9.2 ยินดีต้อนรับสู่บ้านภิรมณ์

ใครจะคิดว่าเด็กอายุเพียงสิบหกปีต้องมาหนีเอาตัวรอดจากพวกคนเลวแบบนี้ โชคดีที่เขาเตรียมการหาทางหนีทีไร่เอาไว้ เพราะมีหลายครั้งที่แอบหนีออกมาดูลาดเลา ถึงแม้ว่าจะถูกจับได้และโดนลงโทษบ้าง แต่ครั้งนี้คงจะคุ้มค่ากับการถูกตีเพราะเขากำลังจะหลุดพ้นและเป็นอิสระเสียที

เมื่อวิ่งออกมาถึงถนนได้พลับจีนยังต้องดูให้ดีว่ามีคนของที่นั่นอยู่แถวนี้หรือเปล่า ก่อนจะพาลูกพลัมเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงถนนใหญ่

พลับจีนหาห้องน้ำสาธารณะเพื่อล้างเนื้อล้างตัว และเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เพราะไม่เคยได้มาข้างนอกหลายปีอยู่แต่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จะเข้าถึงโลกภายนอกผ่านอินเทอร์เน็ตก็ไม่ได้ ถึงอย่างนั้นตอนที่อยู่กับพ่อกับแม่พลับก็ยังได้ออกไปไหนมาไหนอยู่บ้าง พอจะจำได้ราง ๆ ว่าโลกภายนอกเป็นอย่างไร

หลังจากจัดการตัวเองเสร็จก็พาน้องสาวเดินมาเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดหมาย ตอนนี้คงไกลจากที่นั่นมากแล้ว คงไม่โดนเจอง่าย ๆ

เด็กหญิงหยุดนิ่งมองไปยังฝั่งตรงข้าม ครั้นพลับจีนมองตามสายตาของเธอไปถึงได้เห็นว่าลูกพลัมกำลังมองร้านขายไก่ย่างอีกฝั่ง

จริงสิ.. ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรลงท้องเราสองพี่น้องเลยสักอย่าง

“ข้ามถนนไปซื้อไก่ย่างกัน”

พื้นฐานเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนจะถูกทิ้งไว้ที่บ้านเด็กกำพร้าพลับจีนก็ยังพอมีอยู่บ้าง การข้ามถนนก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรแค่ต้องมองซ้ายมองขวาให้ดี เนื่องจากไม่มีทางม้าลาย และไม่มีสะพานลอย พลับจีนจับมือลูกพลัมไว้แน่น ก่อนจะพาเธอวิ่งข้ามไปเมื่อถนนโล่งดีแล้ว

“พลัมอยากกินอะไรหยิบได้เลยนะ”

“มีเงินจริง ๆ เหรอ”

“อือ.. อยากกินอะไรก็หยิบได้เลย”

พลับจีนยกยิ้มให้คลายความกังวล เด็กที่อยู่บ้านเด็กกำพร้าจะเอาเงินมาจากไหนถ้าไม่ขโมยมา ทุกอย่างถูกเตรียมการมาหมดแล้ว แม้ว่าจะผิดแผนไปหน่อย เพราะความจริงไม่ได้ตั้งใจจะหนีออกมาวันนี้ ทว่าเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อนพลับจีนต้องรีบออกมา ทั้งยังแอบหยิบเงินของบุษบาเจ้าของบ้านเด็กกำพร้าติดมาด้วย

ไก่ร้อน ๆ พร้อมข้าวเหนียวทำให้ลูกพลัมยิ้มออกมาได้ แม้ว่าจะเพิ่งผ่านเรื่องไม่ดีก่อนหน้านี้มา พลับจีนพาน้องสาวมานั่งที่ม้าหินอ่อนที่ใช้รอรถเพื่อให้เธอได้กินอย่างสะดวก

“พี่พลับกินไหม”

“ไม่เป็นไรพลัมกินเถอะ”

เขาไม่รู้ว่าการหนีออกมาจะต้องใช้เงินอีกเท่าไร หากซื้อตามที่ท้องอยากกินคงไม่ได้ ขอแค่ลูกพลัมไม่ทนหิวแค่นี้ก็พอใจแล้ว และด้วยความที่ไม่ทันระวังตัว กระเป๋าสะพายที่วางอยู่ข้าง ๆ กลับถูกโจรวิ่งราวไปหน้าตาเฉย

“เฮ้ย! พลัมรอพี่ตรงนี้นะ”

พลับจีนสั่งน้องสาวไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะวิ่งตามไป หากมีแค่เสื้อผ้าก็คงไม่เสียดายเท่าไร แต่เพราะเงินที่เขาเอาติดตัวมาอยู่ในนั้นด้วยต่างหากถึงได้วิ่งตามมาไม่คิดชีวิตแบบนี้ ถ้าไม่มีเงินนั่นเขาก็หมดหนทางที่จะไปต่อเหมือนกัน

“เอาคืนมานะ”

