10.2 ลูกอมรสสตรอว์เบอร์รี

“มะ ไม่เอา”

ดวงตาทั้งสองสบกันอยู่ครู่หนึ่ง คำปฏิเสธของพลับจีนทำให้เคนนิ่งชะงักไป พลางยกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมทัดหูให้อีกฝ่าย ไล้นิ้วเรียวไปตามกรอบหน้าจนถึงริมฝีปากเล็กที่ตอนนี้ทั้งแดงทั้งบวมจากการกระทำของตนเองอย่างนึกเสียดาย ทั้งที่คิดมาตลอดว่าพลับจีนไม่มีเสน่ห์อะไรเลยสักนิด แต่ทำไมพออยู่ในสถานการณ์แบบนี้กลับน่ามองได้มากขนาดนี้

“ไม่ก็ไม่” เขาไม่ใช่คนที่บังคับฝืนใจใครเรื่องบนเตียงอยู่แล้วหากอีกฝ่ายไม่ยินยอม “วันนี้กลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้ว เงินฉันจะโอนเข้าบัญชีให้”

“...”

เคนผละกายออกจากพลับจีน ลุกขึ้นเดินไปหยิบแจ็กเกตที่ราวแขวนมาสวนใส่ ครั้นหันมองหน้าพลับจีนที่ยังมองเขาตาค้างไม่ยอมออกไปจากห้องก็พลันถอนหายใจขึ้นมา

“ไม่อยากกลับหรือไง”

“กะ กลับครับ”

คนตัวเล็กกลอกตาไปมาอย่างเลิ่กลั่ก ปัดหน้าปัดผมเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานของเคน

วันนี้มันวันอะไรวะ! มีแต่เรื่องอะไรไม่รู้เข้ามาเต็มไปหมด ในเมื่อเคนบอกให้กลับบ้านได้ วันนี้เขาจะกลับก่อนเวลาเลิกงานก็แล้วกัน ถ้าโดนผู้จัดการว่าทีหลังเขาก็จะโบยความผิดไปที่เจ้าของร้านว่าเป็นคนสั่ง

เมื่อกี้เขาเกือบเผลอตัวไปกับอารมณ์ที่เกิดขึ้นชั่วขณะนั้นแล้วแท้ ๆ ดีที่ห้ามตัวเองเอาไว้ทัน ไม่อย่างนั้นคงได้เสียตัวให้เคนเป็นครั้งที่สองแน่ ๆ

ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าเคนคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงทำแบบนั้น

...

2 เดือนต่อมา

“ขอบคุณมากนะครับที่มาส่ง”

“ไหนค่าตอบแทนที่ฉันพามาส่ง”

“พลับไม่ได้ขอให้มาส่งสักสักหน่อย”

“แล้วยังไง?” เจ้าของรถไหวไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“ชิ! แบมือสิครับ”

เคนทำตามอย่างว่าง่าย มองคนตัวเล็กล้วงหาอะไรสักอย่างในกระเป๋าสะพายก่อนจะวางลงบนฝ่ามือ

“ลูกอม?”

“ครับ รสนี้อร่อยนะครับ”

“ใช่รสเดียวกับที่อยู่ในปากเธอหรือเปล่า”

“ใช่ครับ อ๊ะ!”

พูดไม่ทันขาดคำอีกฝ่ายก็รั้งท้ายทอยเข้าไปประจูบพูด ตวัดลิ้นกวาดต้อนช่วงชิงลูกอมรสตรอว์เบอร์รี่เข้าปากตัวเองที ส่งคืนให้พลับจีนที สลับกันไปมาจนมันละลายหายไปจนทิ้งไว้เพียงความหวาน เนิ่นนานหลายนาทีกว่าจะยอมผละออกจากกัน

“อร่อยอย่างที่เธอบอกจริง ๆ”

“คุณเคน! นี่มันที่ทำงานพลับนะ ทำแบบนี้ได้ไงครับ!” กำปั้นเล็กทุบลงที่แขนแกร่งเบา ๆ เป็นการลงโทษที่ทำเรื่องหน้าอายไม่เกรงใจคนที่ขับรถผ่านไปมา

“รถฉันติดฟิล์มหนาขนาดนี้ไม่มีใครเห็นหรอก”

“เอาเถอะครับ พลับไปทำงานก่อน ขอบคุณที่มาส่งครับ” พลับจีนเลี่ยงที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเคนต่อ หนีลงจากรถรีบเข้าร้านไม่หันกลับไปมองอีกฝ่ายอีก

