บทที่ 5 จุ้นจ้าน

“อืม นี่ห้องทำงาน”

         วารีพยักหน้าเข้าไปด้านใน หลังจากเปิดประตูห้องทำงานของเธอออกกว้าง หลังจากทานมื้อเที่ยงด้วยกันเรียบร้อยแล้วเธอก็ตัดสินใจพามุกดามาที่นี่

         ไม่รู้อะไรทำให้เธอตัดสินใจแบบนี้ ทั้งที่ห้องทำงานเป็นพื้นที่ที่เธอหวงแหนพอ ๆ กับห้องนอน เพราะที่นี่มีข้อมูลสำคัญหลายอย่าง รวมถึงข้อมูลทางธุรกิจ

         แต่สุดท้ายเธอก็ยอมที่จะเปิดพื้นที่ตรงนี้ให้มุกดาได้เข้าไป

         “ทำไมพี่ต้องมีห้องทำงานแยกด้วย ไม่ทำห้องทำงานไว้ที่บ้านล่ะคะ หื้ม”

         มุกดาเอ่ยถามระหว่างที่เดินสำรวจภายในห้อง ซึ่งห้องทำงานของวารีนั้นตั้งอยู่ใกล้กับโรงเรือนอนุบาลหอยมุก มันเป็นตู้คอนเทนเนอร์แบบน็อกดาวน์ที่สั่งสำเร็จมาตั้งไว้ที่นี่ ด้านในเป็นพื้นที่โล่ง ๆ มีเพียงโซฟายาวหนึ่งตัว โต๊ะทำงาน และชั้นเอกสารที่วางอยู่ด้านหลังโต๊ะ

         “บางทีเบื่อ ๆ ก็มาอยู่ที่นี่ จะว่าที่เก็บตัวก็ได้ บางช่วงที่แม่บ่นเยอะพี่ก็หนีมาอยู่ที่นี่”

         “อ้อ หลุมหลบภัยนี่เอง”

         มุกดาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปหยุดหน้าชั้นเอกสารที่เรียงรายด้วยแฟ้มสีดำมากมาย เธอสุ่มหยิบมาหนึ่งแฟ้มแล้วเปิดดูเอกสารด้านใน

         “หมวดธุรกิจและการตลาด รายชื่อลูกค้าในประเทศและต่างประเทศ สัญญาการจัดส่ง ความต้องการเฉพาะ”

         มุกดาอ่านหัวข้อเอกสารในแฟ้มเสียงดัง ขณะเดียวกันสองเท้าก็เดินมาหยุดตรงหน้าวารี แล้วละสายตาจากเอกสารในมือ เปลี่ยนมาจ้องมองสายตาดุ ๆ ของผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าแทน

         “ข้อมูลพวกนี้ไม่ต้องบันทึกไว้ในแฟ้มหรอกค่ะ เดี๋ยวมุกจัดเก็บไว้ให้ในมือถือ พี่จะได้ใช้งานได้สะดวก ถ้าเกิดวันดีคืนดีลูกค้าโทรมาถามเรื่องสัญญา หรือข้อมูลการจัดส่งบางอย่างที่พี่อาจจะจำไม่ได้ พี่จะกลับมารื้อเอกสารพวกนี้เหรอคะ มันก็ไม่ได้ปะ เพราะงั้นตรงนี้สำคัญค่ะ พี่ต้องเปลี่ยนการเก็บข้อมูลใหม่”

         วารีฟังจบก็ถอนหายใจออกมา เธอคว้าแฟ้มในมือของมุกดามาถือไว้ แล้วสบสายตากับคนตรงหน้าอย่างมุ่งมั่น

         “อย่ามาจุ้นจ้านเรื่องของพี่ได้มั้ย ขอร้องเถอะ”

         “มุกไม่ได้จุ้นจ้านสักหน่อย”

         “ไอ้ที่ทำอยู่เนี่ย เค้าเรียกว่าจุ้นจ้าน”

         “ใครบอกคะ เค้าเรียกว่า ช่วยจัดการชีวิตให้ง่ายขึ้นต่างหาก”

         มุกดาพูดจบก็เดินไปนั่งยังโต๊ะทำงานของวารี เธอหยิบแท็บเล็ตคู่ใจออกมากดดูอะไรบางอย่าง จดจ้องกับหน้าจออยู่ไม่กี่วินาทีก็เงยหน้ามองวารีอีกครั้ง

