ตอนที่ 18 เพียงเธอเจ็บ ฉันก็แทบขาดใจ

คำสัญญาของคีรินทร์ดังก้องอยู่ในหัวใจของเกวลิน แม้ว่าความหวาดระแวงในโลกอันตรายของเขาจะไม่เคยจางหายไป แต่ความตั้งใจที่แน่วแน่ของเขาที่จะมอบอิสระให้เธอในขอบเขตที่เขาสามารถควบคุมได้ ก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความรักและความใส่ใจที่แท้จริง

หลังจากนั้น ชีวิตในคฤหาสน์วาเลนซิโอก็กลับเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง เกวลินได้รับอนุญาตให้ใช้โทรศัพท์มือถือได้อย่างอิสระ เธอติดต่อกับเพื่อนและครอบครัว แม้ว่าเธอจะยังคงเลี่ยงที่จะเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับชีวิตใหม่ของเธอมากนัก แต่การได้ยินเสียงคนที่เธอรักก็ทำให้เธอรู้สึกคลายเหงาลงได้บ้าง

คีรินทร์ยังคงดูแลเธออย่างดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ เขามักจะหาเวลามาทานอาหารกับเธอ พาเธอเดินเล่นในสวน และพูดคุยกับเธอมากขึ้น แม้ว่าบางครั้งเขาจะยังคงเก็บซ่อนความกังวลและความเครียดไว้ภายใต้ใบหน้าคมสันนั้นก็ตาม

เกวลินเริ่มสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ในตัวคีร์ เขามักจะลูบผมเธออย่างอ่อนโยน จูบหน้าผากเธออย่างทะนุถนอม และแสดงความห่วงใยผ่านการกระทำต่างๆ มากกว่าคำพูด มันเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าเขากำลังพยายามปรับตัวและเรียนรู้ที่จะรักเธอในแบบที่เธอต้องการ

วันหนึ่ง ขณะที่เกวลินกำลังจัดดอกไม้อยู่ในห้องนั่งเล่น เธอรู้สึกถึงอาการปวดหัวอย่างรุนแรง ภาพทุกอย่างรอบตัวเริ่มพร่าเลือน และร่างกายของเธอก็อ่อนแรงจนแทบยืนไม่อยู่

เธอพยายามที่จะทรงตัว แต่สุดท้ายก็ทรุดลงกับพื้นหมดสติไป

เมื่อเกวลินรู้สึกตัวอีกครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องนอน แสงไฟสลัวจากโคมไฟข้างเตียงทำให้เธอรู้สึกมึนงงและสับสน

"เกิดอะไรขึ้น?" เธอพึมพำเสียงแผ่ว

ทันใดนั้นเอง ใบหน้าคมสันของคีรินทร์ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลและความตกใจ

"เกวลิน! เธอรู้สึกตัวแล้ว!" เขาอุทานด้วยความโล่งอกและรีบเข้ามาประคองเธอ

"ฉัน..." เกวลินพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างกายของเธอก็ยังคงอ่อนแรง

"นอนลงก่อน" คีร์สั่งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่หนักแน่น "เธอเป็นลมไป"

"เป็นลม?" เกวลินทวนคำด้วยความสงสัย เธอจำได้ว่ารู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรงก่อนที่จะหมดสติไป

"ฉันเรียกหมอมาตรวจเธอแล้ว" คีร์อธิบาย "หมอบอกว่าเธออาจจะพักผ่อนไม่เพียงพอและมีความเครียดสะสม"

"เครียด..." เกวลินพึมพำ เธอรู้ว่าชีวิตในโลกของคีรินทร์เต็มไปด้วยความตึงเครียด แต่เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่แสดงความกังวลออกมา

คีร์ลูบผมของเธออย่างแผ่วเบา "ฉันรู้ว่ามันไม่ง่ายสำหรับเธอที่ต้องอยู่ในโลกแบบนี้ แต่ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุด"

ตลอดทั้งวัน คีรินทร์ดูแลเกวลินอย่างใกล้ชิด เขาอยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลา คอยป้อนยา ป้อนน้ำ และเช็ดตัวให้เธอด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและความกังวลอย่างเห็นได้ชัด

เกวลินรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยในอ้อมแขนของเขา แม้ว่าร่างกายของเธอจะยังคงอ่อนแรง แต่จิตใจของเธอกลับเข้มแข็งขึ้นด้วยความรักที่คีร์มอบให้

ในคืนนั้น คีรินทร์นอนเฝ้าเกวลินอยู่ข้างเตียง เขาจับมือเธอไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปอีกครั้ง เกวลินมองใบหน้าคมสันของเขาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย หัวใจของเธอก็เต็มตื้นไปด้วยความรัก

"คีร์..." เธอเรียกเขาเสียงแผ่ว

คีร์ลืมตาขึ้นและจ้องมองเธอด้วยความรัก

"มีอะไรหรือเปล่า?"

