Share

ตอนที่ 3 - นิสัยส่วนตัว 100%

Author: Pam18
last update Last Updated: 2025-05-21 17:17:32

ตอนที่ 3

นิสัยส่วนตัว

100%

---------------------------

รูปโฉมวันนี้ขอเสนอธีมสาวอวบอ้วนแสนน่ารัก ซุปไก่สนุกกับการปลอมตัว ว่ากันว่าถ้าทำอะไรแล้วรู้สึกสนุกเราจะทำมันได้ดี

ชุดคนอ้วนนี่ราคาไม่ใช่เล่น ๆ เลยนะ เธอซื้อมันมาแลกกับการถูกพี่ชายด่าสามวันสามคืน เป็นชุดเอี๊ยมยีนส์ซึ่งด้านในบุด้วยซิลิโคนเพื่อการสัมผัสที่สมจริง และหนักถึงสามสิบกิโล เวลาเดินนะเหมือนคนน้ำหนักเยอะจริง ๆ เลย

ผมยาวถูกแบ่งและม้วนขึ้นเป็นอาหมวยสองข้าง ใบหน้าเติมกระและแต้มสิวปลอมให้เต็มพวงแก้ม เขียนคิ้วให้หนาเล็กน้อย ท่าปากด้วยลิปกลอสสีส้ม และไม่ลืมใส่เหล็กดัดฟันปลอม

ตอนนี้ซุปไก่กลายเป็นน้องแยมส้มจอมตุ๊ต๊ะหน้าเอ็นดู น้ำหนักโดยรวมแปดสิบกว่าโล

ยืนอ่านรายละเอียดอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เจ้าของสตูดิโอชื่อ พี่หมอก คอยสั่งให้พนักงานช่วยแนะนำ ค่าสมัครสมาชิกเอาเรื่อง แค่สามเดือนยังปาไปสองพันกว่าบาท เขารวมค่าสี ค่าผ้าใบ แล้วก็ค่าของว่าง คือถ้ามาทุกวันก็ถือว่าคุ้ม

"ขอสมัครหกเดือนค่ะ" ราคาทำเอาขาสั่นแต่ก็ต้องยอมจ่าย

"หกเดือนนะคะ ขอบัตรประชาชนสักครู่ เชิญนั่งรอที่โซฟาก่อนได้เลย เสร็จแล้วเดี๋ยวเอาไปให้ค่ะ"

ซุปไก่พยักหน้าเดินมารอที่นั่งโซฟา แบกน้ำหนักเยอะรู้สึกปวดหลัง ยิ้มกริ่มตื่นเต้นที่จะได้เข้าไปข้างใน และถ้าเข้าไปแล้วไม่เจอก็หมดคำจะพูด วันนี้คงไม่ใช่วันของเธอ

รอไม่นานพนักงานก็เอาบัตรสมาชิกมาให้พร้อมนำทางเข้าไปด้านใน สตูดิโอเป็นโถงใหญ่มีสองชั้น ภายในสตูดิโอมีคนใช้อยู่แค่คนเดียวนั่นก็คือพี่ซัน

"เลือกที่นั่งได้ตามชอบเลยค่ะ เดี๋ยวไปเอาชุดสีกับเฟรมผ้าใบมาให้"

แน่นอนว่าน้องแยมส้มก็ต้องเลือกที่นั่งที่มองเห็นหน้าเป้าหมายได้อย่างชัดเจน เว้นระยะห่างให้รู้ว่าไม่รบกวน ด้วยความที่บรรยากาศเงียบมากจึงพยายามทำเสียงให้เบาที่สุด

พี่ซันในมุมนี้ดูสงบนิ่งเป็นผู้ชายสุขุมต่างจากข่าวลือ เธอตะหงิดใจตั้งแต่แรกแล้ว ถึงบุคลิกโดยทั่วไปจะดูร้ายกาจแต่นั่นอาจจะเป็นแค่การแสร้งทำ มุมนี้สิของจริง...