เมื่อตามมาทันพลับจีบจึงพยายามที่แย่งของของตัวเองคืน แต่แรงที่แทบไม่เหลือทำให้ถูกพลักให้ล้มลงง่าย ๆ สุดท้ายโจรก็วิ่งหนีไปจนได้ หรือว่านี่คือกรรมของเขาที่ขโมยเงินมา

“หนู เป็นอะไรหรือเปล่า” ร่างเล็กกระเถิบหนี หวาดระแวงคนแปลกหน้า “ไม่ต้องกลัวฉันไม่ได้จะทำอะไร ฉันแค่จะช่วย”

“ช่วย? ช่วยผมทำไม เราไม่รู้จักกันสักหน่อย” เพราะเคยถูกหลอกมาหลายครั้งหลายครา ไม่แปลกที่พลับจีนจะไม่ไว้ใจใครง่าย ๆ ใครเขาจะมาช่วยคนอื่นโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน คนแบบนั้นมีกี่คนกัน “พลัม!”

ครั้นนึกได้ว่าทิ้งน้องไว้คนเดียว ก็พลันรีบลุกขึ้นวิ่งกลับไปทางเดิมทันที โชคดีที่ลูกพลัมยังอยู่ที่เดิม แม้จะโชคดีที่นี่รอดออกมาจากที่นั่นได้ แต่ก็ต้องมาโชคร้ายตอนอยู่ข้างนอกอยู่ดี

แล้วเขาควรทำยังไง... ซมซานกลับไปทั้งที่มาไกลขนาดนี้แล้วน่ะเหรอ

ไม่มีทาง.. เขาไม่มีทางกลับไปที่นั่นอีกแน่ ๆ

“หนู!”

“คุณตามผมมาทำไม ต้องการอะไร”

“ฟังฉันก่อนนะ ฉันไม่ได้จะมาทำร้ายอะไรหนู”

“...”

เด็กหนุ่มยืนบังน้องสาวเอาไว้ ตอนนี้เขาไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น

“ฉันชื่อรัศมี เป็นเจ้าของบ้านเด็กกำพร้าแถวนี้”

บ้านเด็กกำพร้า... อีกแล้ว

คนพวกนี้ไว้ใจไม่ได้ พลับจีนเชื่ออย่างนั้น

“ฉันเห็นหนูวิ่งตามผู้ชายคนนั้น เลยคิดว่าน่าจะมีเรื่องกัน อยากให้ฉันช่วยไหม ฉันพอจะรู้จักกับพวกตำรวจที่ สน. ใกล้ ๆ นี้ฉันจะพาไปแจ้งความ”

“ไม่! ผมไม่ไป”

หากไปหาตำรวจพวกเขาต้องรู้แน่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ต้องรู้เรื่องที่เขาแทงคน แล้วเรื่องเงินที่ถูกขโมยไปก็เป็นเงินที่เขาขโมยมาเหมือนกัน เขาไปหาตำรวจไม่ได้เด็ดขาด

เห็นท่าทีของเด็กหน้าแล้วรัศมีก็ดูออกทันทีว่าคงมีเรื่องอะไรบางอย่างจริง ๆ

“แล้วพ่อแม่หนูอยู่ไหน ให้ฉันโทรหาได้ไหม”

“ผมไม่มีพ่อมีแม่ คุณไม่ต้องมายุ่งกับผม”

“แล้วหนูอยู่ที่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“...”

“ฉันไม่ได้คิดร้ายอะไรจริง ๆ ฉันแค่อยากช่วย”

“ผม.. ผมไม่มีที่อยู่”

สีหน้าแววตาของผู้หญิงตรงหน้าดูเป็นมิตรต่างจากบุษบาโดยสิ้นเชิง เขาจะไว้ใจคนคนนี้ได้หรือเปล่า เพราะตอนนี้เขาไม่มีที่พึ่ง และไม่มีอะไรที่สามารถพึ่งพาตัวเองหรือดูแลน้องได้เลย

“ไปที่บ้านภิรมณ์ไหม ที่นั่นเป็นบ้านของฉัน มีเด็ก ๆ รุ่นราวคราวเดียวกับหนู และเด็กคนนั้นอีกหลายคน”

“...”

“ฉันรู้ว่าหนูคงไม่เชื่อใจฉัน แต่หนูไม่มีที่ไปไม่ใช่หรือไง จริง ๆ คนแถวนี้รู้จักฉันกันเยอะนะ ลองถามเขาดูก็ได้ว่ารู้จักครูใหญ่รัศมีหรือเปล่า หนูจะได้มั่นใจว่าฉันไม่ได้หลอกหนูจริง ๆ”

ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้คะยั้นคะยอเด็กคนนี้นัก แต่เพราะเห็นหน้าครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตาขึ้นมา ยิ่งรู้ว่าเป็นเด็กไร้บ้านด้วยแล้วเลยอยากจะช่วยเหลือเอาไว้

