คนจะเลี้ยงดูมึงนั่งอยู่นี่

ผ่านไปสักพัก...

"เผือก!" นิ้วเรียวเอื้อมไปจิ้มแก้มป่อง แต่เธอกลับไม่รู้สึกตัว

"หลับแล้วเหรอเนี่ย?"

หลังจากนั้น ภายในห้องเช่าเล็กๆของมีนก็ตกอยู่ในความเงียบสงบ ลมหายใจของหญิงสาวยังคงโรยรินกระทบใบหน้าหล่อเหลาของคีย์อยู่อย่างนั้น

ชายหนุ่มจ้องมองเธออยู่พักใหญ่ แต่ก็ไม่กล้าปลุกให้เธอตื่น เพราะดูท่าว่าเธอคนจะเหนื่อยมาก

จากนั้นคีย์ลุกขึ้นจากที่เตียงเล็กของมีน ก่อนที่เขาจะเดินดูรอบๆห้อง ที่เต็มไปด้วยของใช้ของผู้หญิงเต็มไปหมด

แน่นอนว่ามันต้องเป็นของยัยตัวเล็กที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง

"เล็กขนาดนี้ มึงอยู่ไปได้ยังไง"

คีย์เดินสำรวจไปรอบห้องที่ไร้ซึ่งความปลอดภัยนี้ และเขาก็เคยเตือนเธอแล้วว่าที่นี่คงไม่เหมาะสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ

แต่ใครๆก็รู้ว่ามีนเป็นคนหัวรั้น ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามหาเหตุผลต่างๆนานา แต่เหตุผลหลักๆที่เธอเลือกที่จะอยู่ที่นี่ ก็เพราะว่าค่าเช่ามันถูกกว่าอยู่คอนโด

06:00 นาที

กริ้งงงงงง!!!

เสียงนรกบนหัวเตียงดังขึ้น ก่อนที่นิ้วเรียวของใครคนหนึ่งจะเอื้อมไปปิดนาฬิกาโดยอัตโนมัติ

"ปิดเสียงได้ก็ดี หนวกหูชะมัด" คนตัวเล็กเอ่ยขึ้น ก่อนที่เธอจะนอนคลุมโปงต่อ ตอนนี้มีนรู้สึกถึงลมหายใจร้อน กระทบลงบนใบหน้า แต่กระนั้นเปลือกตาสองข้างก็ไม่มีแรงที่จะถ่างตามอง

มีนจึงเลือกที่จะใช้มือลูบคลำวัตถุตรงหน้า ก่อนที่เธอจะสัมผัสถูกอะไรสักอย่างที่เป็นท่อนแข็งๆ กระตุกสู้มือเล็กของเธออยู่

"ถ้ามึงยังไม่หยุดคลำ มีหวังมึงได้เป็นเมียกูอีกคนแน่!" เสียงแหบพร่าถูกเปล่งออกมาจากเจ้าของท่อนเนื้อนั่น

ตากลมเบิกกว้าง! ก่อนที่เท้าสองข้างของเธอจะถีบไปยังชายร่างใหญ่ ที่กำลังเปลือยท่อนบนอย่างเต็มแรง

ตุ๊บ!

"ไอ้เผือก มึงจะถีบกูทำเหี้ยอะไร" คนตัวใหญ่ลงไปนอนกองอยู่กับพื้น พลางตะคอกเสียงใส่คนตัวเล็ก

"แล้วใครใช่ให้มึงมานอนเตียงกู" เสียงหวานเชื่อมตวาดชายหนุ่มด้วยความโมโห

"ก็ห้องมึงมีอยู่แค่นี้ แล้วมึงจะให้กูไปนอนตรงไหน?" มีนมองห้องที่คับแคบของเธอ

ก็จริงของมัน ! แต่ใครใช้ให้มันตัวใหญ่เอง

"ก็ห้องมึงไง ทำไมมึงไม่รู้จักกลับไปนอนว่ะ?" หมอนคิตตี้ถูกปาไปยังใบหน้าหล่อของเขา

"กูก็รอฟังคำตอบจากมึงไง แล้วมึงก็เสือกหลับ กูก็เลยนอนรอ แต่กูก็เสือกหลับตามมึงเนี่ย" 

ไอ้ควายเอ้ย โทรศัพท์มีก็ค่อยโทรคุยกันก็ได้ ทำไมเรื่องแค่นี้มึงถึงโง่นักว่ะ?

ครืนนนนน ครืนนนนนน

โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของไอ้คีย์สั่นขึ้น

สายเรียกเข้าจาก คุณนายคะนึง

"แม่โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย?" คนตัวสูงยืนบ่นที่ปลายเตียง

"ครับแม่!"

{คีย์อยู่ไหนลูก ทำไมไม่อยู่ที่คอนโด}

"เผือก! มึงมานี่ดิ แม่กูโทรมา" คีย์รีบเรียกไม้กันหมาเข้ามาใกล้ๆ

"อะไรนะ มึงพูดดังๆหน่อยสิ?" มีนที่ยังคงนั่งงง ว่าสรุปมันเกิดอะไรขึ้น

"มึงอ่ะมานี่ มาคุยกับแม่กู" ไอ้คีย์พูดเบาๆ

{ว่าไงคีย์ สรุปลูกอยู่ไหนของลูกเนี่ย?} ป้าคะนึงเริ่มขึ้นเสียง ก่อนที่เจ้าลูกชายตัวดีของป้าจะแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

"ผมอยู่ห้องไอ้เผือกครับ พอดีผมมาช่วยมันเก็บของ" 

เก็บไปไหน กูจะไปไหน ห้องกูอยู่นี่!!

