3 เจอกันอีกแล้วนะครับ

หลังจากนั้นคะนึงรักก็ไปว่ายน้ำออกกำลังกายอยู่เกือบชั่วโมง เมื่อเห็นสมควรแก่เวลาเธอจึงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและมารับประทานอาหารที่ห้องอาหารหรูของโรงแรม จนสามทุ่มกว่านั่นละ หญิงสาวจึงตัดสินใจเช็กบิล

เธอออกจากห้องอาหาร ไปเดินเล่นที่ชายหาดต่อเพราะเวลาสามทุ่มกว่านั้น หัวค่ำเกินไปที่จะเข้านอน จากนั้นคะนึงรักจึงเข้าไปนั่งจิบไวน์ฟังเพลงที่ริมสระน้ำ ตั้งใจว่าสักสี่ทุ่มครึ่งค่อยกลับห้องพัก

ระหว่างที่ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ ก็ได้ยินเสียงทุ้มของใครสักคนทัก

“เจอกันอีกแล้วนะครับ”

คะนึงรักหันไปมองตามเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร หญิงสาวก็ยิ้ม

หนุ่มน้อยผู้เข้ามาสั่นไหวหัวใจพี่สาวเมื่อตอนเย็นนั่นเอง

เธอมองเขาอย่างพิจารณา ระดับแอลกอฮอล์ในเลือดที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ของเธอทำให้เขาดูน่ากินกว่าเมื่อตอนเย็นเสียอีก และนั่นทำให้รอยยิ้มของเธอกว้างขึ้นอีกโดยไม่ทันรู้สึกตัว

ชายหนุ่มกัดริมฝีปากล่างนิดๆ ยิ้มตอบเธอด้วยรอยยิ้มใสซื่อแล้วถาม

“ขอผมนั่งดื่มด้วยคนนะ”

“ดื่มได้เหรอ” เธอไม่แน่ใจว่าที่นี่ต้องตรวจบัตรประชาชนไหม

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ”

เขานั่งลงข้างเธอ ก่อนสั่งวิสกีออนเดอะร็อกมาดื่มเป็นเพื่อน

“ดื่มบ่อยเหรอ” เธอถามพลางมองแก้วใบใสซึ่งมีของเหลวสีอำพันกับน้ำแข็งก้อนกลม

“ไม่ครับ แค่ตามโอกาสเพราะของพวกนี้ไม่ดีต่อสุขภาพ”

“ชอบดื่มนมมากกว่างั้นสิ” เธอแกล้งแซว

เขายิ้มจนเกือบจะเป็นหัวเราะ ดวงตาใสแจ๋วมองเธอนิ่ง ดูคล้ายลูกแมวตัวน้อยที่ยังไม่หย่านม “จริงๆ ก็ดื่มได้ทั้งนั้นแหละครับ นมก็ได้ เหล้าก็ได้ ดื่มพร้อมกันก็ยังได้”

มือเรียวดันแว่นตาขอบสีเงินอ่อนจางให้กระชับกับดั้งจมูกโด่งที่เป็นสัน ผิวขาวราวกับผู้หญิงอย่างนั้น คิดเป็นอื่นไปไม่ได้เลยนอกจากผู้ชายคนนี้คือหนุ่มน้อยเพิ่งจบใหม่ และน่าจะเด็กเกินไปสำหรับผู้หญิงวัยยี่สิบหกปีอย่างเธอ

เสื้อยืดสีขาวสะอาดตา กางเกงยีนสีดำเรียบๆ และรองเท้าผ้าใบกับหมวกแก็ป ชวนให้นึกถึงนิสิตนักศึกษาในรั้วมหาวิทยาลัย ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเป็นนักศึกษาฝึกงานที่มาช่วยงานสัมมนาในครั้งนี้ก็เป็นได้

พรากผู้เยาว์ติดคุกกี่ปีกันนะ

แต่ดูจากส่วนสูงของเขาที่น่าจะมากกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร กล้ามเนื้อเป็นมัดสวยซึ่งซ่อนอยู่ในเสื้อยืดและเส้นเลือดปูดโปนที่เด่นชัดตามหลังมือแล้วนั้น จะให้บอกว่าเขาเป็น ‘หนุ่มน้อย’ ก็คงไม่ได้ ยังไงเขาก็น่าจะอายุเกินยี่สิบแน่นอน

ชายหนุ่มเขย่าแก้วเหล้าในมือ น้ำแข็งกระทบขอบแก้วเสียงดังกรุ๊งกริ๊ง ทำให้เขาดูมีเสน่ห์น่าค้นหา แต่เมื่อเขาหันมายิ้มให้เธอ รอยยิ้มสดใสไร้มลพิษก็กลบภาพเมื่อครู่หมดสิ้น

เด็กก็ยังเป็นเด็กแหละนะ ก็แค่เด็กที่ดื่มเหล้าเป็นและดูมีเสน่ห์มากๆ

“น้องมาเที่ยวกับเพื่อนรึเปล่า”

