ตอนที่ 3 - นิสัยส่วนตัว 100%

ตอนที่ 3

นิสัยส่วนตัว

100%

---------------------------

รูปโฉมวันนี้ขอเสนอธีมสาวอวบอ้วนแสนน่ารัก ซุปไก่สนุกกับการปลอมตัว ว่ากันว่าถ้าทำอะไรแล้วรู้สึกสนุกเราจะทำมันได้ดี

ชุดคนอ้วนนี่ราคาไม่ใช่เล่น ๆ เลยนะ เธอซื้อมันมาแลกกับการถูกพี่ชายด่าสามวันสามคืน เป็นชุดเอี๊ยมยีนส์ซึ่งด้านในบุด้วยซิลิโคนเพื่อการสัมผัสที่สมจริง และหนักถึงสามสิบกิโล เวลาเดินนะเหมือนคนน้ำหนักเยอะจริง ๆ เลย

ผมยาวถูกแบ่งและม้วนขึ้นเป็นอาหมวยสองข้าง ใบหน้าเติมกระและแต้มสิวปลอมให้เต็มพวงแก้ม เขียนคิ้วให้หนาเล็กน้อย ท่าปากด้วยลิปกลอสสีส้ม และไม่ลืมใส่เหล็กดัดฟันปลอม

ตอนนี้ซุปไก่กลายเป็นน้องแยมส้มจอมตุ๊ต๊ะหน้าเอ็นดู น้ำหนักโดยรวมแปดสิบกว่าโล

ยืนอ่านรายละเอียดอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เจ้าของสตูดิโอชื่อ พี่หมอก คอยสั่งให้พนักงานช่วยแนะนำ ค่าสมัครสมาชิกเอาเรื่อง แค่สามเดือนยังปาไปสองพันกว่าบาท เขารวมค่าสี ค่าผ้าใบ แล้วก็ค่าของว่าง คือถ้ามาทุกวันก็ถือว่าคุ้ม

"ขอสมัครหกเดือนค่ะ" ราคาทำเอาขาสั่นแต่ก็ต้องยอมจ่าย

"หกเดือนนะคะ ขอบัตรประชาชนสักครู่ เชิญนั่งรอที่โซฟาก่อนได้เลย เสร็จแล้วเดี๋ยวเอาไปให้ค่ะ"

ซุปไก่พยักหน้าเดินมารอที่นั่งโซฟา แบกน้ำหนักเยอะรู้สึกปวดหลัง ยิ้มกริ่มตื่นเต้นที่จะได้เข้าไปข้างใน และถ้าเข้าไปแล้วไม่เจอก็หมดคำจะพูด วันนี้คงไม่ใช่วันของเธอ

รอไม่นานพนักงานก็เอาบัตรสมาชิกมาให้พร้อมนำทางเข้าไปด้านใน สตูดิโอเป็นโถงใหญ่มีสองชั้น ภายในสตูดิโอมีคนใช้อยู่แค่คนเดียวนั่นก็คือพี่ซัน

"เลือกที่นั่งได้ตามชอบเลยค่ะ เดี๋ยวไปเอาชุดสีกับเฟรมผ้าใบมาให้"

แน่นอนว่าน้องแยมส้มก็ต้องเลือกที่นั่งที่มองเห็นหน้าเป้าหมายได้อย่างชัดเจน เว้นระยะห่างให้รู้ว่าไม่รบกวน ด้วยความที่บรรยากาศเงียบมากจึงพยายามทำเสียงให้เบาที่สุด

พี่ซันในมุมนี้ดูสงบนิ่งเป็นผู้ชายสุขุมต่างจากข่าวลือ เธอตะหงิดใจตั้งแต่แรกแล้ว ถึงบุคลิกโดยทั่วไปจะดูร้ายกาจแต่นั่นอาจจะเป็นแค่การแสร้งทำ มุมนี้สิของจริง...