อบอุ่นบอย เซ็กซี่เร้าใจเวลาอยู่บนเตียง เรื่องหุ่นแซ่บลืมเพราะเคยพิสูจน์มาแล้ว ยิ่งมองยิ่งตรงสเปก ปากร้ายอะไรไม่รู้จัก เย็นชาเหรอ...เฉพาะตอนอยู่มหาวิทยาลัยเท่านั้นแหละ

พนักงานเอาอุปกรณ์มาให้ พอดีเลยใช้เฟรมผ้าใบบังหน้าจะได้แอบดูได้ถนัด คนวาดรูปไม่เป็นคิดแล้วคิดอีกว่าจะวาดอะไรดี ทักษะในการใช้พู่กันเป็นศูนย์ ลงสีเหรออย่าหวัง

"ทิวทัศน์แหละง่ายดี เห็นคนเขาชอบวาดกัน"

วาดไปเหลือบมองคนหล่อไป หัวใจเบิกบาน ชอบแต่ครอบครองไม่ได้ถึงจะน่าเสียดายแต่ก็หวังให้ชีวิตอีกฝ่ายราบรื่น คนเราไม่อาจดูได้แค่ภายนอกอย่างเดียว ถ้าเธอตัดสินเขาตั้งแต่ได้ยินแค่ข่าวลือทุกอย่างก็คงจบ

ซุปไก่ปล่อยวางเรื่องราววุ่นวายภายในใจ เปิดรับความสงบที่โลดแล่นเข้ามา สมาธิ รวมถึงความผ่อนคลาย นาน ๆ ทีทำอะไรแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

"ขอโทษนะครับ"

ร่างอวบอ้วนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันมองเจ้าของเสียง พี่ซันเดินมาหามือหนึ่งถือจานสีมาด้วย

"ผมขอสีส้มหน่อยได้ไหมครับ ไม่เยอะหรอก นิดเดียว" พูดเพราะมาก เสียงทุ้มนุ่มทำเอาคนฟังคันยุบยิบข้างแก้ม ราวกับไม่ใช่พี่ซันในอุดมคติของคนในชุมชนหมูติดปีก

"ดะ...ได้ค่ะ เอาเลยค่ะ เอาเลย เชิญตามสบาย" เสียงสั่นไปหมด ละล่ำละลักบอก

"ขอบคุณครับ"

โอ๊ย หัวใจ...

คนเรามันตกหลุมรักกันได้ไม่ยากนะเว้ย ซุปไก่ก็เป็นหนึ่งในนั้นไง

พี่ซันบีบสีส้มใส่จานสีตาก็เหลือบมองภาพที่เธอวาด ทะเลในช่วงที่พระอาทิตย์กำลังจะตก เขาดูทีเดียวก็รู้ว่าเป็นมือใหม่

"มาที่นี่ครั้งแรกเหรอครับ"

สาวเจ้าสะท้านในทรวงเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยถาม แพ้ความความสุภาพไม่ไหว จั๊กจี้ไปถึงหัวใจ ใช่คนเดียวกันกับที่โยนกล่องขนมทิ้งหรือเปล่าเนี่ย แล้วก็ใช่คนเดียวกันที่ยืนเผชิญหน้ากับความวายป่วงเมื่อวานนี้หรือเปล่า

"แหะ แหะ ใช่ค่ะ ภาพดูไม่ดีเลยใช่ไหมคะ" อายมากที่ต้องให้คนหล่อมาเห็นอะไรแบบนี้

"หึ ๆ ศิลปะไม่มีถูกผิดหรอกครับ สวยดีแต่ลองเกลี่ยสีท้องฟ้าเพิ่มอีกหน่อยดีไหม แล้วเพิ่มสีขาวเป็นแสงตกกระทบบนผืนน้ำด้วยก็โอเคแล้วครับ"

"อ่า... ขอบคุณค่ะ"

ยิ้มให้กันจากนั้นพี่ซันก็กลับมุมของตัวเองไป ซุปไก่รู้สึกร้อนวูบวาบทั่วทั้งใบหน้า หัวใจเต้นรัวเร็วแข่งกับลมหายใจ

"พี่เขายิ้มเป็นด้วยว่ะ บาดใจจึ้กเลย ตาย ๆ ช็อตนี้ไอ้ซุปตาย" ไม่คิดว่าจะได้คุยกันด้วยซ้ำ

เพ้อพกอยู่พักใหญ่ มือก็เกลี่ยสีตามที่พี่เขาแนะนำ แต้มนั่นเติมนี่จนออกมาดูดีกว่าเดิม เก็บความดีใจไว้ไม่ไหวเลยร้องเรียกพี่ซันพลางโชว์ภาพให้ดู ซึ่งพี่เขามองแล้วก็ยกยิ้มพลางยกนิ้วโป้งส่งมาให้

แต่งค่ะ! แต่งเลย

ยัยตัวแสบกรีดร้องในใจ ตอนนี้ทั้งใจยกให้ผู้ชายคนนี้ทั้งดวง เอาไปเลย สิบ สิบ สิบ!

