4 หนีตาย

อังวรีหัวใจเต้นแรงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาใกล้ ใกล้มากขึ้นเรื่องๆ เธอทำได้เพียงหมอบตัวหลบให้ต่ำที่สุดเท่าที่ทำได้ ถึงจะหวาดกลัวแต่ยังพยายามมีสติไม่ส่งเสียงทำราวกับตัวเองไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้

“หาให้ทั่วหาจนกว่าจะเจอ กลางป่ากลางเขามืดสนิทขนาดนี้ มันหนีไปได้ไม่ไกลหรอก”

หนึ่งในนั้นตะโกนบอก ระหว่างที่หญิงสาวกำลังจดจ่อลุ้นระทึกอยู่กับพวกมันที่เดินผ่านไปมาด้านหน้า เหนือจากที่ซ่อนตัวไม่มาก ด้านหลังก็มีชายอีกคนเดินเข้ามาประกบตัวจากทางด้านหลัง มือใหญ่สากยื่นปิดปากคนตรงหน้าแน่นสนิทก่อนคนตกใจจะหลุดเสียงร้องดังออกไปเสียก่อน

“ถ้าไม่อยากถูกพวกนั้นจับได้ก็เงียบเสียงไว้” 

เสียงเข้มดุกระซิบบอกให้ได้ยินกันสองคน ไม่รู้ว่าเขาคนนี้เป็นคนดีหรือว่าเป็นพวกเดียวกันกับพวกนั้น แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกนอกจากนิ่งไว้

คืนนี้เป็นคืนเดือนหงายยิ่งดึกยิ่งสว่างหากไม่ได้อยู่ใต้ต้นไม้กลางป่าใหญ่เลยพอให้มองเห็นเงาเลือนรางด้านหน้า เขาเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่กว่าเธอมาก อังวรีพยายามเพ่งพินิจพิจารณามองใบหน้าผ่านความมืดแต่ก็มองได้ไม่ชัดอยู่ดี

ด้านพ่อเลี้ยงจากที่ได้สัมผัสพินิจมอง คนเบื้องหน้ามีผมยาวประบ่า ตัวบางเล็กสูงแค่บ่าเขาเท่านั้น และจากที่มืออีกข้างสัมผัสโดนเข้ากับความนุ่มนิ่มเต่งตึงอย่างไม่ตั้งใจ รู้ในทันทีว่าเธอเป็นผู้หญิง

ทั้งยังเป็นผู้หญิงที่ผิวนุ่มตัวหอมเอามากๆเสียด้วยน่าจะเป็นคนเมืองกรุง เห็นหญิงสาวจ้องตนเองอยู่นานจึงจ้องกลับบ้าง อย่างที่คิดหญิงสาวไม่ได้ไว้ใจเขา พอเห็นพวกนั้นเดินห่างไปไกล เธอใช้จังหวะที่เผลอวิ่งหนีไปอีกทาง

“บ้าเอ๊ย” 

เสียงเข้มสบถอย่างหัวเสียรีบวิ่งตามคว้าแขนเล็กดึงร่างคนตัวเล็กให้นอนหมอบราบลงกับพื้น การขยับตัวของหญิงสาวเมื่อครู่ทำให้พวกนั้นรู้ตัวและวิ่งกลับมายังจุดที่เธอและเขาอยู่ทันที

ปัง! ปัง! ปัง! 

หนึ่งในนั้นยิงปืนขึ้นฟ้าขู่ มือหนารีบปิดปากเธอไว้แน่นไม่ให้หลุดเสียงร้องออกไป

“ถ้าอยากรอดก็อย่าร้อง อย่าวิ่งหนี อยู่ใกล้ผมไว้ ผมมาช่วยเข้าใจมั้ย” อังวรีพยักหน้า

“หากมีโอกาสให้คุณวิ่งไปทางโน้น ทางนั้นเป็นเหวไม่มีทางหนี ผมจะปล่อยมือคุณห้ามส่งเสียง ไม่อย่างนั้นเราจะตายด้วยกันทั้งคู่ เข้าใจมั้ย” 

พ่อเลี้ยงบอกชี้ทางพร้อมอธิบาย ก่อนย้ำให้อีกฝ่ายเข้าใจตรงกัน เมื่อเห็นหญิงสาวพยักหน้ารับรู้จึงปล่อยให้เป็นอิสระ

“กูรู้ว่ามึงอยู่แถวนี้ อย่าหนีเลย ยังไงก็หนีไม่รอด เอาของของพวกกูคืนมาแล้วกูจะปล่อยมึงไป” ชายคนหนึ่งตะโกนขู่เสียงดังลั่นป่า

