ดที่ต้องสแกนประตูถึงจะเปิด หลังประตูจะเป็นบันไดขึ้นไปอีกหนึ่งชั้น เป็นชั้นบนสุดของร้าน เคยได้ยินพนักงานในร้านคุยกันว่าชั้นนี้เป็นที่พักของคุณเคน ซึ่งไม่มีใครสามารถขึ้นไปได้

แล้วเขาโดนลากขึ้นมาทำอะไรบนนี้?

“คุณพาพลับมาที่นี่ทำไม พลับต้องไปทำงาน”

“งาน? ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอกลับไปรับแขกวีไอพี”

“แต่มันเป็นงานของพลับ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว เรื่องนั้นผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้วด้วย”

“แต่ฉันเป็นเจ้าของร้าน สิทธิ์ขาดอยู่ที่ฉัน”

“ชิ เอาแต่ใจ!”

พลับจีนถอนหายใจใส่อย่างเอือม ๆ เบือนหน้าหนีไปทางอื่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ใช่สิเป็นเจ้าของร้านจะทำอะไรก็ได้ สั่งอะไรก็ต้องทำตาม

“ไปหยิบเหล้าในตู้นั้นมาสิ วันนี้ฉันเป็นลูกค้าเธอ”

“ฮะ?”

ร่างสูงเดินไปนั่งลงที่โซฟาตัวโปรด หยิบเอาบัญชีของสัปดาห์ที่แล้วขึ้นมาตรวจสอบ ตอนแรกตั้งใจว่าจะกลับไปที่บ้านใหญ่ ทว่าพอเห็นพลับจีนกลับลากอีกฝ่ายขึ้นมาที่ห้องทำงานตัวเอง รู้สึกหงุดหงิดแปลก ๆ เมื่อรู้ว่าพลับจีนไม่ฟังคำสั่งตัวเองทั้งที่บอกแล้วว่าให้หยุดรับงานดูแลลูกค้าวีไอพีไปสักพัก

“ยืนบื้ออยู่ทำไม ไม่ได้ยินที่สั่งเหรอ”

“อะไรของพี่แกวะ!”

ดวงตาคมจ้องมองคนอายุน้อยกว่าที่บ่นกระปอดกระแปดอยู่กับตัวเอง พลางเดินไปหยิบเอาเหล้าพร้อมแก้วกลับมาที่เขานั่ง

“จัดการสิ ปกติเธอดูแลลูกค้ายังไง นั่งนิ่ง ๆ เป็นท่อนไม้อย่างนี้หรือไง”

“ทำไมพลับต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยครับ”

“งานของเธอนี่ ถ้าทำดีฉันให้ทิปมากกว่าไอ้เสี่ยบ้ากรามพวกนั้นอีก”

เอาเถอะ ก็พอรู้อยู่หรอกว่าคนอย่างคุณเคนเข้าใจยาก แค่ทำตามไปก็น่าจะพอ ถ้าเขาทำดีแล้วไม่ได้เงินนะจะโวยวายให้คอยดูเถอะ พูดแล้วห้ามคืนคำเด็ดขาด เรื่องเงินเรื่องทองไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

“ได้ครับคุณลูกค้า ผมจะดูแลคุณลูกค้าอย่างดีเลยครับ”

พลับจีนปั้นหน้าปั้นตายิ้มคล้ายกับกำลังประชด กระนั้นเคนกลับยกยิ้มขึ้นเล็ก ๆ ที่มุมปากชอบใจกับท่าทางของคนอายุน้อยกว่า

ผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมง พลับจีนแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนั่งอยู่ที่เดิมคอยเติมเหล้าให้กับเคน มากสุดก็กวาดตามองไปรอบ ๆ ห้อง สังเกตนั่นนี่ไปเรื่อยแก้เบื่อ ภายในห้องเงียบจนรู้สึกง่วง เคนเองก็เอาแต่นั่งดูบัญชีไม่พูดไม่จา ถ้าจะเป็นอย่างนี้ปล่อยให้เขากลับไปทำงานตัวเอง หรือไม่ก็ไล่เขากลับบ้านไปนอนเสียยังดีกว่า

“เบื่อเหรอ”

“ฮะ? ครับ นิดหน่อย” ถ้าตอบว่ามากจะโดนด่าไหมนะ “พลับว่าพลับลงไปทำงานด้านล่าง-- อ๊ะ!”

