ตอนที่ 4 - สืบเสาะ 50%

ตอนที่ 4

สืบเสาะ

50%

---------------------

"โห เลือกร้านไม่ถามเงินในกระเป๋าเราสักนิดเลยพี่ซัน"

"เออน่า พี่เลี้ยงเอง"

"โอเค ค่อยสบายใจหน่อย"

"หึ ๆ ง่ายแบบนี้เลย?"

"ก็จะยากทำไมล่ะพี่ ของฟรีดีจะตาย"

ซันนี่เป็นคนแบบนี้...

เวลาสบายใจก็จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ยิ้มง่ายกว่าที่ใครหลาย ๆ คนคิด วัน ๆ หนึ่งแทบไม่แตะต้องโทรศัพท์มือถือเลยถ้าเป็นไปได้ อย่างวันนี้ที่เลือกเอามือถือไว้ในรถ เพราะอย่างไรเสียในนั้นมันก็ไม่มีอะไรน่าสนใจให้เปิดดู

พาเพื่อนใหม่มากินข้าวที่ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าใหญ่ เป็นร้านหรูดูดีมีระดับ เธอตกใจในตอนแรกแต่พอบอกจะเลี้ยงก็มีสีหน้าโล่งใจ ยิ้มสดใสน่ารักมาก พูดเก่งเป็นกันเอง และดูจะกินเก่งใช้ได้

"สั่งได้ตามใจชอบเลย" เขาเอ่ยบอก เรื่องราคาไม่เกี่ยง ด้วยฐานะที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด เงินไม่เคยขาดมือเลยสักครั้ง

"งั้นไม่เกรงใจนะคะ" เจ้าตัวว่าเสียงใส หยิบเมนูมาเปิดดูด้วยความตื่นเต้น

แล้วก็ไม่เกรงใจจริง ๆ เธอสั่งอาหารหลายอย่างจนเขาไม่ต้องเปิดเมนูเพื่อดูมันเลย

"พี่ซันเอาอะไรเพิ่มไหมคะ" กว่าจะเงยหน้าขึ้นมาจากเมนู สั่งไปประมาณหกเจ็ดอย่าง

"พอแล้ว ที่เราสั่งก็ไม่รู้จะกินหมดหรือเปล่า"

"โธ่ หมดสิคะ เชื่อมือเราได้เลย"

"จะคอยดู"

"แน่นอนอยู่แล้ว ...อ้อ! เครื่องดื่มขอเป็นน้ำเปล่าก็พอค่ะ"

ดูจากขนาดตัวซันนี่เชื่อว่าหมด คนกินเก่งยังไงก็กินหมดอยู่แล้ว ระหว่างรออาหารน้องแยมส้มเล่นมือถือพลางชวนเขาคุยไปด้วยเพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศ

"พี่ซันมีพี่น้องไหมคะ"

"มีพี่ชายกับน้องสาวอย่างละคน"

"อ้อ เราเองก็มีพี่ชายค่ะ แต่นิสัยไม่ค่อยดี บ้านช่องไม่ค่อยกลับ เหล้าเบียร์นี่ขอให้บอกสู้ตายหมายเลขหนึ่ง"

ออกแนวบ่นมากกว่าเพราะหน้าตาดูไม่ชอบใจ ถึงอย่างนั้นก็มีแววรักใคร่ตามประสาพี่น้องลิ้นกับฟัน เพราะซันนี่กับวินดี้เองก็เป็นไม้เบื่อไม้เมา เอาคืนไม่เคยได้ แพ้พี่ชายตลอด วินดี้น่ะอันธพาลของแท้ กระนั้นกับน้องชายอีกฝ่ายมีสิทธิ์แกล้งได้แค่คนเดียว ส่วนคนอื่นอย่าได้หวังแตะต้อง

"คอยดูนะ เราจะฟ้องป๊า คิดว่าตีเราได้แค่คนเดียวหรือไง พี่ก็พี่เหอะเจอป๊าเข้าไปน่องลายเหมือนกัน"

