ตอนที่ 3 เขาไม่ได้หายไปไหน

ความรู้สึกหวาดกลัวและสับสนถาโถมเข้าใส่เกวลินราวกับคลื่นยักษ์ เธอไม่เคยคิดว่าชีวิตที่แสนสงบสุขของตนเองจะต้องมาเผชิญกับสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ การถูกผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน บุกรุกเข้ามาในห้องและแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเผด็จการ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกลดทอนคุณค่าความเป็นมนุษย์

คีรินทร์วางเธอลงบนเตียงนอนอย่างนุ่มนวล แต่แววตาที่จ้องมองมายังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและไม่ยอมใคร เกวลินพยายามลุกขึ้นหนี แต่เขากลับจับข้อมือเธอไว้แน่น

"อย่าดื้อรั้นเลย เกวลิน" เสียงทุ้มต่ำของเขาแฝงไปด้วยความอดทนที่ใกล้จะหมดลง "เธอไม่มีทางหนีฉันพ้น"

"คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน!" เกวลินโต้ตอบเสียงสั่นเครือ "ฉันไม่ใช่สิ่งของของคุณ!"

"เธอเป็นของฉัน...ตั้งแต่วินาทีที่เธอตัดสินใจยื่นมือเข้ามาช่วยชีวิตคนที่กำลังจะตาย" คีร์ตอบกลับอย่างหนักแน่น "การกระทำของเธอผูกมัดเธอไว้กับฉันแล้ว"

"มันไม่จริง!" เกวลินพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา "ฉันแค่หวังดี ฉันไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทน!"

"ความหวังดีในโลกของฉัน...มีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ" คีร์ปล่อยมือเธอ แต่ยังคงยืนประจันหน้ากับเธออย่างไม่ลดละ "และราคาที่เธอต้องจ่าย...คือตัวเธอเอง"

น้ำตาของเกวลินไหลอาบแก้ม เธอรู้สึกสิ้นหวังและไร้หนทาง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับเธอเช่นนี้ ทำไมเธอต้องมาเจอกับผู้ชายที่อันตรายและบ้าคลั่งเช่นเขา

"คุณต้องการอะไรจากชีวิตฉัน?" เธอถามเสียงสะอื้น

"ฉันต้องการให้เธออยู่เคียงข้างฉัน" คีร์ตอบอย่างจริงจัง "เธอคือคนแรกที่ทำให้ฉันรู้สึก...ถึงความห่วงใย เธอคือแสงสว่างเดียวในโลกที่มืดมิดของฉัน"

คำพูดของเขาทำให้เกวลินชะงัก เธอเงยหน้ามองเขาด้วยความไม่เข้าใจ แววตาของเขาในตอนนี้ไม่ได้มีเพียงความดุดัน แต่กลับเจือไปด้วยความอ่อนโยนและความเหงาที่ซ่อนลึกอยู่ภายใน

"โลกของคุณ..." เกวลินเอ่ยเสียงแผ่ว "มันเป็นโลกแบบไหนกันแน่?"

คีร์ถอนหายใจยาว "โลกที่เต็มไปด้วยอันตราย การหักหลัง และความตาย...โลกที่ฉันเป็นราชาไร้หัวใจ"

"แล้วทำไม..." เกวลินถามด้วยความสงสัย "ทำไมคุณถึงต้องการฉันเข้าไปอยู่ในโลกนั้นด้วย?"

