ตอนที่ 17 คำสั่งห้ามหนี

อ้อมกอดของคีรินทร์แน่นกระชับ ราวกับต้องการผนึกเกวลินให้เป็นส่วนหนึ่งของเขาอีกครั้ง ความหวาดกลัวที่เธอเพิ่งเผชิญทำให้เธอตัวสั่นเทา แต่ความอบอุ่นและความแข็งแกร่งจากอ้อมแขนของเขาก็ช่วยปลอบประโลมเธอได้บ้าง คีร์ไม่ยอมปล่อยเธอแม้แต่วินาทีเดียว พาเธอกลับมายังคฤหาสน์ราวกับเป็นสิ่งล้ำค่าที่เขาไม่อาจสูญเสียไปได้อีก

เมื่อกลับถึงห้องนอน คีร์อุ้มเกวลินวางลงบนเตียงอย่างเบามือ ใบหน้าคมสันของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความกังวล เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย

"เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? พวกมันทำอะไรเธอหรือเปล่า?" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

เกวลินส่ายหน้าทั้งน้ำตา "ไม่ค่ะ...พวกมันแค่พยายามจะลากฉันขึ้นรถ"

คีร์กำมือแน่นจนเห็นข้อนิ้วขาว "ฉันจะไม่มีวันให้อภัยพวกมัน" เขาคำรามเสียงต่ำ "พวกมันกล้าแตะต้องเธอ..."

เขานั่งลงข้างเตียงและกุมมือเธอไว้แน่น สัมผัสที่แข็งแกร่งของเขาพยายามจะสื่อถึงความมั่นคงและความปลอดภัย

"ฉันขอโทษ..." เกวลินกระซิบเสียงแผ่ว "ฉันไม่ควรหนีไป"

คีร์ส่ายหน้าและยกมืออีกข้างขึ้นมาลูบแก้มของเธออย่างอ่อนโยน

"อย่าพูดแบบนั้น เธอมีสิทธิ์ที่จะเลือกชีวิตของตัวเอง แต่เธอต้องเข้าใจว่าโลกภายนอกมันอันตรายเกินกว่าที่เธอจะรับมือได้ด้วยตัวคนเดียว"

"แต่ฉัน..."

"ไม่มีแต่" คีร์ขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ต่อไปนี้...ฉันจะไม่อนุญาตให้เธอหนีไปไหนอีกแล้ว"

คำพูดของเขาเด็ดขาดและแสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน เกวลินจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความรัก ความอบอุ่น และความรู้สึกเหมือนถูกกักขังอีกครั้ง

"ฉันไม่ใช่สมบัติของคุณนะคะ คีร์" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

คีร์จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธออย่างลึกซึ้ง "เธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน เกวลิน...และฉันจะไม่ยอมให้ใครมาพรากเธอไปจากฉัน"

ตลอดทั้งคืนนั้น คีร์ไม่ได้ปล่อยให้เกวลินคลาดสายตา เขานอนกอดเธอไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปอีกครั้ง เกวลินรู้สึกถึงความรักและความห่วงใยที่เขามีให้ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความกดดันและความไม่เป็นอิสระที่เพิ่มมากขึ้น

ในเช้าวันต่อมา คีร์สั่งให้ลูกน้องเพิ่มการรักษาความปลอดภัยรอบตัวเกวลินอย่างเข้มงวด เธอถูกห้ามไม่ให้ออกไปไหนมาไหนตามลำพัง และต้องมีคนคุ้มกันประกบตลอดเวลา

ความรู้สึกเหมือนถูกจองจำเริ่มกัดกินหัวใจของเกวลินอีกครั้ง เธอเข้าใจว่าคีร์กำลังพยายามปกป้องเธอ แต่การถูกควบคุมอย่างใกล้ชิดเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนสูญเสียอิสรภาพทั้งหมด

วันหนึ่ง ขณะที่เกวลินกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยความเบื่อหน่าย เธอสังเกตเห็นมาร์โคเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

"คุณเกวลินครับ หัวหน้าต้องการพบคุณที่ห้องทำงานครับ"

เกวลินลุกขึ้นเดินตามมาร์โคไปยังห้องทำงานด้วยความรู้สึกประหม่า เธอไม่รู้ว่าคีร์ต้องการพูดคุยกับเธอด้วยเรื่องอะไร แต่จากสีหน้าของมาร์โค เธอก็พอจะเดาได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดี

เมื่อเข้าไปในห้องทำงาน เกวลินเห็นคีรินทร์ยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองออกไปยังสวนด้วยท่าทางที่เคร่งเครียด เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เขาก็หันกลับมา ดวงตาคมกริบของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

"เกวลิน...ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"เกิดอะไรขึ้นคะ?" เกวลินถามด้วยความกังวล

"ฉันรู้ว่าเธอพยายามจะหนี" คีร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความผิดหวัง

เกวลินก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาเขา

"ฉัน..."