         “บ่ายวันนี้พี่วาต้องไปดูเรื่องวัตถุดิบที่ร้านอาหารนี่คะ งั้นเราก็แยกกันทำงานเลยละกัน พี่ไปดูที่ร้าน ส่วนงานที่นี่มุกจัดการให้เอง”

         “ไม่ได้ พี่จะปล่อยให้มุกอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้”

         “ทำไมคะ มีอะไรสำคัญเหรอ มุกไม่ล้วงความลับอะไรพี่หรอก แค่จะช่วยเคลียร์เอกสารก็แค่นั้น เนี่ย เอกสารพวกนี้รกจะตาย”

         มุกดาหยิบแฟ้มสีดำบนชั้นออกมาอีกสองสามแฟ้ม จังหวะนั้นเธอก็เห็นบางอย่างหล่นลงมาจากชั้นไม้

มันเป็นภาพถ่ายใบหนึ่งที่หล่นลงบนพื้น เมื่อเธอหยิบมันขึ้นมาดู หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมาทันที

         วารีได้แต่ยืนนิ่ง เธออยากจะพูดอะไรสักอย่างมากกว่าการยืนตัวแข็งอยู่แบบนี้ แต่ปากของเธอก็แทบไม่ขยับ

         มุกดาจ้องมองภาพถ่ายในมืออยู่นาน มันเป็นภาพของผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ข้างกัน คนหนึ่งใส่ชุดนักเรียนม.ต้น ถักเปียสองข้าง ส่วนอีกคนอยู่ในชุดนักศึกษามหาลัย ตัดผมบ๊อบสั้น ใบหน้าราบเรียบ แต่มือของเจ้าตัวกลับกอดเอวคนข้าง ๆ ไว้หลวมๆ

         “พี่วา รูปนี้มัน..” มุกดาหันไปมองหน้าวารีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย

         เสียงของมุกดาทำให้วารีได้สติ เธอรีบเดินไปคว้าภาพถ่ายใบนั้นมาไว้ในมือแล้วแสร้งมองไปทางอื่น

         “อย่ายุ่งกับของในห้องพี่”

         “พี่วา มุกไม่ได้ตั้งใจ แต่ภาพนั้น มัน..”

         “เลิกพูดเรื่องนี้ คิดซะว่าไม่เห็น ไม่ได้รับรู้อะไรละกัน ส่วนเรื่องแฟ้มเอกสาร ถ้าอยากจะจัดการเรื่องข้อมูลก็ตามใจ พี่จะไปที่ร้าน ถ้าเสร็จงานตรงนี้แล้วก็กลับได้เลย ล็อกประตูห้องให้พี่ด้วย ส่วนกุญแจก็เก็บไว้ พี่มีสำรองอีกชุด”

        

วารีพูดจบก็เดินออกมาจากห้องทำงานทันที พร้อมกับภาพถ่ายใบนั้นที่เอาติดมือมาด้วย

         มุกดานั่งลงบนเก้าอี้ทำงานภายในห้องที่เงียบสงัด เธอหันมองรอบตัวช้า ๆ ห้องทำงานของวารีมีแต่งานอย่างที่เจ้าตัวบอกจริง ๆ งานกับความเงียบเป็นสิ่งเดียวที่มุกดาสัมผัสได้ในตอนนี้

         ทำไมที่นี่ถึงเป็นที่ที่วารีชอบมาอยู่นะ เธอชอบที่นี่มากกว่าบ้านอีกงั้นเหรอ ทั้งที่มันออกจะดูเงียบเหงาและวังเวงด้วยซ้ำ

         มุกดาเดินดูแฟ้มเอกสารแต่ละแฟ้ม จนพอจะรู้เรื่องงานของวารีแทบทั้งหมด และนั่นก็ทำให้เธอรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ทำงานแค่ในประเทศ แต่ยังมีธุรกิจต่างประเทศอีกด้วย

         ‘คนบ้าอะไรทำงานเยอะขนาดนี้ กลัวไม่ได้ตายก่อนใช้เงินรึไงนะ’ มุกดาส่ายหน้าเบา ๆ และลงมือจัดการข้อมูลต่าง ๆ ให้อีกฝ่าย วันนี้วันเดียวอาจจะยังไม่เสร็จ แต่เธอก็มั่นใจว่า หลังจากนี้ชีวิตของวารีจะสะดวกขึ้น และสบายขึ้นอย่างแน่นอน