พูดไม่ทันจบก็ถูกเจ้าของร้านคว้าตัวขึ้นมานั่งบนตักหน้าตาเฉย ๆ ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ

“อยู่กับฉันมันน่าเบื่อมากเลยหรือไง” แม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่พอได้ยินกลับรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา ยิ่งสีหน้าเบื่อหน่าย เสียงถอนหายใจที่ดังจนน่ารำคาญนั่นอีก

“พะ พลับแค่ไม่รู้จะทำอะไรนี่ครับ เห็นคุณทำงานก็เลยไม่อยากกวน”

“แล้วยังไง แค่นั่งเป็นเพื่อนฉันมันน่าเบื่อจนจะขาดใจเลย? หรือจริง ๆ แค่อยากไปให้พ้นหน้าฉัน”

“...”

ไม่เข้าใจ... ตอนนี้เคนกำลังเมาหรือเปล่า จู่ ๆ ก็มาพูดจาราวกับว่าอยากให้เขาอยู่ด้วย พอขอลงไปด้านล่างก็ทำหน้าหน้าไม่พอใจ ทั้งที่ปกติแล้วเจ้าตัวนั่นแหละที่ไม่อยากพูด แล้วก็ห้ามเขาไม่ให้วุ่นวายด้วย แล้วตอนนี้เป็นอะไรอีก เป็นบ้าอะไร!!!!

“เธอนี่มันน่าหงุดหงิดจริง ๆ นะพลับจีน”

“พลับยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ อื้อ!!”

ริมฝีปากบางถูกคนเอาแต่ใจฉวยโอกาสครอบครองไปโดยไม่ทันตั้งตัว ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาช่วงชิงความหวานภายใน ตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กคล้ายกับหยอกล้อ กลีบปากสีชมพูขึ้นสีแดงก่ำเพราะถูกดูดอย่างรุนแรง

สองมือเล็กจิกบ่ากว้างเอาไว้แน่น การถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้รู้สึกผวาเล็กน้อย กระนั้นเจ้าของตักก็ยังคงมอบจูบให้กันอย่างไม่คิดลดละ อีกทั้งฝ่ามือเย็นเฉียบสอดเข้าใต้สาบเสื้อสัมผัสแผ่นหลังทำเอาพลับจีนสะดุ้งตกใจ

“แฮ่ก อื้อ!”

เสี้ยววินาทีหนึ่งที่เคนผละปากออกเพื่อให้คนบนตักได้หายใจ ก่อนจะประกบจูบลงมาอีกครั้ง และอีกครั้ง รู้ตัวอีกทีร่างทั้งร่างก็ถูกวางให้นอนราบไปกับโซฟาเสียแล้ว

“อ้าขาหน่อย” เคนผละออกมากระซิบสั่งคนใต้ร่างแผ่วเบา

“คะ คุณเคนจะทำอะไร”

“ทำให้เธอหายเบื่อ”

“อย่านึกสงสัยในความเป็นเพื่อนของเราเลย พลับน่ะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเราแล้ว”

tbc.

คุยกับนักเขียน

เพื่อนแบบน่านน้ำคอดีที่สุด ดีโคตรๆ เป็นเซฟโซนที่ดีที่สุดของพลับจีนจริงๆ ชีวิตนี้แค่มีเพื่อนแบบน่านน้ำคนเดียวก็มีความสุขแล้ว 

ส่วนคุณเคนนะคะ นะคะ จำได้ไหมน๊าาาา ใครกันที่บอกว่าจะไม่ซ้ำสองกับน้อง ตอนนี้อะไรคะ อยากตีจริงๆ เลย!!!