"ไอ้คีย์!" คนตัวเล็กหยิกแขนล่ำจนแดงช้ำ

{เก็บของทำไม มีนจะไปไหนเหรอ} ปลายสายถามกลับ

"ไอ้เผือกมันจะย้ายไปอยู่คนคอนโดผมครับแม่" 

ใครบอกว่ากูจะไปอยู่กับมึง พูดเองเออเองไปได้

"เอามานี่ กูขอคุยกับป้า" คนตัวเล็กพยายามแย่งโทรศัพท์ของคีย์

"ซู่วววว กูคุยกับแม่กูอยู่" คีย์กระซิบบอก

"ครับแม่ ไอ้เผือกมันอาบน้ำอยู่ครับ"

{ดีเลยๆ มีมีนอยู่ใกล้ๆคีย์ แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องผู้หญิง ถ้างั้นคีย์ก็พามีนมากินข้าวด้วยกันเลย เดี๋ยวแม่ทำกับข้าวรอ} 

"ได้เลยครับ แม่เปิดแอร์ฉ่ำนั่งรอคีย์เลยนะครับ เดี๋ยวคีย์กับไอ้เผือกจะรีบไปหา"

ตู๊ดดดดดด...

หลังจากวางสายจากป้าคะนึง ไอ้คีย์ก็โดนมีนสวดยับ ข้อหาไปโกหกป้าเขาแบบนั้น

"มึงโกหกป้าคะนึงทำไม?" เสียงหวานตวาดขึ้น

"ใครโกหก กูไม่ได้โกหกสักหน่อย" คนตัวเล็กยังคงสับสนเล็กน้อย

"มาไม้ไหนอีกเนี่ย?"

"กูจะให้มึงย้ายไปคอนโดกู ที่นี่มันไม่ค่อยปลอดภัย กูเป็นห่วง" คีย์เอ่ยขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบส้มมาแกะกิน

"แต่กูก็อยู่ที่นี่มาตั้งหลายปีแล้ว ไม่เห็นเป็นไรเลย อีกอย่างค่าเช่าก็ถูกด้วย" มีนยังคงยืนยันว่าเธอจะอยู่ที่นี่

"แต่ถ้ามึงย้ายไปอยู่กับกู มึงไม่ต้องเสียเงินสักบาท กูจะเลี้ยงดูปูเสื่อมึงอย่างดี" คีย์พูด พลางแกะส้มใส่ปาก

"ไม่เอาอ่ะ แค่นี้กูก็รบกวนป้าคะนึงมากพอแล้ว" มีนสำนึกในบุญคุณของครอบครัวคีย์มาตลอด เพราะมีเรื่องอะไรพวกเขาก็จะคอยยื่นมือเข้ามาช่วยเสมอ

"เกี่ยวไรกับแม่กูด้วย นี่ครับ! คนจะเลี้ยงดูมึงนั่งอยู่นี่!" ไอ้พี่คีย์แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์

"ปัญญามึงจะเลี้ยงตัวเองยังไม่มีเลย" คนตัวเล็กเบะปาก ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวสีชมพูพิ้งค์ของเธอ

"ให้มันน้อยๆหน่อยนะครับ ที่มึงได้เงินกับกูไปแต่ละวันมันไม่น้อยเลยนะโว้ย" ไอ้คีย์ทวงบุญคุณซะแล้ว

"ก็ไม่ได้ขอมึงสักหน่อย มึงจ้างกูทำงานต่างหาก" หญิงสาวในชุดนอนยืนกอดอกแน่น

"ครับ! มีที่ไหนกันว่ะ เดินห้านาทีได้เงินห้าพัน ลูกจ้างอย่างมึงขูดเลือดขูดเนื้อกูฉิบหาย"

"ไม่เถียงกับมึงล่ะ รีบไปอาบน้ำเถอะแม่กูรออยู่"

ยี่สิบนาทีผ่านไป...

มีนในชุดลูกไม้สีชมพูอ่อน เธอเดินออกมาจากห้องแต่งตัว ด้วยผมที่ยังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ใบหน้าที่ขาวสะอาดของเธอ ถูกแต่งแต้มไปด้วยเลือดฝาด ทำให้ยอดแก้มเกิดสีชมพูแดงระเรื่อ ยอมรับเลยว่ามีนเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง ยิ่งตอนที่มันยิ้มเนี่ย เหมือนโลกทั้งใบมันหยุดหมุนไปซะดื้อๆ คนอะไรทั้งสวยทั้งน่ารัก แต่ติดอยู่อย่างหนึ่งคือ มันปากหมา อันนี้ขุดไม่ขึ้นจริงๆตอนนิ่งๆไม่พูดก็ดีอยู่หรอก มันกลับเสือกพูดมากแล้วเสือกเรียนหมออีก ถ้าใครได้เป็นคนไข้มันนะ คงเถียงกันตายเลย