ตอนที่ 1 - ล็อกเป้าหมาย 75%

ตอนที่ 1

ล็อกเป้าหมาย

75%

------------------------

ชุมชนหมูติดปีก สัญลักษณ์ที่เหล่านักศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ลงความเห็นเกินเก้าสิบแปดเปอร์เซนต์ยกให้เป็นชุมชนปิดที่ใช้สื่อสารผ่านโซเชียล ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็เอามาตั้งกระทู้เพื่อพูดคุยกันในนี้ คนที่จะเข้าร่วมต้องเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเท่านั้น ก่อนเข้ามีการตอบคำถามและให้ใส่รหัสนักศึกษาเพื่อเช็คข้อมูล

แต่ขณะเดียวก็มีเพจหมูติดปีกที่มีผู้ติดตามเกินหนึ่งล้านคน ส่วนนี้เป็นเพจสาธารณะ ลงข่าวสาร ประชาสัมพันธ์ทั่วไป และมีการเอารูปหนุ่มสาวหน้าตาดีของมหาวิทยาลัยมาลง

ซุปไก่กดออกจากชุมชนเปลี่ยนมาเล่นแอปพลิเคชันอื่นแทน เธอไม่ค่อยลงอะไรในโซเชียลเท่าไรนัก ส่วนใหญ่จะแชร์พวกเพลงแล้วก็บทความที่น่าสนใจ แต่ที่ติดเป็นพิเศษเห็นจะเป็นพวกแอปพลิเคชันดูหนังดูซีรีส์ซึ่งโหลดมาไม่ต่ำกว่าห้าแอป

จู่ ๆ เสียงโห่ก็ดังลั่นทั่วบริเวณ ซุปไก่ละสายตาจากหน้าจอเงยขึ้นมองเหตุการณ์ พบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงโต๊ะเป้าหมาย เธอมีท่าทางเก้อเขิน เกร็ง และกลัวเล็กน้อย ในมือถือกล่องขนมที่คาดว่าทำเองยื่นไปให้ชายหนุ่มสุดฮอตที่ไม่แม้แต่ปรายตามอง

"คุกกี้อัลมอนด์ เฟรย่าทำเองค่ะพี่ซัน ช่วยรับไว้ได้ไหมคะ เฟรย่าทำมาจากใจเพื่อให้พี่โดยเฉพาะเลยนะ" เสียงอ่อนหวานว่า แววตาเต็มไปความรักใคร่

"สารภาพรักเหรอ" ซุปไก่มองอย่างสนใจ

เสียงโห่แซวจากเพื่อนฝูงทำเอาบรรยากาศกลายเป็นสีชมพู ก่อนจะนำไปสู่รอยยิ้มค้างเมื่อเจ้าของข่าวลือรับเอากล่องขนมไปถือ เขามองมันนิ่งแล้วโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี นาทีนี้ทุกสายตาต่างเบิกกว้างอย่างตกใจ พฤติกรรมเลวร้ายถูกถ่ายไว้ทันและอัปลงชุมชนทันที

ซุปไก่มองกล่องขนมสลับกับใบหน้าคนให้ที่ใกล้จะร้องไห้เต็มที สุดท้ายจึงไปหยุดที่ใบหน้าคนรับ เรียบนิ่งไม่บ่งบอกว่ากำลังคิดอะไร เขาไม่สนใจใครด้วยซ้ำ พวกเพื่อน ๆ เองก็ไม่ได้ห้ามปราม พอเหตุการณ์เป็นแบบนี้ต่างก็ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"อะไรวะเนี่ย..." พอเห็นกับตาซุปไก่เองก็พูดอะไรไม่ออก นิสัยแย่เลยไม่ใช่เหรอ

หญิงสาวเสียใจร้องไห้วิ่งหนีออกไปทั้งอย่างนั้น คงจะช็อคมาก นาทีนี้มีใครไม่ช็อคบ้าง ขนาดซุปไก่เองยังช็อค!

