บทที่ 613

เมืองเป่ย

วันที่สองที่เสิ่นชิงซูหายตัวไป เวินจิ่งซีก็ตั้งใจจะไปแจ้งความ แต่พอเขาไปถึงหน้าสถานีตำรวจ ซ่งหลานอินก็มาถึงพอดี

ซ่งหลานอินพุ่งเข้าไปในจังหวะที่เวินจิ่งซีกำลังจะลงจากรถ ผลักเขากลับเข้าไปในรถโดยตรง

ประตูรถปิดลง ‘ปัง’

เวินจิ่งซีได้สติ ก็โกรธกลบเกลื่อนความอายพลางผลักซ่งหลานอินออกไปอย่างแรง!

“ซ่งหลานอินคุณมันบ้า! ออกไปจากตัวผมนะ!”

ท่าทางของซ่งหลานอินในตอนนี้ค่อนข้างน่าอึดอัด เท้าข้างหนึ่งเหยียบอยู่บนคอนโซลกลาง อีกข้างเหยียบอยู่บนพื้นรถ ตรงกลางคือต้นขายาวสองข้างของเวินจิ่งซี...

ถึงแม้ว่าพื้นที่ในรถแลนด์โรเวอร์จะใหญ่แค่ไหน แต่ที่นั่งคนขับที่เดียวก็ไม่สามารถรองรับผู้ใหญ่สองคนได้

ท่าทางคลุมเครือเช่นนี้ทำให้เวินจิ่งซีพองขนขึ้นมา

ใบหน้าที่ดูแข็งแกร่งและสดใสพลันแดงระเรื่อขึ้นมาทันที

เดิมทีซ่งหลานอินไม่ได้ตั้งใจ แต่เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเวินจิ่งซี เธอก็นึกสนุกขึ้นมาทันที

มือทั้งสองข้างของเธอค่อย ๆ เลื่อนขึ้นจากไหล่ของเขา และสุดท้ายก็โอบรอบคอของเขา

“โอ๊ะ คุณเวินเขินเหรอคะ?”

เวินจิ่งซี “...”

“ไม่คิดเลยว่าคุณเวินจะไร้เดียงสาขนาดนี้!” ปลายนิ้วของซ่งหลานอินลูบไล้แก้มของเขาเบา ๆ วา