น้องแยมส้มยังคงบ่นอย่างต่อเนื่อง สงสัยจะอัดอั้นตันใจ ส่วนเขาก็นั่งฟังเพลินไม่รู้สึกรำคาญ เห็นเย่อหยิ่งแต่ไม่เคยมองคนที่ภายนอกสักที ไม่เคยแบ่งชนชั้นใด ๆ และเกลียดคนจำพวกที่ชอบเหยียดคนอื่นที่สุด

ซึ่งในชีวิตเจอมาเยอะมาก โดยเฉพาะลูกหลานในแวดวงธุรกิจ... แล้วก็พวกคนในมหาวิทยาลัยที่คล้อยตามง่ายราวกับไม่มีสมอง ใครว่าอย่างไรก็ว่าตามไม่คิดหาความจริง

"ว้าวววว มาแล้ว ๆ"

เสียงของหญิงสาวดึงสติให้กลับคืนมา อาหารทยอยมาเสิร์ฟ น้องแยมส้มตาวาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ในมือถือช้อนกับส้อมพร้อมกิน

"ลงมือได้เลย" ซันนี่เอ่ยบอก

"เย่! จะกินให้เรียบเลย"

หญิงสาวเลียริมฝีปากด้วยความหิวโหย ราวกับไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน ซันนี่ขบขันกับท่าทางนั้นพลางตักกุ้งทอดกระเทียมตัวใหญ่ใส่จานให้

หากจะบอกว่าเอ็นดูก็คงใช่

"อร่อยมากค่ะ เราชอบมาก"

น้องแยมส้มกินมูมมามกระนั้นซันนี่ก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรือรำคาญ ทั้งยังยื่นทิชชู่ให้เช็ดปากอีกต่างหาก

"จริงสิ! หล่อ ๆ แบบนี้พี่มีแฟนไหมคะ"

"ไม่มีหรอก แล้วก็ไม่คิดมี"

"อ้าว ทำไมอะ"

"ก็ไม่ทำไม แค่ไม่อยากมี"

"อ้อ ...แล้วแบบถ้ามีคนมาชอบพี่จะปฏิเสธป่ะ ?"

"อืม ก็คงงั้น"

"โหย เย็นชาจัง"

"แค่ไม่อยากมีเอง"

"เฮอ เฮอ~ คนหล่ออะเนาะ จะพูดอะไรก็ได้" น้องแยมส้มกลอกตาท่าทางเหม็นเบื่อ ดูหมั่นไส้เสียเต็มประดา

"หึ ๆ เกี่ยวอะไรกัน"

ยิ่งคุยยิ่งทำให้นึกถึงน้องสาว นิสัยแบบนี้เลย ธรรมดาของเด็กผู้หญิงที่จะคิดอะไรแล้วแสดงออกมาทางสีหน้า มีความดื้อรั้นแล้วก็เอาแต่ใจนิด ๆ

.

.

.

หลังจากกินข้าวเสร็จซันนี่ที่กำลังสนุกก็ชวนน้องแยมส้มเดินเล่นต่อ หญิงสาวกินจนพุงกลางตวัดสายตามองแล้วถอนหายใจ

เธออิ่มมาก ไม่อยากขยับตัวเยอะ

"เหงาหรือคะ"

"ก็ไม่นะ"

ซันนี่ไม่ได้รู้สึกเหงา ความสันโดษคือความโปรดปราน ถึงอย่างนั้นการได้พบเจอกับผู้คนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจก็ทำให้ยังไม่อยากแยกจาก

"แล้วชวนทำไม"

"ว่าจะเลี้ยงขนมสักหน่อย"

"อ๋อ! โอเค งั้นขอเลือกร้านนะคะ"

"ฮ่า ๆ ๆ เห็นแก่กินนี่หว่า"

"ของฟรีใครไม่ชอบบ้าง"

หัวไว พูดจาฉะฉาน ซันนี่ยิ้มขำพลางพยักหน้าเห็นด้วย กอดคอคนอายุน้อยกว่าอย่างสนิทสนมลงบันไดเลื่อนไปชั้นล่าง ปากเล็กขมุบขมิบบ่นหนักแต่ก็ไม่ยักกะปัดแขนเขาออก

