ตอนที่ 3 - นิสัยส่วนตัว 75%

ตอนที่ 3

นิสัยส่วนตัว

75%

---------------------------

เฮียตุ๋นนั่งทำบัญชีอยู่ในห้องทำงาน สวมแว่นสายตาน่าดูชม สุขุมเหมาะสมกับชายชาตรีวัยใกล้สามสิบ

เฮียเป็นคนทำงานเก่ง นอกจากร้านสักก็ยังเป็นเจ้าของกิจการแบรนด์เสื้อผ้าแฟชั่น ซึ่งอยู่ถัดไปอีกสามซอย ตั้งใจทำงานหาเงินไม่ใช่จะแต่งเมียแต่หาเงินเลี้ยงน้องตัวดีต่างหาก

เด็กแสบมันถึงได้สบายมีเวลาเหลือเฟือในการทำเรื่องไร้สาระ

"เฮียจ๋าาาาา"

ซุปไก่เปิดประตูเข้ามา สงสัยลืมมารยาทไว้ที่บ้าน ไม่เคาะประตูเลยถูกสายตาพิฆาตเข้าให้

"มาทำไม" เสียงดุเอ่ยถามพลางวางมือจากงานตรงหน้า

"โหย นี่น้องนะเฮียตุ๋น ดีใจสักนิดก็ได้มั้ง"

หน้างอลากเก้าอี้ไปนั่งข้าง ๆ พลางกอดแขนล่ำอันเต็มไปด้วยลายสัก อย่าให้ถึงขั้นต้องโทรไปฟ้องป๊าเลยที่ชอบปล่อยให้น้องอยู่บ้านคนเดียว

"สรุปมาทำไม เงินเพิ่งให้เพิ่มไปนะ ถ้าขออีกคราวนี้มีคนน่องลายแน่นอน"

"ไม่ใช่เรื่องนั้น คือว่านะเฮีย... เฮียสนิทกับพี่ที่ชื่อซันมากไหมอะ" ถามเสียงอ้อมแอ้มพลางเอาหัวซบไหล่ไม่กล้าสบตา

"ไอ้ซันเหรอ มันเป็นรุ่นน้องของไอ้เสก ก็รู้จักกันระดับนึงนะ ถามทำไม แกไปสร้างเรื่องอะไรมาอีกล่ะ"

"เปล่า ๆ ไม่ได้สร้างเรื่องนะ โหยเฮียก็ไม่เคยมองกันในแง่ดีเล๊ย ...คืองี้นะ เฮียรู้ไหมว่าในมหา'ลัยพี่ซันเขาดังเรื่องไม่ดีแบบมาก ๆ ในชุมชนของมหา'ลัยด่าไม่เว้นวัน"

"เออ...รู้ดิ แต่เฮียจะบอกอะไรให้ แกอย่าไปเชื่อในนั้นมาก มีแต่พวกใส่ร้ายป้ายสี ซันมันไม่ใช่คนที่จะทำใครก่อนหรอก ถ้าไม่ถึงที่สุดจริง ๆ น่ะนะ"

ซุปไก่พยักหน้าเห็นด้วย และยันด้วยเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เห็นมากับตาตัวเอง นี่ก็ยังขนลุกไม่หาย

"แล้วพวกนั้นทำไปทำไมอะเฮีย"

เฮียตุ๋นนิ่งคิด ส่วนซุปไก่ก็นิ่งรอฟัง

"เออน่า มันเป็นเรื่องของเจ้านั่น แกไม่ต้องมาตะล่อมถาม"

"อะไรอ่า บอกมานะเฮีย"

"แสดงว่าช่วงนี้แกอยากรู้เรื่องมันงั้นสิ ขอเตือนนะว่าอย่ายุ่งเลย ซันมันไม่เหมือนชาวบ้าน"

"ละคิดว่าน้องเฮียเหมือนชาวบ้านหรือไงล่ะ"

"เฮ้อ! รู้ไปก็ทำไรไม่ได้หรอก ไป ๆ กลับบ้านไปเลยไป"

"โธ่เอ๊ย จำไว้เลยนะเฮีย เค้าจะโทรฟ้องป๊าว่าเฮียชอบทิ้งให้เค้าอยู่บ้านคนเดียว!"

