บทที่ 2

เฟรยาตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นเธอก็ยกนิ้วโป้งให้แคทเธอรีนทันที

“เขาสูง สูงมากจริง ๆ ฉันอยู่ข้างเธอ! ลักษณะท่าทางของลุงของเขาสมบูรณ์แบบ แม้ว่าอีธานจะดูดีได้ไม่เท่าลุงของเขา ลุงของเขาร่ำรวยและมีอำนาจเมื่อเทียบกับตระกูลโลว์”

“ฉันอยากจะเตือนเธอว่า เธอต้องมีคู่ครองที่ดีเยี่ยมไม่อย่างนั้นสถานะของเธอใน โจนส์ คอร์ปอเรชั่น จะด้อยกว่ารีเบคก้า ดังนั้นฉันคิดว่าลุงของเขาเหมาะสมกับเธอ!”

แคทเธอรีนมึนงงอยู่ชั่ววินาที เฟรยาอาจจะพูดตรง ๆ ทว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริง

ถ้าหากรีเบคก้ามีตระกูลโลว์หนุนหลังเธอ สถานะของแคทเธอรีนใน โจนส์ คอร์ปอเรชั่น จะตกอยู่ในความเสี่ยง

“ตกลง! ในตอนนี้ฉันจะกุมหัวใจของเขาให้ได้!”

แคทเธอรีนคว้ากระเป๋าของเฟรยาด้วยความกระตือรือร้นเพื่อหาลิปสติกและรองพื้น

ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาของเธอดูสดใสขึ้นมาในไม่ช้า

เฟรยากระพริบตา “เอ่อ เธอแน่ใจใช่ไหมว่าเธอจะจัดการกับเขาได้?”

“เขาก็เป็นแค่ผู้ชายไม่ใช่เหรอ? เหอะ!”

แคทเธอรีนปัดผมไปไว้ที่ไหล่ข้างหนึ่ง จากนั้นก็รินไวน์เติมจนถึงครึ่งแก้วด้วยท่าทางมึนเมาแต่ทว่าดูน่ารัก เธอเดินตรงไปหาผู้ชายคนนั้นด้วยความมั่นใจ

ยิ่งเธอเข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นมากเท่าไร ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็ยิ่งปรากฏชัดขึ้นเท่านั้น ความสมบูรณ์แบบของเขา คิ้วเข้มและสันจมูกได้รูปสวยไม่ต่างอะไรไปจากความมีเสน่ห์น่าดึงดูด

“สวัสดีค่ะ ขอโทษที่รบกวนคุณนะคะ แต่ไม่ทราบว่าตอนนี้กี่โมงแล้วคะ?”

แคทเธอรีนแตะที่ไหล่ของเขาสองครั้ง

เมื่อผู้ชายคนนั้นลืมตาที่พร่ามัวขึ้นภายใต้แสงไฟสลัว คำว่า ‘ซาตาน’ ก็ผุดขึ้นแทรกในความคิดของแคทเธอรีน

สมองของเธอหยุดทำงานไปไม่กี่วินาที หลังจากที่เธอได้สติ เธอก็ระบายยิ้มน่ารักและพูดขึ้น “ฉันคิดว่าการพบกันครั้งแรกของเราที่นี่เป็นจุดเริ่มต้นของความสุขของเราค่ะ”

ด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น ฌอน ฮิลล์ ตอบกลับด้วยความเย็นชา “ผมไม่ใช่หมอ ผมทำการรักษาให้ไม่ได้”

“อะไรนะคะ?”

“คุณเป็นบ้าไม่ใช่เหรอ?” ริมฝีปากที่เซ็กซี่ของผู้ชายคนนี้ขยับเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรคำพูดที่ออกมาจากปากของเขานั้นช่างโหดร้ายเหลือจะทน

“...”

ในตอนนั้น แคทเธอรีนรู้สึกเหมือนกับว่าอยากจะหยิบกระจกขึ้นมาส่องดูตัวเอง

เธอไม่สวยเหรอ? จริงเหรอ?