"ขอบคุณ..." เกวลินกระซิบ "ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง"

คีร์ยิ้มบางๆ และยกมืออีกข้างขึ้นมาลูบแก้มของเธอ

"อย่าพูดแบบนั้น ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณเธอ...ที่เข้ามาในชีวิตของฉัน"

เขาก้มลงจูบหน้าผากของเธออย่างทะนุถนอม "เพียงเธอเจ็บ...ฉันก็แทบขาดใจ"

คำพูดของเขาทำให้หัวใจของเกวลินอบอุ่น เธอรู้ว่าความรักที่พวกเขามีให้กันนั้นแข็งแกร่งกว่าอุปสรรคใดๆ

หลังจากนั้น เกวลินก็พักผ่อนอย่างเต็มที่ตามคำแนะนำของแพทย์ คีรินทร์ยังคงดูแลเธออย่างใกล้ชิด และสั่งให้ลูกน้องเพิ่มความระมัดระวังในการดูแลความปลอดภัยของเธอมากขึ้น

เมื่อเกวลินเริ่มแข็งแรงขึ้น คีรินทร์ก็พาเธอไปยังสถานที่พิเศษแห่งหนึ่งในคฤหาสน์ ที่นั่นคือเรือนกระจกขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิด สีสันสดใสและกลิ่นหอมหวานของดอกไม้ทำให้เกวลินรู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย

"ฉันรู้ว่าเธอชอบดอกไม้" คีร์พูดด้วยรอยยิ้มบางๆ "ฉันสร้างที่นี่ไว้ให้เธอ"

เกวลินมองไปรอบๆ เรือนกระจกด้วยความตื่นตาตื่นใจ ดอกไม้นานาชนิดที่เธอชื่นชอบถูกนำมาปลูกไว้ที่นี่อย่างสวยงาม

"ขอบคุณค่ะ คีร์...ฉันชอบที่นี่มาก" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุข

คีร์เดินเข้ามาใกล้และโอบกอดเธอไว้ "ความสุขของเธอ...คือความสุขของฉัน"

ในเรือนกระจกที่เต็มไปด้วยดอกไม้และความรัก เกวลินรู้สึกถึงความผูกพันที่ลึกซึ้งกับคีรินทร์ เธอรู้ว่าแม้โลกของพวกเขาจะแตกต่างกัน แต่ความรักที่พวกเขามีให้กันนั้นเป็นสิ่งที่แท้จริงและมั่นคง

แต่ความสงบสุขนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน วันหนึ่ง ขณะที่เกวลินและคีรินทร์กำลังทานอาหารเย็นด้วยกัน เสียงโทรศัพท์ของคีรินทร์ก็ดังขึ้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจากความผ่อนคลายเป็นความเคร่งเครียด

"มีอะไรหรือเปล่า?" เกวลินถามด้วยความเป็นห่วง

คีร์ฟังโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวางสายด้วยสีหน้าที่กังวล

"พวกมันเคลื่อนไหวอีกครั้ง" เขาบอกเกวลิน "ศัตรูของเรา...พวกมันไม่ยอมรามือ"

"พวกมันจะทำอะไร?"

"พวกมันกำลังพยายามที่จะลักพาตัวน้องสาวของฉันอีกครั้ง" คีร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธและความกังวล

ความหวาดกลัวแล่นริ้วไปทั่วร่างของเกวลิน เธอรู้ว่าสถานการณ์กำลังเลวร้ายลงอีกครั้ง

"แล้วเราจะทำยังไง?" เธอถามด้วยเสียงสั่น

"ฉันต้องไปจัดการเรื่องนี้" คีร์ตอบ "เธอต้องอยู่ที่นี่...และต้องระวังตัวให้มากที่สุด"

"แต่ฉัน..."

"ไม่มีแต่" คีร์ขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคนที่ฉันรักอีก"

คีร์สั่งให้ลูกน้องเตรียมพร้อม และออกไปจากคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เกวลินอยู่เบื้องหลังด้วยความรู้สึกหวาดกลัวและไม่แน่นอน

ตลอดทั้งคืนนั้น เกวลินนอนไม่หลับ เธอได้ยินเสียงรถยนต์วิ่งเข้าออก และเสียงคนพูดคุยกันด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด เธอภาวนาให้คีร์และน้องสาวของเขาปลอดภัย

ในที่สุด เมื่อรุ่งเช้ามาเยือน คีรินทร์ก็กลับมาพร้อมกับร่องรอยของการต่อสู้บนร่างกาย แต่แววตาของเขากลับฉายแววแห่งชัยชนะ

"ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว" เขาบอกเกวลินด้วยรอยยิ้มบางๆ

เกวลินรีบเข้าไปกอดเขาด้วยความโล่งอก

"คุณปลอดภัย..."

"ใช่...และน้องสาวของฉันก็ปลอดภัย" คีร์ตอบ "แต่พวกมัน...พวกมันยังไม่ยอมแพ้"

เขากุมมือของเกวลินไว้แน่นและจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอ

"ฉันรู้ว่าโลกของฉันมันอันตราย...และฉันไม่อยากให้เธอต้องมาเผชิญกับสิ่งเหล่านี้ แต่ฉันสัญญาว่าจะปกป้องเธอด้วยชีวิตของฉัน"

เกวลินซบหน้าลงบนอกของเขา เธอรู้ว่าชีวิตของเธอได้ผูกพันกับผู้ชายคนนี้ไปแล้วอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง และเธอพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งทุกอย่าง เคียงข้างชายที่เธอรัก...ผู้ชายที่เพียงเธอเจ็บ เขาก็แทบขาดใจ