"เอ๊ะ! ไอ้นี่หนิ ถ้าฟ้องก็อดนะโว้ยบอกไว้ก่อน"

"โอ๊ย ไม่รู้ด้วยแล้ววววว"

ไม่ได้ข้อมูลเป็นชิ้นเป็นอันแถมยังจะถูกตัดค่าขนม เรื่องนี้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลัง อยากรู้อยู่แล้วยิ่งอยากรู้มากกว่าเดิม เงื่อนงำเหรอ... ไม่ปล่อยให้รอดหรอก!

.

.

.

พรึ่บ!

ซันนี่โยนมือถือลงบนเตียงนอน ในชุมชนหมูติดปีกเต็มไปด้วยการพูดคุยถึงเรื่องคลิปที่วอนอยู่ตอนนี้

ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย...

จริง ๆ นะ เขาแค่สมเพชเวทนาตัวต้นเรื่องก็เท่านั้นเอง คงอยากให้เขาระเบิดอารมณ์แล้วโจมตีกลับ

โทษทีเถอะ เขาเป็นพวกความอดทนสูง

ทำเท่าที่สมองกลวง ๆ นั่นจะทำได้ เอาให้พอใจแล้วรอเวลาเขาเอาคืน...

Rrrrrrrr

มือถือเครื่องสวยแผดเสียงเรียกเข้า หน้าจอสว่างวาบปรากฏชื่อของบิดา จำต้องคว้ามากดรับสายอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ครับพ่อ"

/"อีกแล้วเหรอซันนี่"/

เสียงทุ้มดุหากแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนเอ่ยถาม รับรู้เรื่องในโซเชียลของลูกชายมาสักพักแล้ว แต่ละเรื่องไม่ดีทั้งนั้น

คนเป็นพ่อถ้าไม่รู้จักนิสัยของลูกชายตัวเองดีคงทะเลาะกันใหญ่โตไปนานแล้ว

/"ให้พ่อจัดการให้ไหม"/

แบบนี้เรียกว่าได้ใจ อีกฝ่ายเห็นลูกชายเงียบไม่ตอบโต้ก็ยิ่งใส่ร้าย ขืนปล่อยไปเรื่อย ๆ ภาพลักษณ์จะแย่เอา

"ไม่เป็นไรครับพ่อ ผมจะปล่อยมันไปอีกหน่อย ถือว่ายังไม่ล้ำเส้น..."

/"แต่พ่อคงห้ามไม่ให้เรื่องนี้ไปถึงหูวินดี้ไม่ได้หรอกนะ ถ้าพี่เขารู้ก็สวดภาวนาให้หมอนั่นไปสู่สุคติแล้วกัน"/

ซันนี่หลุดยิ้มออกมา พี่ชายจอมวายร้ายที่แกล้งกันมาตลอดชีวิต ถึงอย่างนั้นเจ้านั่นก็รักน้องชายสุดดวงใจเชียวนะว่าไม่ได้

"ครับ ถึงผมขอพี่เขาก็ไม่ฟังหรอก"

/"อืม ว่าง ๆ ก็กลับบ้านบ้างนะ แม่เขาเป็นห่วง"/

"ครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วเท่านี้นะครับพ่อ"

/"อืม พ่อรักแกนะ"/

ด้วยความเป็นลูกคนกลาง บิดามารดาจึงกลัวว่าลูกจะคิดมาก เพราะให้ความสนใจกับลูกอีกสองคนมากเกินไป จึงพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อแสดงความรักต่อลูกคนกลาง กลัวเข้าใจผิดคิดว่ารักไม่เท่ากัน

ซันนี่รับรู้แต่ก็ไม่ชินตามประสาคนไม่เชื่อเรื่องความรัก อย่างที่เห็นเจ้าตัวเลยย้ายออกมาอยู่คนเดียว ไม่ใช่ว่าไม่ชอบครอบครัวตัวเอง เขาแค่ไม่รู้จะแสดงความรักออกมายังไง

.

.

.

