บทที่ 76  

เจียงเยว่หลานหายตัวไป

เฉียวซิงเจียและน้าฉินช่วยเสิ่นชิงซูตามหาทั่วดอลฟินวิลล์รอบหนึ่งแล้ว แต่ก็ไม่พบเบาะแสอะไร

ดึกมากแล้ว ก็ใกล้วันสิ้นปีเพิ่มขึ้นอีกวัน ท้องฟ้ายังคงมีหิมะร่วงโปรยลงมาอย่างไม่มีสิ้นสุด

ทั่วทั้งเมืองในตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยลมหิมะ

เสิ่นชิงซูเหมือนเด็กหลงทาง ตามหาเงาร่างของเจียงเยว่หลานอยู่ท่ามกลางหิมะไปอย่างไร้จุดหมาย

แม่ไปอยู่ที่ไหน?

เมืองใหญ่ขนาดนี้ แต่สถานที่ที่พอจะให้แม่พักอาศัยได้กลับมีเพียงบ้านที่กว้างแค่หนึ่งร้อยตารางเมตรในดอลฟินวิลล์เท่านั้น

แต่เธอไม่ได้อยู่ที่นั่น

ทำไมแม่ถึงหายไป?

เสิ่นชิงซูคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ตก ทั้งสับสนและโทษตัวเอง

เป็นเพราะเธอไม่ดูแลแม่ให้ดี เพราะเธอคิดไม่รอบคอบพอ…

ทั้งลมและหิมะยิ่งตกหนักและพัดแรงขึ้น แรงจนพัดร่างผอมบางของเธอไหวโอน

เธอล้มลงหลายครั้ง แต่ก็ยังฝืนลุกขึ้นมาอย่างดื้อดึง

เฉียวซิงเจียพยายามเกลี้ยกล่อมเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมฟัง อากาศบรรลัยแบบนี้จะอาศัยเพียงสองขาของตัวเองตามหาคนมันเรียกว่าทรมานตัวเองชัด ๆ!

ในเมื่อเกลี้ยกล่อมแล้วไม่ยอมฟัง สุดท้ายเฉียวซิงเจียและน้าฉินก็ช่วยกัน ใช้แรงลากเสิ่นชิงซูบังคับให้เธอกลับขึ้