"เธอต้องเข้าใจว่าการกระทำของเธอทำให้ฉันเป็นห่วงมากแค่ไหน" คีร์พูดต่อ "โลกภายนอกมันอันตรายเกินกว่าที่เธอจะรับมือได้ด้วยตัวคนเดียว และฉันจะไม่ยอมให้เธอต้องตกอยู่ในอันตรายอีก"

"แต่ฉันต้องการอิสระ" เกวลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ฉันไม่ใช่สมบัติของคุณที่จะถูกกักขังไว้แบบนี้"

คีร์เดินเข้ามาใกล้และจับมือเธอไว้แน่น

"เธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน เกวลิน...และฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องเธอ นั่นคือสิ่งที่ฉันทำ"

"แต่ฉันรู้สึกเหมือน..."

"ต่อไปนี้..." คีร์ขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ฉันจะไม่อนุญาตให้เธอหนีไปไหนอีกแล้ว เธอต้องอยู่ที่นี่...ภายใต้การดูแลของฉัน"

คำพูดของเขาเด็ดขาดและไม่มีทางเปลี่ยนแปลง เกวลินจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความรัก ความอบอุ่น และความสิ้นหวัง

"คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันแบบนี้" เกวลินพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มแข็งกร้าวขึ้น

คีร์จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธออย่างลึกซึ้ง "ฉันมีสิทธิ์...เพราะเธอคือคนของฉัน"

ความเงียบปกคลุมห้องอีกครั้ง บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความไม่เข้าใจ เกวลินรู้สึกเหมือนถูกต้อนให้จนมุม เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป

ตลอดหลายวันต่อมา ชีวิตในคฤหาสน์เป็นเหมือนกรงทองที่สวยงาม เกวลินได้รับการดูแลอย่างดีทุกอย่าง แต่เธอก็รู้สึกเหมือนสูญเสียอิสรภาพไปอย่างสิ้นเชิง คีร์ยังคงรักและเอาใจใส่เธอ แต่เขาก็ควบคุมทุกการเคลื่อนไหวของเธออย่างใกล้ชิด

ความสัมพันธ์ระหว่างเกวลินและคีร์เริ่มตึงเครียดมากขึ้น การทะเลาะเบาะแว้งเกิดขึ้นบ่อยครั้ง เกวลินพยายามที่จะอธิบายความรู้สึกของเธอ แต่คีร์ก็ไม่ยอมฟัง เขายังคงเชื่อว่าการกักขังเธอไว้คือวิธีเดียวที่จะปกป้องเธอได้

วันหนึ่ง ขณะที่เกวลินกำลังนั่งอยู่ในห้องนอนด้วยความเศร้าสร้อย เธอสังเกตเห็นกล่องของขวัญเล็กๆ วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง กล่องถูกห่อด้วยกระดาษสีดำสนิท ผูกด้วยริบบิ้นสีแดงเข้ม เหมือนกับกล่องของขวัญลึกลับที่เธอเคยได้รับก่อนหน้านี้

ด้วยความสงสัย เกวลินหยิบกล่องนั้นขึ้นมาและเปิดออก สิ่งที่อยู่ข้างในคือโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ล่าสุด พร้อมกับซิมการ์ดและกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ

> “ฉันรู้ว่าเธอต้องการอิสระ นี่คือช่องทางเดียวที่ฉันอนุญาตให้เธอติดต่อโลกภายนอกได้ ใช้มันอย่างระมัดระวัง”

>

ลายมือที่เขียนคุ้นตาเป็นอย่างดี...มันคือลายมือของคีรินทร์

ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาในใจของเกวลิน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมคีร์ถึงทำเช่นนี้ ในขณะที่เขากักขังเธอไว้ เขากลับมอบโทรศัพท์มือถือให้เธอติดต่อโลกภายนอกได้