.

.

.

"สนุกไหม"

หลังจากวาดรูปเสร็จสาวอวบอ้วนหน้าตาจิ้มลิ้มก็เดินตีคู่ออกมาหน้าสตูดิโอพร้อมกับชายหนุ่มสุดแสนจะเพอร์เฟค เขาเอ่ยถามมือก็หยิบกุญแจรถออกมากดปลดล็อก

"อื้ม ผ่อนคลายดีมากเลยค่ะ"

"ใช่ไหมล่ะ เวลาผมเครียดก็มักจะมาวาดรูปที่นี่แหละ ทุกอาทิตย์เห็นจะได้"

"หลังจากนี้เราเองก็คงจะมาบ่อย ๆ"

"แล้วนี่กลับยังไงครับ"

"อ๋อ เดี๋ยวเดินออกไปขึ้นรถเมล์ค่ะ"

"ไปกินมื้อเที่ยงด้วยกันไหม เสร็จแล้วเดี๋ยวผมไปส่งบ้าน"

ซุปไก่ตาโต สงสัยว่านี่มันคือความสัมพันธ์แบบไหนกัน ยังไม่ทันได้แนะนำตัวหรือทำความรู้จักก็ชวนไปกินข้าวแล้ว พี่ซันดูเข้ากับคนง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจหรือรังเกียจคนอ้วนอย่างเธอเลยเหรอ

ก็เพราะว่าปกติคนหน้าตาดีก็มักไปไหนมาไหนกับคนหน้าตาดีด้วยกัน คือสังคมสร้างค่านิยมมาแบบนั้น ทำให้ผู้คนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง พอเจอคนที่มั่นใจในตัวเองเข้าหย่อยก็จะมีพวกประสาทกลับคอยทำลายความมั่นใจนั้น โคตรแย่เลย...

"จะดีเหรอคะ เรายังไม่ได้รู้จักกันเลยนะ" จริง ๆ อยากพุ่งไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้

"อ้อ! โทษที ผมชื่อซันนะ"

"ฮ่า ๆ ค่ะ เราชื่อแยมส้ม"

"ชื่อน่ารักนะเนี่ย อายุเท่าไรครับ จะได้ทำตัวถูก"

พี่ซันโต้ตอบอย่างเป็นธรรมชาติ ซุปไก่คาดเดาว่านี่แหละคือนิสัยที่แท้จริงของอีกฝ่าย ไม่ต้องปรุงแต่งใด ๆ ดูใจดีต่างจากข่าวลืออย่างสิ้นเชิง

"สิบเก้าค่ะ"

"งั้นผมเป็นพี่เธอสองปี"

"อาฮะ พี่ซัน...เรียกแบบนี้แล้วกันนะคะ"

"ได้ครับ ส่วนพี่ก็จะเรียกเธอว่าน้องแยมแล้วกัน"

"ตามนั้น สรุปคือยังไง เราสองคนเป็นเพื่อนที่สตูดิโองี้มะ"

"อืม เรียกงั้นก็ได้ แล้วนี่เรียนมอไหน..."

เดินพูดคุยกันไปที่รถราวกับสนิทกันมานมนาน ถามมาตอบไปไม่มีเก้อเขิน ชายหนุ่มคุยเก่งและยิ้มง่าย แต่ใครเล่าจะได้เห็นมุมนี้หากยังอคติบังตา

--------------------

100%

Tbc.

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • คุณพระอาทิตย์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด   ตอนที่ 15 - มีความสุขดีหรือเปล่า 75%