อย่างไรก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจความคิดของผู้ชาย ไม่อย่างนั้นอีธานคงไม่ทรยศเธอ

“ฉันป่วยจริง ๆ ค่ะ ฉันไม่ได้เป็นบ้าแต่เป็นโรคคลั่งรักต่างหาก”

แคทเธอรีนสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็วพลางส่งยิ้มด้วยความเขินอาย “ฉันเริ่มมีความรักเมื่อฉันได้พบกับคุณเป็นครั้งแรก”

เมื่อฌอนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แคทเธอรีนจึงฉวยโอกาสรีบพูดขึ้นในทันที “เขาว่ากันว่าช่วยไม่ได้ที่จะมีความสุขเมื่อได้พบกับความรักในชีวิตของเรา และนี่คือสิ่งที่ฉันรู้สึกได้ในตอนนี้ค่ะ”

“เอาล่ะครับ ผมเข้าใจแล้ว ตอนนี้คุณน่าจะไปได้แล้ว”

ชายคนนั้นละสายตาไปจากเธอด้วยท่าทางไม่สนใจ จากการแสดงออกของเขาดูเหมือนกับว่าเขาจะไม่สนใจใยดีเธอเลย

แคทเธอรีนรู้สึกปวดร้าว เธอสวยที่สุดและเป็นความภูมิใจของซิดนีย์ ในตอนนี้เธออยากจะหันหลังหนี เมื่อเธอนึกภาพของเธอได้เป็นป้าของอีธาน อย่างไรก็ตาม เธอจึงรวบรวมความกล้าเพื่อคุยกับเขาอีกครั้ง

“สุดหล่อคะ ฉันขอเพิ่มรายชื่อติดต่อของคุณลงใน WhatsApp ของฉันได้ไหม?”

ฌอนเอนหลังบนโซฟาด้วยท่าทางเกียจคร้านพลางหลับตาของเขาลง เขาดูหล่อเหลาสง่างาม

“สุดหล่อ ฉันขอเบอร์โทรศัพท์ของคุณได้ไหมคะ?”

“สุดหล่อ คุณช่วยบอกชื่อของคุณกับฉันหน่อยได้ไหม?”

“สุดหล่อ คุณดูมีเสน่ห์มากเมื่อคุณหลับตาจนผู้หญิงแทบจะอดใจไม่ไหว”

“...”

ด้วยความรำคาญกับเจ้าของเสียงที่ไร้ยางอายนี้ ฌอนลืมตาขึ้นและถามขึ้นด้วยความรำคาญ “นี่คุณต้องการอะไรกันแน่?”

“ฉันต้องการจะแต่งงานกับคุณ” แคทเธอรีนโพล่งออกมา

มุมปากของฌอนกระตุกขึ้น

ขณะที่กำลังยิ้ม แคทเธอรีนเสริม “ถ้าฉันไม่ได้วางแผนที่จะแต่งงานกับคุณจริง ๆ สิ่งที่ฉันเพิ่งพูดออกไปแสดงว่าฉันไร้ค่า ความจริงแล้ว ใคร ๆ ก็อยากจีบฉัน ฉันอายุ 22 ปีในปีนี้ และฉันเรียนจบการมหาวิทยาลัยนิวเซาท์เวลส์ ฉันเป็นผู้หญิงเก่งที่ดูแลได้ดีทั้งในบ้านและนอกบ้าน ยิ่งไปกว่านั้น ฉันจะเอาอกเอาใจสามีของฉัน ฉันสามารถทำงานหาเงินได้อีกด้วย ฉันมีสุขภาพดี และไม่ได้มีนิสัยที่ไม่ดี เหนือสิ่งอื่นใด ฉันไม่ใช่คนหลายใจ”

ฌอนพูดอะไรไม่ออก

เขาขยี้ตาของเขา จากนั้นก็มองไปที่เธอแปลก ๆ

แคทเธอรีนยกมือของเธอขึ้น “ฉันขอสาบานว่านับจากนี้เป็นต้นไป ฉันจะดูแลคุณเป็นอย่างดี และทำให้คุณมั่นใจในทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันพูด...”

“หยุดพูด”

ฌอนเบื่อหน่ายกับเธอ ด้วยเหตุนั้นเขาจึงยืนขึ้น

เมื่อแคทเธอรีนเงยหน้าขึ้นเท่านั้น เธอก็ตระหนักได้ว่าเขาสูงจริง ๆ เขาสูงราว ๆ หกฟุตสองนิ้ว และยิ่งไปกว่านั้นเขายังมีรูปร่างดีอีกด้วย

“ถ้าคุณต้องการแต่งงานกับผม เอาสูติบัตรของคุณมา และมาพบกับผมที่สำนักงานทะเบียนในวันพรุ่งนี้ เวลา 10: 00 น.”

ชายคนนั้นจ้องมองลงมาที่เธอพร้อมกับจ่ายเงิน

แคทเธอรีนตะลึง จากนั้นเธอก็พูดออกไปด้วยเสียงติด ๆ ขัด ๆ “คุณโกหกฉันหรือเปล่า?”

“คุณก็ลองมาดู” เมื่อเธอมองไป ฌอนหันหลังและเดินออกไปด้วยท่าทางวางท่า