บทที่ 33

ฟู่ซือเหยียนขมวดคิ้วนิด ๆ สายตากวาดมองไปทางโจวอวี๋ชู

โจวอวี๋ชูรู้สึกถึงสายตาของเขาจึงแหงนหน้ามองด้วยสายตาใสซื่อ ก่อนจะพูดเสียงอ่อน “วันนี้รองเท้าส้นสูงมันกัดน่ะค่ะ”

ฟู่ซือเหยียนไม่ได้พูดอะไร แต่หันไปมองเสิ่นชิงซู

เสิ่นชิงซูมองตรงไปด้านหน้าด้วยสีหน้าเย็นชาและเดินเฉียดตัวฟู่ซือเหยียนไป เธอยังถึงขั้นว่าไม่ปรายตามองฟู่ซือเหยียนสักนิด

ดวงตาเรียวยาวของฟู่ซือเหยียนมองไปด้านหน้า นัยน์ตาดำขลับปราศจากอารมณ์แม้แต่น้อย

โจวอวี๋ชูปล่อยมือออก

“ผู้หญิงที่เดินผ่านไปเมื่อกี้สวยจัง!”

กู้จิ้นเชินผิวปาก “ทีแรกกะไปคุยสักหน่อย สุดท้ายดันเห็นเธอเดินเข้าห้องวีไอพีของพวกเสิ่นเยี่ยนอิ๋งไป การเล่นผู้หญิงของพวกเสิ่นเยี่ยนอิ๋งสกปรกจะตาย ฉันกลัวติดโรค ช่างเถอะ”

พอได้ยินอย่างนี้ ฉินเยี่ยนเฉิงก็มองไปทางฟู่ซือเหยียนตามจิตใต้สำนึก

ฟู่ซือเหยียนใบหน้าเย็นชามองอารมณ์ไม่ออก

แต่ฉินเยี่ยนเฉิงยังรู้สึกว่าระหว่างฟู่ซือเหยียนกับเสิ่นชิงซูไม่ธรรมดา

นี่คือสัญชาตญาณของผู้ชายที่มองผู้ชาย

“นายไม่รู้อะไรยังพูดส่งเดชอีก” ฉินเยี่ยนเฉิงเหลือบมองกู้จิ้นเชินทีหนึ่ง “นั่นพี่สาวของเสิ่นเยี่ยนอิ๋ง ถึงพวกเขาพี่น้องจะไม่ค่อยถูกกันก็