    ตอนที่ 15มีความสุขดีหรือเปล่า75%-----------------------กลายเป็นคนหน้าบางไปแล้วหรือไร ซุปไก่พยายามหายใจให้เป็นจังหวะเมื่อถูกสายตาของอีกฝ่ายจับจ้อง แม้ไม่มองก็รู้สึกได้ว่าพี่เขาไม่ละจากเธอไปมองอย่างอื่นเลย"คนไหนนะสกุล" อาซาร์เอ่ยถามเพื่อนเพราะตัวเองยังไม่เคยเจอหน้า"คนนี้ไง น่ารักใช่ไหมล่ะ" พี่สกุลชี้้มาที่เธอ"เออ น่ารักใช้ได้เลยนี่หว่า ไอ้อาร์คตาไม่ถึงเอง""เรื่องของกูค้าบบบบ" อาร์คเบะปากใส่"มึงก็ทักทายน้องมันไปหน่อยดิวะ ไม่เจอกันตั้งนาน" เฟลดันหลังให้ซันนี่ขยับไปใกล้น้องมันเกิดความเงียบงันชั่วขณะ ซุปไก่ดีใจนะที่ในที่สุดก็ได้เห็นหน้าพี่เขาเสียที เห็นว่าสบายดีก็ดีใจ"เอ่อ เราขอตัวก่อนนะคะ หมิวเฝ้าหน่อยเดี๋ยวเราไปยืมรถเข็นป้าร้านขายข้าวมาเพิ่มดีกว่า"เธอหาข้ออ้างในการออกมาจากตรงนั้น เดินฉับ ๆ ตรงไปยังโรงอาหาร ได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงโดยไม่รู้เลยว่าข้างหลังมีใครอีกคนเดินตามมามือหนาคว้าหมับเข้าที่แขนเพื่อรั้งซุปไก่ไว้ ไม่พอแค่นั้นยังกระชากให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน"ซุป!" เขาเอ่ยเรียกเธอเสียงดัง"ฮึก! ฮืออออออออออ"คนอ่อนไหวสะบัดแขนออกทันทีพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย แน่นอนว่าพอเ

  • คุณพระอาทิตย์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด   ตอนที่ 15 - มีความสุขดีหรือเปล่า 50%

    ตอนที่ 15มีความสุขดีหรือเปล่า50%------------------------ซันนี่คิดว่าทุกอย่างปกติสุขดีจนกระทั่งเริ่มรู้สึกตัวว่ามันไม่ใช่...ไม่ใช่สักนิดความเงียบสงบที่เคยโปรดปรานตอนนี้กลับมองว่ามันแปลกไป สงบสุขก็จริงแต่ดันเงียบเหงาขึ้นมาเสียอย่างนั้น มันขาดบางสิ่งบางอย่างไปจนรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านกระทั่งเปิดเทอมขึ้นชั้นปีใหม่เขาก็ยังคงจมอยู่กับความรู้สึกนั้นไม่หายซึ่งมันคือความคิดถึงนั่นเอง...คิดถึงใครบางคนที่ห่างกันมาพักใหญ่ หลายเดือนเห็นจะได้ โคตรอยากเห็นหน้าจับใจ"มึงนี่มันแน่นอนจริง ๆ ว่ะไอ้คุณชาย ทำได้ไงวะสองสามเดือนเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในบ้าน" เฟลอยากมอบโล่เชิดชูให้มันเหลือเกิน ชวนไปไหนก็ไม่ยอมไป"ทำตัวเหมือนคนอกหักไปได้ ทั้งที่เป็นคนหักอกเขาแท้ ๆ" อาร์คส่ายหน้าหน่าย พฤติกรรมน่าด่าซ้ำไม่น่าปลอบสักนิด"หักอกอะไร ไม่ได้บอกเลิกสักหน่อย แค่ขอห่างสักพัก" ซันนี่ว่าพวกเขานั่งกันอยู่ใต้อาคาร เป็นรุ่นพี่ปีสี่แล้วนะ ชั้นปีอื่นกำลังวุ่นวายกับกิจกรรมรับน้องกัน มหาวิทยาลัยในเวลานี้กลับคึกคักอีกปี"ไปดูหน่อยไหมล่ะ คณะข้าง ๆ นี่เอง" สกุลชวน หากไม่กล้าไปคนเดียวเดี๋ยวพวกเขาไปเป็นเพื่อน"ถ้าน้องมันเข้าใจว

  • คุณพระอาทิตย์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด   ตอนที่ 14 - เด็กดื้อต้องโดนอะไร 100%