"เกิดอะไรขึ้นเหรอ" ชีสที่ไม่รู้เรื่องกลับมาพร้อมขนมหวาน

"เข้าไปดูในหมูติดปีกก็รู้" ซุปไก่คาดว่าป่านนี้ในนั้นคงหลาไปด้วยวีรกรรมเด็ด

ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น ทั้งที่บอกอีกฝ่ายดี ๆ ได้ จำเป็นต้องหักหาญน้ำใจรุนแรงขนาดนี้เชียวหรือ ซุปไก่ไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจจริง ๆ

"ตายแล้ว แรงมาก!" ชีสตาโตไล่อ่านในชุมชน เหมือนเปิดมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ เพราะมีแต่เรื่องของเขาเต็มไปหมด

ซุปไก่พยายามหาขอแก้ตัวให้อีกฝ่ายในใจ อาจจะแพ้เนยนมไข่ในขนม หรืออาจจะแพ้อัลมอนด์ก็ได้ จำพวกถั่วอะไรแบบนั้นน่ะ เลยโมโหมากจึงทำแบบนั้นลงไป เห็นเต็มสองตาแล้วก็จริงแต่ยังไม่อยากเชื่ออยู่ดี...

"ฉันว่าได้ข้อสรุปแล้วแหละ เรากลับกันเหอะ" ชีสเก็บของ ผลไม้ก็กินหมดแล้ว

"อือ"

ไม่ล่ะ ซุปไก่ไม่หยุดเพียงแค่นี้หรอก ทุกอย่างต้องกระจ่างแจ่มชัดมากกว่านี้ ไม่ถึงที่สุดไม่หยุด เธอเคยล้มเลิกกลางคันด้วยหรือ ทดเอาไว้ในใจก่อน สิ่งที่อีกฝ่ายทำต้องมีเหตุผล ครั้นจะเดินเข้าไปถามก็กระไรอยู่ ยังมีเวลาค่อย ๆ ตามเก็บรายละเอียดไปเรื่อย ๆ ดีกว่า

.

.

.

------------------------

ในชุมชนหมูติดปีกยังคงพูดถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันกันอย่างออกรส ทั้งโพสต์ทั้งคอมเมนต์ กระทู้หลักมีคนไลก์เหยียบแสน ศิษย์เก่าศิษย์ปัจจุบันติดตามราวกับหนังชีวิต

ส่วนใหญ่จะออกไปทางต่อว่ามากกว่า ซึ่งก็จะมีอยู่กลุ่มหนึ่งออกมาตั้งกระทู้แก้ตัวให้ว่า ซันนี่ อหัสกร ไม่ได้ตั้งใจ เขาแพ้อาหารจำพวกถั่วขั้นรุนแรง มันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ สำคัญคือได้ตามไปขอโทษน้องผู้หญิงคนนั้นแล้ว

ซึ่งหญิงสาวคนนั้นก็ได้โพสต์ยืนยันในหน้าเฟซบุ๊กของตัวเองว่าได้รับคำขอโทษเรียบร้อย และเธอก็ให้อภัยเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจ

แน่นอนว่าคอมเมนต์มากมายใต้โพสต์ของเธอไปในทิศทางเดียวกันคือไม่เชื่อ น้องผู้หญิงอาจถูกข่มขู่ให้โพสต์อะไรทำนองนั้น ตีโพยตีพายชนิดที่ว่าซุปไก่ถึงกับถอนหายใจเลิกอ่านข้อความพวกนั้น

"อย่าหมกมุ่นเลยน่า แกก็ได้เห็นกับตาแล้วไม่ใช่เหรอ อย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวเลยจะดีกว่า" เป็นครั้งแรกที่ชีสห้ามปรามอย่างจริงจัง เพราะอีกฝ่ายเป็นลูกมาเฟียด้วย

สี่โมงเย็นสองเพื่อนซี้เดินออกจากตึกเรียน กำลังจะแยกย้ายกลับบ้าน ทุกเย็นชีสต้องไปช่วยงานที่ร้านขายหมูสะเต๊ะของครอบครัว ส่วนซุปไก่วันนี้ตั้งใจจะไปหาพี่ชายที่ร้านสัก

"เจอกันพรุ่งนี้นะแก"

