Semua Bab คีย์ตรา: Bab 1 - Bab 10

คณะแพทยศาสตร์ มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง...ติ้ง!ไอ้คีย์ : เผือก !! มึงซื้อถุงยางมาให้กูหน่อยสิมินตรา : กูเรียนอยู่ไม่ว่าง!!ไอ้คีย์ : 5000 กูรีบใช้มินตรา : ไปไม่ได้วิชานี้สำคัญไอ้คีย์ : คลิปเสียงความยาว 30 วินาทีมือเล็กของมีนค่อยๆกดฟังคลิปเสียงนั่น โดยไม่ได้ตั้งใจ{อร๊ายยยยยย อ๊ะ อ๊ะ คีย์สุดยอดไปเลยค่ะ ลูกปลาเสียวรูมากเลย อ๊ะอ๊ะๆ}ไอ้คีย์ไอ้บัดซบ! เล่นอะไรไม่รู้จักเวล่ำเวลา"มินตรา!"เมื่อได้ยินเสียงเรียกของอาจารย์ สาวสวยนัยน์ตากลม ก็รีบกุลีกุจอยัดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า ท่ามกลางสายตาของอาจารย์และเพื่อนร่วมห้อง"เออ หนูขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"เจ้าของเสียงหวานเอ่ยขึ้น ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งออกจากห้องแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบแชทไอ้เพื่อนจัญไรมินตรา : มึงส่งคลิปเสียงบ้าบออะไรของมึงมา รู้ไหมว่าเพื่อนทั้งห้องเขาคิดว่ากูแอบดูหนังโป๊กันหมดแล้วตู๊ดดดดดด ตู๊ดดดดดดดวิดีโอคอลจากคีย์"ไอ้เวรคีย์มันจะไม่ลดละความพยายามเลยจริงๆสินะ"ตึก! มือเล็กเลื่อนรับสายวิดีโอคอลนั้น ด้วยความโมโหกะว่าจะด่ามันไปสักชุด{อื้มมมม อ๊ะๆๆๆๆ อื้อออออ แหกแล้วววว อ๊ะๆๆๆ อร๊ายยย}{ไอ้เผือก มึงซื้อถูกยางมาให้กูหน่อ

ผ่านไปสักพัก..."เผือก!" นิ้วเรียวเอื้อมไปจิ้มแก้มป่อง แต่เธอกลับไม่รู้สึกตัว"หลับแล้วเหรอเนี่ย?"หลังจากนั้น ภายในห้องเช่าเล็กๆของมีนก็ตกอยู่ในความเงียบสงบ ลมหายใจของหญิงสาวยังคงโรยรินกระทบใบหน้าหล่อเหลาของคีย์อยู่อย่างนั้นชายหนุ่มจ้องมองเธออยู่พักใหญ่ แต่ก็ไม่กล้าปลุกให้เธอตื่น เพราะดูท่าว่าเธอคนจะเหนื่อยมากจากนั้นคีย์ลุกขึ้นจากที่เตียงเล็กของมีน ก่อนที่เขาจะเดินดูรอบๆห้อง ที่เต็มไปด้วยของใช้ของผู้หญิงเต็มไปหมดแน่นอนว่ามันต้องเป็นของยัยตัวเล็กที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง"เล็กขนาดนี้ มึงอยู่ไปได้ยังไง"คีย์เดินสำรวจไปรอบห้องที่ไร้ซึ่งความปลอดภัยนี้ และเขาก็เคยเตือนเธอแล้วว่าที่นี่คงไม่เหมาะสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอแต่ใครๆก็รู้ว่ามีนเป็นคนหัวรั้น ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามหาเหตุผลต่างๆนานา แต่เหตุผลหลักๆที่เธอเลือกที่จะอยู่ที่นี่ ก็เพราะว่าค่าเช่ามันถูกกว่าอยู่คอนโด06:00 นาทีกริ้งงงงงง!!!เสียงนรกบนหัวเตียงดังขึ้น ก่อนที่นิ้วเรียวของใครคนหนึ่งจะเอื้อมไปปิดนาฬิกาโดยอัตโนมัติ"ปิดเสียงได้ก็ดี หนวกหูชะมัด" คนตัวเล็กเอ่ยขึ้น ก่อนที่เธอจะนอนคลุมโปงต่อ ตอนนี้มีนรู้สึกถึงลมหายใจร้อน กระทบล

"มึงนอนห้องนี้แหละ" ไอ้คีย์หอบผ้าเช็ดตัวพร้อมกับของใช้ส่วนตัวมาให้มีน"ห้องนี้เก็บเสียงดีไหมว่ะ?""มึงถามทำไม มึงจะนัดผู้ชายมาเอาที่ห้องนี้รึไง" ถามดีๆแต่เสือกตอบกวน"ก็เออดิ! เตียงนุ่มๆแอร์เย็นๆแบบนี้ กูจะไปเปิดโรงแรมให้เสียเงินทำไมว่ะ" กวนกูดีนัก ประชดมันซะให้เข็ดกรึก!"ปากดีนักนะมึง แน่จริงมึงก็ลองพามันเข้ามาสิ!" เรียวขายาวก้าวมาประชิดตัวของมีน จนเธอล้มลงไปที่เตียงใหญ่"นี่มึงจะเล่นอะไร" ร่างเล็กรีบถอยหลังจนล้มไปนอนที่เตียง ดวงหน้าขาวผ่องเริ่มมีสีซีดขึ้นมา"กูไม่ได้เล่น ก็มึงอยากรู้ว่าห้องนี้เก็บเสียงไหม กูเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน" ร่างใหญ่ขึ้นคร่อมคนตัวเล็ก จนตัวเธอจมลงไปในเตียงนุ่ม"ไอ้คีย์ ป้าคะนึงอยู่ข้างนอกนะโว้ย" มือเล็กออกแรงผลักอย่างสุดกำลัง"ก็ใช่ไง จะได้รู้ไปเลยว่าห้องนี้เก็บเสียงมากน้อยขนาดไหน" ไอ้คีย์บ้า นี่มึงจะเล่นแรงเกินไปแล้วนะหนูมีน!แม่เจ้าสวรรค์มาโปรด..."ค๊าาาา ป้าคะนึงมีอะไรคะ" มีนรีบดีดตัวลุกจากเตียง ก่อนจะปล่อยให้คนร่างสูงนอนแสยะยิ้มอย่างพอใจ"ฝากไว้ก่อนนะมึง!" "อย่าลืมมาเอาคืนนะจ๊ะคนสวย" ไอ้คีย์พูดเชิงหยอก ก่อนที่มันจะเดินตามมีนออกไปติดๆ"ป้าคะนึงเรียกมีนม

