Chapter 13 : ไม่หยุด

ดวงตาตกตะลึงมองบางสิ่งบางอย่างที่ไม่คู่ควรกับคำว่า ‘เล็ก’ ที่พองตัวพร้อมสู้รบอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากใจกลางความสาวด้วยความรู้สึกฟุ้งซ่าน

มันทั้งใหญ่และยาวขนาดนั้น...จะเข้ามาในตัวเธอได้เหรอ?

โอ้ไม่นะ...หยุดตอนนี้ทันมั้ยเนี่ย

“อย่ากลัว ถ้าคุณไม่ชอบหยุดได้ทุกเมื่อ” น้ำเสียงน่าฟังบอกขณะที่จับแท่งร้อนประจำตัวไปถูไถกับปากทางคับแคบ ศศิรินทร์กลืนน้ำลายเหนี่ยว ๆ ลงคออีกครั้งพร้อมกับพยักหน้าหงึก ๆ เป็นการรับรู้

ถึงใจนึงจะกลัวแต่ก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ...นี่เธอเป็นผู้หญิงหน้าไม่อายไปซะแล้วเหรอเนี่ย

มือบางยกขึ้นปิดหน้าปิดตาอีกครั้งก่อนจะเลื่อนลงไปกุมผ้าปูที่นอนแน่นทั้งสองข้างด้วยใบหน้าเหยเกเมื่อเจ้าท่อนใหญ่โตแทรกเข้ามาล่วงล้ำ ราวกับร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ยิ่งเขาดันตัวผ่านเยื่อพรหมจรรย์ที่เก็บรักษามาเนิ่นนานความเจ็บปวดก็ยิ่งถาโถมเข้าใส่ น้ำตาคลอหน่วยตาด้วยความเจ็บปวด

“เจ็บ ฮึก”

“ชู่ ไม่เป็นไรนะ ผมจะไม่ขยับจนกว่าคุณจะพร้อม” เขาพึมพำบอกพร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาจูบ ใช่เพียงหญิงสาวที่รู้สึกเจ็บแต่ตัวเขาเองก็อึดอัดเจ้าส่วนนั้นจนแทบจะคลั่งแต่ก็ไม่คิดจะฝืนบังคับกัน

เขาพรมจูบซับน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยนและจูบเธออย่างแผ่วเบารอจนเธอปรับตัวได้และไม่ทรมานกับความเจ็บปวดอีกจึงเริ่มขยับกายเข้าออกช้า ๆ ในจังหวะเนิบนาบ

ความร้อนผะผ่าวที่สอดแทรกเข้าออกทำให้ศศิรินทร์อ่อนระทวยไปทั้งร่างทุกครั้งที่ชายหนุ่มกระแทกกระทั้นมันวูบวาบไปทั้งท้องน้อยอย่างที่ไม่เคยรู้สึก ไม่ใช่ความเจ็บปวดทรมานแต่ก็ก่ำกึ่งระหว่างความสุขกับกับความทรมาน...มันเป็นความรู้สึกที่ดีมาก ๆ เลย

“อึก อ๊า”

ร่างปวกเปียกถูกจับพลิกคว่ำพลิกหงายอยู่หลายท่าแต่ทุก ๆ ท่าก็สร้างความรู้สึกวูบวาบให้หญิงสาวได้อย่างมาก เสียงครางไม่เป็นศัพท์ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าพอ ๆ กับเอวสอบที่ขยับโยกเข้าออกอย่างเนิบนานสลับเร่งรุกและกลับมาเนิบนาบอีกครั้งเมื่อเธอกำลังจะไปถึงจุดสูงที่สุด ไม่ยอมพาตัวเธอและตัวเขาเองไปถึงฝั่งฝันสักที...ราวกับต้องการจะแนบชิดกับเธอให้นานที่สุด

“อึก คุณ...”

“ซัน เรียกชื่อผมสิ” น้ำเสียงอ่อนโยนบอกอย่างนั้นในตอนที่หยุดโยกเอวราวกับบอกว่าจะไม่ยอมไปต่อถ้าเธอไม่ยอมเรียกชื่อเขา

“ซะะ ซัน ดะ ได้โปรด อึก” เสียงหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งออดอ้อนกึ่งวิงวอน ชายหนุ่มกระตุกยิ้มก่อนจะเริ่มโยกกายเข้าหาด้วยจังหวะเนินนาบก่อนจะเปลี่ยนเป็นกระแทกกระทั้นรุนแรง

“อ๊า แรงอีก”

เธอเร่งด้วยน้ำเสียงวาบหวิวก่อนที่ชายหนุ่มจะเร่งจังหวะขึ้นเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ ร่างเล็กแอ่นอกรับตามสัญชาตญาณเร้าร้อนก่อนที่ปลายทางฝั่งฝันจะลอยมาอยู่ตรงหน้า

ครั้งนี้ชายหนุ่มไม่ได้กลั่นแกล้งหญิงสาวอีก เขากระหน่ำเอวใส่อย่างถึงพริกถึงขิง จากช้าไปเร็ว และเร็วขึ้น ก่อนที่ทุกอย่างจะไปถึงจุดสูงสุดที่วาดฝันพร้อม ๆ น้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยจนชุ่มชื่น