    ตอนที่ 14เด็กดื้อต้องโดนอะไร100%-------------------------หลังจากนั้นจวบจนปิดเทอมซุปไก่ก็ไม่ได้เจอหน้าซันนี่อีกเลย ราวกับไม่เคยรู้จักกัน และเป็นเธอเองที่ไม่กล้าไปเจอหน้าเขาสอบเสร็จก็กลับบ้านที่อยุธยา ช่วยบิดาขายของที่ร้าน มือถือแทบไม่ได้จับ ของปลอมตัวก็เอาไปขายจนหมด ได้เงินมาไม่ถึงหมื่นด้วยซ้ำ ไม่พอแค่นั้นยังถูกพี่ชายหักค่าขนมชีวิตแสนเศร้า อกหักรับปิดเทอม ทริปร่องเรือก็ไม่ได้ไป อีกฝ่ายไม่แม้แต่ติดต่อมาบอกด้วยซ้ำ เธอเองก็ไม่กล้าเสนอหน้าไปขนาดนั้น"น้องซุปกินข้าวลูก ตอนเย็นเฮียมานะ กินเสร็จแล้วขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนไว้ให้เฮียเขาทีนะ ห้องนอนแขกด้วยนะลูก เห็นว่าพาเพื่อนมาเที่ยวบ้าน"ซุปไก่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์คิดเงิน กำลังเอาของใส่ถุงให้ลูกค้า ป๊ายุ่งอยู่กับการเช็คสต๊อก ส่วนคนงานอีกสองคนก็ช่วยกันขนของขึ้นรถเตรียมเอาไปส่งลูกค้า"พวกเฮียเจ็งเหรอแม่""ไม่รู้นา เฮียเขาบอกแค่เพื่อน""หรือว่าเฮียจะพาแฟนมาเซอร์ไพรส์!""สาธุเลย พามาสักทีเถอะ" คุณใจดียกมือไหว้ท่วมหัวซุปไก่ลุกไปกินข้าวกลางวันพร้อมมารดา ปิดเทอมกลับมาอยู่กับพ่อแม่ก็ดีเหมือนกัน แทบไม่ต้องใช้เงิน เงียบสงบไม่วุ่นวายเท่าในเมืองใ

  • คุณพระอาทิตย์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด   ตอนที่ 14 - เด็กดื้อต้องโดนอะไร 75%

    ตอนที่ 14เด็กดื้อต้องโดนอะไร75%--------------------------ในวันเดียวกันนั้นเอง เวลาสองทุ่ม ซันนี่นอนอยู่บนเตียงให้เฮียไข่ตุ๋นลงรายละเอียดลายสักที่ขา ระหว่างนั้นก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังไปด้วย "เออดี มึงทำถูกแล้ว ตอนแรกกูคิดว่ามึงจะตามใจมัน""เรื่องแบบนี้ตามใจได้เหรอ""แล้วเรื่องเงินน่ะ กูต้องกันไว้ใช้จ่ายคงชดใช้ให้ทีเดียวไม่ได้...""ไม่เป็นไรครับพี่ ผมไม่เอา""ได้ไงวะ มึงต้องมาเดือดร้อนก็เพราะน้องกู""ผมไม่เอา ไม่ต้องมาใช้คืน""เหอะ! จะมาเรียกคืนทีหลังไม่ได้นะโว้ย ส่วนค่าสักจ่ายราคาเต็มกูไม่ลดให้"ซันนี่ยิ้มขำพลางพยักหน้า "และที่กูเข้าใจคือมึงจะห่างกับน้องกู?""สักระยะน่ะครับ""เลิก ๆ ไปเลยก็ได้นะ แป๊บเดียวเด็กนั่นก็ลืมแล้ว พอเจอคนใหม่มันก็ไปเกาะคนใหม่ แต่สเปกมันไม่เปลี่ยนมานานแล้ว ไทป์แบบมึงหาง่ายจะตาย" ...มั้งนะ ไข่ตุ๋นก็ไม่ค่อยมั่นใจ"พี่ไม่คิดว่าผมก็ชอบน้องพี่บ้างเหรอ" อย่างน้อยก็ไม่คิดเลิกล่ะนะ ยังอยากให้ซุปไก่อยู่ข้าง ๆ ต่อไป"ไปตลกไกล ๆ ตีน เฮ้อ~ กลับไปกูต้องฟาดมันหน่อยแล้ว เรื่องนี้แม่งอันตรายกว่าเรื่องไอ้สายฟ้าอีก""ถึงขั้นต้องตีเลยเหรอพี่" คุยกันดี ๆ ก็ได้ไหม"เออดิ

  • คุณพระอาทิตย์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด   ตอนที่ 14 - เด็กดื้อต้องโดนอะไร 50%