"อื้อ ขี่รถดี ๆ นะชีส"

"จ้า"

รายนั้นขี่มอเตอร์ไซค์มาเรียน ส่วนคนที่ขับขี่อะไรไม่เป็นเลือกขึ้นรถรางไปลงหน้ามหาวิทยาลัยแล้วต่อรถเมล์ไปลงที่ GEN Class แหล่งท่องเที่ยวขนาดใหญ่ของวัยรุ่น ศูนย์รวมแฟชั่น อาหาร และย่านการค้า

พี่ชายของซุปไก่ชื่อ เฮียไข่ตุ๋น แต่เฮียแกชอบให้เรียกว่า เฮียตุ๋น มากกว่า ไข่ตุ๋นมันดูน่ารักเกินไป พี่ชายที่อายุห่างกันถึงสิบปี แทบจะกลายเป็นพ่ออีกคนเพราะส่งเสียน้องเรียนด้วยตัวเอง ส่วนพ่อกับแม่ก็ยังอยู่ดีมีสุข เป็นเจ้าของโรงงานผลิตเครื่องปรุง กับมีงานอดิเรกเป็นการเปิดร้านทอง

"หวัดดีค่ะเฮียเจ็ง" เห็นเพื่อนพี่ชายนั่งสูบบุหรี่อยู่หน้าร้านจึงเอ่ยทักทาย

"อ้าว ลมอะไรหอบมาถึงนี่วะ" เฮียเจ็งดึงน้องสาวเพื่อนให้ขยับเข้ามาใกล้ เพราะข้างหลังมีนักเรียนกลุ่มใหญ่เดินผ่าน

"ลมหิวน่ะสิคะ เงินหมดตูดแล้ว"

"เพิ่งกลางเดือนเองนะ หาเรื่องให้ไอ้ตุ๋นด่าอีกละ" เฮียเจ็งส่ายหน้า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หญิงสาวใช้เงินค่าขนมหมดอย่างรวดเร็ว

"ก็แหม..."

"คงเอาไปซื้อไอ้อุปกรณ์ปลอมตัวตลก ๆ นั่นอีกสิท่า"

"อุ๊ย! อายจังคนรู้ทัน"

"ยังไม่เลิกทำอะไรแปลก ๆ อีกเหรอ โตแล้วนา เปลี่ยนสะสมอย่างอื่นเหอะ" ปากบ่นมือก็หยิบเงินในกระเป๋ากางเกงออกมาคลี่ดู

"ก็มันสนุกนี่" ตัวแสบยู่ปาก ก็คนมันชอบทางนี้ ถ้าไปดูที่ห้องจะพบว่าของปลอมตัวเยอะมาก แล้วแต่ละอย่างก็ออกไปทางตลกทั้งนั้น ซึ่งเจ้าตัวมองว่ามันเนียนไง คนอื่นเลยไม่รู้จะพูดอย่างไร

"เอาไป แล้วก็ใช้อย่างประหยัด ๆ หน่อยนะ" ไม่ใช่น้องก็เหมือนน้อง เรียกลูกได้เรียกไปแล้ว ก็ช่วยกันกับพี่มันเลี้ยงมันมา

"แค่สองพันเอง" ซุปไก่พูดเสียงขึ้นจมูก แกล้งแสดงความไม่พอใจ ทว่าจริง ๆ แล้วดีใจมาก

"จะเอาไม่เอา?" เฮียเจ็งทำท่าจะดึงเงินคืน

"เอาค่ะเอา ขอบคุณนะคะปะป๋า จุ๊บ!" จอมจุ้นไหว้ย่ออย่างสวยงามก่อนจุ๊บแก้มเพื่อนพี่ชายเป็นการขอบคุณ ไม่มีความเก้อเขินใด ๆ ต่างฝ่ายต่างชินชาเพราะก็กอดหอมกันมาตั้งแต่เด็ก

พอโตเป็นสาวก็ต้องเว้นระยะ เดี๋ยวคนจะมองไม่ดี และพี่ชายมันก็หวงอย่างกับหมา ไม่มีอยากให้น้องมีแฟน

------------------------

75%

Tbc.