ด้วยความสับสน เกวลินเปิดเครื่องโทรศัพท์และใส่ซิมการ์ด เธอพบว่ามีเบอร์โทรศัพท์เพียงเบอร์เดียวที่ถูกบันทึกไว้...เบอร์ของคีรินทร์

เกวลินจ้องมองเบอร์โทรศัพท์นั้นด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เธอไม่รู้ว่าคีร์ต้องการอะไรจากเธอ

ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือ "คีรินทร์"

เกวลินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และตัดสินใจที่จะรับสาย

"ฮัลโหล" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"เกวลิน..." เสียงทุ้มต่ำของคีร์ดังมาตามสาย "เธอได้รับโทรศัพท์แล้วใช่ไหม?"

"ค่ะ"

"ฉันรู้ว่าฉันอาจจะดูเหมือนคนเผด็จการในสายตาของเธอ แต่ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อความปลอดภัยของเธอ" คีร์อธิบาย

"แต่ฉันต้องการอิสระ" เกวลินย้ำ

"ฉันรู้" คีร์ตอบ "และฉันจะให้เธอมีอิสระ...ในขอบเขตที่ฉันสามารถควบคุมได้"

"คุณหมายความว่ายังไง?"

"โทรศัพท์เครื่องนั้น...เธอสามารถใช้ติดต่อใครก็ได้ที่เธอต้องการ แต่ฉันจะรู้ทุกการติดต่อของเธอ" คีร์อธิบาย "มันเป็นวิธีเดียวที่ฉันจะแน่ใจได้ว่าเธอปลอดภัย"

เกวลินเงียบไป เธอไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรกับข้อเสนอของคีร์ มันเป็นอิสระ...แต่ก็ยังอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

"ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?" เธอถามด้วยความสับสน

"เพราะฉันรักเธอ" คีร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "และฉันจะไม่ยอมเสียเธอไปอีก"

ความเงียบปกคลุมสายโทรศัพท์ เกวลินไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เธอรู้สึกเหมือนถูกต้อนให้จนมุมอีกครั้ง

"คิดดูนะ เกวลิน" คีร์พูดต่อ "ฉันให้ทางเลือกกับเธอ เธอสามารถติดต่อโลกภายนอกได้ แต่เธอต้องอยู่ภายใต้การดูแลของฉัน"

เกวลินถอนหายใจยาว "ฉันต้องการเวลาคิด"

"ฉันจะรอ" คีร์ตอบ "แต่เธอต้องรู้ว่าฉันทำทุกอย่างก็เพื่อเธอ"

เกวลินวางสายโทรศัพท์ลงด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป ข้อเสนอของคีร์เป็นเหมือนดาบสองคม มันให้อิสระแก่เธอ แต่ก็ยังคงผูกมัดเธอไว้กับโลกของเขา

เธอจ้องมองโทรศัพท์มือถือในมือด้วยความสับสน เธอไม่รู้ว่าควรจะใช้มันอย่างไร หรือควรจะเลือกอิสระที่แท้จริง แม้ว่าจะต้องเผชิญกับอันตรายด้วยตัวคนเดียว

ในขณะที่เกวลินกำลังครุ่นคิดถึงทางเลือกของเธอ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

"เข้ามาได้" เธอพูดเสียงแผ่ว

คีรินทร์เปิดประตูเข้ามาในห้อง เขามองเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักและความหวัง

"เธอตัดสินใจแล้วหรือยัง?" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

เกวลินจ้องมองเขาด้วยแววตาที่แน่วแน่

"ฉันจะอยู่ที่นี่" เธอตอบ "แต่คุณต้องสัญญาว่าจะให้ฉันมีอิสระ...ในแบบที่ฉันต้องการ"

คีรินทร์ยิ้มบางๆ "ฉันสัญญา"

เกวลินรู้ว่าการตัดสินใจของเธอครั้งนี้อาจจะนำมาซึ่งความสุขหรือความทุกข์ แต่เธอเลือกที่จะอยู่เคียงข้างชายที่เธอรัก แม้ว่าโลกของเขาจะเต็มไปด้วยอันตรายและความไม่แน่นอนก็ตาม เพราะเธอรู้ว่าในใจของเขา...มีเพียงเธอเท่านั้น