สุดท้ายพลับจีนก็ไม่มีทางเลือกต้องลองเสี่ยงเชื่อใจผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ดู ยอมตามอีกฝ่ายมาที่บ้านเด็กกำพร้าที่กล่าวถึง แม้จะไม่ได้ใหญ่เท่าที่เก่าที่เคยอยู่ แต่สภาพแวดล้อมดูดีกว่าเยอะมาก

เด็ก ๆ มากมายกำลังพากันวิ่งเล่นอยู่ตรงสนามหญ้าอย่างสนุกสนาน แตกต่างจากที่เก่าโดยสิ้นเชิง ที่นั่นแทบไม่ต่างจากกรงขังไม่เคยได้ออกมาเปิดหูเปิดตานอกเสียจากมีผู้ใหญ่ใจดีมามอบทุนให้ เมื่อนั้นถึงต้องปั้นหน้าปั้นตาตามคำสั่งของบุษบา

เรียกได้ว่าเป็นนรกบนดินที่พลับจีนไม่อยากกลับไปเหยียบอีก

“หิวไหม ฉันจะพาไปที่ครัว”

“คุณไม่ได้หลอกพวกเราใช่ไหม”

“ฉันไม่รู้ว่าหนูเจออะไรมา แต่หนูเชื่อใจฉันได้”

รัศมียกยิ้มบาง พลางวางมือลงบนกลุ่มผมหนุ่มของเด็กชายตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าอะไรทำให้เด็กคนหนึ่งหวาดระแวงขนาดนี้ ทว่าเธอไม่ได้คิดร้ายเลยแม้แต่น้อย หากจะให้เชื่อใจก็คงจะยาก แต่ถ้าอยู่ไปสักพักก็คงจะดีขึ้นเอง

“สวัสดีค่ะครูใหญ่”

“มีอะไรเหลืออีกบ้างจ๊ะ พอดีฉันเจอเด็กสองคนนี้เลยพามาด้วย น่าจะหิวกัน”

“ยังมีผัดผักรวมหมูสับอยู่ค่ะ”

“กินได้ไหม” เธอหันไปถามเด็กหนุ่มข้าง ๆ

น่านน้ำเพียงพยักหน้ารับน้อย ๆ ไม่ว่าอะไรเขาก็กินได้ทั้งนั้น เพราะตอนอยู่ที่เก่ามีอะไรให้กินก็ต้องกิน ไม่มีสิทธิ์เลือกนักหรอก

“งั้นฝากตักข้าวให้เด็ก ๆ หน่อยจ้ะ”

แม่ครัวยิ้มรับ ก่อนจะหันไปตักข้าว ตักกับมาตั้งให้ที่โต๊ะ ครั้นเห็นอาหารก็พลอยกลืนน้ำลายลงคอ กลิ่นหอม ๆ ทำเอาท้องร้องดังจนรัศมีหลุดขำเอ็นดู

“พลัมกินได้จริง ๆ เหรอคะพี่พลับ” เด็กหญิงไม่กล้าที่จะแตะต้องอาหารตรงหาก หากไม่รับอนุญาต อาจเป็นเพราะสิ่งที่เธอเคยโดนกระทำยังคงจำอยู่ฝังใจ

“กินได้เลย ถ้าไม่อิ่มก็บอกป้าเพ็ญได้”

ลูกพลับเงยหน้ามองพี่ชาย ครั้นคนพี่พยักหน้าให้ก็ถือว่าเธอสามารถกินได้ เด็กหญิงนั่งลงตักข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย ต่างจากพลับที่จีนยังยืนนิ่งไม่ยอมนั่งลง

“ขอบคุณนะครับ..ครูใหญ่”

“หนูก็นั่งกินกับน้องเถอะ ฉันต้องไปทำงานก่อน กินเสร็จแล้วค่อยให้ป้าเพ็ญพาไปหาฉันที่ห้องทำงาน” พูดจบเธอกำลังจะเดินออกไป ทว่าต้องหยุดฝีเท้าลงเมื่อเด็กหนุ่มที่เงียบไปพูดขึ้นมา

“ผมชื่อพลับจีน.. ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับครูใหญ่”

หญิงสาวหันกลับมายกยิ้มกว้างให้อย่างเป็นมิตร

“ยินดีต้อนรับสู่บ้านภิรมณ์นะพลับจีน”

จุดเริ่มต้นใหม่ของพลับจีนเกิดขึ้นจากการได้รับความช่วยเหลือจากผู้หญิงใจดีคนนี้ เขาหวังว่าตัวเองและน้องสาวจะไม่ต้องเจอเรื่องเลวร้ายอย่างที่ผ่านมาอีก

.

.

และมันคงดีกว่านี้ถ้าไม่ต้องกลับมาเจอกับเฟญ่า...

“ยินดีต้อนรับสู่บ้านภิรมณ์นะพลับจีน”

tbc.

คุยกับนักเขียน 

กว่าจะโตมาได้ ชีวิตต้องเจอแต่อะไรก็ไม่รู้เนอะ แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีโชคดีอยู่ ขอบคุณครูใหญ่ที่เอ็นดูน้องพลับ