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่าน้อง ก่อนจะกระตุกยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก “เปล่าครับ มาคนเดียว เห็นคุณนั่งคนเดียวมาตั้งแต่ตอนเย็นเหมือนกัน ผมเลยคิดว่าคุณอาจจะต้องการเพื่อนคุยสักคน”

คะนึงรักอดขำไม่ได้เมื่อฝ่ายตรงข้ามไม่ยอมเรียกเธอว่าพี่ทั้งที่เธอก็เรียกเขาว่าน้องแล้วแท้ๆ ยังมาใช้คุณใช้ผมแสดงความเป็นผู้ใหญ่อีก เด็กหนุ่มก็แบบนี้แหละ กลัวเสียเชิงชาย นี่แสดงว่าเขาน่าจะสนใจเธอในแบบชายหนุ่มกับหญิงสาวบ้างสินะ

“น้องคิดว่าพี่เหงาเหรอ”

“อาจจะไม่ถึงกับเหงา แต่คุณอาจจะแค่เซ็งๆ มั้งครับ ผมเลยลองเข้ามาคุยดู” เขาตอบพลางใช้นิ้วเรียวดันแว่นตาให้เข้าที่อีกครั้ง

“งั้นน้องก็เดาถูก พี่กำลังเซ็งอยู่จริงๆ” เธอยิ้มใส่ตาเขา

คนตรงหน้ายิ้มตอบแต่ไม่ยอมสบตาเธอตรงๆ อาการประหม่าน้อยๆ ของเขาทำให้คะนึงรักอดยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้

“ทำไมถึงเซ็งล่ะครับ” เขาถามในขณะที่ยกแก้วเหล้าดื่มจนหมด

หญิงสาวดื่มไวน์ของตนเองบ้าง แล้วเล่าตามตรง “เจอเพื่อนสมัยประถมมากับแฟน แถมแฟนเขายังเป็นคนที่พี่เคยแอบชอบตอนมัธยม แล้วพี่มาคนเดียว ดูแห้งแล้งแล้วก็เสียหน้าชอบกล น้องไม่คิดว่าพี่ดูเหมือนพวกขี้แพ้เหรอ”

“ก็แค่เพื่อนสมัยประถม”

“มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ เพื่อนคนนี้ทำงานที่เดียวกับพี่ แข่งกันเรื่องผลงานมาตลอด” คะนึงรักไม่ได้เล่าไปทั้งหมดว่าที่จริงแล้ว การไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีประสบการณ์วาบหวิว ทำให้พักหลังเธอถูกบอสใหญ่เปรยๆ ว่าเธอไม่เข้าใจหัวใจของการเป็นเจ้าสาวและการแนบชิดกับคนรัก

แม้งานแต่งงานที่เธอเนรมิตออกมาจะทำได้วิจิตรบรรจงแค่ไหน แต่ก็มีแค่ความสวยงามและเป็นแบบแผนจนแทบจะไร้ความรู้สึก

ต่างจากงานแต่งงานที่พิมรดาจัด แม้จะทำได้ไม่สวยงามเท่าเธอ แต่พิมรดามักจะหากิมมิกเล็กๆ น้อยๆ มาทำให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวเซอร์ไพร์สได้ แถมยังเข้าใจคนที่ความรักกำลังสุกงอมได้ดีกว่าเธอ บรรยากาศงานแต่งงานที่พิมรดาจัดขึ้นจึงมักเต็มไปด้วยความหวานชื่น อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความรัก หรือแม้กระทั่งเจ้าบ่าวเจ้าสาวอยากได้งานแต่งงานมีบรรยากาศเซ็กซี่หน่อยๆ ตอนอาฟเตอร์ปาร์ตี้ ฝ่ายนั้นก็จัดการออกมาได้อย่างน่ารัก พอดีและไม่วาบหวิวจนเกินไป

ก็อย่างว่าละนะ คนที่ไม่เคยมีประสบการณ์แม้กระทั่งจูบ จะไปเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้อย่างไรกัน

ยังดีที่การทำงานและติดต่อประสานงานต่างๆ ของเธอมีระเบียบมากกว่า แก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าได้ดีแบบหาตัวจับยาก งานจึงไม่เคยผิดพลาดเลยสักครั้ง ทำให้คะนึงรักถูกพูดถึงในวงกว้างในเรื่องความเป็นมืออาชีพ แต่หากยังเป็นอย่างนี้ต่อไป เมื่อพิมรดาสั่งสมประสบการณ์มากขึ้น ไม่แน่ว่าสักวันหนึ่ง เพื่อนสาวคนนั้นอาจจะตามเธอทันก็เป็นได้

“พอคุยเรื่องงาน คุณเงียบไปเลยนะ”

“ก็เครียดนิดหน่อยจริงๆ นั่นแหละ”

“ถ้าคุยเรื่องงานแล้วเครียด เปลี่ยนมาคุยเรื่องเราไหมล่ะ”