อบอุ่นบอย เซ็กซี่เร้าใจเวลาอยู่บนเตียง เรื่องหุ่นแซ่บลืมเพราะเคยพิสูจน์มาแล้ว ยิ่งมองยิ่งตรงสเปก ปากร้ายอะไรไม่รู้จัก เย็นชาเหรอ...เฉพาะตอนอยู่มหาวิทยาลัยเท่านั้นแหละ

พนักงานเอาอุปกรณ์มาให้ พอดีเลยใช้เฟรมผ้าใบบังหน้าจะได้แอบดูได้ถนัด คนวาดรูปไม่เป็นคิดแล้วคิดอีกว่าจะวาดอะไรดี ทักษะในการใช้พู่กันเป็นศูนย์ ลงสีเหรออย่าหวัง

"ทิวทัศน์แหละง่ายดี เห็นคนเขาชอบวาดกัน"

วาดไปเหลือบมองคนหล่อไป หัวใจเบิกบาน ชอบแต่ครอบครองไม่ได้ถึงจะน่าเสียดายแต่ก็หวังให้ชีวิตอีกฝ่ายราบรื่น คนเราไม่อาจดูได้แค่ภายนอกอย่างเดียว ถ้าเธอตัดสินเขาตั้งแต่ได้ยินแค่ข่าวลือทุกอย่างก็คงจบ

ซุปไก่ปล่อยวางเรื่องราววุ่นวายภายในใจ เปิดรับความสงบที่โลดแล่นเข้ามา สมาธิ รวมถึงความผ่อนคลาย นาน ๆ ทีทำอะไรแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

"ขอโทษนะครับ"

ร่างอวบอ้วนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันมองเจ้าของเสียง พี่ซันเดินมาหามือหนึ่งถือจานสีมาด้วย

"ผมขอสีส้มหน่อยได้ไหมครับ ไม่เยอะหรอก นิดเดียว" พูดเพราะมาก เสียงทุ้มนุ่มทำเอาคนฟังคันยุบยิบข้างแก้ม ราวกับไม่ใช่พี่ซันในอุดมคติของคนในชุมชนหมูติดปีก

"ดะ...ได้ค่ะ เอาเลยค่ะ เอาเลย เชิญตามสบาย" เสียงสั่นไปหมด ละล่ำละลักบอก

"ขอบคุณครับ"

โอ๊ย หัวใจ...

คนเรามันตกหลุมรักกันได้ไม่ยากนะเว้ย ซุปไก่ก็เป็นหนึ่งในนั้นไง

พี่ซันบีบสีส้มใส่จานสีตาก็เหลือบมองภาพที่เธอวาด ทะเลในช่วงที่พระอาทิตย์กำลังจะตก เขาดูทีเดียวก็รู้ว่าเป็นมือใหม่

"มาที่นี่ครั้งแรกเหรอครับ"

สาวเจ้าสะท้านในทรวงเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยถาม แพ้ความความสุภาพไม่ไหว จั๊กจี้ไปถึงหัวใจ ใช่คนเดียวกันกับที่โยนกล่องขนมทิ้งหรือเปล่าเนี่ย แล้วก็ใช่คนเดียวกันที่ยืนเผชิญหน้ากับความวายป่วงเมื่อวานนี้หรือเปล่า

"แหะ แหะ ใช่ค่ะ ภาพดูไม่ดีเลยใช่ไหมคะ" อายมากที่ต้องให้คนหล่อมาเห็นอะไรแบบนี้

"หึ ๆ ศิลปะไม่มีถูกผิดหรอกครับ สวยดีแต่ลองเกลี่ยสีท้องฟ้าเพิ่มอีกหน่อยดีไหม แล้วเพิ่มสีขาวเป็นแสงตกกระทบบนผืนน้ำด้วยก็โอเคแล้วครับ"

"อ่า... ขอบคุณค่ะ"

ยิ้มให้กันจากนั้นพี่ซันก็กลับมุมของตัวเองไป ซุปไก่รู้สึกร้อนวูบวาบทั่วทั้งใบหน้า หัวใจเต้นรัวเร็วแข่งกับลมหายใจ

"พี่เขายิ้มเป็นด้วยว่ะ บาดใจจึ้กเลย ตาย ๆ ช็อตนี้ไอ้ซุปตาย" ไม่คิดว่าจะได้คุยกันด้วยซ้ำ