หญิงสาวเกร็งกระตุกตอดรัดแท่งร้อนผ่าวเอาไว้พร้อม ๆ กับหายใจหอบและสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ความรู้สึกแปลกใหม่ที่เพิ่งเคยสัมผัสทำให้หายเมาเป็นปลิดทิ้งง

อ๊า...ทำเรื่องอย่างว่าจน ‘เสร็จ’ ไปซะแล้วซิ

“อึก”

ยามชายหนุ่มถอดถอนตัวตนออกราวกับโลกทั้งใบเคว้งคว้างทว่ายามเขาทิ้งตัวลงมากอดเธอเอาไว้กลับอบอุ่นจนลงลืมความรู้สึกโหวง ๆ นั้นไปจนหมด

หายจากอาการเมาแต่อาการอ่อนเพลียก่อนเข้ามาแทนที่ หญิงสาวซุกตัวเข้าหาคนร่างหนาก่อนจะหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า...ไม่รู้ไม่ชี้มันแล้ว

รังสิมันตุ์ก้มมองคนในอ้อมแขนก่อนจะยื่นหน้าลงไปจุมพิตหน้าผากสวยอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนไปกระซิบริมใบหู “จะหลับง่าย ๆ ได้ยังไง...นี่แค่น้ำจิ้มเองนะ ยังไม่ได้ ‘กิน’ อาหารหลักเลย”

เปลือกตาสวยเปิดขึ้นอีกครั้งและเบิกกว้างเมื่อมือหนาเลื่อนมากอดเอวและรวบร่างเธอขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงซ้ำยังจับเรียวขาสวยให้แยกออก

โอ้ไม่นะ...

“ผมบอกแล้วไง ถ้าไม่หยุดตอนนี้...ผมก็ไม่หยุดแล้ว”

“ฮึก คุณมัน...หื่น อ๊า” คนถูกแหกแข้งแหกขาออกจนไม่เหลืออะไรให้เป็นความลับอีกแล้วได้แต่ร้องบอกก่อนจะต้องหลุดครางไม่ได้ศัพท์เมื่อตัวตนขึงขังแทรกเข้ามาลุกล้ำอีกครั้ง

ให้ตายเถอะ เธอมาเจอคนหื่นใช่มั้ยเนี่ย

แต่ให้ตายสิ ทำไมยิ่ง ‘ทำ’ เธอกลับยิ่งชอบล่ะ

แล้วพรุ่งนี้เธอจะปล่อยให้เขาหายไปได้มั้ยเนี่ย

“อึก ซัน ตรงนั้นมัน...”

“ตรงนี้ทำไมเหรอ หืม...” เขารู้ในความหมายที่หญิงสาวจะสื่อแต่ก็ยังคงกลั่นแกล้งกระแทกไปที่จุดที่เธอสื่อไปถึง มันเป็นการกลั่นแกล้งด้วยความเอ็นดูแต่คนถูกแกล้งกลับแทบจะเสียสติเพราะความซาบซ่าน

ขืนเขายังทำแบบนี้ต่อไปเธอคงจะปลดปล่อยออกมาอีกแน่

อึก ทำไมถึงขี้แกล้งแบบนี้

“อึก กรี๊ด” วิมานความสุขเกิดขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้งชนิดที่ว่าศสิรินทร์ไม่ได้หายใจหายขอ แต่ยิ่งเขาแนบชิด ลึก ๆ เธอกลับชอบใจจนลืมไปแล้วว่าเป็นเพียงคนแปลกหน้า

ในหัวไม่ได้คิดเรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำแม้แต่เรื่องของคนรักเก่า ปากก็พึมพำเรียกได้แต่ชื่อของคนที่ปรนเปรอเรื่องแปลกใหม่ให้เธออยู่ตรงนี้จนแทบจะลืมชื่อตัวเองไปด้วยซ้ำ

เตียงขนาดใหญ่ที่ถูกเปลี่ยนให้เป็นสมรภูมิร้อนนยับยู่ยี่ไปหมด กลิ่นอายรักร้อนคละคลุ้งไปทั่วบริเวณแต่กลับไม่ได้ทำให้รู้สึกขยะแขยง ร่างเล็กถูกปล่อยให้นอนลงอย่างหมดแรงพร้อม ๆ กับความอ่อนเพลียก่อนที่ผู้กุมสนามรักจะทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ และมองใบหน้าอ่อนแรงนั้นด้วยสายตาเป็นประกายสายหนึ่งที่หญิงสาวไม่มีโอกาสได้เห็น

ศศิรินทร์ซุกกายเข้าหาความอบอุ่นก่อนจะหลับปุ้ยไม่รับรู้อะไรอีก ชายหนุ่มกระชับผ้าห่มให้คนหลับไปเพราะความอ่อนเพลียก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงที่หน้าผากเล็กอ่อนแผ่วเบา

“ฝันดีนะแม่ตัวนุ่ม”