มึงย้ายไปอยู่กับกูที่คอนโดได้ไหม

แปร๊ดดดด!!

จู่ๆ เสียงแตรของรถก็ดังขึ้น ก่อนที่คนในรถจะตีไฟสูงแยงตาคนตัวเล็ก

"ไอ้ห่าคีย์ มึงนี่มัน..."

ไม่บอกก็รู้ว่าใคร จากนั้นเจ้าของรถหรูค่อยๆเลื่อนกระจกลง พร้อมกับตะโกนเรียกมีน

"นี่มึงเมินกูเหรอ ไอ้เผือก" 

ใช่แล้ว! ไอ้เผือกที่คีย์เรียกก็คือเราเอง สืบเนื่องจากตอนเด็กๆเรามีผิวขาวเผือก จนใครๆก็ตั้งฉายาให้เรา แม้กระทั่งแม่แท้ๆของเรายังเรียกเราว่า เผือก เลย

"นี่มึงว่างมากหรือไงไอ้พี่คีย์ วันๆก็จ้องแต่จะกวนกูอยู่ได้" คนตัวเล็กตวาดขึ้น ก่อนที่เธอจะสวมหมวกกันน๊อกลายคิตตี้บนหัว

"เออกูว่าง แล้วตอนนี้กูก็หิวข้าวมากด้วย"

อะไรกัน มาถึงมันก็สั่งๆสรุปแล้วมันเป็นพ่อหรือเป็นเพื่อนเรากันแน่

"วันนี้กูเหนื่อยอ่ะ มึงไปเองเถอะกูจะกลับหอแล้ว" มีนพูดปัดไป เพราะตอนนี้เธอรู้สึกเพลียมากจริงๆ

"สองพัน !" เอาอีกแล้ว ไอ้นี่มันชักจะเอาใหญ่แล้ว เอะอะอะไรก็เอาเงินมาล่อลูกเดียว

"เออๆ งั้นก็ไปเจอกันที่ร้านก็แล้วกัน"

ร้านข้าวต้มตีสาม...

"ลุงค่ะ ! หมูสับไม่ใส่หอมสองถ้วยค่ะ"

"รอแป๊ปนึ่งนะอีนู๋" 

ร้านนี้ถือเป็นร้านประจำของพวกเรา เรียกว่ามาบ่อยจนจะกลายเป็นหุ้นส่วนของร้านไปแล้ว คุณลุงเขาใจดี พูดเก่ง นิสัยเป็นกันเอง ก็เลยสนิทกับพวกเราง่าย

"อ่าวคีย์ พักนี้ไม่ค่อยเห็นหน้าเลย เรียนหนักเหรอเรา"ลุงเจ้าของร้านเอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบอย่างเช่นทุกครั้ง

"เรียนหนักอะไรล่ะลุง ติดหญิงซะมากกว่า" 

มีนพูดขึ้นมาลอยๆ ก่อนที่เธอจะตักข้าวต้มเข้าปากจนแก้มป่อง

"ขนาดนั้นเชียว! ถ้าเป็นลุงจะไม่มองไปไหนไกลเลย มองใกล้ๆตัวเรานี่แหละ" คุณลุงยิ้มกริ่มก่อนที่จะเดินจากไป

"เออ ว่าแต่ลมอะไรหอบมึงมาเนี่ย?" 

"กูก็อยากมากินข้าวกับมึงบ้างไม่ได้หรือไง?"

"ได้อ่ะมันได้! แต่กูก็ยังแปลกใจอยู่ดี มึงมีเรื่องกลุ้มใจอะไรหรือเปล่า?"

ดูจากสีหน้าของไอ้คีย์แล้ว มันต้องมีเรื่องไม่สบายใจอย่างแน่นอน

"มันก็มีอยู่หรอก แต่กูไม่รู้จะบอกมึงยังไงดี"

"ก็บอกมาสิ มีไรก็พูดมา! มึงจะยึกยักหาพระแสงอะไร" คนตัวเล็กเริ่มขึ้นเสียง ก็ไอ้คีย์มันลีลาซะเหลือเกิน

"คือช่วงนี้แม่กูคุมว่ะ ไปไหนมาไหนไม่ได้เลย ยิ่งเรื่องผู้หญิงเนี่ยหนักเลย"

นี่นะเหรอ เรื่องกลุ้มใจของมัน?

"ก็ไม่แปลก" มีนยังคงกินข้าวหน้าตาเฉย

"นี่ปัญหาใหญ่ของกูนะโว้ย" คนตรงหน้าคีย์ก็ยังไม่สนใจ

"ก็ไม่เห็นเกี่ยวกับกูนิ" ยกถ้วยข้าวต้มขึ้นซดจนหมดเกลี้ยง

"มึงไม่คิดจะหาวิธีช่วยกูเลยเหรอ?" คีย์พยายามพูดให้มีนเห็นใจ

"ช่วยไม่ได้! " มือเล็กดึงข้าวต้มของคีย์มาตักกินต่อ

"นี่กูเป็นเพื่อนมึงนะ แม่กูบอกว่าถ้ากูไม่ทำตัวให้ดีขึ้น แม่กูจะยืดรถแล้วก็ลดค่าขนมกูด้วย"

โตจะตายห่าล่ะ ยังกินขนมอีกเหรอ?

"ก็เรื่องของมึง!" ดวงตากลมโตมองมาที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ก่อนที่เธอจะสั่งข้าวต้มใส่ถุง

"ลุง! ใส่ถุงหนึ่งนะ" มีนลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้คีย์เดินออกไปจ่ายตังค์ทั้งๆ ที่มันยังไม่ได้กินเลยสักคำ

"นี่มึงจะไม่ช่วยกูจริงๆ เหรอ?" เจ้าของเสียงออดอ้อนเดินตามหลังมาติดๆ

"ไม่!"

"ตอนนี้มึงต้องใช้เงินเยอะไม่ใช่เหรอ ถ้ากลับไปขอป้ามนต์ แกก็คงต้องลำบากแน่" มาไม้นี้อีกล่ะ นี่ฉันต้องยอมช่วยมันจริงๆ แล้วใช่ไหม

"ค่อยคุยกันวันหลังละกัน"

พอพูดจบมีนก็รีบควบมอไซค์กลับหอและปล่อยให้ไอ้คีย์ยืนงงอยู่หน้าร้านข้าวต้มคนเดียว

"เฮ้ย! ในที่สุดก็ถึงเวลาพักผ่อนจริงๆแล้วสินะ" 

เจ้าของร่างเล็กในชุดนอนสีขาวบาง ทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้เรียนก็หนัก ไหนยังต้องรีบวิ่งไปซื้อถุงยางให้ไอ้พี่คีย์อีก ทุกวันนี้แทบจะแยกร่างได้อยู่แล้ว

มือเล็กเอื้อมไปคว้ากรอบรูปที่อยู่ตรงหัวเตียงขึ้นมาดู

"แม่ค่ะ ! อีกไม่กี่ปีหนูก็จะเรียนจบแล้วนะ เดี๋ยวอีกหน่อยแม่ก็สบายแล้ว" มีนยิ้มให้เจ้าของรูปนั้น ก่อนที่เธอจะกอดรูปนั้นไว้แน่น

ที่เธอพูดแบบนั้น ก็เพราะว่าครอบครัวเรามีกันอยู่แค่สองแม่ลูก แม่พยายามทำงานหนัก เพื่อจะส่งเสียให้มีนได้เรียนต่อสูงๆ จะได้ไม่ต้องมาลำบากเหมือนกับท่าน และดูเหมือนว่าความฝันนั้นก็ใกล้มาถึงเตรียมทนแล้ว

ปัง ปัง ปัง !

เสียงประตูหน้าห้องดังขึ้น ก่อนที่คนหน้าห้องจะออกแรงเคาะอีกครั้ง

ปัง ปัง ปัง !

"จะเคาะอะไรหนักหนาเนี่ย ถ้ามึงจะเคาะขนาดนี้ มึงพังเข้ามาเลยไหมล่ะไอ้คีย์"

ถึงยังไม่เปิดก็พอรู้ ว่าไอ้บ้าตัวไหนมันมาเคาะ คงมีคนเดียวนั่นแหละ เพราะมันมาทีไรประตูห้องฉันก็เกือบจะพังทุกที

"มีอะไรอีก !" คนตัวเล็กยืนเท้าเอวด้วยความโมโห พร้อมกับมองไปยังคนตัวสูงที่กำลังยืนพิงกำแพงอยู่

ไอ้คีย์ไม่พูดอะไร ก่อนที่มันจะเดินผ่านหน้ามีนเข้าไปในห้องของเธอ อย่างหน้าตาเฉย พลางเดินตรงไปยังเตียงสี่ฟุตของเธออย่างตั้งใจ

"กูอยากมาคุยกับมึง"

"คุยอะไรอีก วันหลังค่อยคุย วันนี้กูจะนอน"

"คุยวันนี้แหละกูคาใจ"

"ไม่เอา! กูจะนอน กูง่วงแล้ว"

ร่างเล็กปีนขึ้นไปบนเตียง ก่อนจะถีบคนตัวใหญ่ให้ตกพื้น

"คุยก่อนค่อยนอน แป๊ปเดียวเอง" 

ไอ้นี่มันเซ้าซี้ไม่เข้าเรื่อง ถ้าหากไม่ยอมคุยกับมัน มันก็คงจะดื้อด้านอยู่อย่างนี้สินะ

ไอ้คีย์ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงของมีนอีกครั้ง ก่อนที่คนตัวใหญ่จะทิ้งตัวลงนอนข้างๆเธอ

"มีไรก็รีบว่ามา"

"ที่นอนมึงหอมดีนะ กูชอบ!" คีย์เอ่ยขึ้น พร้อมกับหันไปมองคนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับตาอยู่ข้างๆเขา

"มันใช่เรื่องไหม มีอะไรก็รีบว่ามา" มีนที่ยังคงตั้งใจฟังคีย์ แต่มันเสือกติดเล่นอยู่ได้

"มึงย้ายไปอยู่กับกูที่คอนโดได้ไหม? " ดวงตาคู่สวยที่ยังคงปิดสนิท เอ่ยตอบเจ้าของความคิดบ้าๆนั่น

"นี่มึงกะจะเอากูทำเมียอีกคนของมึงหรือไง?" มีนพูดติดตลก ก่อนที่เธอจะตะแคงข้างมาหาคีย์ โดยที่ตาของเธอยังคงหลับอยู่

"มึงก็ช่วยกูเท่าที่ช่วยได้ไง" ดวงตาคู่คม มองไปยังเจ้าของใบหน้างามที่ยังคงหลับตาอยู่ ลมหายใจร้อนและแผ่วเบา กำลังรอดผ่านรูจมูกเล็กๆ ของมีน ทำเอาชายหนุ่มถึงกับรู้สึกร้อนวูบวาบ