บทที่ 281

เสิ่นชิงซูขนตาสั่นไหวเล็กน้อย หลับตาปี๋ ริมฝีปากที่ซีดเผือดเม้มแน่น

ไป๋เจี้ยนเหวินรู้สึกได้ว่าทรวงอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลงแรงขึ้นเรื่อย ๆ

“อาซู เธอมีความแค้นเคืองอะไรก็พูดออกมาให้หมดเถอะ เธออย่าเป็นแบบนี้…” ไป๋เจี้ยนเหวินมองที่เธอด้วยความกังวล

เสิ่นชิงซูเม้มปากแน่น หลับตาไว้ไม่ยอมส่งเสียงใด ๆ ออกมาสักแอะ

มีเพียงน้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่รู้จบจากหางตาของเธอ จนทำให้หมอนเปียกชุ่ม

“อาซู เธออย่าเป็นแบบนี้สิ เธอร้องไห้ออกมาก็ได้ เธอฝืนไว้แบบนี้ไม่ได้นะ…”

ไปเจี้ยนเหวินรู้สึกได้ว่าความรู้สึกที่เธอสะสมไว้ในใจรุนแรงเพียงใด

แต่เธอกลับใช้วิธีที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการทรมานตัวเองกดเก็บความรู้สึกไว้!

เวินจิ่งซีเห็นแล้วร้อนใจเป็นอย่างมาก อดรนทนไม่ไหวพุ่งเข้าไปตะโกนใส่ฟู่ซือเหยียน “คุณไปซะเถอะ! คุณดูบีบว่าคุณบีบอาซูจนเป็นยังไงแล้ว!”

ฟู่ซือเหยียนเม้มปาก ไม่ได้สนใจเวินจิ่งซี ดวงตาดำขลับคู่นั้นจดจ้องเสิ่นชิงซูด้วยสายตาหนักอึ้ง

เขาไม่ไป เวินจิ่งซีจึงก้าวเข้าไปผลักเขา

ชายสองคนต่างคนต่างไม่ยอมกัน ดูท่าจะลงไม้ลงมือชกต่อยกันแล้ว

“ฉันอยากไปดูลูกสาวหน่อย”

ชายสองคนต่างคนต่างตะลึง หันหน้าไปมองเสิ่นชิงซูท