บทที่ 39

สองชั่วโมงผ่านไป เวินจิ่งซีเติมน้ำเกลือเสร็จก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาก

โรงพยาบาลแนะนำให้อยู่โรงพยาบาล แต่เวินจิ่งซีปฏิเสธ

สุดท้ายหมอจึงจ่ายยามานิดหน่อย กำชับว่าหลายวันนี้ให้กินอาหารรสจืดเป็นหลัก

ตอนเสิ่นชิงซูไปเอายา ฟู่ซือเหยียนก็โทรศัพท์มา

เสิ่นชิงซูไม่รับสายติดต่อกันสามครั้ง

ฟู่ซือเหยียนจึงส่งข้อความ

[ซืออวี่คิดถึงเธอ]

เสิ่นชิงซูอ่านข้อความแล้วลังเลครู่หนึ่ง สุดท้ายยังโทรกลับไป

รับสายไวมาก ทางนั้นคือเสียงเด็กที่ตื่นเต้นของฟู่ซืออวี่ “แม่ครับ!”

เสิ่นชิงซูเสียงอ่อนโยน “ซืออวี่ ลูกเป็นเด็กดีหรือเปล่าจ๊ะ?”

“ผมเป็นเด็กดีครับ แต่แม่ไม่โทรหาผมตั้งหลายวันแล้ว!” ฟู่ซืออวี่บ่น “ทั้งที่แม่บอกว่าถึงจะดูงานก็จะโทรหาผม วิดีโอคอลกับผมบ่อย ๆ ไง!”

“ขอโทษนะซืออวี่ หลายวันนี้แม่ยุ่งมากจริง ๆ”

“ฮึ!” ฟู่ซืออวี่ไม่พอใจถึงขีดสุด “เมื่อก่อนแม่ไม่เป็นแบบนี้ เมื่อก่อนแม่งานยุ่งยังไงก็จะไม่ลืมผม! แม่ไม่ได้รักผมเท่าเมื่อก่อนแล้วใช่ไหม?”

เกิดหลายเรื่องติดต่อกันทำให้เสิ่นชิงซูไม่มีเวลาว่าง แต่นึกถึงว่าตัวเองเคยรับปากกับฟู่ซืออวี่จริง ๆ จึงได้แต่ปลอบ

“ซืออวี่ ขอโทษนะ แม่ยังรักลูกเหมือนเดิมจ้ะ แค่