เพ้อพกอยู่พักใหญ่ มือก็เกลี่ยสีตามที่พี่เขาแนะนำ แต้มนั่นเติมนี่จนออกมาดูดีกว่าเดิม เก็บความดีใจไว้ไม่ไหวเลยร้องเรียกพี่ซันพลางโชว์ภาพให้ดู ซึ่งพี่เขามองแล้วก็ยกยิ้มพลางยกนิ้วโป้งส่งมาให้

แต่งค่ะ! แต่งเลย

ยัยตัวแสบกรีดร้องในใจ ตอนนี้ทั้งใจยกให้ผู้ชายคนนี้ทั้งดวง เอาไปเลย สิบ สิบ สิบ!

.

.

.

"สนุกไหม"

หลังจากวาดรูปเสร็จสาวอวบอ้วนหน้าตาจิ้มลิ้มก็เดินตีคู่ออกมาหน้าสตูดิโอพร้อมกับชายหนุ่มสุดแสนจะเพอร์เฟค เขาเอ่ยถามมือก็หยิบกุญแจรถออกมากดปลดล็อก

"อื้ม ผ่อนคลายดีมากเลยค่ะ"

"ใช่ไหมล่ะ เวลาผมเครียดก็มักจะมาวาดรูปที่นี่แหละ ทุกอาทิตย์เห็นจะได้"

"หลังจากนี้เราเองก็คงจะมาบ่อย ๆ"

"แล้วนี่กลับยังไงครับ"

"อ๋อ เดี๋ยวเดินออกไปขึ้นรถเมล์ค่ะ"

"ไปกินมื้อเที่ยงด้วยกันไหม เสร็จแล้วเดี๋ยวผมไปส่งบ้าน"

ซุปไก่ตาโต สงสัยว่านี่มันคือความสัมพันธ์แบบไหนกัน ยังไม่ทันได้แนะนำตัวหรือทำความรู้จักก็ชวนไปกินข้าวแล้ว พี่ซันดูเข้ากับคนง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจหรือรังเกียจคนอ้วนอย่างเธอเลยเหรอ

ก็เพราะว่าปกติคนหน้าตาดีก็มักไปไหนมาไหนกับคนหน้าตาดีด้วยกัน คือสังคมสร้างค่านิยมมาแบบนั้น ทำให้ผู้คนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง พอเจอคนที่มั่นใจในตัวเองเข้าหย่อยก็จะมีพวกประสาทกลับคอยทำลายความมั่นใจนั้น โคตรแย่เลย...

"จะดีเหรอคะ เรายังไม่ได้รู้จักกันเลยนะ" จริง ๆ อยากพุ่งไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้

"อ้อ! โทษที ผมชื่อซันนะ"

"ฮ่า ๆ ค่ะ เราชื่อแยมส้ม"

"ชื่อน่ารักนะเนี่ย อายุเท่าไรครับ จะได้ทำตัวถูก"

พี่ซันโต้ตอบอย่างเป็นธรรมชาติ ซุปไก่คาดเดาว่านี่แหละคือนิสัยที่แท้จริงของอีกฝ่าย ไม่ต้องปรุงแต่งใด ๆ ดูใจดีต่างจากข่าวลืออย่างสิ้นเชิง

"สิบเก้าค่ะ"

"งั้นผมเป็นพี่เธอสองปี"

"อาฮะ พี่ซัน...เรียกแบบนี้แล้วกันนะคะ"

"ได้ครับ ส่วนพี่ก็จะเรียกเธอว่าน้องแยมแล้วกัน"

"ตามนั้น สรุปคือยังไง เราสองคนเป็นเพื่อนที่สตูดิโองี้มะ"

"อืม เรียกงั้นก็ได้ แล้วนี่เรียนมอไหน..."

เดินพูดคุยกันไปที่รถราวกับสนิทกันมานมนาน ถามมาตอบไปไม่มีเก้อเขิน ชายหนุ่มคุยเก่งและยิ้มง่าย แต่ใครเล่าจะได้เห็นมุมนี้หากยังอคติบังตา

--------------------

100%

Tbc.