Chapter 9

Chapter 9

            “กันตาไม่ได้อยากได้อะไรของพี่เลยสักนิด สมบัติที่คุณย่าครอบครองอยู่ มันก็เป็นของพี่ทั้งนั้น กันตาเป็นแค่คนอื่นจะไปมีสิทธิ์ได้อย่างไร?” กันตาพยายามอธิบาย แต่เหมือนเป็นหนึ่งจะไม่ยอมฟัง

            “รู้แล้วก็ดี หัดเจียมเอาไว้ อย่าคิดใฝ่สูงเกิดตัว เพราะคนอย่างเธอ จะไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ ไปปฏิเสธคุณย่าให้พี่ด้วย ว่าเธอไม่ได้อยากแต่งงานกับพี่”

            “กันตา...” หญิงสาวอึกอัก คุณย่าพระคุณล้นหัว เธอจะกล้าขัดได้อย่างไร อีกทั้งความรู้สึกบางอย่างในใจ ความรู้สึกที่เธอพยายามซ่อนเอาไว้ลึก ในก้นบึ้งของหัวใจ มันกลับไม่อยากให้เธอขัดเจตนารมณ์ของคนที่เลี้ยงดูมา “กันตาทำไม่ได้”

            “พี่ว่าแล้ว คนอย่างเธอมันคิดใหญ่ใฝ่สูงเกินตัว เธอมันก็แค่เด็กในบ้าน ไม่รู้จักเจียมกะลาหัว” เป็นหนึ่งเสียงขุ่น ความโกรธเกรี้ยวปรากฏบนใบหน้า นี่เหรอน้องสาวที่เขาเอ็นดูในวัยเด็ก โตขึ้นร้ายกาจกว่าที่คิด คิดใหญ่ใฝ่สูงเกินตัว เขาไม่เชื่อว่าสิ่งที่หล่อนพยายามบอก พยายามพูดออกมา มันจะเป็นเรื่องจริง

            พี่หนึ่งคะ” กันตาเสียงเครือ เป็นหนึ่งผู้ชายแสนน่ารักในวัยเด็กไม่มีอีกแล้ว เขาแข็งกร้าว แววตาเต็มไปด้วยความแค้นเคือง

            “อย่าคิดว่าพี่จะยอมในสิ่งที่เธอต้องการ ทุกอย่างที่มันเป็นของพี่ มันจะยังคงเป็นอยู่เหมือนเดิม”

            “ค่ะ” กันตาพยักหน้าอย่างจำยอม เธอไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพราะต่อให้ทำไป ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา นอกจากจะเถียงกันให้เสียประสาทแล้ว ยิ่งจะทำให้ชีวิตของเธอ ไม่มีความสุข

 “อ้าว ยังไม่พาน้องไปอีกเหรอตาหนึ่ง?” คนเป็นย่าเดินลงบันไดมาแล้วเอ่ยถาม ยิ่งเห็นใบหน้าสวยหวานของหญิงสาว ที่นางเลี้ยงดูมาแต่เล็กแต่น้อยซีดเผือด คุณนวลละออก็รู้ว่า หลานชายตัวดีคงจะพูดจาไม่น่ารักกับกันตา

            “ผมไม่ไป ถ้าย่าอยากให้ผมแต่งงานกับกันตา ย่าก็ไปลองชุดแต่งงานกับเธอเอง”

            “ได้ งั้นกันตาไม่ต้องไปไหน วันนี้ย่าจะให้ทนายมาจัดการเรื่องโอนที่ดินไร่นวลละออ บริษัทกับโรงงานแปรรูปให้เป็นของกันตา หลังจากนั้นหนูจะขายมัน แล้วไปใช้ชีวิตกับผู้ชายคนอื่นย่าจะไม่ว่า ส่วนย่าจะไปอยู่ญี่ปุ่นกับป้านุช” คุณนวลละอองัดไม้เด็ดออกมาใช้ และมันได้ผล หลานชายตัวดีของนาง ไม่อาจจะยอมเสียทุกอย่างไป

 เป็นหนึ่งชั่งใจอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจ ในเมื่อถูกบังคับขนาดนี้ เขาจะยอมตามน้ำไปก่อน แต่คอยดูเถอะ เขาจะแผลงฤทธิ์ใส่แม่ตัวดี ให้รู้ฤทธิ์เดช ว่าไม่ควรอยากได้อะไรที่ไม่ใช่ของตัวเอง

 “ผมกำลังจะพากันตาไปครับ”

 “งั้นแสดงว่า หลานยอมแต่งงานกับน้องแล้วใช่ไหม?” คุณนวลลออเอ่ยอย่างดีใจ

 “คุณย่าต้องการให้เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอครับ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงติดเย้ยหยัน มองหน้าคุณย่า ก่อนจะส่งสายตาไม่พอใจ ให้กับหญิงสาวหน้าสวยตรงหน้า

ตอนที่เจอกันวันแรก เขายอมรับเลยว่ากันตาเป็นคนสวย สวยมาก สวยหวานจนเขาต้องมองหน้าเธออยู่หลายรอบ

แต่ก็อย่างว่า หน้าสวยใจคด เห็นสวย ๆ แบบนี้ ใช่ว่าจะไม่มีพิษภัย ดูอย่างเหตุการณ์วันนี้สิ คงอยากได้เขาเป็นผัวมากถึงไม่ยอมปฏิเสธ คงอยากได้สมบัติเขาสินะ ถึงได้เอาแต่นิ่ง ไม่ยอมพูดขัดอะไร

 มันก็ใช่นิ่ ต่อให้เธอไม่ได้แต่งงานกับเขา เธอก็จะได้สมบัติสมบัติทั้งหมดไป ถ้าเธอแต่งงานกับเขา เธอก็จะได้ตัวเขาเป็นสามี ได้เป็นคุณนายของไร่ ได้เป็นเมียเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ มีแต่ได้กับได้ มีแต่เขาที่เสียเปรียบทุกอย่าง

 “ย่าดีใจที่หลานยอมทำตามสิ่งที่ย่าต้องการ รีบพาน้องไปลองชุดแต่งงานเถอะ เดี๋ยวสายแดดจะร้อน”

 “ครับคุณย่า” เป็นหนึ่งพยักหน้ารับคำ รีบเดินไปขึ้นรถ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมแต่งงานกับกันตา แต่เขาไม่สามารถปล่อยผ่าน มองสมบัติตัวเองถูกคนอื่นแย่งชิงไปได้

 “รีบไปสิกันตา เดี๋ยวแดดร้อน”

 “ค่ะคุณย่า” หญิงสาวพยักหน้า รีบเดินตามเป็นหนึ่งไปที่รถ เธอไม่สบายใจเลย สายตาที่เป็นหนึ่งมองมา มันมีแต่ความโกรธเกลียด

แต่ก็อย่างว่าแหละ เขามีสิทธิ์โกรธ มีสิทธิ์ไม่พอใจ ในเมื่อเขาไม่ได้รักไม่ได้ชอบเธอ ที่ตกลงยอมแต่งงานก็เพราะ ไม่ต้องการให้สมบัติของตัวเอง ตกอยู่ในมือของเธอ ซึ่งกันตาเองก็ไม่ได้อยากได้สมบัติอะไรของเขาอยู่แล้ว

 แต่ก็มีบ้างที่อยากจะได้หัวใจ ความรู้สึกที่เธอเคยซุกซ่อน มันเริ่มร่ำร้องอยากได้หัวใจของเขา กันตาพยายามซ่อนมีนเอาไว้อย่างดีมาตลอด แต่คนเป็นย่าดูออก เป็นหนึ่งกลับไม่เคยล่วงรู้ความรู้สึกนี้

 “คงอยากเป็นเมียพี่จนตัวสั่นสินะ แต่ก็อย่างว่าแหละ เด็กที่พ่อหอบมาทิ้ง ไม่เคยมีอะไรเป็นของตัวเอง คิดใหญ่ใฝ่สูงอยากได้ทุกอย่างของคนอื่น”

 “กันตาไม่ใช่คนแบบนั้น”

 “แล้วเป็นคนแบบไหนกันล่ะ” เป็นหนึ่งเร่งความเร็วจนรถพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยแรงอารมณ์ จนคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้แต่หลับตาปี๋เพราะหวาดกลัว

 “กันตาไม่ได้อยากได้อะไรของพี่ แต่ที่กันตายอมทำตามคุณย่าสั่ง เพราะท่านเป็นผู้มีพระคุณ กันตาไม่อยากขัดท่าน”

 “อย่าเอาเรื่องบุญคุณอะไรมาอ้าง เพราะพี่ไม่เคยเชื่อคนอย่างเธอ” กันตาเงียบไปนาน จนกระทั่งเป็นหนึ่งขับรถไปเกือบจะถึงตัวเมือง เขาก็จอดรถข้างทาง “ลงไป”

 “แต่คุณย่าให้กันตากับพี่หนึ่ง ไปลองชุดแต่งงานนะคะ”

 “เธออยากแต่งก็หาทางไปร้านเองแล้วกัน พี่ไม่ได้อยากแต่งกับผู้หญิงอย่างเธอ พี่ไม่จำเป็นต้องไปลองชุด”

 “พี่หนึ่ง” กันตาสะท้านในอกไม่น้อย สิ่งที่เขาแสดงออกมา มันอดคิดไม่ได้ ว่าเขาแสนรังเกียจที่ได้แต่งงานกับเธอ “แต่มันยังไม่ถึงร้าน ถ้าพี่ไม่อยากลองชุด กันตาจะไปลองคนเดียว แต่พี่หนึ่งช่วยกรุณาไปส่งกันตาที่ร้านพี่เฉลิมศรีหน่อยนะคะ”

 “พี่เชื่อว่าการอยากได้ผัวจนตัวสั่น การอยากได้สมบัติคนอื่นของเธอ มันจะเป็นแรงผลักดันให้เธอไปถึงร้านได้ ลงไปจากรถพี่ อย่าให้พี่ต้องลากเธอลงไป” เป็นหนึ่งเสียงเข้ม กันตาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็ยอมลงจากรถโดยดี เป็นหนึ่งขับรถออกไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้หญิงสาวยืนละล้าละลังอยู่ข้างทาง

ปี๊บ ๆ เสียงแตรรถถูกบีบไล่ กันตาที่ยืนอยู่ข้างทางก็รีบวิ่งลงไปยื่นที่ไหล่ทาง เพราะกลัวรถเฉี่ยวชน

 “โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอามา กระเป๋าตังค์ก็ไม่ได้เอามา จะกลับก็ไม่ได้ไปต่อก็ไม่ได้ เฮ้อ กันตาเอ๊ย ทำไมต้องมาเจอเฮงซวยแบบนี้ด้วย”

กันตายืนอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเดินเพื่อไปร้านชุดเจ้าสาว ซึ่งมันไกลจากที่เธอถูกปล่อยทิ้ง ที่นี่ห่างจากร้านเจ้าสาวที่เธอต้องการไปประมาณสี่กิโล กว่าจะเดินไปถึงก็บ่ายกว่า ๆ

ก็มีบ้างที่มีรถจะรับเธอไปด้วย แต่กันตาก็ไม่กล้าจะไปกับใคร เพราะเธอกลัวอันตราย หากไปกับคนไม่รู้จัก

 “น้องกันตามาแล้วค่ะคุณนวลละออ” เจ้าของร้านวางโทรศัพท์ที่เพิ่งพูดคุยกับคุณนวลละออ ก่อนจะรีบเข้าไปหาหญิงสาวที่เพิ่งก้าวเข้ามาในร้าน

“สวัสดีค่ะพี่ศรี” กันตายกมือไหว้

“สวัสดีจ้ะหนูกันตา” เฉลิมศรีรับไหว้ พร้อมกับมองมองคนตรงหน้า สภาพของกันตาแย่มาก แก้มสวย ๆ แดงเถือกเพราะถูกแดดเผา เหงื่อโทรมกายจนเฉลิมศรีต้องรีบหาพัดลมมาเปิด แล้วหยิบรีโมทเร่งความเย็นเครื่องปรับอากาศให้ “คุณนวละออบอกว่าหนูกับหลานชายท่านจะมาลองชุดแต่งงาน นัดกันไว้ตั้งแต่เช้า ไหง่หนูมาในสภาพนี้ เวลานี้ล่ะกันตา”

 “พี่หนึ่งรีบไปทำงานด่วนค่ะพี่ศรี” คนที่เหนื่อยล้าเพราะเดินมาหลายกิโลเอ่ยเสียงแผ่ว เหนื่อยจนแทบเป็นลม เพราะแดดร้อนมาก ๆ “กันตาขอกินน้ำหน่อยได้ไหมคะพี่ศรี”

 “ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้” เฉลิมศรีรีบเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบขวดน้ำดื่มเย็น ๆ มาเปิดแล้วยื่นให้ กันตารีบรับไปดื่มอย่างกระหาย “อย่าบอกนะว่าโดนคุณหนึ่งทิ้งไว้ข้างทาง”

 “เปล่าหรอกค่ะ” เธอปฏิเสธ ตาเฉลิมศรีไม่เชื่อหรอก สภาพนี้น่าจะถูกทิ้งให้เดินมา  “แล้วนิดไปไหนคะพี่ศรี วันนี้ไม่มีงานไม่ใช่เหรอคะ?”

 “นอนอยู่ข้างบน ไปฉลองวันเกิดเพื่อนที่ทำงานมาเมื่อคืน กว่าจะมาก็เกือบเช้า”

“อ๋อค่ะ”

“ไปอาบน้ำก่อนไหม จะได้สบายตัว เดี๋ยวพี่เอาชุดนิดมาให้ใส่”

“แบบนั้นก็ได้ค่ะ” กันตาเองก็เหนื่อยล้า หนำซ้ำยังแสบผิวไปหมด ถ้าได้อาบน้ำเย็น ๆ สบายตัว ก่อนลองชุดก็คงดี

“จ้ะ” เฉลิมศรียิ้มรีบไปจัดแจงชุดของน้องสาวให้กันตา