วันต่อมา

ซุปไก่นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง คิดไม่ตกเรื่องของรุ่นพี่คณะข้าง ๆ ชุมชนหมูติดปีกยังคงเต็มไปด้วยประเด็นร้อน ยิ่งวันหยุดอย่างนี้ยิ่งร้อนแรงเพราะเหล่าสมาชิกมีเวลาว่างตามข่าว

รวมถึงคอมเมนต์ที่เธอเมนต์ก็ถูกถล่มจนเละ แจ้งเตือนเด้งไม่หยุดจนเครื่องค้าง จึงปิดแจ้งเตือนมันซะเลย

ความจริงก็คือความจริง ครูปรีชาได้กล่าวเอาไว้

"ตามแบบนี้ไม่ได้เรื่องแน่ หรือเราควรเข้าหาพี่เขาดีวะ"

เป็นความคิดที่ดี... ซุปไก่อยากทำแต่ก็ส่ายหน้าไม่เอาดีกว่า ขืนไปทำตัววุ่นวายได้ตายแน่

"โอ๊ยยย อยากรู้มากกว่านี้ ทำไงดี ทำไงดี!!" ดีดดิ้นไปมา คิดไม่ตกเพราะถูกความอยากรู้อยากเห็นเล่นงาน

วันหยุดไม่มีอะไรทำยิ่งน่าหงุดหงิด ซุปไก่รู้ว่าเวลานี้พี่ซันอยู่ที่ไหนแต่ก็สองจิตสองใจ

พรึ่บ!

"เอาก็เอาวะ"

เต๊ง!

ความอยากรู้อยากเห็นชนะ!

ซุปไก่ลุกไปอาบน้ำ วันนี้มีไอเดียในการปลอมตัวละ...

ตามข้อมูลที่สืบมาพบว่าพี่ซันมักใช้เวลาวันหยุดอยู่ที่เดิม ๆ อย่างสตูดิโอวาดภาพของลูกพี่ลูกน้อง ตั้งอยู่ในซอยเล็ก ๆ หลังโรงแรม Bliss Paradise ซึ่งเป็นโรงแรมใหญ่ในเครือของตระกูลทินกรโสภณ

สตูดิโอนี้มีชื่อว่า รีแลกซ์ เข้าได้เฉพาะสมาชิก บัดนี้ซุปไก่ยืนจังก้าอยู่ด้านหน้าคิดหาวิธีเข้าไปข้างใน เขาเปิดรับสมาชิกเป็นช่วง ๆ ฉะนั้นมันจึงยากที่จะเดินเข้าไปขอสมัครสมาชิกได้ทันที

"อุปสรรคเยอะจริง ๆ" หญิงสาวหัวเสีย เห็นรถคันคุ้นตาจอดอยู่ที่ลานจอดรถ แสดงว่าพี่เขาอยู่ข้างในแน่นอน

"มีอะไรให้ช่วยไหมคะ"

เจ้าของสตูดิโอกลับจากซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ จอดมอเตอร์ไซค์ก่อนเดินมาถาม

"อยากเข้าไปข้างในค่ะ แต่ไม่ได้เป็นสมาชิกของที่นี่"

"อ๋อ สนใจวาดภาพที่นี่เหรอคะ"

"ใช่ค่ะ มีแพลนจะมาทุกอาทิตย์เลย แต่ได้ยินว่ายังไม่ถึงช่วงเปิดรับสมาชิกเพิ่ม"

"ได้ค่ะ เดี๋ยวให้สมัครเป็นกรณีพิเศษนะ เพราะช่วงนี้คนมาน้อยด้วย แต่สมาชิกมีระยะเวลากำหนดนะคะ มากสุดคือหนึ่งปี ไล่ลงมาหกเดือน สามเดือน แล้วก็หนึ่งเดือน เข้าไปข้างในกันก่อนคะเดี๋ยวพี่เอารายละเอียดให้ดู"

ซุปไก่ฉีกยิ้มกว้างสุดแสนจะดีใจ เดินตามเจ้าของสตูดิโอเข้าไป บทจะง่ายก็ง่าย ชีวิตนี่มันตลกดีจริง ๆ

---------------------

75%

Tbc.