แชร์

บทที่ 8

ผู้เขียน: ทะเลใต้
“ต้องเพลิดเพลินกับแพนเค้กอุ่น ๆ เนยคุณภาพดี จากนั้นก็จิบช็อกโกแลตร้อนตามลงไป”

แคทเธอรีนยังคงกินโชว์ต่อไป

เธอกำลังลิ้มรสอาหารทุกคำอย่างตั้งอกตั้งใจ เมื่อคิดถึงใบหน้าที่สวยน่ารักของเธอด้วยแล้ว การแสดงของเธอให้ความเพลิดเพลินและน่าเชื่อถือมากกว่ารายการกินโชว์อื่น ๆ ที่ออกอากาศอยู่

ฌอนไม่อาจทนกับเรื่องนี้ได้อีกต่อไป

“เมี๊ยว” ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เจ้าฟัดจ์ก็กระโดดขึ้นไปบนโต๊ะรับประทานอาหารพร้อมกับแกว่งหางของมัน

เมื่อคิดว่าแมวคงจะหิว เขาจึงเดินไปที่ตู้อาหาร เขากลับมาพร้อมกับจานอาหารแมว และวางเอาไว้ตรงหน้าฟัดจ์

ฟัดจ์ดมมันสองสามครั้งก่อนจะหันหน้าหนี มันมองไปที่แคทเธอรีนด้วยสายตาตะกละ

ความอึดอัดแสดงออกผ่านสีหน้าของผู้ชายคนนั้น

เธอห้ามความรู้สึกที่อยากจะหัวเราะ ก่อนจะป้อนซินนามอนโรลชิ้นเล็ก ๆ ให้แมว เจ้าแมวตัวน้อยกินมันเข้าไปในเวลาไม่กี่วินาที

“เก่งมากเจ้าแมวน้อย”

เธอลูบหัวแมวเบา ๆ ด้วยความรัก ‘แกมีรสนิยมดีกว่าเจ้านายของแกมากนะ’ เธอคิดในใจ

ฌอนรู้สึกอับอาย หลังจากที่แมวกินซินนามอนโรลอีกสองคำ มันก็ไปเพลิดเพลินกับชูโรส สิ่งนี้ทำให้ผู้ชายคนนั้นขมวดคิ้ว

“คุณ...”

แคทเธอรีนถือโอกาสนี้ยัดชูโรสเข้าไปในปากของเขา

ความโกรธฉายแววขึ้นในดวงตาของเขา เมื่อเขากำลังจะคายมันออกมา ชูโรสกรอบนอกนุ่มในที่เคลือบด้วยน้ำตาซินนามอนก็ละลายลงบนลิ้นของเขา

เขาเริ่มเคี้ยวแป้งหนานุ่มนั้นตามสัญชาตญาณ มันกรอบด้านนอกทว่านุ่มข้างใน รสชาติอร่อย

แน่นอนว่าเขาเคยกินชูโรสมาก่อน พ่อครัวของตระกูลฮิลล์สามารถทำอาหารได้หลายประเภท ทว่าก็ไม่มีอะไรรสชาติดีเท่านี้

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ชูโรสที่เธอทำขึ้นมาให้รสชาติครีมรสนมโดยไม่ทำให้เลี่ยน

“อร่อยไหมคะ?” แคทเธอรีนถาม โดยใช้มือทั้งสองข้างเท้าคางของเธอ เธอมั่นใจฝีมือในการทำอาหารของเธอ

แววตาที่ฉายออกมาจากดวงตาของเขา เมื่อเขาสังเกตเห็นรอยยิ้มที่ดูพึงพอใจในตัวเองปรากฏบนใบหน้าของเธอ

“ใช้ได้”

จากนั้น เขาก็หยิบชูโรสอีกชิ้นขึ้นมากินต่อ การจากกัดคำเล็ก ๆ ก่อนหน้านี้ไม่เพียงพอที่เขาจะลิ้มรสของมันได้อย่างเต็มที่

เธอขยิบตาด้วยความขี้เล่น “คุณบอกว่าใช้ได้ใช่ไหมคะ?”

“ใช่ คุณกินทั้งหมดนี่ไม่หมดหรอก ผมไม่ชอบทิ้งอาหารให้เสียของ” ผู้ชายคนนั้นตอบกลับอย่างใจเย็น

เธอเปิดริมฝีปากเพื่อจะเถียง แต่ทว่าเขาก็ขัดขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้ว “อย่าส่งเสียงขณะที่กำลังทานอาหาร”

“...”

แคทเธอรีนอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ ประหนึ่งว่าเธอไม่เคยเห็นใครหน้าด้านเท่านี้มาก่อน

เขาพูดอย่างเย็นชาว่า เขาไม่ชอบทานของหวานเป็นอาหารเช้า แต่ในตอนนี้เขากินชูโรส แพนเค้ก และซินนามอนโรลรวมถึงช็อกโกแลตร้อนอีกด้วย

เขานี่ช่างกล้าจริง ๆ!

ในตอนแรก ฌอนแค่ต้องการชิมอาหารเพียงนิดหน่อยเท่านั้น แต่ทุกอย่างที่เธอทำอร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ อาหารเหล่านี้ดีกว่าอาหารที่เขารับประทานในร้านอาหารด้วยซ้ำ

มันเป็นเรื่องที่เขาคาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าผู้หญิงคนนี้จะสามารถทำอาหารเช้าแสนอร่อยได้อย่างนี้

ความประทับใจที่เขามีต่อเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย บังเอิญว่าเธอหันหน้ามาทางเขา และพวกเขาทั้งคู่ก็สบตากัน “ฌอนนี่ เย็นนี้คุณอยากทานอะไรคะ? ฉันจะทำให้คุณ” เธอพูดขึ้นเบา ๆ

“คืนนี้ผมมีนัดทานอาหารค่ำแล้ว”

จากนั้นเขาก็ออกไปและเข้าไปในห้องนอนของเขา โดยปราศจากซึ่งคำพูด

สิ่งนี้ไม่ได้สร้างความรำคาญให้กับเธอ มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่บอสของธุรกิจข้ามชาติจะยุ่งอยู่กับงาน

อย่างไรก็ตาม การรักษาความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาให้ดีก็ยังคงเป็นเรื่องสำคัญ

เธอทำความสะอาดโต๊ะทันที และรีบออกไปเปลี่ยนเป็นชุดทำงานด้วย

เมื่อฌอนกำลังจะออกจากบ้าน เธอรีบออกมาจากห้องของเธอพร้อมกับกระเป๋า

“ฌอนนี่คะ ฉันขอออกไปด้วยได้ไหมคะ? ฉันกำลังจะออกไปทำงานเหมือนกัน ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ได้โปรดส่งฉันลงที่สถานีรถไฟใต้ดิน”

เขาเม้มริมฝีปากของเขาขณะที่กำลังคิดว่าจะปฏิเสธ อย่างไรก็ตาม ในที่สุดเขาก็พยักหน้ารับเมื่อคิดได้ว่าเขามีความสุขกับอาหารเช้าที่เธอทำเป็นอย่างมาก

พวกเขาทั้งสองคนลงลิฟต์มายังลานจอดรถ

แคทเธอรีนคิดว่าเธอจะต้องได้นั่ง Bentley หรือ Maybach ทว่าเมื่อชายคนนั้นหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ รถ Lexus คันสีขาว...

“เอ่อ... นี่คือรถของคุณเหรอคะ?”

“ใช่”

เขาเปิดประตูและนั่งลงบนที่นั่งของคนขับ

ด้วยความสับสน เธอตามเขาไปและขึ้นรถ “ฌอนนี่คะ ทำไมคุณถึงเลือกรถคันนี้?”

ผู้ชายคนนี้ควรจะเป็นผู้สืบทอดของบริษัทธุรกิจข้ามชาติ ทว่ารถที่เขากำลังขับกลับมีมูลค่าน้อยกว่า 300,000 ดอลล่าร์อย่างนั้นหรือ?

“มันราคาถูกและประหยัดน้ำมัน” เขาตอบเรียบ ๆ ขณะที่สตาร์ดรถ

“คุณรู้วิธีในการใช้ชีวิตให้ดี คุณสามีคนเก่งของฉัน”

เธอหันไปด้านข้างแล้วก็เห็นกระดาษทิชชู่ราคาถูกตรงแผงหน้ารถ ที่บรรจุของมันอ่านได้ความว่า ‘###ปั๊มน้ำมัน – ประหยัดและใช้สะดวกสุด ๆ’

“...”

แคทเธอรีนรู้สึกสับสนขึ้นมา

เจ้านายที่ประสบความสำเร็จกันได้ทุกวันนี้ต่างใช้ชีวิตประหยัดแบบนี้กันหรือเปล่า?

อาจจะเป็นไปได้ว่าเธอไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดีจากพวกโจนส์เพราะการใช้จ่ายของเธอ

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!   บทที่ 1072

    ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก

  • คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!   บทที่ 1071

    “เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ

  • คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!   บทที่ 1070

    แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา

  • คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!   บทที่ 1069

    แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย

  • คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!   บทที่ 1068

    "ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ

  • คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!   บทที่ 1067

    “ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status