ไอ้คีย์! มึงทำแบบนี้ทำไม" มีนก้มมองดูไหลที่ออกมาจากหน้าอกของคีย์ไม่หยุด"กูบอกแล้วไง ว่ากูจะปกป้องมึง" คีย์เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของหญิงสาว เพื่อหวังจะซับน้ำตาให้เธอ แต่ทว่าตอนนี้เขากลับไม่มีเรี่ยวแรงพอ"วางปืนลงเดี๋ยวนี้นะ!" ปัง ปัง ปัง!เสียงปืนดังขึ้นอีกหลายนัด แต่ตอนนั้นมีนไม่สนใจอะไรแล้ว เธอสนใจเพียงแค่คีย์ที่อยู่ตรงหน้าเธอ เพราะเขากำลังจะหมดสติหลังจากที่คีย์ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล จากที่หมอบอกอาการของคีย์ในตอนนี้คือเจ็ดสิบสามสิบ เพราะกระสุนทะลุปอด เมื่อมีนได้ยินดังนั้นเธอก็ถึงกับเข่าทรุด เธอไม่นึกเลยว่าคีย์จะยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องเธอขนาดนี้"คีย์! พี่เขาเป็นยังไงบ้างลูก" ป้าคะนึงร้องไห้มาแต่ไกล ก่อนที่รีบเข้ามาถามอาการคีย์กับมีน"คุณหมอกำลังช่วยชีวิตอยู่ค่ะ" มีนพูดทั้งน้ำตา เมื่อป้าคะนึงได้ยินดังนั้นก็ถึงกับทรุดลงกับพื้นเช่นกัน"โถ่ว...คีย์ลูกแม่ ไม่น่าเลย""มันเป็นความผิดของหนูเองค่ะป้า ถ้าคีย์ไม่ไปช่วยหนู คีย์ก็คงไม่ต้องถูกยิงแบบนี้" มีนคุกเข่าลงตรงหน้าป้าคะนึง เธอกราบขอขมาป้าคะนึง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวล ครั้งนี้หากไม่ได้คีย์ช่วยไว้ เธออาจจะไม่มีลมหายใจ

"ทำไมวันนี้มึงอารมณ์ดีแปลกๆ" ดวงตาคู่คม มองไปยังคนตัวเล็กอย่างไม่ลดละ ทำไมวันนี้เธอถึงดูสดใสเป็นพิเศษ หรือว่าวันนี้เธอไปเจอเรื่องดีๆมา"เอาไว้เมาแล้วกูจะเล่าให้ฟัง" มีนยักไหล่เล็ก ก่อนที่เธอจะยกหม้อชาบูไปวางบนโต๊ะหน้าโซฟา"ทำไมวันนี้มึงอยากเมา เพราะร้อยวันพันปี กูไม่เห็นมึงจะอยากดื่ม" คีย์ขมวดคิ้ว ก่อนถือผักเดินตามหลังคนตัวเล็กไป"เอาไว้กูเมา เดี๋ยวกูบอก! "มีนพูดอย่างมีเลศนัย พร้อมกับยกเบียร์กระดกอย่างหน้าตาเฉย"มึงเมายังเนี่ย กูอยากรู้แล้วนะ" คีย์เร่งเร้าคนตัวเล็ก แล้วดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มเมาได้ที่แล้ว"ยัง! ว่าแต่ทำไมมึงไม่ดื่ม" คนตัวเล็กเริ่มหน้าขึ้นสี ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอกลายเป็นสีชมพู โดยเฉพาะแก้มสองลูกของเธอนั้นน่ารักชะมัด"ไม่อ่ะ! หมอไม่ให้กูดื่ม" คีย์พูดปัดไป ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดเบียร์ให้คนตัวเล็ก"โถ่ว กูก็หมอนะ มึงไม่เชื่อฟังกูบ้างเลย กูบอกว่าดื่มได้ดื่มเลย" มีนเริ่มไม่ได้สติ ตอนนี้แค่จะนั่งให้ตรงเธอก็ทำยากแล้ว"ไม่ได้ กูพึ่งถอดเฝือกมา เดี๋ยวกระดูกไม่เข้าที" คีย์พยายามปฏิเสธ แต่จู่ๆมือเล็กของมีนก็เอื้อมมาโอบต้นคอแกร่งของเขา ก่อนที่เธอจะขึ้นมานั่งตักของคีย์ ทำเอาคนต