“ไม่เจออะไรเลยพี่ น่าจะเป็นสัตว์ป่า”

“เจอสัตว์ก็ยิง เจอคนก็ยิง ไม่ต้องสน แยกกันไปดูทางโน้น ข้างหน้าเป็นหน้าผาแล้วยังไงมันก็ต้องอยู่แถวนี้แหละ”

พอพวกมันถอยห่างไปไกลอีกครั้ง ทั้งสองพยายามลุกและเดินหลบไปอีกทาง แต่ด้วยความมืดของป่าที่ปกคลุม บวกกับความไม่เคยชินทำให้หญิงสาว เหยียบโดนเศษกิ่งไม้เกิดเป็นเสียงดังจนพวกมันรู้ตัวอีกทั้ง

“นั่น มันอยู่ทางนั้น”

ปัง! เสียงปืนยิงขู่ไปทางด้านหน้าที่ทั้งสองกำลังวิ่งไป

“คุณทางนี้เร็วหน่อย” 

เมื่อเห็นอีกคนช้าเกินไปมือใหญ่คว้าข้อมือเล็กจูงให้วิ่งตามเข้าไปในป่าลึก ท่ามกลางความมืดสนิทสำหรับคนปรับแสงไม่ทันอย่างอังวรี ตอนนี้เธอไม่ต่างจากคนตาบอด สองขาเร่งจังหวะก้าวให้ทันคนด้านหน้า 

พ่อเลี้ยงคิมหันต์ไม่มีทางเลือกหากอยู่รอคนของตนเองมาช่วยคงไม่ทันการณ์ ถึงตอนนั้นเขาและเธอคงได้กลายเป็นศพไปเสียก่อนแน่ ทำได้เพียงพาหญิงสาวเดินเข้ามาในป่าลึกขึ้น ถึงจะไม่ปลอดภัยแต่นี่เป็นเส้นทางที่ตนเองรู้จักดี คิดว่าเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในเวลานี้

แต่สำหรับอังวรีแล้วไม่ใช่เลย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ กำลังหนีอะไรอยู่ แล้วผู้ชายคนที่บอกว่ามาช่วยเนี่ยไว้ใจได้มากน้อยแค่ไหนกัน

ทุกอย่างตั้งอยู่ในความไม่รู้ทั้งหมดแต่ก็ไม่ได้มีทางเลือกมากนักนอกจากเชื่อใจผู้ชายตรงหน้า อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่คนที่เล็งปืนมาทางเธอ

นานเท่าไหร่ไม่รู้ ยิ่งเดินเข้าไปลึกหนทางยิ่งเดินยากขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มไม่มีทางเรียบให้เดินเส้นทางเริ่มมีเนินหินกอหญ้าเล็กใหญ่สลับกันไป ตลอดทางที่เดินมาขาเรียวเตะเจ้าหินพวกนั้นไปหลายรอบทั้งยังต้นหญ้าที่บาดแขนขา

ยังโชคดีที่หญิงสาวใส่กางเกงขายาวมา พ่อเลี้ยงเองก็รู้ว่าเส้นทางนี้มันลำบากกว่าการเดินเขามาก ยิ่งในเวลากลางคืนเช่นนี้ ถึงอย่างนั้นคนตัวเล็กก็สู้ไม่ถอยไม่มีบ่นสักคำ

หากเป็นเวลากลางวันเขาคงได้เห็นใบหน้าซีดเซียวกับเหงื่อที่ผุดเต็มใบหน้าสวยและลำตัวของเธอไปแล้ว

“คุณฉันคิดว่าฉันเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว คุณหนีไปก่อนเลย” อังวรีรีบบอกเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นตัวถ่วงในเร็ว ๆ นี้

“ผมมาช่วยคุณนะ จะให้ทิ้งคุณไว้อย่างนี้ได้ยังไงกัน อีกอย่างนี่ก็ใกล้ถึงแล้ว”

“ใกล้ถึงเหรอ หมายความว่าคุณรู้ทางออกจากที่นี่”

“อืม! อดทนหน่อยนะ” เขาให้กำลังใจ

อย่างที่เขาบอกเดินต่ออีกไม่นานก็จะถึงจุดชมวิวที่เป็นหน้าผาสูง หากเป็นช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ขึ้น ตรงนี้จะเป็นสถานที่ที่สวยงามมาก แต่หากมาช่วงเวลานี้ก็เป็นสถานที่น่ากลัวที่หนึ่งเลยเช่นกัน เพียงแค่ก้าวพลาดก็อาจไม่มีชีวิตกลับไป