"เพราะเธอทำให้หัวใจที่ตายด้านของฉัน...เต้นอีกครั้ง" คีร์ยกมือขึ้นสัมผัสแก้มของเธออย่างแผ่วเบา "เธอคือข้อยกเว้นเดียวในกฎเกณฑ์ของฉัน เธอคือจุดอ่อนที่ฉันยอมรับ...และฉันจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเธอ"

ตลอดทั้งคืนนั้น คีร์ไม่ได้ทำร้ายเกวลิน เขานั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น เฝ้ามองเธอจากระยะไกล ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป หากเขาเข้าใกล้มากเกินไป เกวลินนอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมาบนเตียง พยายามทำความเข้าใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

เช้าวันต่อมา คีร์ยังคงอยู่ที่ห้องของเธอ เขาเป็นคนลงมือทำอาหารเช้าง่ายๆ ให้เธอทาน แม้ว่าท่าทางของเขาจะดูไม่คล่องแคล่ว แต่ความตั้งใจของเขาก็ทำให้เกวลินรู้สึกประหลาดใจ

"ทานซะ" เขาพูดเสียงเรียบขณะวางจานไข่เจียวและขนมปังปิ้งไว้ตรงหน้าเธอ

เกวลินมองอาหารตรงหน้าอย่างลังเล "คุณ...ทำอาหารเป็นด้วยเหรอคะ?"

คีร์เลิกคิ้วเล็กน้อย "ฉันทำได้หลายอย่างมากกว่าที่เธอคิด"

ระหว่างทานอาหารเช้า บรรยากาศในห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบจานเป็นระยะ เกวลินสังเกตว่าคีร์ไม่ได้ละสายตาจากเธอเลย ราวกับกลัวว่าเธอจะคิดหนี

"คุณจะให้ฉันอยู่ที่นี่ไปถึงเมื่อไหร่?" เกวลินถามขึ้นหลังจากทานอาหารเสร็จ

"จนกว่าฉันจะมั่นใจว่าเธอปลอดภัย" คีร์ตอบอย่างตรงไปตรงมา

"ปลอดภัยจากอะไร?"

"จากศัตรูของฉัน...และจากตัวฉันเอง" คำตอบของเขาทำให้เกวลินรู้สึกสับสนยิ่งกว่าเดิม

ตลอดทั้งวัน คีร์ยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวเกวลิน เขาไม่ได้ขังเธอไว้ในห้อง แต่ก็ไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว หากเธอพยายามจะออกไปข้างนอก เขาก็จะไปด้วยเสมอ

เกวลินรู้สึกเหมือนถูกกักขัง แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในห้องขังที่มิดชิด แต่อิสระของเธอก็ถูกจำกัดอย่างสิ้นเชิง เธอพยายามพูดคุยกับเขา หาเหตุผลให้เขาปล่อยเธอไป แต่คีร์ก็ยังคงยืนกรานในความคิดเดิม

ในขณะเดียวกัน เกวลินก็เริ่มสังเกตเห็นรายละเอียดบางอย่างเกี่ยวกับตัวเขา รอยแผลเป็นเล็กๆ ที่มุมปาก แววตาที่ดูเหนื่อยล้าและแบกรับความทุกข์ไว้มากมาย ท่าทางที่ดูสุขุมและเฉียบขาด แต่ในบางครั้งก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยนที่แสดงออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

คืนนั้น ขณะที่เกวลินกำลังนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมาอีกครั้ง คีร์เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นและนั่งลงบนโซฟาตัวเดิม

"ฝนตกอีกแล้ว" เกวลินเอ่ยขึ้นเบาๆ

"อืม" คีร์ตอบสั้นๆ โดยไม่ละสายตาจากภายนอก

ความเงียบปกคลุมห้องอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เกวลินไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือนเมื่อก่อน เธอรู้สึกถึงความเงียบที่หนักอึ้งไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ

"ทำไมคุณถึงบาดเจ็บในคืนนั้น?" เกวลินถามขึ้นอย่างฉับพลัน

คีร์หันมามองเธอ ดวงตาคมกริบคู่นั้นเต็มไปด้วยความซับซ้อน "ฉันถูกลอบทำร้าย...และเธอคือคนเดียวที่ยื่นมือเข้ามาช่วย"

