3 กลับไปพักใจ

รถยนต์คันหรูแล่นออกจากโรงพยาบาลนรินทร์รัตน์ด้วยความรวดเร็วโดยมีวิณทร์วายุเป็นคนขับ ส่วนพินทุอรซึ่งเป็นผู้โดยสารนั้นปรับเบาะนอนเหยียดยาวทำเหมือนไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว

จิตแพทย์หนุ่มตัดสินใจพาเพื่อนสาวกลับคอนโดฯ ของตนเอง โดยทิ้งรถของอีกฝ่ายไว้ที่โรงพยาบาลแล้วกลับพร้อมกันกับเขา ในระหว่างที่รอพินทุอรเก็บของ เขาก็ได้โทร.ไปขออนุญาตคะนึงรักซึ่งเป็นภรรยาไว้เรียบร้อยแล้ว

‘ดีใจจัง พี่อิงจะมานอนค้างกับเรา’ คะนึงรักตอบกลับเสียงใส

‘แต่สภาพอาจจะไม่ค่อยดีนะ มีเรื่องที่โรงบาลนิดหน่อย’

‘อ้าว งั้นเหรอคะ ลี่ถามได้มั้ยว่าเรื่องอะไร’

‘ความรัก’

‘โอเค งั้นลี่จะสั่งอาหารอร่อยๆ ที่พี่อิงชอบมารอไว้ละกัน อาหารอร่อยๆ จะเยียวยาหัวใจเราเอง’

‘อืม ฝากด้วย รักลี่นะ’

‘ลี่ก็รักคุณ’ เธอตอบก่อนวางสายไป

คะนึงรักหรือสาลี่คือภรรยาของวิณทร์วายุ แต่ก่อนหญิงสาวทำงานอยู่ที่บริษัทเวดดิง แพลนเนอร์ชื่อดัง ตอนนี้ขอลาพักอย่างไม่มีกำหนดเพื่อเลี้ยงลูกชายที่อายุได้หกเดือน

หลังจากแต่งงานกัน ภรรยาสาวของเขาก็มีเรื่องจุกจิกซึ่งมักจะโทร. คุยอะไรกับพินทุอรบ่อยครั้ง ทำให้สองสาวสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ให้ผู้หญิงกับผู้หญิงได้ปลอบใจกัน อาจจะดีกว่าเขาที่เป็นผู้ชายก็เป็นได้

วิณทร์วายุเหลือบมองเพื่อนสาวอย่างระมัดระวังเป็นระยะๆ ในที่สุดคนถูกมองก็เปิดเปลือกตาขึ้น ถอนใจเหนื่อยหน่าย แล้วบอก “แกอยากถามอะไรก็ถามมา อย่าเอาแต่เหลือบจนตาเหล่แบบนั้น มันน่ารำคาญรู้ไหม”

“แกอยากเล่ามั้ยล่ะ ถ้ายังไม่อยากพูดถึงก็ไม่ต้องเล่า ฉันแค่มองเพราะกลัวว่าแกจะหยุดหายใจบนรถฉันแค่นั้นเอง”

“แกคิดว่าคนอย่างฉันจะตายกับแค่เรื่องอกหักเหรอ อยากรู้อะไรก็ถามมาเถอะ ไม่สะเทือนขนาดนั้นหรอก”

“ตกลงว่าแกคบกับหมอรัชตะมาห้าปีเลยเหรอ เราสองคนสนิทกันขนาดนี้ ทำไมฉันไม่ระแคะระคายอะไรเลย” วิณทร์วายุถามตรงๆ

“เขาบอกว่าเป็นรักในที่ทำงาน ไม่อยากเปิดเผย ไม่อยากมีปัญหา แต่งงานเมื่อไหร่ค่อยประกาศทีเดียวเลย”

“ก็แค่ข้ออ้างของพวกชอบทำตัวเป็นโสด เจ้าชู้สันดานเสีย” ชายหนุ่มด่า

“แหม...ทำเป็นพูดดีนะ ก่อนจะหยุดแกก็เคยสุดมาก่อน จำได้ว่าตอนเรียน มีสาวๆ มาจีบแกพร้อมกันสามคน แกหยอดเล่นทุกคน ไปหาคนนั้นที คนนี้ที แต่สุดท้ายก็ไม่เอาสักคนเลย”

จิตแพทย์หนุ่มยิ้มแหยๆ เบาเสียงลงจนเกือบเป็นกระซิบ “แกก็อย่าเอาเรื่องจริงมาล้อเล่นแบบนี้สิ ห้ามเอาไปเล่าให้แม่ เอ๊ย เมียบังเกิดเกล้าของฉันฟังนะ ถ้าเกิดแม่เจ้าประคุณได้ยินแล้วอยากคิดบัญชีย้อนหลัง ฉันคอขาดแน่”

“ลี่ไม่ได้ไร้เหตุผลขนาดนั้นสักหน่อย”

“กันไว้ดีกว่าแก้โว้ย เกิดลี่หึงจนหน้ามืด แล้วมาทำร้ายร่างกายฉันแบบแกที่ต่อยหมอรัชตะจนเลือดอาบ ฉันก็แย่น่ะสิ แต่คิดๆ ไปเมียฉันคงไม่หึงโหดขนาดนั้น ไม่เหมือนแก ไอ้ผู้หญิงใจร้าย”

“ถ้าฉันใจร้ายจริง คงไม่ฟาดแค่ดั้งจมูกหรอก หักข้อมือแม่งทิ้งดีกว่า เอาให้หมดทางหากิน” พินทุอรบ่น

วิณทร์วายุหัวเราะเบาๆ ใครๆ ก็รู้ว่ามือและข้อมือสำคัญสำหรับศัลยแพทย์ขนาดไหน

“คืนนี้นอนค้างคอนโดฯ ฉันก่อนละกัน ตั้งหลักให้ดีก่อน ค่อยๆ คิด ค่อยๆ ตัดสินใจ ไปกินข้าวบ้านฉันก่อนนะ ลี่โทร. สั่งอาหารที่แกชอบมาแล้ว”

“เอาสิ ฉันไม่ได้เจอลี่มาเกือบสองอาทิตย์แล้ว คิดถึงหลานตัวอ้วนๆ ด้วย” รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าสวยเมื่อพูดถึงเด็กชายคณินทร์ หลานชายตัวอ้วนจ้ำม่ำซึ่งเป็นลูกชายของเพื่อนรัก

“หลับไปก่อนก็ได้ ถึงแล้วฉันปลุก”

แทนที่พินทุอรจะทำตาม จิตแพทย์สาวกลับปรับเบาะขึ้นเป็นระดับปกติ แล้วถามเสียงเบา

“แกว่าที่ฉันก่อเรื่องเมื่อกี้ จะโดนพักงานไหมวะวิณทร์”

“จะเหลือเหรอ ฟาดปากเพื่อนร่วมงานเลือดอาบเสียขนาดนั้นน่ะ ได้พักยาวเพื่อสงบสติอารมณ์อย่างน้อยสองสัปดาห์แน่นอน แต่ถึงไม่มีคำสั่งให้พักงาน แกเองก็คงไม่อยากไปทำงานสักพักนั่นแหละ ใช่มั้ยวะ”

“แกเป็นหลานเจ้าของโรงบาลนี่ บอกปู่แกหน่อยสิว่าอย่าไล่ฉันออก”

วิณทร์วายุค้อนควัก “ปู่ฉันรักแกมากกว่ารักฉันอีก ไม่มีวันไล่แกออกอยู่แล้ว นี่ถ้าปู่ฉันรู้ว่าหมอรัชตะนอกใจหลานรักของท่านนะ อนาคตเขานั่นแหละที่อาจจะไม่รุ่ง”

เป็นเพราะพินทุอรและวิณทร์วายุเรียนจบมารุ่นเดียวกัน ทำให้หญิงสาวสนิทสนมกับครอบครัวของชายหนุ่มมาตั้งแต่ยังเป็นนิสิตแพทย์ ติดก็แต่พินทุอรท่าทางเหมือนเพื่อนผู้ชายสองคนคบกันมากกว่า ทำให้ไม่มีใครมองเพื่อนซี้ทั้งสองคนไปในทางชู้สาว

“ให้มันจบตรงนี้นี่แหละ อย่าให้เรื่องส่วนตัวกระทบเรื่องงานเลย ถ้าพูดกันตามเนื้อผ้า พี่เขาก็เป็นหมอศัลย์ที่เก่งมากคนหนึ่งในโรงบาลเรา แม้เขาอาจจะไม่ใช่แฟนที่ดีแต่ก็เป็นหมอที่ดี เพราะฉะนั้น ช่างมันเถอะ”

“หมอที่ดีควรมีคุณธรรมและศีลธรรมที่ดีด้วยต่างหาก ไม่งั้นคนที่จะสอบเข้าเรียนหมอสมัยนี้จะสอบจริยธรรมแพทย์ไปทำไม” วิณทร์วายุแย้งก่อนสรุป “แต่เอาเหอะ แกว่าไงก็ว่างั้น ฉันเคารพในการตัดสินใจของแก”

จากนั้นเพียงไม่ถึงสิบห้านาที วิณทร์วายุก็ขับรถมาถึงคอนโดฯ คะนึงรักรีบมาเปิดประตูให้ ส่วนลูกชายของทั้งสองกำลังนอนเล่นของเล่นอยู่ในคอกเด็กสีฟ้าอ่อน

“พี่อิง สวัสดีค่ะ”

ทันทีที่คะนึงรักเอ่ยต้อนรับแขกคนสวยจบประโยค วิณทร์วายุก็คว้าเอวบางเข้าไปกอด ก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวาดังจ๊วบ ไม่สนใจเพื่อนสาวที่อมยิ้มกลอกตามองบนอยู่ที่หน้าประตูห้องแม้แต่น้อย

“หวานน้อยๆ หน่อยเถอะวิณทร์ บอกตามตรงว่าฉันยังรับสภาพความคลั่งรักของแกแบบนี้ไม่ค่อยได้ ขนลุก” พินทุอรแกล้งลูบแขนเรียว

“หวานน้อยไม่ได้โว้ย เดี๋ยวเมียไม่รัก” จิตแพทย์หนุ่มตอบหน้าตาย จากนั้นจึงเดินไปล้างมือ ก่อนจะช้อนเด็กน้อยอ้วนจ้ำม่ำขึ้นมากอด

“ว่าไงไอ้เสือน้อยลูกพ่อ วันนี้เป็นเด็กดีมั้ยครับ”

“เป็นเด็กดีคับ ผมเป็นเด็กดีกว่าพ่ออีกคับ” พินทุอรแกล้งดัดเสียง

“ไปห่างๆ เลยไอ้อิง เดี๋ยวเชื้อบ้าของแกติดลูกฉัน”

“น้าอิงไม่บ้าคับ น้าอิงฉวย” เด็กชายคณินทร์ตัวปลอมยังคงเจื้อยแจ้วต่อเนื่อง ส่วนเด็กน้อยตัวจริงได้แต่หัวเราะเอิ๊กอ๊าก

คะนึงรักมองขำๆ ปล่อยให้สามีกับเพื่อนสนิทของเขาเล่นกับลูกชายพักใหญ่ จึงค่อยมาตามให้ทุกคนไปกินข้าว โดยอาหารมื้อใหญ่นี้หญิงสาวเลือกมาแต่เมนูที่จำไว้ว่าพินทุอรชอบทั้งสิ้น

“สั่งอาหารเอาใจพี่ขนาดนี้ มีหมาคาบข่าวมาบอกสินะลี่” จิตแพทย์สาวอมยิ้มหลังจากเห็นอาหารหลากหลายชนิดบนโต๊ะ จากนั้นก็หันไปแยกเขี้ยวใส่ ‘หมา’ ที่คาบข่าวมาบอก

“วิณทร์เขาแค่เป็นห่วงพี่อิงน่ะค่ะ”

พินทุอรกลอกตามองบน “แหม...ออกตัวแทนกัน”

วิณทร์วายุแกล้งยักไหล่ “ทำไงได้วะ คนมันหล่อ เมียเลยรักมากเป็นธรรมดา”

“ถ้าแกไม่มีฉันคอยให้คำปรึกษาตอนที่จะจีบลี่ ป่านนี้แกคงยังนอนโง่ๆ เขี่ยมุมผ้าห่มเล่นอยู่คนเดียวแน่นอน ไม่มีโอกาสได้มีลูกน่ารักมีเมียสวยแบบนี้หรอก”

วิณทร์วายุค้อนควักราวกับผู้หญิง “เรื่องมันนานแล้ว เลิกพูดเสียที กินๆ เข้าไป ซี่โครงหมูอบน้ำผึ้งน่ะ แกชอบไม่ใช่เหรอวะ เอ้า...กิน!”

“มีเบียร์มั้ย” พินทุอรถามพลางนั่งลง

“มี เดี๋ยวฉันไปเอาให้” วิณทร์วายุบอกพร้อมก้าวยาวๆ หายไปทางครัวก่อนจะกลับมาพร้อมเบียร์สองกระป๋อง “แกดื่มกับฉันได้ ลี่ห้ามเพราะให้นมลูกอยู่”

แล้วทุกคนก็ร่วมวงกินข้าวเย็นด้วยกัน แม้แต่เด็กชายคณินทร์ตัวอวบอ้วนก็มานอนกินนมบนตักคะนึงรักก่อนจะผล็อยหลับไปเมื่อนมหมดขวด

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารไม่แย่เกินไปนัก ไม่ได้มีอารมณ์โศกเศร้าเคล้าน้ำตาของคนอกหักแต่อย่างใด ตรงกันข้าม กลับมีเสียงหัวเราะดังแว่วเป็นระยะ แต่วิณทร์วายุและคะนึงรักก็พอจับสังเกตได้ว่าคืนนี้ดวงตาของพินทุอรหม่นเศร้าอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน