บทที่ 213

“แม่เป็นแม่ไม่ดี แม่ดุผม...” ฟู่ซืออวี่ร้องไห้ไปพลางตะโกนไปพลาง “แม่ไม่สบายแล้วก็มาดุผม แต่แม่ของผมไม่เป็น! แม่ของผมไม่เคยดุผมเลย เธอ ต่อให้เธอโกรธแค่ไหนก็ไม่เคยแอบหยิกผม...”

โจวอวี๋ชูชะงักนิ่งไป

ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงรถยนต์ดังมาจากนอกบ้าน

ฟู่ซือเหยียนมาแล้ว!

ม่านตาของโจวอวี๋ชูสั่นไหว รู้สึกชาวาบไปทั้งศีรษะ!

ถ้าฟู่ซือเหยียนรู้ว่าเธอลงมือกับฟู่ซืออวี่...

ฟู่ซืออวี่ฉวยโอกาสวิ่งไปที่ประตูใหญ่ “พ่อครับ!”

ฟู่ซือเหยียนเพิ่งจะก้าวเข้าประตูมา ก็เห็นฟู่ซืออวี่วิ่งร้องไห้เข้ามาหา

เขาขมวดคิ้ว แล้วย่อตัวลงรับร่างของฟู่ซืออวี่

“พ่อครับ รีบพาผมไปเถอะ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว!”

ฟู่ซือเหยียนอุ้มเขาขึ้นมา แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหน้าให้ “บอกพ่อหน่อยสิ ว่าเกิดอะไรขึ้น?”

ฟู่ซืออวี่กอดคอของฟู่ซือเหยียน พลางสะอื้นไห้ไปพลางพูดไป “แม่ดุผม ผมกลัว พ่อพาผมกลับบ้านนะ ผมอยากกลับบ้าน...”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของฟู่ซือเหยียนก็เคร่งขรึมลง

โจวอวี๋ชูและหลินหลานอี๋วิ่งตามมา แต่ก็สายเกินไปแล้ว

ฟู่ซืออวี่ฟ้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว

โจวอวี๋ชูหน้าซีดเผือดมองฟู่ซือเหยียน “ซือเหยียน ฟังฉันอธิบายก่อนนะ เมื่อก