ไม่รู้ว่าพลับจีนคิดไปเองหรือเปล่า เดี๋ยวนี้เคนเปลี่ยนไปจากที่เคยรู้จักเยอะพอสมควร เมื่อก่อนกับเขานี่แทบไม่พูดด้วย แต่เดี๋ยวนี้พูดเยอะขึ้นถึงจะแค่นิดหน่อยแต่ก็รู้สึกได้ อีกทั้งยังไปรับไปส่งอยู่บ่อย ๆ วันไหนที่ไปส่งพลับจีนที่ห้องก็มักจะมีข้ออ้างอยู่ต่อ ทั้งที่เคยพูดเอาไว้ว่าไม่อยากอยู่ในห้องรูหนู แต่กลับขลุกตัวอยู่เป็นชั่วโมงกว่าจะกลับไป

วันอาทิตย์ที่พลับจีนต้องไปทำความสะอาดคอนโดฯ เคนก็อยู่ที่นั่นทั้งวันจนพลับจีนกลับ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่กลับมาห้องนี้ด้วยซ้ำตอนที่เขาอยู่ แม้จะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่พลับจีนกลับสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงทั้งเคนและตัวเขาเอง เพราะเดี๋ยวนี้เขาเองก็ดูจะกล้าพูดกล้าเล่นกับเคนมากขึ้นเหมือนกัน

หากยังเป็นแบบนี้ต่อไปไม่รู้ว่ามันจะดีหรือว่าแย่ ทว่าเขากลัวว่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า กลัวว่าจะเป็นตัวเขาเองที่แย่...

ช่วงบ่ายของวันพลับจีนวุ่นอยู่หลังเคาน์เตอร์ทำออร์เดอร์ที่ลูกค้าสั่งมาให้ไปส่ง เนื่องจากลูกน้องในร้านมีแค่สองคน คนหนึ่งต้องดูแลลูกค้าในร้าน จึงเหลืออยู่คนเดียวที่คอยช่วยหยิบจับของให้พลับจีน

“เอาออร์เดอร์นี้ไปส่งก่อน แล้วค่อยกลับมาเอาอันนี้”

“ครับ”

พลับจีนสั่งเด็กในร้านให้เอาน้ำกับขนมไปส่งที่อยู่ใกล้ ๆ แถวนี้ก่อนกลับมาเอาอีกออร์เดอร์

“พี่พลับค่ะ ชาเขียวร้อนหนึ่ง กินที่นี่ค่ะ”

“รอแป๊บหนึ่งนะ”

“เอ่อ.. ลูกค้าเขาบอกให้พี่พลับไปเสิร์ฟเองค่ะ”

“หือ?” คิ้วสวยเลิกขึ้นด้วยความสงสัย ปกติแล้วใครเป็นคนเสิร์ฟก็ไม่เกี่ยวกับลูกค้าสักหน่อย ทำไมถึงได้เจาะจงให้เขาเป็นคนไปเสิร์ฟล่ะ “โต๊ะไหน เดี๋ยวพี่เอาไปเสิร์ฟเอง”

“ผู้หญิงผมยาวริมกระจกค่ะ”

พลับจีนชะเง้อหน้าไปมองตามที่รุ่นน้องบอก ทว่าเห็นเพียงด้านหลังของเธอเท่านั้น

“อือ เราไปทำงานของตัวเองเถอะ”

“ค่ะ”

ถึงจะนึกสงสัยแต่ก็ยังคงก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตัวเอง แค่ออกไปเสิร์ฟเองไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรเสียหน่อย เมื่อก่อนเขาก็ทำงานหน้าร้านก่อนจะมาอยู่หลังเคาน์เตอร์แบบนี้

ใช้เวลาเพียงไม่นานพลับจีนก็ยกเอาชาเขียนร้อนมาเสิร์ฟให้ลูกค้า ทว่ากลับนิ่งชะงักไปเมื่อเห็นว่าเธอเป็นใคร

“ว่าไงพลับจีน ทำงานอยู่ที่นี่เองหรอกเหรอ”

ผ่านมาสองเดือนกว่าเขาไม่คิดว่าจะได้เจอกับเฟญ่าอีกครั้งที่นี่ ไม่รู้ว่าระยะเวลาที่ผ่านมาเธอตามสืบเรื่องอะไรของเขาไปแล้วบ้างถึงได้รู้ว่าทำงานอยู่ที่นี่ เพราะดูจากท่าทางของเธอแล้วคงตั้งใจมาหาเขาโดยตรงไม่ใช่บังเอิญผ่านมาอย่างแน่นอน

“ชาเขียวร้อนครับ” พลับจีนเลี่ยงที่ตอบกลับ หรือพูดคุยกับเธอ

เคล้ง~

“อุ้ย ช้อนตกแล้วอะ ช่วยเปลี่ยนใหม่ให้หน่อยสิ”

ไม่ทันที่พลับจีนจะเดินออกไป เฟญ่าก็หยิบช้อนปล่อยลงบนพื้นอย่างตั้งใจ พลับจีนจะเดินหนีไปเฉย ๆ ก็ไม่ได้ ต้องจำใจก้มลงไปเก็บช้อน ทว่าไม่ทันระวังคนที่จงใจแกล้งกันก็ปัดแก้วชาเขียวร้อน ๆ ให้ตกลงมาราดแขนพลับจีน

“โอ๊ย!”

คนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัว ขยับถอยห่างออกไปยืนกุมแขนตัวเอง แต่เฟญ่ากลับยิ้มร่ามีความสุขพึงพอใจกับสิ่งที่ตนเองทำ ไม่ได้นึกรู้สึกผิดอะไรแม้แต่น้อย

“พี่พลับเจ็บมากไหม ไปล้างแขนก่อนเถอะ ตรงนี้เดี๋ยวฟางเก็บเอง”

“พลับ เกิดอะไรขึ้น”

พลับจีนหันไปมองต้นเสียงคุ้นหู ก่อนจะหลบสายตามองไปทางอื่น เคนมองไปรอบ ๆ ดูแล้วคงมีเรื่องอะไรสักอย่าง พลันสายตาเห็นแขนข้างที่อีกฝ่ายกุมเอาไว้

“โดนอะไร! ใครทำ” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามขึ้น พลางตวัดสายตามองไปทางเฟญ่า ทว่าเธอกลับทำทีเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“เดี๋ยวนี้มีคนปกป้องเยอะนะ นึกว่ายังเป็นหมาหัวเน่าเหมือนเมื่อก่อนซะอีก” ครั้งก่อนก็ผู้ชายคนหนึ่ง วันนี้ก็ผู้ชายอีกคน ดีจริง ๆ

“ฟางว่าพาพี่พลับไปล้างแผลก่อนเถอะค่ะ”

สายตาเยือกเย็นของเคนที่มองมาทำเอาเฟญ่ารู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย กระนั้นเธอก็ยังยืดอกทำเป็นไม่เกรงกลัว หยิบเงินในกระเป๋าวางไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินออกไป

เคนพาพลับจีนเดินไปหลังร้านล้างแขนที่เปื้อนไปด้วยของร้อน ผิวขาวเนียนขึ้นรอยแดงเป็นทาง แม้ว่าจะไม่เยอะมากแต่กว่าจะหายก็คงอีกหลายวัน

“เดี๋ยวออกไปเก็บของ ฉันจะพาไปหาหมอ” ทั้งที่ตั้งใจว่าจะแวะมาหากาแฟกินสักแก้ว แต่กลับต้องมาเจอเหตุการณ์น่าหงุดหงิดแทน

“พลับไม่เป็นไรครับ แค่นี้เอง”

“ไม่ดื้อกับฉันสักเรื่องได้ไหมพลับ”

คนอายุมากกว่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุ ๆ อีกทั้งใบหน้ายังบ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจที่เขากำลังขัดใจ ไม่ยอมเชื่อฟัง

“แต่พลับไม่ได้เป็นอะไรมาก”

“เธอนี่ทำให้คนอื่นเขาหงุดหงิดเก่งจริง ๆ นะ” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันขนแทบจะผูกเป็นปม รู้อยู่หรอกว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แต่เวลาเห็นสภาพพลับจีนเป็นแบบนี้ทีไรเขากลับมองดูเฉย ๆ ปล่อยผ่านไปไม่ได้สักที

คนถูกตำหนิมองแขนตัวเองที่อีกฝ่ายจับเอาไว้ปล่อยให้น้ำเย็น ๆ ไหลผ่าน เขาไม่ได้อยากจะขัดใจหรอก เพียงแค่ไม่อยากรบกวนมากเกินไป อีกอย่างช่วงนี้เขามีความรู้สึกแปลก ๆ เวลาอยู่ใกล้กับเคน คล้ายกับตอนที่ได้เป็นเพื่อนกับน่านน้ำ หรือเป็นเพราะว่าเราเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้นจนเขาเปิดใจมองเคนเป็นเพื่อนคนหนึ่ง แต่นั่นก็เป็นแค่ความรู้สึกของเขาคนเดียว เคนอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรเลยก็ได้

บางทีคงแค่รู้สึกสมเพชเขาจนทนดูไม่ได้ถึงคอยช่วยเหลืออยู่เรื่อย ๆ ก็แค่นั้น...

“ใช่รสเดียวกับที่อยู่ในปากเธอหรือเปล่า”

tbc.

คุยกับนักเขียน

แหม่คุณพี่ ลูกอมอร่อยมากไหมจ๊ะ หวานฉ่ำเลยเนอะ อยากจะแหม่ให้ยาวไปดาวอังคาร

นังเฟญ่าจำได้เด้อ ทำอะไรกับลูกฉันเอาไว้ ฉันทดเอาไว้แล้วจ้าาาา