    ตอนที่ 14เด็กดื้อต้องโดนอะไร50%------------------------น่าจะเป็นความเจ็บช้ำอันเกิดจากการพาเพื่อนไปเจอเรื่องสะเทือนใจ ซุปไก่กอดชีสร้องไห้อยู่ที่ห้องพักในโรงพยาบาล เห็นเท้ากับหัวเข่าขาว ๆ มีบาดแผลก็ยิ่งรู้สึกผิด สะอึกสะอื้นพอ ๆ กัน ต่างฝ่ายต่างโล่งใจ ชีสเห็นเพื่อนรักไม่ได้ถูกทำอะไรก็ใจชื้น เล่าว่าตอนที่อีกฝ่ายหนีออกไปได้แล้วตัวเองเจออะไรบ้าง ยังสั่นกลัวไม่หาย"ฉันก็เตือนแกแล้ว เป็นไงล่ะ ฮึก ๆ ถ้าฉันไปตามพี่ซันไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น""ฮือออออ ขอโทษ เราจะไม่ทำอีกแล้ว ฮึก ฮือออ"เสียงร้องไห้ดังออกไปถึงข้างนอกห้อง ทั้งซันนี่และอาร์คหันมองหน้ากันแล้วนั่งฟังเงียบ ๆ เสียขวัญอยู่ไม่น้อยเลย"เราบนไว้ ฮึก ๆ ถ้ารอดไปได้จะเลิกอยากรู้อยากเห็นเป็นเวลาหนึ่งปี ฮึก ฮืออออ""ปีเดียวเองเนี่ยนะ ตดยังไม่ทันหายเหม็น เลิกตลอดชีวิตไปเลยดีกว่า อย่ามาทำครึ่ง ๆ กลาง ๆ""มันหยุดไม่ได้นี่นา ขณะที่พักอยู่ก็ไม่รู้จะทนไหวหรือเปล่า ฮืออออ แย่ชะมัดเลย""อาการหนักหนาแล้วนะ ไปพบจิตแพทย์ซะดีกว่ามั้ง เอาไหมเดี๋ยวพาไป""แงงงงงง ไม่เอา! เราไม่ได้เป็นบ้านะ""แต่เป็นโรคจิตชนิดหนึ่งค่าาาา เพลา ๆ บ้างเหอะเรื่องชาวบ้านน่ะ" ชีสส

  • คุณพระอาทิตย์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด   ตอนที่ 13 - เหมือนงานจะเข้าแล้วล่ะ 100%

    ตอนที่ 13เหมือนจะงานเข้าแล้วล่ะ100%----------------------------"แฮ่ก! แฮ่ก!"ชีสกัดฟันวิ่งไปยังคณะบริหาร อีกนิดเดียวก็จะถึง เธอถอดวิกทิ้ง ถอดรองเท้าแล้วถือมันวิ่งไปด้วย ถอดซิลิโคนบนจมูกกับคางออก สภาพอย่างกับคนบ้าแต่ใครสนกันล่ะ เพื่อนของเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย วิ่งเท้าเปล่ามาถึงก็สอดส่ายสายมองหา วิ่งเข้าไปในอาคารไม่เจอ ออกมายังลานจอดรถเห็นแผ่นหลังคุ้นตาก็ดีใจ อีกฝ่ายกำลังเดินไปที่รถกับเพื่อน ๆ"โอ๊ย!"ด้วยความรีบร้อนกลัวไม่ทันทำให้ขาพันกันจนเสียหลักล้ม เข่่าครูดไปกับพื้นปูน เจ็บมากแต่ก็อดทนกัดฟันลุกขึ้นวิ่งต่อ"พี่ซัน!" เธอร้องเรียกเสียงดังใบหน้าเหยเกเต็มทีทั้งเจ็บทั้งกลัว พอชายหนุ่มกับเพื่อนหันกลับมามองเธอก็ปล่อยโฮออกมาทันทีซันนี่พอเห็นว่าเป็นเพื่อนของยัยตัวแสบก็รีบสาวเท้าตรงไปหา ใบหน้าเรียบนิ่งหากแต่คิ้วเริ่มขมวด สภาพของอีกฝ่ายเหมือนผ่านเริ่องราวมามากมาย"เกิดอะไรขึ้นวะ" อาร์คเอ่ยถามพลางไล่สายตาสำรวจ"ฮืออออ ช่วยด้วย ช่วยเพื่อนเราด้วย ซุปไก่น่ะ ฮึก ๆ ฮืออ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status