         บ่ายวันนี้มุกดาทำงานอย่างเพลิดเพลินจนลืมดูเวลาไปเลย เธอจดจ่อกับกองเอกสารมากมายที่รื้อจากชั้นวางเอามาวางบนโต๊ะหน้าโซฟาเพื่ออ่านข้อมูลต่าง ๆ จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน

        

และไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองฟุบหลับไปกับกองเอกสารตั้งแต่เมื่อไหร่

         หลังจากดวงอาทิตย์ตกดินไปแล้ว วารีที่เดินกลับจากร้านอาหารและกำลังจะเดินไปบ้าน เมื่อเห็นไฟในห้องทำงานตรงตู้คอนเทนเนอร์ยังเปิดส่องสว่าง เธอก็รีบวิ่งไปที่นั่นทันที

         เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วเห็นมุกดาฟุบหลับอยู่กับโต๊ะหน้าโซฟาเธอก็ได้แต่ยืนนิ่ง

         ภาพที่เคยติวหนังสือให้เด็กคนนี้ย้อนเข้ามาในความทรงจำ เรื่องความฝันของมุกดา วารีจำได้ดี จำได้ขึ้นใจ และมันก็เป็นที่มาของวารีฟาร์มแห่งนี้

         ‘มุกชอบทะเลมากเลยพี่วา ชอบทุกอย่างในทะเล คอยดูนะ โตขึ้นมุกจะเป็นนักอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ มุกจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาความสวยงามของท้องทะเลไว้ให้ได้มากที่สุด’

         วารีเดินเข้าไปใกล้ นั่งลงบนโซฟาแล้วก้มหน้ามองคนที่นั่งฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ เธอเอานิ้วเกลี่ยเส้นผมที่หล่นปรกใบหน้าของอีกฝ่ายเพื่อจะได้มองใบหน้านั้นให้ชัดขึ้น

         ‘พี่ไม่คิดเลยว่าเราจะกลับมาเจอกันอีก ไม่คิดเลยจริง ๆ’

         วารีคลี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย สายตาเธอจ้องมองมุกดาที่กำลังหลับใหลแทบไม่กะพริบตา จนกระทั่งอีกฝ่ายขยับตัว วารีจึงละสายตาไปทางอื่น

         “อ้าวพี่วา มาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย โอ๊ย นี่มุกหลับไปเหรอ ตายจริง กี่โมงแล้วคะ”

         “จะทุ่มนึงแล้ว”

         “ห้ะ ทุ่มนึง”

         เมื่อรู้แบบนั้นมุกดาก็รีบกระวนกระวายเก็บของ แล้วหยิบมือถือที่วางอยู่ใกล้มือมากดดูหน้าจอ

         “งานเข้า ลูกจันทร์โทรตามเป็นสิบสายแล้ว พี่วามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่ปลุกมุกเนี่ย”

         “พี่เพิ่งมา คิดว่ามุกกลับไปแล้วด้วยซ้ำ”

         “โห เอกสารของพี่น่าปวดหัวขนาดนี้มุกคงได้กลับอยู่หรอก”

         มุกดาเก็บสัมภาระใส่กระเป๋า แล้วเอาแฟ้มต่าง ๆ ไปเก็บเข้าชั้น วารีช่วยเก็บอีกแรงจึงเสร็จในเวลาไม่นาน

         “ก็พี่บอกแล้วไม่ต้องทำ พี่จัดการเอง”

         “ถ้าปล่อยให้พี่จัดการเอง อีกห้าปีข้างหน้าห้องนี้คงเต็มไปด้วยกองเอกสารแน่ ๆ วิธีของมุกเนี่ยดีแล้ว แค่มันต้องใช้เวลาหน่อย อาจจะสักวันสองวันถึงจะเคลียร์หมด”

         มุกดาพูดจบก็กระชับกระเป๋าผ้าเข้ากับตัว เธอไม่ลืมปิดคอมพิวเตอร์ ปิดแอร์ ปิดไฟ และตรวจดูทุกอย่างอีกครั้ง แน่นอนว่าทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของวารีตลอดเวลา

ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องทำงาน มุกดากำลังเดินไปที่รถ ซึ่งเป็นรถเก๋งรุ่นเก่าที่เธอใช้งานมาเกือบสิบปีแล้ว เป็นรถคันแรกของเธอที่ซื้อตั้งแต่ตอนเรียนจบ

         แล้วก็ดูเหมือนว่า วารีกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่ในใจ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยบางคำออกไป

         “มืดแล้ว พี่ไปส่ง”