เธอนิสัยน่ารักชะมัด

"จะกินอะไร" เขาถาม

"หลายอย่างได้ไหมคะ ท้องมีว่างสำหรับของหวานเสมอ"

"เฮ้ย! ไงวะไอ้ซัน เดี๋ยวนี้มึงลดสเปกขนาดนี้แล้วเหรอ หรือว่าชอกช้ำจนประชดชีวิต ฮ่า ๆ ๆ"

หากแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยตอบ บุคคลที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุดก็มุ่งตรงมาทักทาย อีกฝ่ายมากับกลุ่มเพื่อน ช่างเป็นความบังเอิญที่โคตรน่ารำคาญ

เสียงหัวเราะสะใจของคนกลุ่มนี้ดังไม่อายสายตาใคร คนที่เดินผ่านไปมาก็คิดว่าเป็นเพื่อนฝูงหยอกล้อกัน

"อย่าเงียบดิวะเพื่อน เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่มีมาช้านาน กูยินดีด้วยนะที่มึงมูฟออนได้สักที"

ไม่พูดเปล่ายังเหลือบมองหญิงสาวร่างอวบอ้วนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พลางไล่สายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยันใส่เธอ

"รสนิยมแย่ลงนะเพื่อน แต่แม่หมูตัวน้อย ๆ นี่ก็คงน่ารักในสายตามึงอะเนาะ ต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยว่ะ ฮ่า ๆ ๆ" พูดจบก็หันไปหัวเราะคิกคักกับแก๊งเพื่อน

"สงสัยจะชอบของแปลก" เพื่อนหมายเลขหนึ่ง

"สเปกคือสาวขาเบียดไปซะแล้ว" เพื่อนหมายเลขสอง

"ยินดีด้วยกับความรักครั้งใหม่" เพื่อนหมายเลขสาม

"คราวนี้กูคงไม่อยากได้ว่ะ เชิญมึงรักกันตามสบาย"

ซันนี่ยืนกอดคอน้องแยมส้ม สงบนิ่งไม่คิดตอบโต้ เอือมระอาพฤติกรรมของบุคคลตรงหน้าเต็มกลืน และหวังให้หญิงสาวไม่รู้สึกแย่กับคำพูดเหล่านั้น

"โห่ ไม่หนุกเลยว่ะ ไปกันเหอะ อ้อ! เวลามึงเป็นแบบนี้มึงโคตรน่าสมเพชเลยซัน กลับไปก็อย่าลืมฟ้องพี่นะว่าถูกกูแกล้ง"

พูดจบคนพวกนั้นก็เดินจากไป เสียงหัวเราะยังคงดังไม่ขาดสายบ่งบอกว่าทั้งชอบและสะใจขนาดไหน

"ใครเหรอคะ" น้องแยมส้มเอ่ยถาม

"ไม่มีอะไรหรอก เราไปกันเถอะ"

"ถึงไม่บอกก็รู้ว่าเป็นพวกนิสัยไม่ดี ทำตัวร้ายกาจขนาดนั้น คิดว่าอยู่ในโลกละครหรือไง ตัวร้ายบางตัวยังคีพลุคดีกว่านี้เลย"

"หึ ๆ พวกเด็กมีปัญหาก็แบบนี้แหละ"

"พี่เห็นเขาใช้สายตามองเราไหม แย่สุด ๆ สาธุขอให้ตาบอดตลอดชาติ"

น้องแยมส้มยกมือไหว้ท่วมหัว แช่งชักอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกฉุนกึก ย่นจมูกพลางถอนหายใจ

ซันนี่ยกยิ้มเพราะน้องดูเป็นคนรับมือกับสถานการณ์ได้ดี ทั้งยังตลกธรรมชาติ เมื่อเห็นเธอสบายดีเขาก็สบายใจ

-----------------------

50%

Tbc.