"คุณเป็นใครกันแน่?" เกวลินถามต่อด้วยความอยากรู้

คีร์ถอนหายใจยาวอีกครั้ง "ฉันคือคีรินทร์ วาเลนซิโอ...และอย่างที่ฉันบอกไป ฉันคือราชาในโลกที่มืดมิด"

ชื่อนั้น...ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจเกวลิน เธอเคยได้ยินชื่อนี้จากข่าวสารต่างๆ ชื่อของมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลและน่ากลัวที่สุดในโลกใต้ดิน "ราชาไร้หัวใจ" ฉายาที่สื่อถึงความเย็นชาและโหดเหี้ยมของเขา

"คุณ...คุณคือ..." เกวลินพูดไม่ออก ความตกใจทำให้เธอตัวชาไปทั้งร่าง

คีร์พยักหน้าอย่างช้าๆ "ใช่...ฉันคือคนที่เธอช่วยชีวิตไว้"

ความเงียบกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันหนักอึ้งไปด้วยความตระหนกและความหวาดกลัว เกวลินไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายแปลกหน้าที่เธอช่วยไว้ในคืนฝนตก จะเป็นบุคคลที่น่ากลัวและมีอิทธิพลมากขนาดนี้

"แล้วทำไม...ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่หน้าห้องฉัน?" เกวลินถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ

"คืนนั้น...ฉันกำลังหนี" คีร์ตอบเสียงเบา "ฉันถูกตามล่า...และคอนโดของเธออยู่ใกล้ที่สุด"

"แล้วทำไมคุณถึงไม่ไปโรงพยาบาล?"

"ฉันไม่ไว้ใจใคร..." แววตาของคีร์แข็งกร้าวขึ้น "ในโลกของฉัน...ศัตรูมีอยู่ทุกที่ แม้แต่ในที่ที่ดูเหมือนจะปลอดภัยที่สุด"

เกวลินเริ่มเข้าใจสถานการณ์มากขึ้น ผู้ชายที่เธอช่วยไว้ ไม่ได้เป็นคนธรรมดา เขาเป็นมาเฟียที่กำลังหนีการตามล่า และเธอ...กลายเป็นส่วนหนึ่งของโลกที่อันตรายของเขาไปแล้ว

"แล้วหลังจากนี้...คุณจะทำยังไง?" เกวลินถามด้วยความกังวล

"ฉันจะปกป้องเธอ" คีร์ตอบอย่างหนักแน่น "ตราบใดที่เธอยังอยู่กับฉัน...ไม่มีใครกล้าแตะต้องเธอ"

"แต่ฉันไม่อยากอยู่ในโลกของคุณ!" เกวลินโต้แย้ง "ฉันต้องการกลับไปใช้ชีวิตธรรมดา!"

"ชีวิตธรรมดาของเธอจบลงแล้ว เกวลิน...ตั้งแต่วันที่เธอช่วยฉันไว้" คีร์ลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาใกล้เธอ "ตอนนี้เธอคือส่วนหนึ่งของโลกฉัน...และฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป"

เขาเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน แต่แววตาของเขากลับเด็ดเดี่ยวและไม่ยอมเปลี่ยนแปลง

"เธอคือคนเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกถึงความหมายของการมีชีวิตอยู่...และฉันจะไม่มีวันเสียเธอไป"

คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความคลั่งรักและความมุ่งมั่นที่ทำให้เกวลินรู้สึกหวาดหวั่น แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็สัมผัสได้ถึงความเหงาและความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกนอกที่แข็งกระด้างของเขา

ในคืนนั้น เกวลินนอนไม่หลับ เธอคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร เธอไม่รู้ว่าการอยู่เคียงข้างมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลเช่นคีรินทร์ จะนำพาชีวิตเธอไปสู่ทิศทางใด

แต่สิ่งหนึ่งที่เธอรู้แน่ชัดคือ...เขาไม่ได้หายไปไหน เขาเข้ามาในชีวิตเธออย่างถาวร และโลกของเธอก็ไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป