แชร์

บทที่ 11

ผู้เขียน: หรงหรงจื่ออี
ปลายสายได้ยินเสียงน้ำไหลราง ๆ

เสิ่นชิงซูลมหายใจสะดุด กลั้นอารมณ์พูด “ซืออวี่ไข้สูงไม่ลด ตรวจแล้วเป็นโรคหลอดลมอักเสบเฉียบพลัน ต้องนอนโรงพยาบาลให้น้ำเกลือ”

โจวอวี๋ชูได้ยินเสียงก็ร้อนรน “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? ตอนกลางวันซือเหยียนส่งเขาไปยังดี ๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”

น้ำเสียงไต่ถามนี้ทำให้เสิ่นชิงซูอดขมวดคิ้วไม่ได้ “คุณโจว ฉันจำเป็นต้องบอกคุณว่าร่างกายซืออวี่อ่อนแอมาก เขามีของหลาย ๆ อย่างที่ห้ามกิน

พอพูดจบแล้วเสิ่นชิงซูก็วางสายเลย

เขาบีบโทรศัพท์มือถือ มองฟู่ซืออวี่ที่ขมวดคิ้วด้วยความทรมานนอนหมดสติอยู่บนเตียงผู้ป่วย รู้สึกไฟในอกกำลังแผดเผาอวัยวะเธอให้ทรมาน

พยาบาลเข้ามาใส่เข็มให้ฟู่ซืออวี่

หลังจากเติมน้ำเกลือไปสิบกว่านาที ฟู่ซืออวี่เหงื่อออกประมาณหนึ่งแล้วไข้จึงลด

ทันใดนั้นประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกผลักออก

ฟู่ซือเหยียนเดินเข้ามากับโจวอวี๋ชู

“ซืออวี่!”

โจวอวี๋ชูรีบร้อนไปที่ข้างเตียง เห็นท่าทางเติมน้ำเกลือหลับลึกของฟู่ซืออวี่แล้วก็น้ำตาไหล

เธอลูบใบหน้าของฟู่ซืออวี่แล้วเรียกเบา ๆ “ซืออวี่?”

ฟู่ซืออวี่งัวเงียลืมตาขึ้นมา พอเห็นโจวอวี๋ชูก็เรียกเบา ๆ “แม่”

“แม่อยู่นี่!” โจวอวี๋ชูลูบใบหน้าของฟู่ซืออวี่ พูดเสียงสะอื้น “ลูกรักไม่ต้องกลัวนะ แม่จะอยู่เป็นเพื่อนลูก!”

“แม่ แม่อย่าไป...”

“แม่ไม่ไป” โจวอวี๋ชูร้องไห้ ท่าทางสงสารลูกทำให้คนเห็นแล้วพลอยสะเทือนใจ

ฟู่ซืออวี่หลับตาลงผล็อยเข้าสู่นิทราอีกครั้ง

โจวอวี๋ชูร้องไห้ไม่เป็นเสียง อย่างกับฟู่ซืออวี่ป่วยหนักอะไรอย่างนั้น

ฟู่ซือเหยียนเดินเข้ามา ล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะยื่นให้โจวอวี๋ชู “ซืออวี่แค่หลับไปเฉย ๆ คุณไม่ต้องห่วงหรอก”

โจวอวี๋ชูรับผ้าเช็ดหน้ามา ตามด้วยหมุนตัวโถมเข้าอ้อมอกฟู่ซือเหยียน “เป็นความผิดของฉันเอง ถ้าตอนนั้นฉันไม่ได้คลอดยาก ร่างกายซืออวี่ก็จะไม่แย่ขนาดนี้ ฉันทำร้ายซืออวี่เอง...”

“อย่าพูดโง่ ๆ สิ” มือใหญ่ข้างหนึ่งของฟู่ซือเหยียนตบบ่าของโจวอวี๋ชูเบา ๆ “ซืออวี่ได้ยินแล้วจะเสียใจนะ”

โจวอวี๋ชูร้องไห้เสียใจมาก ฟู่ซือเหยียนปลอบใจเสียงนุ่มนวลตลอด

เสิ่นชิงซูยืนอยู่ปลายเตียงมองทุกอย่างเงียบ ๆ

ความเจ็บปวดในหัวใจลามออกไปอย่างมิอาจควบคุม ทว่าบนใบหน้ากลับด้านชา

เธอคิด เธอไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีก

เสิ่นชิงซูเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยเงียบ ๆ พอหมุนตัวก็เจอกับฉินฟางที่พาสาวใช้คนหนึ่งเดิมมาอย่างรีบร้อน

เธอขมวดคิ้วและหลบเปิดทางให้ตามจิตใต้สำนึก

ไม่คิดว่าฉินฟางมาถึงก็ง้างมือตบเธอ

เสียงตกหน้าดังชัดแจ๋วกึกก้องทางเดินในยามดึก

เสิ่นชิงซูถูกตบหน้าหันไปอีกทางหนึ่ง กลิ่นคาวหวานคละคลุ้งอยู่ในปาก

“ฉันก็ว่าอยู่แล้วไง แม่เลี้ยงไม่สนิทเท่าแม่แท้ ๆ! ถ้าซืออวี่เป็นอะไรไป ฉันไม่จบกับเธอแน่!”

จู่ ๆ ก็โดนตบ เสิ่นชิงซูเอามือกุมใบหน้าขมวดคิ้วจ้องฉินฟางด้วยสีหน้าที่แย่ถึงขีดสุด

เสียงนี้ทำให้ฟู่ซือเหยียนกับโจวอวี๋ชูก็มาด้วย

ฟู่ซือเหยียนมองเสิ่นชิงซูแล้วหันไปมองฉินฟาง ขมวดคิ้วน้อย ๆ “แม่ นี่แม่ทำอะไรเนี่ย?”

“ฉันทำอะไร?” ฉินฟางพูดเสียงเย็นชืด “ฉันสั่งสอนนังคนนี้ที่ไม่ประสงค์ดีแทนซืออวี่น่ะสิ! ถ้าไม่ใช่ผู้อำนวยการโจวโทรหาฉัน ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าซืออวี่ถูกนังนี่ทำให้ต้องเข้าห้องฉุกเฉินกลางดึก!”

ผู้อำนวยการโจวคือลูกชายคนโตของตระกูลโจว เป็นพี่ชายของโจวอวี๋ชู

เมื่อได้ยินดังนั้น โจวอวี๋ชูก็รีบเดินไปคล้องแขนฉินฟาง แล้วเกลี้ยกล่อมเสียงอ่อนโยน “น้าฉินคะ น้าอย่าเพิ่งใจร้อนสิคะ พี่หนูบอกน้ายังไงคะ? เข้าใจผิดหรือเปล่า? คุณเสิ่นเห็นซืออวี่เหมือนลูกแท้ ๆ เธอจะทำร้ายซืออวี่ได้ยังไงคะ?”

“เสี่ยวชู เธออย่าถูกนังนี่หลอกเอานะ!”

ฉินฟางถลึงตาใส่เสิ่นชิงซูพร้อมกุมมือโจวอวี๋ชูถอนหายใจ “ซืออวี่ยังเด็กถูกมันล้างสมองก็ช่างเถอะ เธอเป็นแม่บังเกิดเกล้าของซืออวี่ต้องรู้จักความชั่วร้ายของคน! แม่ของเสิ่นชิงซูคือฆาตกร มันก็โหดเหี้ยมเหมือนกับแม่แท้ ๆ ของมันนั่นแหละ ที่ตระกูลเจียงกับตระกูลเสิ่นไม่ยอมรับมันก็คือหลักฐานที่ดีที่สุด!”

โจวอวี๋ชูพูดไม่ออก มองเสิ่นชิงซูด้วยสายตาเหลือเชื่อ

“คุณเสิ่น ที่น้าฉินพูดเป็นความจริงเหรอคะ?”

เสิ่นชิงซูแทบจะโกรธจนหัวเราะ เธอไม่คิดว่าตัวเองต้องสนใจโจวอวี๋ชู

เธอแค่มองฉินฟาง วางมือที่กุมใบหน้าลง ตามด้วยพูดเสียงเย็น

“อย่างแรก ทำไมฟู่ซืออวี่ถึงเป็นไข้ คุณนายฉินถามลูกชายของคุณได้ อย่างที่สอง ถ้าคุณนายฉินแยกแยะการป้องกันตัวเองจนทำให้เกิดการเสียชีวิตกับฆาตกรไม่ได้ ก็ให้ลูกชายคุณช่วยปูความรู้ทางกฎหมายให้คุณได้ ยังไงคุณนายฉินก็เป็นนายหญิงตระกูลไฮโซ ไม่มีความรู้พื้นฐานอย่างนี้ออกบ้านจะตกเป็นที่หัวเราะเอานะคะ”

“เธอ! ฉินฟางโกรธจัด” “เสิ่นชิงซู เธอไม่เห็นผู้หลักผู้ใหญ่อยู่ในสายตา!”

เสิ่นชิงซูแสยะยิ้ม “ฉันยังคำเดิม คุณเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่น่าเคารพก่อน ฉันถึงจะได้ไม่เห็นผู้ใหญ่อยู่ในสายตา”

“คุณเสิ่น” โจวอวี๋ชูเสียงอ่อนโยน ท่าทางไกล่เกลี่ย “น้าฉินเป็นห่วงเลยผลีผลามไป เธอคือผู้ใหญ่ เราเป็นเด็กก็ควรเข้าใจเธอให้มาก คุณพูดน้อย ๆ หน่อยเถอะ”

ฉินฟางได้ยินโจวอวี๋ชูพูดคำนี้ก็อารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย “ดูสิ นี่สิถึงจะเป็นผู้หญิงดี ๆ ที่มีการอบรม!”

เสิ่นชิงซูรู้น่าขำสิ้นดี

คนอื่นมีอคติมากมายเป็นภูเขาเลากา เธอรู้ดีว่าพูดไปสองไพรเบี้ย

เธอหันไปมองฟู่ซือเหยียน

ฟู่ซือเหยียนขมวดคิ้ว ดวงตาดำขลับมีอารมณ์ยากจะแยกแยะ ในตอนที่เสิ่นชิงซูมองเขา สายตาของเขาก็เบนไปทางเสิ่นชิงซูด้วย

สี่สายตาประสานกัน

เสิ่นชิงซูใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้า กลับยกยิ้มมุมปากที่ถูกฉินฟางตบจนแตกพลางแค่นเสียงหัวเราะ

“ฉันเซ็นข้อตกลงการหย่าแล้ว สองวันนี้คุณก็หาเวลา เราไปเอาใบหย่าที่สำนักงานเขตกัน”

ฟู่ซือเหยียนเลิกคิ้ว ขณะกำลังจะพูด ฉินฟางก็สอดปากเข้ามาอย่างอดรนทนไม่ไหว

“เซ็นแล้วก็ดี! ซือเหยียน แกยังรออะไรอีก! พรุ่งนี้ก็ไปเอาใบหย่าที่สำนักงานเขตเลย!”

โจวอวี๋ชูได้ยินจึงมองไปทางฟู่ซือเหยียน

ฟู่ซือเหยียนขมวดคิ้วแน่น ดวงตาดำมืดมองไปทางโจวอวี๋ชู

สายตานั้นลึกไม่เห็นก้น ชวนให้คนตกใจอย่างไม่มีสาเหตุ

โจวอวี๋ชูลมหายใจชะงัก ใบหน้าซีดเผือดฉับพลัน

วินาทีต่อมา ร่างอรชรอ่อนระทวยล้มพับหลับตาทั้งคู่หมดสติ

“เสี่ยวชู?!” ฉินฟางสะดุ้ง เพิ่งยื่นมือไปจะประคองโจวอวี๋ชู ฟู่ซือเหยียนก็รับตัวโจวอวี๋ชูแล้วอย่างเร็วกว่าเธอก้าวหนึ่ง

ฟู่ซือเหยียนอุ้มโจวอวี๋ชูที่หมดสติวิ่งไปทางห้องฉุกเฉิน

เงาหลังร้อนรนนั้นค่อย ๆ ลับตาคลองจักษุเสิ่นชิงซูไปทีละน้อย

ในคืนฤดูหนาวหิมะโปรยปรายเมื่อห้าปีก่อน ผู้ชายที่เดินมาทางเธอจากแสงย้อนนั้นสุดท้ายก็ยังเดินผ่านเธอไป ตรงไปหาผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

ที่แท้เขาก็ไม่เคยเป็นของเธอ

เสิ่นชิงซูถอนสายตากลับ ออกแรงเม้มริมฝีปาก ข่มไอร้อนในดวงตา ก่อนจะหมุนตัวจากไปอย่างไร้ซึ่งความอาลัยอาวรณ์
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 100

    แกร้ง!เสียงมีดผ่าตัดหล่นลงพื้นดังขึ้นอย่างชัดเจนแพทย์วิสัญญีที่กำลังจะฉีดยาก็ชะงักทันที!หัวหน้าเจียงขมวดคิ้ว มองไปยังผู้ช่วยคนที่หนึ่ง “เธอเป็นอะไรไป?”ผู้ช่วยคนที่หนึ่งทำหน้าไร้เดียงสา “ไม่ใช่ฉันนะคะ นี่มัน...”ทันใดนั้นแพทย์วิสัญญีก็ดึงเข็มฉีดยาออก “แผ่นดินไหว!”เสิ่นชิงซูเบิกตาโพลงขึ้นทันที......ไฟผ่าตัดเหนือศีรษะกะพริบติด ๆ ดับ ๆ เธอรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เตียงผ่าตัดใต้ร่างกำลังสั่นไหว!ในวินาทีต่อมา เสียงสัญญาณเตือนภัยก็ดังขึ้นทั่วทั้งโรงพยาบาล!“หยุดการผ่าตัด! อพยพไปทางหนีไฟเร็วเข้า...”เสิ่นชิงซูงุนงงไปหมด ถูกเฉียวซิงเจียและแพทย์วิสัญญีประคองลงจากเตียงผ่าตัดประตูห้องผ่าตัดเปิดออก ทางเดินเต็มไปด้วยผู้ป่วยและบุคลากรทางการแพทย์ สถานการณ์วุ่นวายอยู่พักหนึ่งเวินจิ่งซีเห็นพวกเธอออกมาก็รีบเข้าไปหา“เป็นยังไงบ้าง? ผ่าตัดไปหรือยัง?”“ออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน!” เฉียวซิงเจียพูดพร้อมกับประคองเสิ่นชิงซูเวินจิ่งซีพยักหน้า ร่างสูงใหญ่ของเขาคอยป้องกันพวกเธอขณะเดินไปยังทางหนีไฟ...โชคดีที่แผ่นดินไหวหยุดลงอย่างรวดเร็วในขณะนี้ ทั้งทางหนีไฟและทางเดินต่างเต็มไปด้วยผู้คนถึงแ

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 99

    เสิ่นชิงซูต้องตรวจเจอว่าท้องตั้งนานแล้วแน่ ๆ และที่สำคัญคือเธอไม่เคยคิดจะบอกเขาเลยตั้งแต่ต้นจนจบ!ฟู่ซือเหยียนนึกถึงวันนั้น...วันนั้นทั้งลมทั้งหิมะรุนแรงขนาดนั้น ท่าทีของเสิ่นชิงซูก็เด็ดเดี่ยวขนาดนั้น ทำให้เขาในตอนนั้นถูกความโกรธเข้าครอบงำจนหน้ามืดตามัว กลับมองข้ามรายละเอียดที่สำคัญที่สุดไป!รถเมย์บัคแล่นด้วยความเร็วสูงอยู่บนถนนในเมือง เปลี่ยนเลนอย่างอันตรายอยู่หลายครั้ง แต่ความเร็วกลับไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย!ภายในรถ มือที่กุมพวงมาลัยของฟู่ซือเหยียนเกร็งแน่น ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงเย็นชานี่เสิ่นชิงซูวางแผนที่จะหย่าทั้ง ๆ ที่ท้องลูกของเขา แล้วไปคบกับเวินจิ่งซีอย่างนั้นเหรอ?เธอคิดจะให้ลูกของเขาเรียกคนอื่นว่าพ่องั้นเหรอ?ริมฝีปากบางของชายหนุ่มที่เม้มแน่นอยู่พลันโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน“เหอะ เสิ่นชิงซู คุณนี่มันแน่จริง ๆ!”ฟู่ซือเหยียนกุมพวงมาลัยด้วยมือเดียว เปิดรายชื่อผู้ติดต่อ แล้วโทรออกหาฉินเยี่ยนเฉิง“เสิ่นชิงซูอยู่ที่โรงพยาบาลพวกนาย นายรีบช่วยฉันเช็คประวัติการรักษาของเธอให้หน่อยสิ...”ปรี๊น ปรี๊น...ทันใดนั้นก็มีรถบรรทุกคันใหญ่ฝ่าไฟแดงพุ่งออกมาจากสี่แยกข้างหน้า!ฟู่ซือ

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 98

    เฉียวซิงเจียช่วยเสิ่นชิงซูทำเรื่องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลก่อน จากนั้นก็พาเธอไปที่ห้องผู้ป่วยเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดของโรงพยาบาลหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ก็ทำการตรวจร่างกายเบื้องต้นอีกสองสามอย่างผลตรวจจะออกในอีกครึ่งชั่วโมงเวลาแห่งการรอนั้นยาวนานและทรมาน เสิ่นชิงซูยืนอยู่ริมหน้าต่าง ไม่พูดอะไรสักคำเฉียวซิงเจียและเวินจิ่งซีอยู่เป็นเพื่อนเธอเงียบ ๆ ไม่ได้เข้าไปรบกวนครึ่งชั่วโมงผ่านไป ผลตรวจออกมา ทุกอย่างเป็นปกติ สามารถทำการผ่าตัดได้ในขณะเดียวกัน ทางห้องผ่าตัดก็ส่งข่าวมาว่าเตรียมพร้อมแล้ว“อาซู” เฉียวซิงเจียเรียกเธอ “เราต้องไปที่ห้องผ่าตัดแล้วนะ”เมื่อได้ยินดังนั้น ขนตาของเสิ่นชิงซูก็สั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ หันกลับมาเฉียวซิงเจียเดินเข้ามาสวมกอดเธอ “ไม่ต้องกังวลนะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง”เสิ่นชิงซูตอบรับเสียงเบา “อืม”เวินจิ่งซียืนเงียบอยู่ข้าง ๆ ขมวดคิ้วมุ่น สีหน้าเคร่งขรึมอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนักทั้งสามคนมาถึงหน้าห้องผ่าตัด เวินจิ่งซีหยุดเดินเฉียวซิงเจียควงแขนเสิ่นชิงซูเดินเข้าไป ประตูห้องผ่าตัดปิดลงอย่างหนักหน่วง......ศาลประชาชนเมืองเป่ย ผู

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 97

    “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ” เสิ่นชิงซูเม้มปากถอนหายใจเบา ๆ แล้วลุกขึ้นยืนพูดว่า “ฉันขอบคุณในความหวังดีของคุณมากนะ แต่ฉันตัดสินใจไปแล้ว”เวินจิ่งซีลุกขึ้นยืนตาม จ้องมองเธอแล้วถามย้ำ “แน่ใจแล้วเหรอครับ?”“อืม” เสิ่นชิงซูพยักหน้า น้ำเสียงหนักแน่น “ตอนแรกฉันยังคิดอยู่เลยว่าหลังผ่าตัดจะปิดบังคุณยังไงดี แต่ในเมื่อตอนนี้คุณรู้แล้ว ก็ช่วยฉันเก็บเป็นความลับด้วยแล้วกันนะ”เวินจิ่งซีเห็นว่าเธอตัดสินใจแน่วแน่แล้ว จึงไม่ได้พูดเกลี้ยกล่อมอะไรต่อ“คุณวางใจได้เลย ผมช่วยคุณเก็บเป็นความลับแน่นอน” เขาหยุดไปครู่หนึ่งแล้วถามต่อ “พรุ่งนี้คุณผ่าตัดกี่โมงเหรอ?”“เก้าโมงค่ะ”“งั้นพรุ่งนี้ผมไปส่งคุณที่โรงพยาบาล”“ไม่ต้องหรอกค่ะ” เสิ่นชิงซูไม่อยากรบกวนเวินจิ่งซี “ซิงซิงอยู่ที่โรงพยาบาล เดี๋ยวเธอจัดการให้ทุกอย่างเรียบร้อยเอง”“อาจารย์กับภรรยาของอาจารย์กำชับผมนักหนาก่อนที่เขาจะไป ว่าต้องดูแลคุณให้ดี” เวินจิ่งซีพูด “คุณจะให้ผมช่วยเก็บเป็นความลับ งั้นอย่างน้อยผมก็ต้องอยู่เฝ้าคุณ ให้แน่ใจว่าการผ่าตัดของคุณเรียบร้อยดี ผมถึงจะวางใจได้!”เสิ่นชิงซูยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เวินจิ่งซีก็ชิงพูดตัดหน้าขึ้นก่

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 96

    ฟู่ซือเหยียนพาฟู่ซืออวี่จากไป พร้อมกับแมวพันธุ์แร็กดอลล์ที่โจวอวี๋ชูย้ำนักย้ำหนาว่าเสิ่นชิงซูจะต้องชอบหลังจากพวกเขาไปแล้ว เสิ่นชิงซูที่ฝืนทนมาตลอดก็ล้มพับลงเวินจิ่งซีรับร่างที่อ่อนแรงของเธอไว้ แล้วอุ้มเธอไปวางบนโซฟาในห้องทำงานเสิ่นชิงซูพิงโซฟา มือข้างหนึ่งกุมหน้าอก หายใจหอบถี่ ใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษนี่คืออาการหายใจเร็วเกินไปที่เกิดจากอารมณ์ที่รุนแรงเกินไปเวินจิ่งซีใช้มือปิดปากเธอ แล้วแนะนำอย่างใจเย็น “คุณหายใจเร็วเกินไป ปิดปาก แล้วทำตามจังหวะผมนะ หนึ่ง สอง หายใจ ใช่ แบบนั้นแหละ หนึ่ง สอง หายใจ...”ด้วยความช่วยเหลือของเวินจิ่งซี ในที่สุดการหายใจของเสิ่นชิงซูก็กลับมาเป็นปกติเวินจิ่งซีรินน้ำอุ่นแก้วหนึ่ง ส่งไปจ่อที่ริมฝีปากเธอ “ดื่มน้ำหน่อยนะ”เสิ่นชิงซูพิงโซฟาอยู่ หลังจากดื่มน้ำอุ่นไปครึ่งแก้ว ร่างกายที่เกร็งอยู่ก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลงเวินจิ่งซีคว้าหมอนอิงใบหนึ่งมารองหลังให้เธอ “พิงไว้จะสบายขึ้นหน่อย”เสิ่นชิงซูมองเวินจิ่งซี ริมฝีปากที่ซีดเซียวเม้มขึ้นเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ “ขอบคุณค่ะ”จากการที่ได้อยู่ด้วยกันมาหลายวันนี้ เธอพบว่าถึงแม้เวินจิ่งซีจะปากร้ายไปหน่อย แต

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 95

    เสิ่นชิงซูมองฟู่ซือเหยียน ถ้อยคำของเขาแทงใจจนเธอต้องยิ้มทั้งน้ำตา“ฟู่ซือเหยียน ลูกชายของคุณเขามีแม่ของเขาอยู่แล้ว แม่ของเขาชื่อโจวอวี๋ชู ไม่ใช่ฉันเสิ่นชิงซู! แล้วก็ ในเมื่อคุณคิดว่าฉันอารมณ์ไม่ดี ไม่ใช่แม่ที่ได้เรื่อง งั้นก็ได้ ฉันยอมรับ! เป็นฉันเองที่ไม่คู่ควรจะเป็นแม่ของฟู่ซืออวี่ เพราะฉะนั้นตอนนี้เชิญคุณพาลูกชายของคุณไสหัวออกไปจากที่ของฉันได้แล้ว!”เสิ่นชิงซูพูดรวดเดียวจบ ก็รู้สึกหน้ามืดตาลาย ร่างบางโงนเงนเหมือนจะล้มเวินจิ่งซีรีบเข้าไปประคองเธอไว้ ก้มลงกระซิบถามข้างหูเบา ๆ “คุณยังโอเคไหม?”เสิ่นชิงซูสูดหายใจลึก ภาพที่พร่ามัวกลับมาชัดเจนขึ้น เธอส่ายหน้า “ยังไหว”ฟู่ซือเหยียนมองการกระทำของคนทั้งสอง สันกรามล่างเกร็งแน่น แววตาเย็นเยียบในขณะที่ฟู่ซืออวี่กำลังจ้องมองเสิ่นชิงซูอย่างเหม่อลอย ปากเล็ก ๆ ยังอ้าค้างอยู่ แต่กลับลืมไปแล้วว่าต้องร้องไห้เมื่อกี้แม่พูดว่าอะไรนะ?แม่...ไม่ต้องการเขาแล้วจริง ๆ เหรอ?ความหวาดกลัวอย่างรุนแรงถาโถมเข้ามาในใจของฟู่ซืออวี่ มือที่โอบคอฟู่ซือเหยียนอยู่กระชับแน่นขึ้น “พ่อครับ แม่แค่พูดประชดใช่ไหมครับ? แม่เป็นแม่ของผม แม่ไม่มีทางไม่ต้องการผมใช่ไหมค

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status